Klein

"Het zit hem in de luifel niet
maar in hetgeen gij eronder ziet."

Harries moeder bezigde deze tegelspreuk met regelmaat. Het was ook een van de meest verstandige dingen die ze wist te vertellen.

Harrie moest vandaag aan deze wijsheid denken, omdat hij is overgestapt van een grote laptop op een netbook. De diameter van het beeldscherm van zijn oude laptop was ongeveer 40 cm, die van zijn notebook nog geen 25. Daarnaast is zijn netbook drie keer lichter dan de laptop.

In de praktijk gebruikte Harrie die grote laptop alleen maar om weer een andere laptop op afstand te bedienen en om er zijn mail op te lezen. Maar als ie even iets wilde schrijven, was het een hoop gedoe, zo'n grote en zware laptop.

Nu heeft ie dus zo'n klein netbook gekocht. Alles wat ie met zijn grote laptop kon, kan ie ook met dit kleine ding. En het leuke is dat ie hem bijna in zijn binnenzak kan stoppen, zo klein is ie. Nóg leuker: volgens de fabrikant kan je het ding 8 uur gebruiken met één accuvoeding!

Vanaf nu wordt het dus een stuk makkelijker om even wat te gaan schrijven. Kijken of dat hier ook zichtbaar wordt. Trouwens: als ie meer stukken gaat schrijven dan eerst zegt dat eigenlijk ook niks. Denk maar aan de wijsheid van Harries moeder......

Witte kerst

De afgelopen kerst is officieel tot Witte Kerst verklaard. Bij Harrie in de straat was het vooral een Grijze Kerst of een Blubberige Kerst, maar eerlijk is eerlijk: er lag zo her en der wel degelijk nog wat origineel witte sneeuw.

In 1981 was de vorige officiële Witte Kerst (wie bepaalt dat trouwens wanneer kerst Witte Kerst mag heten? Is daar een clubje voor?). Toen was Harrie 20 en met hele andere dingen bezig. Voor zijn gevoel was dit dus wel zo'n beetje de eerste Witte Kerst. Omdat iedereen altijd zo hoopt op een Witte Kerst en hij zich dus eigenlijk gewoon Witte-Kerst-Maagd voelde, was ie reuze benieuwd om te ondervinden wat zo'n Witte Kerst nou zo anders maakt dan een Gewone Kerst.

Als ie terugkijkt en eerlijk is, viel het hem een beetje tegen. Het was wel gladder dan andere kersten, omdat de gemeente Nuenen niet strooit buiten de drukkere wegen. Nou was er toch best veel sneeuw gevallen in de dagen voor kerst en samen met de ijzelige motregen die daarna was gekomen was Harries wijk in een soort ijsbaan veranderd. Omdat Elvis toch een paar keer per dag naar buiten moet heeft Harrie dat volop mogen beleven. Zelfs Elvis gleed regelmatig uit, zo glad was het.

Verder rook hij op de ochtend van tweede kerstdag een geur van fondue en gourmet in de straat. Dat had ie op de avond van eerste kerstdag ook al geroken, maar dat was niet zo bijzonder. Misschien kwam het doordat het een beetje heiig was, dat die vette etenslucht onder die laaghangende bewolking bleef hangen en zo de geur van de kerstdis wat verlengde?

Witte Kerst bleek er ook niet voor te zorgen dat Harrie eindelijk ook eens zo copieus at als andere gezinnen tijdens kerst. Op eerste kerstdag eet ie al jaren alleen maar ongezonde hapjes, omdat Willie dan jarig is en het bezoek ook gevoerd moet worden. Dat is dan natuurlijk niet met opgevulde kalkoen of varkenshaas in cranberrysaus, maar met opgewaardeerde borrelgarnituur.

En op tweede kerstdag at ie dit jaar bij McDonalds, wat natuurlijk een dermate groot dieptepunt is dat het vanaf nu nooit meer slechter kan. Daar was trouwens wel een reden voor, want Dinie had kaartjes besteld voor een optreden van Najib Amhali in Amsterdam. De bedoeling was om eerst in Amsterdam te gaan eten, maar het optreden bleek in de Heineken Music Hall te zijn. Die staat in Amsterdam-Zuidoost, zodat het nogal een gedoe is om in Amsterdam te gaan eten. En als je in Amsterdam-Zuidoost wilt eten, dan is de keuze niet veel groter dan McDonalds, Kentucky Fried Chicken of Burger King.

Was het optreden van Najib dan van een dusdanig niveau dat je kon zeggen: "Ja, dít maakt een Witte Kerst zo anders dan een Gewone Kerst?". Nee. De voorstelling bleek The best of Najib te heten. Harrie dacht dat die titel meteen de eerste grap zou zijn, maar het bleek inderdaad een herhaling te zijn van grappen die hij in eerdere shows al had gemaakt. Goede grappen, daar niet van en de Van Geffen's hebben zich rotgelachen, maar eigenlijk kan het natuurlijk niet: een cabaretier die oude grappen gaat herhalen.

Harrie moet dus vaststellen dat hij weinig verschillen zag tussen een gewone en een witte kerst.

Lijstje

Wie was dit jaar de beste politicus? Wie had de hoogste zonnebloem? Wat zijn de beste (?) 2000 platen aller tijden?

Het jaar is bijna afgelopen en dan is het blijkbaar lijstjestijd. Harrie vindt het grote onzin. Niet dat ie niet weet hoe hij ze moet maken hoor! Als kind maakte hij elke paar dagen een nieuwe top 30 van zijn favoriete singles. Later was ie in zijn hoofd steeds bezig met het op populariteit rangschikken van zijn vrienden en vriendinnen in lijstjes. Maar nu is ie zo ver dat ie alleen nog met meewarige blik naar lijstjes kijkt.

Alle reden dus om weer eens een lijstje te maken, want dingen waar je een hekel aan hebt, daar moet je doorheen, zegt de dokter altijd. Harrie kennende ligt het dan voor de hand om een muzieklijstje te maken, maar hij is er wel achter dat dat onzinnig is. Bij elke sfeer en/of gemoedstoestand hoort voor hem een ander lijstje. En toen schoot het hem meteen te binnen: een lijstje met kerstmuziek! De sfeer en Harries gemoedstoestand zijn rond kerst altijd redelijk constant, dus daar gaat ie.

10.
Eigenlijk wilde Harrie hem niet meetellen, omdat het maar een half nummer is. Maar omdat ie zo leuk is, mag ie hekkensluiter zijn: Christmas in heaven van Monty Python.
"It's christmas in heaven,
There's great films on tv...
"The sound of music" twice an hour
And `Jaws' I, II, and III"

9.
Twas the night before christmas van Snoop Dogg en Nate Dog. Oud nummer voorzien van nieuw ritme en 'modernere' tekst:
"The children were snuggled up
Sleepin' in bed
My bitch on my jock
Givin' holiday head"

8.
Stop the cavalry van Jona Lewie. Harrie zat in zijn meest actieve muziekperiode toen dit nummer uitkwam en was meteen verkocht. Hij heeft het nummer toen zelfs meteen op single gekocht. Vrij uniek, omdat ie niet meer dan 10 singles in zijn leven heeft gekocht.

7.
Christmas is for mugs van Graham Parker. Mooi, vlot nummer, met de bekende rauwe stem van Graham Parker.

6.
Jingle bells mag niet ontbreken en de versie van Ella Fitzgerald vindt Harrie het mooist. Beste zangeres ooit wat Harrie betreft.

5.
Harrie vindt Youp van 't Hek een enorme kwal, die al 25 jaar dezelfde boodschap brengt. Wel wordt hij steeds kaler, zweteriger en minder verstaanbaar. Maar eerlijk is eerlijk, Flappie (daterend van de periode voordat hij Parijs ontdekte) blijft grappig. En verstaanbaar.

4.
Aretha Franklin met O christmas tree. Mooie rustige plaat, vol vuur gezongen door een van de weinige zangeressen die Harrie zonder oordoppen aan kan horen.

3.
Tuxedomoon's Weihnachtrap stond op de verzamelelpee Ghosts of christmas past. Een verademing tussen alle standaard kerstmuziek.
"Stille Nacht, heilige Nacht, ich kann es nicht bezahlen."

2.
Aan AC/DC heeft Harrie heel lang een hekel gehad, maar Mistress for christmas vindt ie een topplaat. Hard en humoristisch: dat past niet bij kerst en dat maakt dit nummer zo apart.

1.
Eigenlijk met afstand op 1: The Pogues met Fairytale from New York. Vernieuwend, muzikaal, leuk, een topper!
"You´re a bum you´re a punk
You´re an old slut on junk
Lying there almost dead on a drip in that bed
You scumbag you maggot
You cheap lousy faggot
Happy christmas your arse I pray god it´s our last"

Kirsty MacColl hoeft trouwenns nooit meer lijstjes te maken: zij werd op 18 december 2000 in Mexico vermoord. En de favoriete kerstplaat van Shane McGowan op zijn beurt is trouwens vast All I want for christmas is my two front teeth. Het allermooiste moet nog komen: we hebben er beeld bij!



Harrie zal binnenkort zijn lijstje met muziek voor zijn uitvaart eens gaan updaten.

Verkleintje

Mensen zeggen vaak niet wat ze bedoelen. Vaak is dat om te verdoezelen dat ze eigenlijk niet weten waar ze over praten, of omdat ze een verborgen agenda hebben. Dat gebeurt vaak op Harries werk. En soms durven mensen gewoon niet te zeggen wat ze echt vinden. Dat kom je eigenlijk overal wel tegen.

Harrie wil het vandaag even hebben over een derde vorm van draaikonterij, waarvan het lijkt dat niemand hem opvalt, maar waar Harrie helemaal allergisch voor is: het gebruik van verkleinwoorden. Voor de duidelijkheid zal ie een voorbeeld van dicht bij huis geven, dan is meteen duidelijk waar zijn allergie vandaan komt. Wordt en passant meteen wat duidelijker waarom Harrie weleens met Het Leven worstelt.

Harries moeder hield rond 1970 op met leven, al overleed ze pas in 2002. Rond 1970 ging Harries vader bij haar weg en die klap heeft ze nooit verwerkt. Om het leven op de moeilijke momenten wat draaglijker te maken, greep ze weleens naar de alcohol. Harrie gruwelt nóg, als hij denkt aan de gemiddelde zondagmiddag uit zijn jeugd, waarop zijn moeder aankondigde dat ze zin had in 'een wijntje', 'een sherrytje' of 'een portje'.

Dat klinkt gezellig: wijntje, sherrytje of portje. Het klinkt beter dan "Ik ga nu een fles wijn leegzuipen". Maar in het geval van Harries moeder was het eigenlijk wel gewoon hetzelfde. Vele wijntjes maakten gewoon een fles en Harries moeder rustte meestal niet voor zo'n fles leeg was.

Harrie heeft het idee dat het verkleinen van dingen steeds populairder wordt. Hij snapt het trouwens ook wel, want het is natuurlijk gewoon een prettig klinkende manier om te verbloemen dat er stront aan de knikker is. Je kunt bijvoorbeeld als vrouw wel zeggen dat je veel teveel gevreten hebt en daarom een kont als die van een molenpaard hebt ontwikkeld, maar het klinkt veel lieflijker als je zegt dat je 'een maatje meer hebt'. Omgekeerd is het als kledingwinkel commercieel gezien natuurlijk óók slimmer om je zaak 'Maatje meer' te noemen dan 'Dekzeilen voor dikke vrouwen', dat snapt Harrie best.

De commerciële mogelijkheden van verkleinwoordjes heeft ook Albert Heijn goed begrepen. Harries moeder kocht vroeger -als ze geen wijntje aan het drinken was natuurlijk- voor 10 gulden (zeg 4,50 euro) een mud aardappelen, wat volgens Wikipedia ongeveer 70 kilo was. Als grootgrutter word je in deze moderne tijden, waarin winstmaximalisatie centraal staat, natuurlijk erg verdrietig van dat soort prijzen. Daarom introduceerde Albert Heijn het 'kilo'tje aardappelen': een stuk of zes eigenheimers in een kek buideltje met een vriendelijk klinkende naam, die je voor anderhalve euro mee mag nemen. Ze smaken natuurlijk gewoon naar aardappel, maar het klinkt ontegenzeggelijk beter dan 'een mud èrpel'.

Anderhalve euro voor een kilo'tje aardappelen is 105 euro of 231 gulden voor een mud. Harries moeder zou acuut een borreltje hebben genomen als ze zo'n bedrag had moeten betalen.

Iets

Bestaat God? Harrie denkt van niet, maar hij gelooft wel dat er Iets is. Dat geloof is ontstaan doordat bepaalde dingen in zijn leven steeds weer terugkeren, alsof Iets ze stuurt. Met één van die dingen werd Harrie gisteren weer geconfronteerd: de factor Tijd. Harrie merkt steeds weer dat Iets bepaalt dat voor sommige handelingen een bepaalde tijd nodig is.

Mooi voorbeeld is als ie samen met de kinderen een mooie film zit te kijken en dan even snel wat te drinken voor ze wil pakken. De film stopzetten is soms geen optie, zodat Harrie dan probeert tijdwinst te boeken door bijvoorbeeld twee glazen vanuit twee verschillende flessen te vullen.

Dat gaat bijna nooit goed. Soms stroomt het ene glas al over, als het andere pas half vol is. Vaak ook giet hij de inhoud van één der flessen in de keukenla, omdat ie teveel naar de andere fles kijkt. Het eindigt er dan mee dat Harrie aan de slag moet met een keukendoekje, om de plakkerige rotzooi op te ruimen. En aan het eind van de catering-ronde kan ie dan vaststellen dat als ie gewoon rustig aan had gedaan en glas voor glas had ingeschonken, hij twee keer zo snel klaar was geweest als wanneer hij probeert tijd te besparen.

Gisteren wees Iets hem opnieuw terecht. Harrie had haardhout besteld. Dat wordt door een mannetje met een vrachtwagen voor Harries carport gestort. Harrie moet het daarna netjes onder carport opstapelen. Harrie heeft sowieso een hekel aan dat karwei. Het is dom en redelijk zwaar werk. Het hout ligt weliswaar maar een paar meter van de plek waar het moet komen, maar hij heeft eens geteld en kwam op 200 keer dat ie moest lopen, bukken, 4 zware houtblokken beetpakken, zich oprichten, teruglopen en opstapelen. Hij is er meestal een uur of twee mee bezig en zit daarna behoorlijk stuk.

Gisteren leek het geluk hem toe te lachen. Willie was al om half een thuis en Harrie had hem gevraagd of ie mee wilde helpen. Als Willie de blokken nou naar Harrie toe gooide, dan hoefde Harrie alleen maar te stapelen. Willie wilde dat best doen en begon vol jeugdige energie met de blokken te gooien, waarvan de meesten Harrie misten.

Harrie hoefde zich eigenlijk alleen maar bezig te houden met de stabiliteit van de houtstapel, wat nog niet zo eenvoudig is. Aan de linkerzijde heeft de houtstapel namelijk helemaal geen steun en aan de rechterzijde loopt de waterafvoerpijp van het platdak van Harries schuur. Eén keer heeft Harrie die pijp als steun gebruikt, waarna de pijp vervaarlijk begon door te buigen. Feitelijk moet Harrie dus een houtstapel bouwen die alleen aan de achterzijde daadwerkelijk steun heeft.

Harrie merkte al snel dat het met Willies hulp een stuk sneller ging dan anders. In een mum van tijd had ie al een stapel gemaakt die tot buikhoogte reikte. Op dat moment hoorde hij echter wat gekraak, wat Harrie herkende als teken dat de houtstapel in beweging was. Toen hij keek, zag hij dat een paar houtblokken op scheenbeenhoogte te zwaar tegen de regenpijp leunden. Met wat gerichte trappen probeerde Harrie de houtblokken wat naar binnen te trappen, er angstvallig voor zorgend om de stapel niet ineen te laten storten.

Hoewel het niet veel leek te helpen, besloot Harrie gewoon verder te gaan met stapelen. Na een paar minuten hoorde hij echter opnieuw gekraak. Harrie schopte daarom nogmaals tegen de houtblokken, maar omdat zijn trap deze keer precisie miste, schopte hij een gat in de regenpijp.

Willie kon er wel om lachen, maar Harrie niet. Nu moest ie de houtstapel dus afbreken om de regenpijp te vervangen en daar had ie weinig zin in, zeker niet in deze kou. Harrie herinnerde zich dat hij nog een stuk regenpijp had liggen en ook een potje lijm voor hard pvc had staan. Hij zaagde daarom een stuk van de pijp af, zaagde dat stuk in de lente open en wilde dat om de bestaande buis heen plakken. Dat had ie echte loodgieters ook weleens zien doen. De lijm kon ie helaas niet vinden.

Harrie moest dus in de auto en naar Praxis. Daar zag ie dat de lijm niet onder de 5 graden Celsius kon worden gebruikt. Aan dat detail heeft hij verder geen aandacht besteed. Eenmaal thuis heeft ie het stuk pijp met lijm ingesmeerd en om de kapotte afvoerpijp geplakt. Daarna kon ie weer verder met stapelen. Precies twee uur nadat hij en Willie ermee begonnen was ie klaar. Net zo snel als anders.

R&B

Harrie houdt van allerlei soorten muziek, als die maar een ziel heeft. Wat dat betreft is het wel vreemd dat ie niet van originele Spaanse muziek houdt. Daarin wordt de gitaar altijd op passievolle wijze bespeeld. Verder heeft ie nog nooit een Spaans lied gehoord waarin het woord 'corazon' ontbreekt. En toch vindt ie er geen moer aan.

Begrijpelijker is wel dat Harrie niet van R&B houdt. Alleen aan de naam heeft ie al een hekel. Vroeger, toen Harrie nog haar op zijn hoofd had, had je rhytm and blues als muziekstroming. Dat werd toen ook weleens afgekort als R&B, maar was toch vooral rhytm and blues. Mooie, uptempo muziek, die duidelijk op jazz was gebaseerd. Gaandeweg kwamen er blues- en gospelinvloeden bij, maar het was en bleef een swingend geheel.

Een aantal jaren geleden hoorde Harrie de kreet R&B ineens steeds weer gebruiken. Omdat ie dan nooit de muziek hoorde die erbij hoorde, besteedde hij er verder weinig aandacht aan. Tot ie er op een gegeven moment achter kwam dat er een nieuwe muzieksoort was ontstaan die (om het overzichtelijk te houden waarschijnlijk) óók R&B werd genoemd.

Deze neo-R&B heeft weinig met het origineel te maken. Goed, het is ook muziek. En ja, het zijn ook vooral donkere mensen die deze muziek maken. Maar verdere overeenkomsten zijn er niet. De moderne R&B wordt gekenmerkt door een volledig ontbreken van ziel en passie. Neo-R&B wordt niet zelden ten gehore gebracht door groepjes gelikt geklede en zielig kijkende negers, die elkaar in geliktheid en treurigheid proberen af te troeven. Harrie ziet er echter vooral nog-niet-uit-de-kast-heaumeaux in, die slaap en nervositeit opwekkende samenzang bedrijven in plaats van herenliefde.

Deze week zat Willie naar weer zo'n echt modern R&B-nummer te kijken op TMF.
"Vind jij dat nou echt mooie muziek?", vroeg Harrie aan hem.
Willie, die nog steeds als droomwens heeft om neger te worden antwoordde daarop:
"Nee man, dit is echt waardeloos. Bén je eindelijk neger, ga je dít soort muziek maken."

Haute cuisine

Time flies when you're having fun, luidt het gezegde. Harrie kon dan ook nauwelijks geloven dat het gisteren al een jaar geleden was dat zijn vader Jan overleed. Harrie heeft zijn slechtste jaar sinds 1993 achter de rug en toch voelde het alsof zijn vader pas een paar maanden geleden stierf.

Ter nagedachtenis hadden de meeste van zijn kinderen met aanhang besloten om gezamenlijk uit eten te gaan. Toen het erop aankwam om een geschikt restaurant te vinden kwam Harries oudste zus met een briljant idee: het restaurant dat Jan zélf in de jaren zeventig gestart was!

Jarenlang was Jan druk (en uitermate succesvol) geweest als directeur van een fabriek in lederen kleding. Eind jaren 60 (hij was toen rond de 40) moet hij beseft hebben dat hij wel veel succes en geld, maar weinig levensvreugde had. Hij verliet toen zijn bedrijf, zijn gezin en zijn luxe bungalow en besloot terug te gaan naar de basis. Hij verhuisde naar een enkel kamertje in Eindhoven en nam zich voor om met zo min mogelijk middelen te gaan leven.

Het was dus eigenlijk wel opmerkelijk dat hij ergens rond 1973 toch weer besloot om opnieuw in zaken te gaan en dan nog wel als horekaffer. Het pand dat hij daarvoor als inrichtte staat midden in het centrum van Eindhoven, op Keizersgracht nummer 6. Ooit was het eigendom van de familie Fens, die het als koetshuis gebruikte. Jan verbouwde het tot bistro, wat een behoorlijke klus moet zijn geweest.

Aardig om te vermelden is dat hij bij de verbouwing bleef aansluiten bij zijn nieuwe levensstijl: geen geld uitgeven als dat niet nodig is. Jan was gek op hout en kon daar van alles mee maken. Tijdens de verbouwing van het koetshuis, werd een kilometer verderop de zgn. Fellenoordkerk afgebroken, die eigenlijk de St. Antonius van Paduakerk heette.


Jan kocht de nodige spullen van de gesloopte kerk en hergebruikte ze voor zijn bistro. Op 2 oktober 1973 (Jan's 45e verjaardag) verscheen een interview met hem in het Eindhovens Dagblad. Daarin vertelde Jan dat hij het voormalig doopvont als barbecue wilde gaan inzetten. De lambrizering van de voormalige studeerkamer ging hij in de bar verwerken. En van een paar oude kerkdeuren wilde hij een telefooncel maken. Blijkbaar viel het woord 'heiligschennis' tijdens het interview. Volgens het stuk in de krant zei Jan daarover: "Wat is eerder heiligschennis: het afbreken van de kerk en het in elkaar rammen van de spullen of het materiaal gebruiken en er mensen een plezierige avond mee bezorgen?" Harrie hóórt het hem zeggen.

De bistro werd een groot succes. De formule die Jan hanteerde was dan ook vrij ongewoon. Zijn bistro moest vóór alles een verzamelplaats zijn van mensen. Alles moest er kunnen, als je anderen maar niet lastig viel. Studenten moesten zich er thuis voelen, maar doktoren (toen nog een beroep met aanzien) ook. Jan had daarom niet de gebruikelijke tafeltjes voor 4 personen, maar een aantal lange tafels waaraan een man of 8 een plaats konden vinden.

Als je dus met minder dan 8 man kwam, was je er vrij zeker van dat je bij onbekenden aan tafel kwam te zitten. Jan's idee was dat je zo automatisch contact zou leggen met mensen die je anders nooit zou spreken. En dat gebeurde.

Maar na een paar jaar had Jan definitief genoeg van het ondernemerswezen. De bistro werd hem te druk en hij kreeg weer het idee dat hij niet leefde, maar geleefd wérd. Hij verkocht zijn restaurant en is sindsdien nooit meer in zaken gegaan.

Maar zijn bistro ging verder en heet nu restaurant Fens. Daar ging Jan's nageslacht (op zijn oudste zoon na) dus gisteren eten. Het was leuk om het na een jaar of dertig weer eens van binnen te zien. Harrie herkende direct de verhoging, waarop Jan destijds de eettafels had staan. En toen ie naar de wc ging zag ie ook de deur naar de bovenverdieping, waar hij en zijn zusjes vroeger sliepen als ze bij hun vader waren.

Maar er was ook veel veranderd. Een verbetering vond Harrie de ramen die aan de kant van de Bergstraat waren geplaatst. Maar dat de bar met kerkhout was vervangen door een moderne bar deed hem pijn.

De belangrijkste verandering betrof de kaart. Studenten die vroeger bij Jan wilden eten, konden zeggen "Ik heb maar vier gulden te besteden". Jan zorgde er dan voor dat ze voor vier gulden fatsoenlijk aten. Restaurant Fens heeft duidelijk niets van Jan's ideeën overgenomen, maar heeft zich een soort haute-cuisine-stijl aangemeten.

Nou is onder intimi redelijk bekend dat Harries lievelingseten fricandel speciaal is. Een stuk of vier, bij voorkeur. Van haute cuisine moet ie niet veel hebben. Hij heeft weleens op de televisie gezien hoe haute cuisine eruit ziet, maar hij hoefde het tot nog toe nooit te eten. Sinds gisteren weet Harrie dat haute cuisine bij Fens betekent dat de kabeljauw maar nét gaar is, de vier boontjes en twee peultjes eigenlijk net níet en dat Fens 'handgemaakte frietjes' maar opstapelt om net te doen alsof je iets op je bord hebt liggen. Misschien koelen 8 handgemaakte frietjes ook wel gewoon te snel af als je ze náást elkaar legt.

Uiteindelijk had iedereen toch best lekker gegeten en honger. Op Ricardo na dan, die voor 9 euro het Piratenmenu kreeg. Dat bleek één fricandel met gewone friet te zijn. Hij is net 10 geworden, maar vroeg zich hardop af of het nou echt zó lang moest duren voor ie dít te eten kreeg.

Gelukkig vertelde Harries jongste zus Jannie dat ze thuis nog een héle grote doos fricandellen in de vriezer heeft liggen en ze nodigde Harrie, Dinie, Willie en Ricardo uit om die binnenkort in één keer op te komen eten.

Computermuziek

"Computers zijn om naar porno te kijken, niet om muziek mee te maken." Harrie hoorde dat iemand op Omroep Brabant TV beweren, rond 6 uur 's ochtends, terwijl ie alleen even Teletekst wilde kijken.

Goed, de man die het zei kwam uit Eindhoven, dus verzachtende omstandigheden genoeg, maar de zelfverzekerdheid waarmee de man het zei en het feit dat hij zelf ook muzikant bleek te zijn, verontrustten Harrie toch. Er lopen genoeg domme mensen op deze aarde rond, die stellig gebrachte nonsens zomaar voor waarheid aannemen als het op de televisie wordt gezegd.

Harrie wil daarom toch even wat tegengas geven en het nog maar eens opnemen voor elektronische muziek in het algemeen. Zonder daarbij afbreuk te doen aan 'gewone' muzikanten natuurlijk: als iemand iets goeds kan met een traditioneel instrument als een gitaar, drums of desnoods een ukelele, dan is Harrie de eerste om dat te waarderen.

Maar Harrie durft óók te stellen dat makers van elektronische muziek zeker iets toevoegen aan de muziekgeschiedenis. Kraftwerk is hier al eerder genoemd, Yello heeft een flinke steen bijgedragen, maar één iemand is hier nog niet eerder genoemd. En dat is nou nét iemand waarvan Harrie vroeger vond dat hij een schande was voor de muziekindustrie, maar die hem er gaandeweg juist van heeft overtuigd dat elektropop niet moet worden verward met het simpelweg indrukken van wat voorgeprogrammeerde knopjes.

Thomas Dolby verscheen aan het begin van de jaren tachtig op het muzikale toneel en viel vooral op doordat hij op wilde vallen. Rond brilletje, Spandau Ballet-haren, dat soort werk. Harrie zag geen enkele meerwaarde in zijn muzikale fratsen. Hij kwam ook eigenlijk al te laat om op te vallen als pionier in de elektropop.

Toch raakte Harrie in zijn muziek geïnteresseerd, toen in 1984 zijn elpee The flat earth verscheen, met de klassieker I scare myself erop. Behalve door mooie nummers viel de plaat ook op door een perfecte geluidskwaliteit. Daarna zou alleen mondjesmaat nog iets van Thomas Dolby verschijnen. Een soundtrack in 1987, Aliens ate my Buick in 1988 en -een van Harries favorieten- Astronauts and heretics in 1992. Ook al zo'n album met een perfecte geluidskwaliteit.

Harrie vergat Thomas Dolby daarna eigenlijk weer. Diep in zijn hart bleef namelijk zijn eerste mening over de man hangen: een mannetje dat vooral met zijn uiterlijk wilde opvallen. En hij had dan wel wat aardig klinkende albums gemaakt, maar inhoudelijk had het niet de impact die het werk van Kraftwerk wél had.

Maar in 2001 veranderde Harries mening volledig. Thomas Dolby produceerde de elpee (jaja, een elpee in 2001!) Forty, een registratie van een concert dat hij ter gelegenheid van zijn veertigste verjaardag gaf. En Harrie was eigenlijk verbijsterd. Waar Kraftwerk, toch de goeroes der elektropop, steeds weer voer geven aan de tegenstanders van deze muzieksoort ("ze hoeven alleen wat knopjes in te drukken"), bleek Thomas Dolby op het podium bijna elk nummer nieuw leven in te blazen en meerwaarde te kunnen geven. Het ontbreken van de muzikanten die hem op zijn elpee's hadden geholpen (hij werd slechts bijgestaan door één man) bleek juist de bron en uitdaging voor iets moois. Dat hij met zijn kompaan van I scare myself de plaatversie tot een lachertje maakte, deed Harrie beseffen dat Thomas Dolby een gigant is in de elektropop.

In 2006 verscheen The sole inhabitant, een video-opname van een live-optreden van Thomas Dolby. Als extraatje bij die dvd laat Thomas Dolby zien hoe dat gaat, elektropop maken. Tegenstanders van elektropop kunnen dat hier eens bekijken.

Kerk

Harrie komt niet vaak in de kerk, maar vorig weekeinde zat ie er twee keer. Op zaterdag in Nuenen, bij de uitvaart van Sonja. En op zondag in Deurne, in de kapel van Hotel Willibrordhaeghe. Vroeger hoorde die kapel bij een klooster, nu is hij een onderdeel van wat de uitbater een 'conferentiehotel' noemt.

Harrie was er samen met Dinie, omdat Gerard van Maasakkers er optrad. Achteraf bleek het optreden trouwens anders te verlopen dan Harrie had verwacht. Kern van het optreden was namelijk de viering van het tienjarig bestaan van Wereldmuziekkoor Makandra. Gerard van Maasakkers was als gast uitgenodigd. Harrie nam aan dat het koor hem zou begeleiden. In werkelijkheid zong het koor zelf 2 keer 25 minuten zonder Gerard en aan het eind van de middag zong Gerard dan nog een half uur zonder koor. En ook zonder zijn Vaste Mannen trouwens. Zijn enige gezelschap was zijn gitaar.

Het was dus veel minder Gerard dan Dinie en Harrie hadden verwacht en gehoopt, maar toch was het de moeite waard. Het was namelijk best bijzonder om hem eens helemaal alleen te horen. Bovendien was de lokatie heel apart. Je ziet een artiest van klasse niet dikwijls in een kapel optreden.

Gerard had het bijzondere van de lokatie vast ook ingezien en mee laten spelen bij de keuze van de liedjes die hij zong. Zo zong hij 'Bennie', over een homofiele jongen. Verder zong hij nog een nieuw nummer, waarin hij zich rechtstreeks tot Onze Lieve Heer richt en hem vertelt: "Lieven Heer, ik vuul 't niet meer".

Vloeken in de kerk was het niet. Dat zou een aimabel mens als Gerard van Maasakkers niet gauw doen. Maar de boodschap die hij met deze liedjes op die plek verkondigde was voor iedereen duidelijk.

Zebrapad

Harrie moet even door het stof. Weet u nog dat ie zo lullig deed over de gemeente Nuenen, die de Pootlaan en Brabantring ging ombouwen? Terecht kreeg Harrie daar kritiek op.

Eén iemand merkte op dat Harrie onwaarheden vertelde en liet doorschemeren dat het makkelijk is om op de gemeente te kankeren. "Als het je echt teveel wordt, doe er dan echt wat aan en laat je zien daar waar de besluiten genomen worden", stelde die persoon voor.

Harrie moet nu toch echt toegeven dat ie het allemaal verkeerd heeft gezien. De verkeerschaos die hij vreesde is uitgebleven. Belangrijkste reden daarvoor is dat werkzaamheden een paar weken later dan gepland zijn begonnen. De gemeente besloot toch om eerst maar de andere klussen af te maken, zodat er alsnog een alternatief voor het verkeer was.

Verder moet Harrie ook toegeven dat het eindresultaat er mag wezen. Het is echt een stuk mooier geworden dan hij had verwacht. Hoogtepunt is wel het zebrapad dat is aangelegd. Dat is niet zomaar een zebrapad, zoals u op de foto kunt zien, het is een zebrapad met eigen lantaarnpaal in het midden!

Harrie zal voortaan voorzichtiger zijn voor hij berichten verspreidt die insinueren dat de gemeente Nuenen rare en onnodige bouwsels verzint.

Think happy day

Een paar televisiezenders hebben de dag van vandaag gebombardeerd tot Think happy day. Op elk van de zenders worden de hele dag afleveringen van Spongebob gedraaid. Daar zou Harrie normaal gesproken -zeker gelet op de regen die met bakken uit de lucht valt- best de hele dag naar kunnen kijken. En dan vanzelf happy worden.

Maar Think happy day valt nou nét op de verkeerde dag, namelijk vandaag. Hij blijft maar denken aan Sonja, die precies een week geleden nog gewoon op de wereld rondliep en die nu onder de grond ligt. Ze is aan het begin van de middag begraven.

Het was stampvol in de kerk in Nuenen. Sonja's kist was door de kinderen in vrolijke kleuren beschilderd. De 3 jongste kinderen lazen allemaal een stukje voor dat ze hadden voorbereid. Dat waren de momenten die op de aanwezigen de meeste indruk maakten. Iedereen was zichtbaar onder de indruk van het feit dat een moeder van 41 ineens 4 kinderen en een man achterlaat. Iedereen wist natuurlijk ook dat het ook hem of haar kan gebeuren. Dat was de grote vrees, die niet werd uitgesproken, maar wel als een bedreiging in de kerk voelbaar was.

Harrie kon er met de beste wil van de wereld geen Think happy day van maken.

Sonja

In 2007 bood Harrie zijn diensten aan als computerreparateur en -leverancier. Hij had een advertentie op Marktplaats gezet en daar meldden zich diverse klanten.

Eén klant kwam op een avond de defecte computer van haar zoontje Ties brengen, samen met het zoontje in kwestie. Harrie herinnert zich het moment nog als de dag van gisteren. Ties was een prachtventje om te zien, met een open en vriendelijke blik. Toch eiste vooral zijn moeder, Sonja, de aandacht op. Het leek alsof er een wervelstorm binnenkwam. Ze begon te praten alsof ze Harrie al jaren kende. En Harrie had al snel door dat dit één van die weinige mensen was die je in je leven tegenkomt waarvan je meteen weet dat je er een bepaalde binding mee hebt.

In de maanden die volgde is Harrie een aantal keren bij Sonja thuis geweest. Ties mocht namelijk een nieuwe computer kopen van zijn opa en oma en Harrie mocht die computer samenstellen. Toen een van de drie broertjes van Ties die computer zag wilde hij óók een nieuwe computer. Die heeft Harrie ook geleverd. En verder waren er wat netwerkproblemen, die Harrie heeft getracht te verhelpen.

Op een gegeven moment waren de computerperikelen achter de rug. Toch ging Harrie af en toe nog even 'gewoon' bij Sonja langs. Ze had heerlijke koffie en het was altijd leuk om even met haar te praten. Ze was chaotisch, een spraakwaterval, een wervelstorm, ze kon enorm ongenuanceerd zijn, vloekte soms als een bootsman, kortom: een prachtvrouw.

De laatste keer dat Harrie bij haar was, was ze bezig met fitness. Daar moesten ze beiden hard om lachen. Sonja vond zichzelf te dik en wilde daar met fitness iets aan doen. Maar ze wisten allebei dat die bevlieging wel weer over zou gaan. Sonja gaf zelf al toe dat ze haar abonnement daarom voor de zekerheid maar voor een half jaar had afgesloten.

De laatste keer dat Harrie Sonja sprak ging het wéér over fitness, maar ze had toen slecht nieuws. Ze werkte af en toe bij een makelaar, met wie zij en haar man goed bevriend waren. Die makelaar bleek een hartstilstand te hebben gekregen tijdens fitness en overleed op zijn 46e.

Harrie voelde zich zelf de laatste tijd niet zo goed en nam ook aan dat Sonja nog wel genoeg aan d'r hoofd had met het verwerken van de dood van een huisvriend. Maar dinsdag, toen ie boodschappen deed, kwam Sonja ineens in zijn gedachten. Harrie besloot om haar binnenkort weer eens te bellen.

Maar dat kan niet meer. Harrie zag gisteren op internet het bericht dat Sonja dinsdag is overleden. Hij is de hele verdere dag onrustig geweest en zag haar ook vannacht steeds voorbij komen. Morgen wordt ze begraven. De wervelstorm is gaan liggen.

Scherp

Dinie en Harrie hadden mosselen gegeten. Toen ze bijna klaar waren kwam Willie er even bij staan. Hij bekeek er eens eentje goed en uit de grond van zijn hart kwam de kreet "Gadverdamme!"

Dinie en Harrie moesten om zijn reactie lachen.
"Kijk er toch maar eens goed naar", zei Dinie. "Mosselen lijken wel een beetje op een kutje, dan kun je alvast wennen aan hoe zo'n ding eruit ziet."

Willie liep weg en zei dat ie dat allemaal niet hoefde te weten.
"Voor je voorlichting is het toch wel goed om te weten hoe het allemaal zit hoor", zei Dinie, nog steeds een beetje lacherig. "Als je vragen over seks hebt dan moet je het gewoon vragen he?'

Ricardo begon zich er nu ook mee te bemoeien.
"Neuken is gewoon lul in kut", zei hij zonder enige poespas.
"Nou, nou, nou, kunnen jullie een beetje op je taal letten?", vroeg Harrie.

Het bleef even stil en toen kwam Willie terug in het spel.
"Eigenlijk zijn wij dus de hele week op school aan het neuken. De school is kut en wij zijn de lul."

Harrie is trots op een zoon die nog geen 13 is, maar qua humor al zo scherp als een mes.

Elvis

"Eigenlijk is Elvis een hele déftige hond", zei Nina, die bij Ricardo in de klas zit. Daarna sloeg ze -net als elke keer dat ze Elvis ziet- haar armen om Elvis' nek, duwde haar neus in zijn haarbos en knuffelde hem intens met gesloten ogen. "Hij is zó lekker zacht", zei ze ook nog. Harrie vroeg zich af of dat elkaar aantrok, levende wezens met zachte haren. Nina had zeker tot haar zevende jaar alleen babyhaar gehad, dat niet groeide en niet uitviel.

Maar ze heeft wel gelijk. Elvis is eigenlijk een hele deftige hond en vanmorgen merkte hij dat weer. Het regende een beetje, toen Harrie Elvis uit wilde laten. Omdat Elvis altijd nét iets eerder dan Harrie de voordeur uit is, merkte Elvis de regen ook nét iets eerder op. En toen bleef ie meteen stokstijf staan. Aan regen heeft Elvis een hekel. Dan blijft ie liever binnen.

In dergelijke gevallen moet Harrie hard zijn en flink aan de riem trekken om Elvis mee te krijgen. Die riem lijkt een beetje op de strop, zodat Elvis moet kiezen tussen wandelen in de regen of doodgaan. Hij kiest tot nu toe steeds voor het eerste.

Vanaf dat moment loopt Elvis trouwens verder gewoon trouw met Harrie mee, alsof ie zich heeft neergelegd bij het ongemak. Alleen als er plassen staan wordt dan nog even duidelijk dat Elvis niet helemaal spoort. Een beetje hond gaat het liefst languit in een plas liggen, maar Elvis zet alles op alles om er omheen te kunnen lopen. Aan vieze poten heeft ie een hekel.

Harrie geeft er niks om, dat Elvis zijn eigenaardigheden heeft. Zolang Elvis ervan geniet dat kinderen als Nina hem knuffelen, mag ie zo eigenaardig zijn als ie wil.

Uitdaging

Mensen zijn vaak geneigd om lastige situaties te omzeilen. Harrie ook. Maar diep van binnen wéét hij, dat het het beste is om dóór je angsten heen te gaan. De koe bij de horens vatten. Volgens de boeken zal een getrotseerde lastige situatie louterend werken en een buitengewoon goede invloed hebben op het zelfvertrouwen.

Omdat het Harrie weleens aan dat laatste ontbreekt, besloot hij de lastige situatie waar hij voor stond bij de ballen te grijpen. Hij ging dus zélf proberen de kraan en keukenboiler te gaan monteren die hij had gekocht. Dat er geen loodgieter bereid was die klus voor Harrie te klaren speelt overigens ook mee. We sterven van de werklozen in dit land, maar voor het monteren van een kraan en keukenboiler komt niemand in dit land zijn bed meer uit.

Harrie zag om twee redenen nogal tegen de klus op. In de eerste plaats is het keukenkastje waarin het allemaal moest gebeuren nogal klein. Maar voor alles heeft Harrie iets met water. Hij heeft een hekel aan lekkages, omdat die zoveel kunnen vernietigen. Maar op de een of andere manier lijkt er altijd iets te lekken in en aan zijn huis.

Eén van die dingen was de keukenkraan. Die zit er nu tien jaar en lekt al even lang. Nu is een kraan vervangen niet zo lastig natuurlijk, maar in dit geval moest dan eerst de boiler worden afgekoppeld. Die boiler heeft Harrie in het verleden tot wanhoop gedreven, omdat die flink wat waterschade veroorzaakte. Dat kwam door een overloopsetje, dat tussen de waterleiding en een boiler zit en dient om condenswater af te voeren. Daarvoor moet een pijpje aan de overloopsetje op de riolering worden aangesloten en op de een of andere manier lukte het niet om dat lekdicht voor elkaar te krijgen. Uiteindelijk heeft een toevallig aanwezige verwarmingsmonteur het euvel ooit verholpen, waarna Harrie de boiler nooit meer heeft durven beroeren.

Maar nu was Harrie strijdbaar: de kraan ging steeds erger lekken en de boiler was met een inhoud van 20 liter eigenlijk veel te groot en te energievretend. Harrie kocht dus een nieuwe kraan, een nieuwe boiler en een nieuwe overloopset. Op zaterdag om 13.30 uur toog hij ten strijde.

Al vrij snel had ie kortsluiting veroorzaakt. Op de een of andere manier bleek er stroom op de waterleidingen te staan. Hij moest de klus dus zonder elektriciteit gaan klaren. Drie mini-overstromingen verder begon het donker te worden en raakte Harrie in een lichte paniek. Hij zag zich de rest van het weekeinde al zonder water en zonder elektriciteit zitten. Maar plotseling, tegen 16.30 uur, leek alles ineens te goed te zijn aangesloten! Harrie draaide de hoofd-waterkraan open en zag dat alles dicht leek. Hij schakelde de elektriciteit in en voelde geen spanning meer op de leidingen. Met een voldaan gevoel schakelde hij de boiler in en trok de conclusie dat de oude boiler waarschijnlijk ergens defect was geweest en voor het elektriciteitslek had gezorgd.

Toen Harrie de kraan 's avonds wilde gaan gebruiken, bleek het toch niet helemáál vakwerk te zijn geweest wat ie had afgeleverd. In het keukenkastje voelde hij een druppel aan de hoofdleiding hangen. Op de bodem van het kastje was het ook een héél klein beetje vochtig. Verder bleek dat de kraan niet helemaal goed werkte. Harrie had een uittrekkraan gekocht. Als je aan de kop van zo'n kraan trekt, komt er een soort doucheslang tevoorschijn. Daarmee kun je de spoelbak makkelijk schoonmaken. Harrie kreeg die slang met wat moeite wel uit de kraan getrokken, maar daarna ging ie er eigenlijk niet meer in terug.

Harrie besloot een handdoek in het kastje te leggen en ging maar eens op Marktplaats kijken, of daar misschien een loodgieter was die zich niet te goed voelde voor het herplaatsen van de kraan. Hij vond er een stuk of tien bij hem in de buurt, die hij allemaal een mailtje stuurde. Van 3 loodgieters kreeg ie antwoord: de ene wilde alleen spullen monteren die je bij hem moest kopen, de tweede vond het een te kleine klus, maar de derde wilde het wel doen!

Die derde is dinsdagavond geweest en heette ook Harrie. Dat schiep meteen een band. Zijn gereedschap bestond uit een schemerlampje op batterijen, dat ie waarschijnlijk had meegenomen omdat Harrie had verteld dat ie alle materialen in huis had, maar geen bouwlamp had. Harrie 2 dook in het keukenkastje, zette zijn lamp aan en begon toen te vloeken. Er was wel héél weinig ruimte in het kastje vond ie. Nadat Harrie de hoofdkraan had dichtgezet begon Harrie 2 wat dingen los te draaien. Daarna begon ie te zweten, maar hij kon z'n hoofd meteen afvegen aan de handdoek die Harrie had neergelegd om lekkend water direct te kunnen wegvegen.

Harrie 2 vloekte nog wat verder en ging een gereedschapskist uit zijn Opel halen. Hij had een pijpsleutel nodig, maar het bleek dat ie nét niet de goede maat bij zich had. Gelukkig had Harrie die wél, zodat Harrie 2 weer verder kon. Even later begon Harrie 2 ook aan de afvoerleiding te rommelen, waar tot dan geen problemen mee waren. Daarbij vloekte hij nog maar eens, omdat de pijpen niet vastgelijmd bleken te zijn, wat Harrie trouwens een voordeel leek als je er iets aan wilde veranderen.

Daarna trok hij twee afdichtringen stuk en bleef even mistroostig voor zich uit zitten kijken. Hij liep nog een keer naar zijn Opel en kwam terug met een doos vol bochten en stukjes pijp. Maar vervangende ringen had ie niet bij zich en Harrie had ze natuurlijk óók niet. "Ik sluit die boilers ook vaak aan zonder die overloop op de afvoer aan te sluiten hoor", zei Harrie 2. Harrie was lichtelijk verbijsterd door die opmerkingen en zag zijn vertrouwen in Harrie 2 dalen als een broek zonder knopen. Hij herinnerde zich de talrijke overstromingen met de oude boiler nog maar al te goed, die notabene waren veroorzaakt door een overloop die grotendeels goed was aangesloten. Het kon volgens Harrie niet anders dan dat het weglaten van zo'n overloop feitelijk de aanleg van een keukenzwembad tot gevolg zou hebben.

"Ik kan het ook met tape afdichten", riep Harrie 2 ineens. Maar meteen daarna stelde hij vast dat ie ook geen tape bij zich had. "Ik heb die tape wél in huis", zei Harrie. Hij liep naar de schuur, pakte een van de rolletjes die hij had liggen en gaf die aan Harrie 2. Die wikkelde de tape op wat cruciale plaatsen om de afvoerleidingen, sloot alles aan en zei toen dat het klaar was. Harrie geloofde er niks van, maar nadat ie de hoofdkraan weer had opengezet kon ie toch echt vaststellen dat de aan- en afvoerleidingen dicht leken te zijn en dat de doucheslang nu ook redelijk soepel uit de kraan kon worden getrokken.

Harrie 2 gooide zijn spullen in zijn bakken, nam de bak met onderdelen en zijn schemerlamp en liep naar de auto. Harrie pakte de gereedschapskist van Harrie 2, haalde daar zijn eigen pijpsleutel en zijn tape uit en liep achter Harrie 2 aan naar de Opel. Harrie rekende af en vrolijk groetend gingen beiden uiteen.

Het is nu twee dagen later. De doucheslang uit de kraan gaat echt een stuk soepeler dan toen Harrie het had gemonteerd. En volgens Harrie lekt het ook minder dan voor de komst van Harrie 2.

Dewey Balfa

Harrie luistert graag en vaak naar muziek die zijn hifi-installatie tot zijn recht laat komen. Dat is zeker niet altijd muziek die sporen zal achterlaten in de muziekgeschiedenis, maar wel muziek die Harrie -niet zelden ook vanwege het veroorzaakte geluidniveau- even in een trance brengt.

Maar als het erop aankomt heeft Harrie het meest op met muziek die recht uit het hart komt. Voor die muziek maakt het ook niet uit of je haar afspeelt op een peperdure hifi-set of op je mp3-speler: de emotie die zulke muziek teweeg brengt hoor je er altijd uitspatten.

Deze week was Harrie ziek thuis en lag vooral op de bank, films te kijken. Dat doet ie de laatste jaren steeds liever, film kijken. Het liefst van die lekkere trage Franse films. Pas geleden zag ie Il y a longtemps que je t'aime. Veel mooier kan een film niet zijn.

Er is één film waar Harrie naar kan blijven kijken: Southern comfort uit 1981. De film speelt in een moerasgebied in Louisiana, het gebied van de Cajun. Hun leven wordt verstoord door een paar militairen die er een oefening houden. De militairen hebben weinig respect voor de Cajun en doden een van hen, waarna de Cajun wraak nemen.

Het is een spannende film en dat Ry Cooder de muziek verzorgt maakt het geheel niet bepaald slechter. Tegen het einde van de film zijn de militairen het moeras ontvlucht en komen ze terecht op een Cajunfeest, dat in en rond een grote blokhut wordt gehouden. Dat geeft trouwens mooi aan hoe Het Leven kan verlopen: zo word je achtervolgd in een moeras en zo ben je op een feest.

Iets later zal overigens blijken dat de militairen dan nog steeds niet veilig zijn, maar Harrie let daar in dat stuk van de film al lang niet meer op. Hij heeft dan alleen nog oog voor Dewey Balfa, lid van de Cajungroep Balfa Brothers.

Die groep zit in blokhut op een paar oude stoelen en verzorgt de muziek op het feestje. Eén nummer horen we helemaal, de Cajunklassieker Parlez nous à boire. Dewey Balfa speelt viool (zoals het hoort bij echte Cajun), maar vóór alles zingt Dewey alsof zijn leven ervan afhangt. Hij is maar een paar seconden in beeld, precies genoeg om een verpletterende indruk achter te laten.

Het is een simpel nummer, Dewey Balfa zingt behoorlijk vals, maar het hoort bij de mooiste muziek die Harrie gehoord én gezien heeft. Puurder en oprechter dan dit wordt het nooit.

Jehova

Harrie had boodschappen gedaan. Hij stapte uit de auto en meteen stond er een man in het zwart voor zijn neus. Harrie schrok zich wezenloos. Meteen zag hij een tweede man aan komen lopen, ook in het zwart. Blijkbaar hadden de heren net even eerder aan Harries voordeur gestaan.

De schrik was onnodig zag Harrie al snel. Het betrof hier duidelijk twee heren uit het kamp van Jehova, die hem vast over Zijn goedheid wilden komen vertellen. De eerste van het stel pakte al een Wachttoren uit zijn zwarte aktentas. Harrie meldde direct dat hij helemaal nergens in geïnteresseerd was. Tot zijn verbazing borg de man de Wachttoren meteen weer op en beiden wensten Harrie een fijne dag toe.

Als Harrie aan Jehova's denkt, denkt ie altijd meteen aan zijn ex-vriendinnetje Jose, met wie hij een tijdje samenwoonde op een flat in Eindhoven. Op een avond werd er aangebeld en Jose zou wel even open gaan doen. Ze bleef nogal lang weg, zodat Harrie na een kwartiertje maar eens ging kijken waar ze bleef. Toen hij zag en hoorde dat ze met twee getuigen van Jehova in gesprek was, ging ie weer verder met zijn beslommeringen.

Pas drie kwartier later kwam Jose de kamer weer binnen. Harrie vroeg of ze erin waren geslaagd om Jose te bekeren, maar dat bleek niet het geval. "Ze hebben je wel lang aan de praat gehouden", zei Harrie. "Ja", zei Jose, "maar ze moesten weg, anders had het nog langer geduurd."

Ajax (2)

Pieter "Blinde" Vink kon vandaag gewoon een goede scheidsrechter zijn: Ajax had hem niet nodig om van Twente te verliezen. Harrie heeft zich dus voor niets op zitten winden, voorafgaand aan de wedstrijd...

Jazz

Waar het is begonnen weet Harrie niet meer precies, maar het moet aan het einde van de jaren tachtig zijn geweest. Daarvóór draaide hij het liefst áltijd muziek. Maar op een bepaald moment leek het wel alsof ie het niet meer durfde. Ook de reden daarvan is ongewis, maar het zal wel psychisch zijn natuurlijk. Muziek kan heftige emoties oproepen.

Hij heeft het trouwens nog steeds, hoewel het het laatste jaar beter lijkt te gaan. Het moeilijkste blijft de eerste stap. Als ie eenmaal een mooie plaat heeft opgezet, komt de rest meestal vanzelf. Maar om die eerste plaat te kiezen....

Deze week had Harrie het wéér. De laatste tijd was ie nogal veel aan de electropop geweest. Thomas Dolby, Yello en Kraftwerk vooral, in die volgorde. Maar deze week had ie daar ineens helemaal geen zin meer in. Een paar dagen heeft ie lopen dubben wat ie dán moest draaien. Achteraf moet ie vaststellen dat ie daarbij steeds bleef denken in de pophoek. Achteraf kan ie ook concluderen dat ie helemaal geen zin had in popmuziek.

Dat besef kwam pas toen ie -op zoek naar iets leuks- ineens weer stuitte op de cd's van Tomasz Stánko, de Poolse jazztrompettist. Harrie leerde zijn muziek een jaar of 15 geleden bij toeval kennen en was er meteen van onder de indruk. Maar pas de laatste jaren, nu ie beseft dat ie langzaam aan een jazzcat wordt, draait ie de muziek van Tomasz Stánko frequent. Jazzbaltica, de muziek die iemand illegaal van een dvd ripte, is één van zijn favorieten.

Toen Harrie deze week Jazzbaltica opzette voelde hij zich helemaal warm worden en ging de energie door zijn lijf stromen. Hij had ineens zin in van alles. Misschien heeft dat er ook wel voor gezorgd dat ie gisteren zomaar ging klussen.

In elk geval een belangrijk ding voor Harrie om te onthouden: niet meer meteen in de poprichting denken als ie muziek wil gaan draaien. De kans is groot dat ie moet gaan toegeven dat ie zijn langste tijd daarmee heeft gehad.

Klussen

Het is zaterdag. Voor echte mannen is dat klusdag. Voor sommige mannen is een dag pas geslaagd als er geklust is.

Harrie is geen echte man. Toch moet ie eraan geloven vandaag. Op het plafond in zijn badkamer komt af en toe wat schimmel. Spuit Dinie er wat chloor over en dan is het weer voor een jaartje voorbij. Maar Dinie heeft het al zo druk, dat Harrie dit jaar besloot het zelf maar eens te doen.

Hij kocht een fles natriumhypochloriet (waar ze in zwembaden ook bacteriën mee doden) en spoot dat op de schimmelplekken op het plafond. "Half uurtje in laten trekken en dan met een doek afvegen", meldde de verpakking. Maar Harrie maakt natuurlijk zélf wel uit wat ie wel of niet doet. Achteraf was dat misschien niet zo slim, want op het lichtblauwe plafond waren de dag erna ineens nóg lichterblauwe plekken te zien. Precies op de plekken die Harrie had ingespoten.

Nu vonden Dinie en Harrie dat lichtblauw toch al een vreselijke kleur, dus heeft Harrie een emmertje witte, afwasbare latex gekocht. "Ik heb zelf ook schimmel op mijn badkamer en ik gebruik deze tex zelf óók", zei de verkoper. Dan weet je natuurlijk dat je goed zit, als de verkoper het zelf ook gebruikt.

Gisteren heeft Harrie het hele plafond nog eens met hypochloriet ingespoten. Na een half uurtje heeft ie het nog eens afgewassen met een ammoniaksopje. Daarna heeft ie een half uurtje op bed gelegen om het stikstoftrichloride -wat ammoniak en hypochloriet door reactie vormen- uit zijn longen te laten verdwijnen.

Vanmorgen heeft ie het plafond voor de eerste keer geschilderd. Na 6 uur mag het nóg een keer. En dan zijn de klusactiviteiten van Harrie wel weer voor een jaartje voorbij.

Ajax

Even snel, nu het nog kan, zodat u zondagavond niet zegt "Dat kun je makkelijk zeggen achteraf".

Het lijkt iets beter te gaan met Ajax dan in de voorbije 12 jaar. Er staat weer veel eigen opleiding in het elftal en soms kan Harrie het alweer opbrengen om langer dan 45 minuten naar zijn ploeg te kijken. Daarnaast winnen ze ook behoorlijk wat wedstrijden, zodat ze derde staan in de Nederlandse competitie.

Zondag spelen ze tegen de koploper, FC Twente. Als scheidsrechter is de heer Pieter Vink aangewezen. Ajax-fans noemen hem meestal Blinde Vink, omdat hij meestal nogal opzichtig laat merken dat hij een hekel aan Ajax heeft. Dat hebben natuurlijk veel mensen en op zich is dat niet erg, maar voor een scheidsrechter is het op z'n minst dubieus te noemen.

In de vorm waarin Ajax verkeert is het niet erg als Vink een wedstrijd van Ajax tegen een 'kleinere' ploeg fluit. Ook al stuurt Vink dan een Ajacied van het veld af, geeft ie drie zuivere penalties voor Ajax niet en een onzuivere voor de tegenstander wél, dan nog wint Ajax zo'n wedstrijd vaak wel. Maar om Vink de wedstrijd tegen de koploper laten fluiten roept vragen op.

Gelukkig is er een eenvoudige verklaring voor. De baas van de scheidsrechters heet Jaap Uilenberg. Jaap was vroeger zelf scheidsrechter en werd daarna directeur voetbalzaken bij....FC Twente. Die club draagt hij nog steeds een warm hart toe. Harrie durft er dus wel op te gokken dat Vink van Jaap extra instructies meekrijgt voor zondag: snel de andere kant opkijken als Ajacieden doormidden worden geschopt of als Ajax duidelijk een penalty moet krijgen. En minstens één Ajacied voor een futiliteit de rode kaart geven.

Maandag zullen we zien of Harrie cynisch of realistisch is.

Handicap

Telefoon.

Harrie: Met Harrie van Geffen?
Man: Goedemiddag, u u spreekt met met Bla Blablabla van Nuon Bla Bla Services. Spreek ik met de heer Vvv...Van.....Gef?
Harrie: Ehhh, zo ongeveer wel ja.
Man: Hoe moet ik uw naam precies uitspreken?
Harrie: Van Geffen. Har-rie-van-Gef-fen.
Man: Van Geffen. Sorry meneer Van Geffen dat ik uw naam verkeerd uitsprak, maar ik ben een beetje dyslectisch.
Harrie: Geeft niks joh! Bij ons hebben ze ook blinden aangenomen om vooruit te kijken.
Man: Fijn dat u het zo luchtig opvat meneer Van Geffen. Ik bel u in verband met uw contract bij ons dat....
Harrie: Belt u voor een energie-advies?
Man: Ja.
Harrie: Daar heb ik vorige week al met een collega van u over gesproken. Ik heb me overigens ook al als klant afgemeld bij Nuon.
Man: O, daar staat niets van in mijn systeem.
Harrie: Ach, soms gaat er weleens iets mis he?
Man: Goed, dan houdt het op. Nogmaals mijn dank voor uw begrip dat ik uw naam verkeerd noemde.
Harrie: Geeft niks joh. Goeiemiddag.
Man: Goeiemiddag.

Inzicht

Hoe het komt weet Harrie ook niet, maar feit is wel dat ie de laatste weken merkt dat ie allerlei verbanden tussen dingen weet te leggen. Zo komt ie na 48 jaar ineens tot scherpe inzichten over zijn leven, over zichzelf en over dingen van alledag.

Zo besefte Harrie vanmorgen ineens dat drie van de meest taalvirtuoze schrijvers van Nederlandstalige gedichten en liedteksten van de afgelopen decennia eigenlijk nogal on-Nederlands waren. Dat schoot Harrie zómaar te binnen, toen ie vanmorgen naar Epistel 81 van Cornelis Vreeswijk luisterde.

Aan pijpendraaier Lovberg
In het knekelhuis bij de Dante-brug
Geschreven aan het graf

Zeg op, welke Nederlandse schrijver van liedteksten verwerkt woorden als pijpendraaier of knekelhuis in zijn werk? Wie heeft het over zoetelief, armoedzaaiers en minnekozen? Juist, een inmiddels overleden Nederlander die zo'n beetje zijn hele leven in Zweden woonde. En waar ie in het Zweeds wel volop gewaardeerd werd om zijn Zweedse werk, waarin ie vast ook over zijn zoetelief zong.

Tweede voorbeeld: Heinz Polzer. Geboren in Zwitserland, later naar Nederland verhuisd en zonder meer een van de grootste taalkenners en -vernieuwers van Nederland.


Heinz Polzer, die we natuurlijk beter kennen als Drs. P, was er ook een meester in om niet-gangbare woorden te gebruiken in zijn liedjes. Daarnaast heeft hij een grote bijdrage geleverd aan het verleuken van de dichtkunst. Hij heeft de dichtvorm Double Dactyl in Nederland geïntroduceerd en -bij intimi- populair gemaakt onder de naam olleke bolleke. Om te laten zien wat Drs. P vermag: hij schreef een olleke bolleke waarin hij precies aangeeft waaraan een olleke bolleke moet voldoen:

Dactylus! Dactylus!
Ollekebolleke
Tweemaal vier regels
Die rijmen aan ’t slot

Kreet, thema, één woord met
Zeslettergrepigheid
Moeilijk te maken
Maar wat een genot

De laatste van de drie is -net als Cornelis Vreeswijk- inmiddels dood: Willem Wilmink. Willem Wilmink deed het heel anders dan Cornelis Vreeswijk en Drs. P. Hij verrijkte de taal niet met nieuwe woorden, maar was een meester in het schrijven van teksten die zelfs kinderen konden begrijpen en die toch niet kinderachtig waren. Hij was niet voor niets hofleverancier voor Het Klokhuis.


Harrie is een groot bewonderaar van Willem Wilmink, omdat die zulke eenvoudige en duidelijke dingen schreef. Hij had prachtige one-liners (om het maar eens in goed Nederlands te zeggen, zoals Het leven heeft mij het lachen verleerd. Grandioos is de tekst van Goeie ouwe geur ("Je ziet nog wel mensen maar je ruikt ze niet meer") met die mooie zin:
"We hadden één handdoek voor het hele gezin
je droogde je af en dan snoot je erin."

Willem Wilmink werd geboren in de Javastraat in Enschede. Later verhuisde hij, maar aan het eind van zijn leven kwam ie weer terug in die straat. Enschede, dat is het on-Nederlandse aan Willem Wilmink.

Baas

Johnny is één van de trouwste lezers van dit weblog én Harries directe baas. Johnny dacht dat Harrie het op hém gemunt had in dit stuk. Toen Harrie het herlas moest ie toegeven dat dat geconcludeerd kon worden en dat ie het niet erg gelukkig had opgeschreven. Harrie heeft uitgelegd wat ie bedoelde en wilde de tekst aanpassen, maar dat gaat niet lukken zonder dat het een warrig verhaal wordt.

Daarom zal Harrie het hier maar openlijk bekennen: hij heeft Johnny niets te verwijten. Sterker nog: hij is Johnny dank verschuldigd! Johnny is net als Harrie een grote fan van muziek. Niet van dezelfde muziek trouwens: Johnny snapt Harries smaak niet en Harrie is niet weg van Johnny's favoriete muziek. Dat zal er wel toe hebben bijgedragen dat Johnny zomaar de elpee LC van The Durutti Column en de EP Datapanik in the year zero van Pere Ubu aan Harrie gaf. Zomaar ja, om niet.

En alsof het nog niet genoeg was tipte Johnny Harrie recentelijk dat 8 Kraftwerk-elpee's in opgepoetste versies opnieuw waren uitgebracht. Harrie is er meteen op internet naar gaan zoeken en vond de elpee's inderdaad. Maar zoals meestal met Kraftwerk-werk betrof het steeds de Engelstalige versies van de albums. Daar lacht een echte Kraftwerkfan natuurlijk om. Harrie zocht dus verder en vond zowaar ook de Duitstalige versies van alle acht de albums. En natuurlijk heeft ie ze meteen besteld.

Vandaag heeft ie ze binnengekregen. Allemaal splinternieuw, in gesloten seal. Harrie pakt ze voorlopig nog niet uit. Eerst gewoon een tijdje lekker kijken naar dit fraais. Het zijn allemaal mooie dikke hoezen. Electric cafe heeft nu de titel gekregen die destijds al bedacht maar niet gegeven werd: Techno pop. En een paar albums hebben een nieuwe prent op de voorzijde. Trans Europa Express bijvoorbeeld, met dat prachtige titelnummer (Harries favoriete Kraftwerk-stuk).

Apetrots is Harrie op zijn nieuwe aanwinsten. Met dank aan Johnny!

Telefoonterreur

Dinie had het natuurlijk wél meteen door, dat Harrie te maken had gehad met de opvolger van ongevraagde verkoop per telefoon. Met dit bericht wil hij de mede-naïevelingen onder u waarschuwen.

Het begon met een acceptgiro die Harrie van Nuon kreeg. Dat was vreemd: Harrie betaalt zoveel mogelijk per automatische incasso, zelfs Nuon. Maar door de onvermijdelijke overstap van DSB naar ING kón er natuurlijk iets mis zijn gegaan. Harrie keek voor de zekerheid even op zijn nieuwe bankrekening en zag dat Nuon net twee dagen eerder geld had kunnen incasseren van Harries nieuwe rekening.

Harrie besloot daarom Nuon maar even te bellen. De man die hij aan de lijn kreeg was er al snel uit. Inderdaad betaalde Harrie per automatische incasso en de overstap van DSB naar ING was probleemloos gegaan. De factuur die Harrie had gekregen was voor de komende maand. Die was dus nog niet geïnd, maar dat zou automatisch gaan gebeuren en Harrie kon de acceptgiro weggooien.

Harrie zei dat ie het begreep, al was dat eigenlijk niet helemaal waar. Waarom stuur je iemand ineens een acceptgiro als je diens geld al jarenlang zonder problemen automatisch incasseert en dat ook blijft doen? Harrie wilde al ophangen, maar de man moest eerst de ultieme helpdeskmedewerkersvraag nog stellen, de vraag die elke helpdeskmedewerker er bij elke cursus in geramd krijgt: "Heb ik uw vraag naar tevredenheid beantwoord?"

"Ja", was Harries antwoord, die alsnog wilde ophangen
"Mag ik u dan nog wat vragen?", vroeg de man weer.
"Ja hoor", zei Harrie. Het was vrijdagmiddag, mooi weer. De kachel brandde.

Man: "Heeft u verder nog vragen aan mij?"
- Harrie: "Nee hoor, ik weet genoeg."
Man: "Woont u in een koophuis?"
- Harrie (verbaasd over deze onverwachte wending): "Ja?"
Man: "Bent u de eigenaar van de woning?"
- Harrie: "Samen met onze Dinie ja?"
Man: "In welk jaar is uw huis gebouwd?"
- Harrie: "Ik geloof in 1973."
Man: Dan Kan Nuon u adviseren over de mogelijkheden om energie te besparen."
- Harrie: "O, doet u geen moeite. Daar hebben we zelf al tijd en energie in gestoken hahaha!"
Man: "Hoe oud is uw ketel dan?"
- Harrie: "Die hebben we net vorig jaar vervangen."
Man: "O. Maar we kunnen een adviseur sturen die kijkt of er meer besparing mogelijk is?"
- Harrie: "Nee, ik heb daar geen zin in."
Man: "Mag ik vragen waarom niet?"
- Harrie: "Ja hoor! Ik word een beetje ziek van adviseurs en andere goedbedoelende mensen. Ik ben al anderhalve week aan het bellen met de helpdesk van Canon en aan het schrijven met iemand op hun hoofdkantoor om mijn printer gerepareerd te krijgen, die al voor de vijfde keer kapot is. Verder ben ik al een paar weken bezig om ervoor te zorgen dat mijn bankzaken van het failliete DSB zonder al teveel problemen worden overgezet naar een andere bank. Daarnaast ben ik nog aan het wachten op antwoord op een klacht over onze hypotheekadviseur, die van alles voor ons zou doen maar dat niet deed. Al deze werkzaamheden vallen voor mij onder de categorie "RUIS". Ik heb er ongevraagd mee te maken gekregen en ze kosten me kostbare energie, die ik liever aan zinvolle dingen besteed. Ik heb er dus heel weinig behoefte aan om ook nog eens een adviseur van Nuon te verwelkomen."
Man: "Maar het kost u niets!'
- Harrie: "Meneer, we zijn klaar. Ik heb er geen zin in. Dag."
Man: "Dag."

Dinie had het dus meteen door. Bedrijven mogen de klanten niet meer bellen om dingen aan te smeren, dus doen ze het zó. Ze sturen je iets toe wat vragen oproept, zodat jij hén gaat bellen om uitleg. Geniaal moet Harrie bekennen: scheelt het bedrijf nog telefoonkosten ook!

Twee tips heeft Harrie nog. Eentje voor Nuon: verhoog de kosten van het gesprek van 10 naar bv. 90 cent per minuut. Loop je altijd binnen, ook als je klanten als Harrie treft. Tip voor de klanten: wees alert.

Schrikken

Net een bijna-dood-ervaring achter de rug. Terwijl Harrie reed bracht Radio 1 een reportage over Spandau Ballet. In de jaren tachtig was dat een modieus popgroepje met keurig klinkende wegwerpmuziek. De muzikanten zelf waren net zo keurig als hun muziek en achteraf misschien wel de voorlopers van de de latere 'boybands': modieuze kleding, stijlvol gekapte lange haren, dat soort werk. Pussy magnets, zou Borat zeggen. Heaumeaux, zou Harrie daar tegenover willen stellen.

Radio 1 vertelde dat Spandau Ballet weer tot leven was gekomen. Gisteravond traden ze op in Amsterdam en de verslaggever vertelde dat nogal wat vrouwen, die in jaren tachtig jong waren, urenlang in de regen voor de zaal hadden gewacht tot ze naar binnen mochten. Na afloop waren ze allemaal dolenthousiast. Ze voelden zich alsof ze weer 20 jaar jonger waren.

Vervolgens sprak Radio 1 met een recensent van popmuziek.
"Is Spandau Ballet van belang geweest voor de popmuziek?", was de vraag.
"Nou", antwoordde de deskundige, "de eerste twee elpee's waren behoorlijk goed. Vergelijkbaar met Kraftwerk, die voor Spandau Ballet een voorbeeld zijn geweest."

Gelukkig reed er niemand in Harries periferie, want van schrik maakte ie een vreemde stuurbeweging. Al snel begreep ie dat de vraag waarschijnlijk niet aan een popdeskundige, maar aan een ongevaarlijke gek was gesteld. Toen kon ie er gewoon om lachen.

Zool

Harrie werd soms wakker met een felle pijn in zijn grote teen. Alsof iemand er met een priem in boorde. Maar het was maar af en toe en alleen als ie zijn bruine schoenen had gedragen. Zijn lievelingsschoenen. En om die nou weg te gooien?

Harrie had het er een keer terloops met de dokter over en die stuurde hem naar een podotherapeute. Die bleek een vriendin van Harries buurvrouw te zijn en ze liet Harrie op een glasplaat met lamp en spiegel eronder. Daarna moest Harrie de kamer op en neer lopen en luidde de conclusie dat Harrie verkeerd liep. Teveel aan de binnenkant van zijn voeten. Zo liep ie verdomme al 48 jaar! Maar het was niet goed volgens de mevrouw en ze begon te meten. Ze zou zooltjes voor Harrie maken en dan kwam het goed. Harrie bestelde maar meteen twee paar, omdat ie verschillende paren schoenen draagt.

Nu is Harrie inmiddels door schade en schande een kenner geworden op het gebied van de geestelijke mens. Maar van de lichamelijke mens weet ie maar bar weinig. Dat werd hem duidelijk in de week die volgde en waarin de zooltjes werden gemaakt. Wat de podotherapeute zo lieflijk 'zooltjes' noemde bleek in de volksmond namelijk gewoon steunzolen te heten. Dat klonk al een stuk minder aangenaam. Net zo onaangenaam als het draagcomfort. Dat werd al snel duidelijk toen Harrie ze had opgehaald, 340 euro had betaald en ermee ging lopen.

In zijn bruine schoenen pasten ze trouwens niet. Maar toevallig had Harrie net die week eindelijk mooie blauwe schoenen gevonden en gekocht. En daar pasten ze wel in. Al na een paar dagen lopen met zooltjes kreeg Harrie pijn in zijn knie. Op een avond drukte ie erop en het leek net alsof ie in een spons duwde. Er zat vocht in zijn knie en niet zo'n beetje ook. Dat vocht trok snel weg en toen werd zijn knie blauw. En hij ging pijn doen. Hij bleef ook pijn doen, zo erg zelfs dat Harrie na een paar weken de dokter maar weer inschakelde. Die vermoedde dat er waarschijnlijk een stukje kraakben aan de binnenkant van Harries knieschijf was afgebrokkeld. Het zou vanzelf overgaan, maar het kon wel drie maanden duren.

Na drie maanden was het inderdaad over, maar in die tijd had Harrie last van zijn bekken gekregen. In het begin een beetje, maar het werd steeds erger. De afgelopen week werd het zo erg, dat Harrie nog maar met moeite overeind kon komen en alleen nog met veel pijn kon lopen. Daarom nam ie een moedig besluit: hij haalde zijn oude favoriete bruine schoenen uit de kast, die ie een paar maanden niet met zooltjes had kunnen gebruiken. Die schoenen draagt ie nu alweer 6 dagen. De pijn in zijn bekken wordt snel minder.

Harrie zal binnenkort dus wel weer last van zijn teen krijgen, maar dat vindt ie minder erg dan dat ie niet meer kan lopen. Al met al zijn alleen de dokter en de podomevrouw beter geworden van het verhaal. En Hariie snapt nu wel veel beter waarom erover wordt geklaagd dat de medische zorg zo duur is.

Chapeau!

Eén maand is Dinie nu bij haar nieuwe baas in dienst. Eén maand, waarin ze gemiddeld twee keer per week op en neer naar Rotterdam moest rijden. Dat rijden vindt ze leuk, in d’r lease-auto: cruise-control aan, lekker eigen muziek draaien, beetje bellen, kopje koffie erbij.

Die koffie doet ze in een beker die Harrie voor d’r heeft gekocht. In een beetje moderne auto zit minstens één houder voor zo’n beker, maar niet in die van Dinie. Harrie snapt nu wel waarom auto’s zonder bekerhouder in Autoweek altijd een slechte recensie krijgen, want Dinie heeft d’r beker al twee keer om zien vallen.
En toch blijft ze lachen. Ondanks de omgevallen koffie, ondanks de ritten naar Rotterdam en -dat vooral- ondanks het feit dat ze nu soms om 6 uur ’s ochtends op moet staan. Want vroeg opstaan, dat is voor Dinie net zo’n straf als het voor Harrie is om 5 minuten naar Geer en Goor te moeten kijken.

Een nieuwe baan kost altijd al veel energie. Als je een driedaagse werkweek met rotsvaste tijden bij een baas om de hoek verruilt voor een vierdaagse werkweek met zesdaagse werktijden bij een baas ver weg, om 6 uur ’s ochtends op moet en dan ook nog een auto zonder fatsoenlijke bekerhouder krijgt, dan kost dat véél energie. En toch blijft Dinie lachen, want de baan levert haar ook veel energie op.

De wettelijke proeftijd heeft ze dus doorstaan. In de komende vijf maanden moet ze laten zien dat ze een vast contract verdient. Harrie heeft er alle vertrouwen in dat haar dat gaat lukken. Dinie heeft namelijk al gezien dat er nog veel werk te verrichten is bij haar nieuwe baas, onder andere op het gebied van het vastleggen en nakomen van afspraken en op het onderhouden en verbeteren van contacten met klanten. Daar kun je niemand beter voor in dienst hebben dan Dinie.

Na die vijf maanden mag ze zelf een auto uitzoeken. Harrie neemt aan dat het er een wordt met een bekerhouder.

Eerlijkheid (2)

Een ander soort oneerlijkheid waar Harrie vlam van kan vatten is als mensen niet gewoon zeggen wat ze bedoelen. Draaikonten. Hij heeft er recent weer een voorbeeld van meegemaakt, op zijn werk dit keer.

De organisatie waar Harrie werkt heeft veel geld, héél veel geld. Zó veel zelfs, dat het aan dingen kan worden besteed die menig oog doen fronsen. Zo is er eens iemand aan het werk gezet om plakband van plaatsen te verwijderen waar geen plakband hoort. En recent is op elke kamer (Harrie denkt dat er al gauw 500 kamers zijn) een luxe vuilnisbak gezet, waar composteerbaar afval, grof afval, papier en bekertjes gescheiden in kunnen worden bewaard. Los van de kosten van die luxe vuilnisbakken, vraagt menig collega zich vaak af wat het kost om de vriendelijke jongen te betalen die de vuilnisbakken elke dag komt leeghalen.

Dat vele geld kwam voor een deel uit dividend. Harries organisatie had aandelen in een groot energiebedrijf en dat leverde elk jaar nogal wat op. Je kon er in elk geval best wat overbodige dingen van betalen. Maar nu zijn de aandelen verkocht. 2000 miljoen euro leverde het op. Nog steeds niet weinig natuurlijk. Als je dat een beetje handig belegt in ándere bedrijven en zelfs als je het gewoon op wat betrouwbare spaarrekeningen zet, kun je daar volgens Harrie nog steeds heel aardig van bestaan.

Maar de leiders van Harries organisatie zien dat anders en zeggen dat er geld te weinig is. Harrie is geen econoom, dus is ie direct bereid dat te geloven. Het gevolg is dat er mensen zullen moeten vertrekken. Ook dát kan Harrie begrijpen. Als het geld op is, moet je soms pijnlijke keuzes maken.

Maar waar Harrie woedend om kan worden is het feit dat dat niet gewoon recht voor z'n raap wordt verteld. Zelf heeft ie inmiddels een stuk of 5 keer een toespraak aangehoord, waarin het ging over het verkennen van uitdagingen, het inslaan van wegen, het verkennen van wegen, het inslaan van uitdagingen en ga maar door. Een paar weken geleden was er wéér een bijeenkomst, dit keer in de zaal van een restaurant. Harrie is niet alleen geen econoom, maar ook geen personeelsdeskundige. Toch had ie al het idee dat dit slecht nieuws zou betekenen. Slecht-nieuws-gesprekken kun je voor zijn gevoel het beste buiten de deur voeren.

De boodschap was inderdaad -voor de meeste mensen- niet positief. Maar dat werd dus niet zo verteld. Er werd wel weer op gewezen dat de organisatie een weg was ingeslagen, maar eigenlijk bleek nu ineens dat die weg nog maar één richting kende. Op de vraag of Harrie en zijn collega's dus weg moesten werd vervolgens nog steeds niet gewoon 'ja' geantwoord.

Harries baas vroeg later wat Harrie van de bijeenkomst vond. Harrie wilde daar eigenlijk geen antwoord op geven, maar na enig aandringen liet ie zich toch verleiden om toe te geven dat ie de brenger van de boodschap (de baas van de baas) geen betrouwbaar persoon vond. Dat vond Harries baas 'harde woorden'.

Nogmaals: Harrie is geen econoom en geen personeelsdeskundige. Geen leiderstype ook trouwens. Hij is een eenvoudige chemicus die teveel nadenkt en die houdt van klare taal. Als zijn leidinggevende vinden dat er impopulaire maatregelen nodig zijn, neemt ie graag aan dat dat zo is. Maar waar ie héls van kan worden is dat degene die die boodschap moet brengen en daar omheen draait een groot strateeg wordt genoemd, terwijl Harrie, die de boodschapper dan onbetrouwbaar noemt dan wordt verweten dat ie harde woorden gebruikt.