Harrie luistert graag en vaak naar muziek die zijn hifi-installatie tot zijn recht laat komen. Dat is zeker niet altijd muziek die sporen zal achterlaten in de muziekgeschiedenis, maar wel muziek die Harrie -niet zelden ook vanwege het veroorzaakte geluidniveau- even in een trance brengt.
Maar als het erop aankomt heeft Harrie het meest op met muziek die recht uit het hart komt. Voor die muziek maakt het ook niet uit of je haar afspeelt op een peperdure hifi-set of op je mp3-speler: de emotie die zulke muziek teweeg brengt hoor je er altijd uitspatten.
Deze week was Harrie ziek thuis en lag vooral op de bank, films te kijken. Dat doet ie de laatste jaren steeds liever, film kijken. Het liefst van die lekkere trage Franse films. Pas geleden zag ie Il y a longtemps que je t'aime. Veel mooier kan een film niet zijn.
Er is één film waar Harrie naar kan blijven kijken: Southern comfort uit 1981. De film speelt in een moerasgebied in Louisiana, het gebied van de Cajun. Hun leven wordt verstoord door een paar militairen die er een oefening houden. De militairen hebben weinig respect voor de Cajun en doden een van hen, waarna de Cajun wraak nemen.
Het is een spannende film en dat Ry Cooder de muziek verzorgt maakt het geheel niet bepaald slechter. Tegen het einde van de film zijn de militairen het moeras ontvlucht en komen ze terecht op een Cajunfeest, dat in en rond een grote blokhut wordt gehouden. Dat geeft trouwens mooi aan hoe Het Leven kan verlopen: zo word je achtervolgd in een moeras en zo ben je op een feest.
Iets later zal overigens blijken dat de militairen dan nog steeds niet veilig zijn, maar Harrie let daar in dat stuk van de film al lang niet meer op. Hij heeft dan alleen nog oog voor Dewey Balfa, lid van de Cajungroep Balfa Brothers.
Die groep zit in blokhut op een paar oude stoelen en verzorgt de muziek op het feestje. Eén nummer horen we helemaal, de Cajunklassieker Parlez nous à boire. Dewey Balfa speelt viool (zoals het hoort bij echte Cajun), maar vóór alles zingt Dewey alsof zijn leven ervan afhangt. Hij is maar een paar seconden in beeld, precies genoeg om een verpletterende indruk achter te laten.
Het is een simpel nummer, Dewey Balfa zingt behoorlijk vals, maar het hoort bij de mooiste muziek die Harrie gehoord én gezien heeft. Puurder en oprechter dan dit wordt het nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten