Net een bijna-dood-ervaring achter de rug. Terwijl Harrie reed bracht Radio 1 een reportage over Spandau Ballet. In de jaren tachtig was dat een modieus popgroepje met keurig klinkende wegwerpmuziek. De muzikanten zelf waren net zo keurig als hun muziek en achteraf misschien wel de voorlopers van de de latere 'boybands': modieuze kleding, stijlvol gekapte lange haren, dat soort werk. Pussy magnets, zou Borat zeggen. Heaumeaux, zou Harrie daar tegenover willen stellen.
Radio 1 vertelde dat Spandau Ballet weer tot leven was gekomen. Gisteravond traden ze op in Amsterdam en de verslaggever vertelde dat nogal wat vrouwen, die in jaren tachtig jong waren, urenlang in de regen voor de zaal hadden gewacht tot ze naar binnen mochten. Na afloop waren ze allemaal dolenthousiast. Ze voelden zich alsof ze weer 20 jaar jonger waren.
Vervolgens sprak Radio 1 met een recensent van popmuziek.
"Is Spandau Ballet van belang geweest voor de popmuziek?", was de vraag.
"Nou", antwoordde de deskundige, "de eerste twee elpee's waren behoorlijk goed. Vergelijkbaar met Kraftwerk, die voor Spandau Ballet een voorbeeld zijn geweest."
Gelukkig reed er niemand in Harries periferie, want van schrik maakte ie een vreemde stuurbeweging. Al snel begreep ie dat de vraag waarschijnlijk niet aan een popdeskundige, maar aan een ongevaarlijke gek was gesteld. Toen kon ie er gewoon om lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten