Had Harrie al eens verteld dat hij als de dood is voor de dood? Dat wil zeggen: hij is bang voor zijn begrafenis. En vooral dat daar dan de verkeerde muziek wordt gedraaid.
Vroeger was de muziek bij een begrafenis nogal standaard. Mozart's Requiem, Waarheen waarvoor van Mieke Telraam en dan nog een stukje Ave Verum, dat was het meestal wel. En daarna snel de grond in met die kist.
Met de komst van de cd en de opmars van homofielen is daar wel iets in veranderd. Iedere idioot kan tegenwoordig immers thuis een cd branden met zijn favoriete muziek. En dankzij de homofielen is menige begrafenis tegenwoordig vrolijker en uitbundiger dan een bruiloft.
Homofielen zijn immers nogal uitbundig in hun uitingen van levensvreugde. Denkt Harrie aan een homo, dan denkt ie aan een bruingebakken en van olie glimmende man met vrolijke snor, lederen pet en dito broek zonder achterkant, die vanaf een bootje uitbundig naar de medemens zwaait.
Helaas is menig homo weleens té uitbundig geweest, waardoor er in de voorbije decennia nogal wat op jonge leeftijd zijn bezweken aan de gevolgen van een dodelijke besmetting door onveilige seks. Meestal was de weg naar de dood voor die jonge mensen toch nog behoorlijk lang, waardoor ze tijd genoeg hadden om na te denken over hun uitvaart. En vaak bleken ze een uitvaart te willen die paste bij het leven dat ze hadden geleid: vrolijk en speels. Dat betekende ook de doodsteek voor een muzikale omlijsting door Mozart en Mieke Telraam.
Op een begrafenis kan dus tegenwoordig alle muziek gedraaid worden. Harrie vindt het als muziekliefhebber dan ook belangrijk dat tijdens zijn laatste optreden de beste muziek wordt gedraaid die hij kent. Muziek die hem ooit recht in het hart trof, of waarvan hij vindt dat die past bij zijn laatste gang.
Helaas heeft Dinie daar hele andere ideeën over. Zij begrijpt Harries wens wel, maar heeft van de andere kant weinig zin om tijdens Harrie's dienst te gaan luisteren naar Einstürzende Neubauten of Laurie Anderson. In het dagelijks leven wordt ze daar al gek van. En omdat ze ervan uitgaat dat ze toch treurig zal zijn als Harrie dood is (ondanks het feit dat de hypotheekschuld dan in één keer flink daalt), heeft ze tijdens zijn begrafenis al helemáál geen zin in die (Harrie citeert) 'klereherrie'.
Ziedaar dan het dilemma dat is ontstaan en daardoor leidt tot Harries doodsangst. Kijk, hij weet eigenlijk wel zeker dat Dinie er niet voor zal kiezen om De Vlieger van André Hazes te laten horen. Maar waar ligt de grens dan wél? Om de een of andere reden houdt die vraag Harrie met regelmaat bezig. Misschien komt het wel doordat hij nog steeds denkt dat ie niet ouder wordt dan 50? Langer kan een mensenlichaam volgens hem niet tegen de eeuwige spanning die door zijn bloed raast. En hij is al 47, dus........
En zo gebeurt het regelmatig dat Harrie denkt 'deze moet erbij!', als ie een van zijn favoriete nummers hoort. Vaak heeft ie al gedacht: 'ik moet ze opschrijven, want anders draaien ze straks het verkeerde'. Maar ja, waar schrijf je ze op? En dan nog, stel dat ie ze op een briefje schrijft en degene die Harrie straks aflegt gooit het briefje weg?
Daarom bedacht Harrie om het lijstje hier neer te zetten. Kan het niet door een of andere onbenul worden weggegooid. En als u dan bij de dienst aanwezig bent, kunt u ook kijken of het een beetje klopt.
1. Charles Aznavour - Hier encore. Weeïg natuurlijk, maar met een tekst die Het Leven zelf beschrijft. Tegelijk een soort eerbetoon aan Harrie's moeder. In d'r hart bedoelde ze het waarschijnlijk allemaal best goed.
2. Proclaimers - Sunshine on Leith. Het eerste (en eigenlijk ook het laatste) nummer dat Dinie en Harrie allebei mooi vonden.
3. Randy Newman - I'm different. Een Held. En ook lekker cynisch.
4. Leon Redbone - Prairie Lullabye. Nóg een Held. Alle andere nummers van Leon mogen óók.
5. Gerard van Maasakkers - Liedje van altijd. Mooi om nog even de band met Brabant en Nuenen te leggen op je afscheid.
6. Einstürzende Neubauten - Epilog. Een mooi einde natuurlijk. Snel en duidelijk.
6 nummers, dat valt alleszins mee denkt Harrie. Zeg 3 minuten per nummer en Epilog duurt nog geen minuut. Moet u dus iets meer dan een kwartier uw kop houden. Dat lijkt Harrie niet teveel gevraagd. Bovendien mag u daarna naar de borrel.
O ja, het is natuurlijk zo dat smaken weleens wijzigen. Harrie zal hier dus af en toe een update maken. En toespraken hoeven eigenlijk ook niet. Die hoort Harrie toch niet meer.
Het is misschien een aardig idee om Leon Redbone te vragen om op te treden tijdens de begrafenis?
