"Eigenlijk is Elvis een hele déftige hond", zei Nina, die bij Ricardo in de klas zit. Daarna sloeg ze -net als elke keer dat ze Elvis ziet- haar armen om Elvis' nek, duwde haar neus in zijn haarbos en knuffelde hem intens met gesloten ogen. "Hij is zó lekker zacht", zei ze ook nog. Harrie vroeg zich af of dat elkaar aantrok, levende wezens met zachte haren. Nina had zeker tot haar zevende jaar alleen babyhaar gehad, dat niet groeide en niet uitviel.
Maar ze heeft wel gelijk. Elvis is eigenlijk een hele deftige hond en vanmorgen merkte hij dat weer. Het regende een beetje, toen Harrie Elvis uit wilde laten. Omdat Elvis altijd nét iets eerder dan Harrie de voordeur uit is, merkte Elvis de regen ook nét iets eerder op. En toen bleef ie meteen stokstijf staan. Aan regen heeft Elvis een hekel. Dan blijft ie liever binnen.
In dergelijke gevallen moet Harrie hard zijn en flink aan de riem trekken om Elvis mee te krijgen. Die riem lijkt een beetje op de strop, zodat Elvis moet kiezen tussen wandelen in de regen of doodgaan. Hij kiest tot nu toe steeds voor het eerste.
Vanaf dat moment loopt Elvis trouwens verder gewoon trouw met Harrie mee, alsof ie zich heeft neergelegd bij het ongemak. Alleen als er plassen staan wordt dan nog even duidelijk dat Elvis niet helemaal spoort. Een beetje hond gaat het liefst languit in een plas liggen, maar Elvis zet alles op alles om er omheen te kunnen lopen. Aan vieze poten heeft ie een hekel.
Harrie geeft er niks om, dat Elvis zijn eigenaardigheden heeft. Zolang Elvis ervan geniet dat kinderen als Nina hem knuffelen, mag ie zo eigenaardig zijn als ie wil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten