Jehova

Harrie had boodschappen gedaan. Hij stapte uit de auto en meteen stond er een man in het zwart voor zijn neus. Harrie schrok zich wezenloos. Meteen zag hij een tweede man aan komen lopen, ook in het zwart. Blijkbaar hadden de heren net even eerder aan Harries voordeur gestaan.

De schrik was onnodig zag Harrie al snel. Het betrof hier duidelijk twee heren uit het kamp van Jehova, die hem vast over Zijn goedheid wilden komen vertellen. De eerste van het stel pakte al een Wachttoren uit zijn zwarte aktentas. Harrie meldde direct dat hij helemaal nergens in geïnteresseerd was. Tot zijn verbazing borg de man de Wachttoren meteen weer op en beiden wensten Harrie een fijne dag toe.

Als Harrie aan Jehova's denkt, denkt ie altijd meteen aan zijn ex-vriendinnetje Jose, met wie hij een tijdje samenwoonde op een flat in Eindhoven. Op een avond werd er aangebeld en Jose zou wel even open gaan doen. Ze bleef nogal lang weg, zodat Harrie na een kwartiertje maar eens ging kijken waar ze bleef. Toen hij zag en hoorde dat ze met twee getuigen van Jehova in gesprek was, ging ie weer verder met zijn beslommeringen.

Pas drie kwartier later kwam Jose de kamer weer binnen. Harrie vroeg of ze erin waren geslaagd om Jose te bekeren, maar dat bleek niet het geval. "Ze hebben je wel lang aan de praat gehouden", zei Harrie. "Ja", zei Jose, "maar ze moesten weg, anders had het nog langer geduurd."