Een ander soort oneerlijkheid waar Harrie vlam van kan vatten is als mensen niet gewoon zeggen wat ze bedoelen. Draaikonten. Hij heeft er recent weer een voorbeeld van meegemaakt, op zijn werk dit keer.
De organisatie waar Harrie werkt heeft veel geld, héél veel geld. Zó veel zelfs, dat het aan dingen kan worden besteed die menig oog doen fronsen. Zo is er eens iemand aan het werk gezet om plakband van plaatsen te verwijderen waar geen plakband hoort. En recent is op elke kamer (Harrie denkt dat er al gauw 500 kamers zijn) een luxe vuilnisbak gezet, waar composteerbaar afval, grof afval, papier en bekertjes gescheiden in kunnen worden bewaard. Los van de kosten van die luxe vuilnisbakken, vraagt menig collega zich vaak af wat het kost om de vriendelijke jongen te betalen die de vuilnisbakken elke dag komt leeghalen.
Dat vele geld kwam voor een deel uit dividend. Harries organisatie had aandelen in een groot energiebedrijf en dat leverde elk jaar nogal wat op. Je kon er in elk geval best wat overbodige dingen van betalen. Maar nu zijn de aandelen verkocht. 2000 miljoen euro leverde het op. Nog steeds niet weinig natuurlijk. Als je dat een beetje handig belegt in ándere bedrijven en zelfs als je het gewoon op wat betrouwbare spaarrekeningen zet, kun je daar volgens Harrie nog steeds heel aardig van bestaan.
Maar de leiders van Harries organisatie zien dat anders en zeggen dat er geld te weinig is. Harrie is geen econoom, dus is ie direct bereid dat te geloven. Het gevolg is dat er mensen zullen moeten vertrekken. Ook dát kan Harrie begrijpen. Als het geld op is, moet je soms pijnlijke keuzes maken.
Maar waar Harrie woedend om kan worden is het feit dat dat niet gewoon recht voor z'n raap wordt verteld. Zelf heeft ie inmiddels een stuk of 5 keer een toespraak aangehoord, waarin het ging over het verkennen van uitdagingen, het inslaan van wegen, het verkennen van wegen, het inslaan van uitdagingen en ga maar door. Een paar weken geleden was er wéér een bijeenkomst, dit keer in de zaal van een restaurant. Harrie is niet alleen geen econoom, maar ook geen personeelsdeskundige. Toch had ie al het idee dat dit slecht nieuws zou betekenen. Slecht-nieuws-gesprekken kun je voor zijn gevoel het beste buiten de deur voeren.
De boodschap was inderdaad -voor de meeste mensen- niet positief. Maar dat werd dus niet zo verteld. Er werd wel weer op gewezen dat de organisatie een weg was ingeslagen, maar eigenlijk bleek nu ineens dat die weg nog maar één richting kende. Op de vraag of Harrie en zijn collega's dus weg moesten werd vervolgens nog steeds niet gewoon 'ja' geantwoord.
Harries baas vroeg later wat Harrie van de bijeenkomst vond. Harrie wilde daar eigenlijk geen antwoord op geven, maar na enig aandringen liet ie zich toch verleiden om toe te geven dat ie de brenger van de boodschap (de baas van de baas) geen betrouwbaar persoon vond. Dat vond Harries baas 'harde woorden'.
Nogmaals: Harrie is geen econoom en geen personeelsdeskundige. Geen leiderstype ook trouwens. Hij is een eenvoudige chemicus die teveel nadenkt en die houdt van klare taal. Als zijn leidinggevende vinden dat er impopulaire maatregelen nodig zijn, neemt ie graag aan dat dat zo is. Maar waar ie héls van kan worden is dat degene die die boodschap moet brengen en daar omheen draait een groot strateeg wordt genoemd, terwijl Harrie, die de boodschapper dan onbetrouwbaar noemt dan wordt verweten dat ie harde woorden gebruikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten