Waar het is begonnen weet Harrie niet meer precies, maar het moet aan het einde van de jaren tachtig zijn geweest. Daarvóór draaide hij het liefst áltijd muziek. Maar op een bepaald moment leek het wel alsof ie het niet meer durfde. Ook de reden daarvan is ongewis, maar het zal wel psychisch zijn natuurlijk. Muziek kan heftige emoties oproepen.
Hij heeft het trouwens nog steeds, hoewel het het laatste jaar beter lijkt te gaan. Het moeilijkste blijft de eerste stap. Als ie eenmaal een mooie plaat heeft opgezet, komt de rest meestal vanzelf. Maar om die eerste plaat te kiezen....
Deze week had Harrie het wéér. De laatste tijd was ie nogal veel aan de electropop geweest. Thomas Dolby, Yello en Kraftwerk vooral, in die volgorde. Maar deze week had ie daar ineens helemaal geen zin meer in. Een paar dagen heeft ie lopen dubben wat ie dán moest draaien. Achteraf moet ie vaststellen dat ie daarbij steeds bleef denken in de pophoek. Achteraf kan ie ook concluderen dat ie helemaal geen zin had in popmuziek.
Dat besef kwam pas toen ie -op zoek naar iets leuks- ineens weer stuitte op de cd's van Tomasz Stánko, de Poolse jazztrompettist. Harrie leerde zijn muziek een jaar of 15 geleden bij toeval kennen en was er meteen van onder de indruk. Maar pas de laatste jaren, nu ie beseft dat ie langzaam aan een jazzcat wordt, draait ie de muziek van Tomasz Stánko frequent. Jazzbaltica, de muziek die iemand illegaal van een dvd ripte, is één van zijn favorieten.
Toen Harrie deze week Jazzbaltica opzette voelde hij zich helemaal warm worden en ging de energie door zijn lijf stromen. Hij had ineens zin in van alles. Misschien heeft dat er ook wel voor gezorgd dat ie gisteren zomaar ging klussen.
In elk geval een belangrijk ding voor Harrie om te onthouden: niet meer meteen in de poprichting denken als ie muziek wil gaan draaien. De kans is groot dat ie moet gaan toegeven dat ie zijn langste tijd daarmee heeft gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten