Zool

Harrie werd soms wakker met een felle pijn in zijn grote teen. Alsof iemand er met een priem in boorde. Maar het was maar af en toe en alleen als ie zijn bruine schoenen had gedragen. Zijn lievelingsschoenen. En om die nou weg te gooien?

Harrie had het er een keer terloops met de dokter over en die stuurde hem naar een podotherapeute. Die bleek een vriendin van Harries buurvrouw te zijn en ze liet Harrie op een glasplaat met lamp en spiegel eronder. Daarna moest Harrie de kamer op en neer lopen en luidde de conclusie dat Harrie verkeerd liep. Teveel aan de binnenkant van zijn voeten. Zo liep ie verdomme al 48 jaar! Maar het was niet goed volgens de mevrouw en ze begon te meten. Ze zou zooltjes voor Harrie maken en dan kwam het goed. Harrie bestelde maar meteen twee paar, omdat ie verschillende paren schoenen draagt.

Nu is Harrie inmiddels door schade en schande een kenner geworden op het gebied van de geestelijke mens. Maar van de lichamelijke mens weet ie maar bar weinig. Dat werd hem duidelijk in de week die volgde en waarin de zooltjes werden gemaakt. Wat de podotherapeute zo lieflijk 'zooltjes' noemde bleek in de volksmond namelijk gewoon steunzolen te heten. Dat klonk al een stuk minder aangenaam. Net zo onaangenaam als het draagcomfort. Dat werd al snel duidelijk toen Harrie ze had opgehaald, 340 euro had betaald en ermee ging lopen.

In zijn bruine schoenen pasten ze trouwens niet. Maar toevallig had Harrie net die week eindelijk mooie blauwe schoenen gevonden en gekocht. En daar pasten ze wel in. Al na een paar dagen lopen met zooltjes kreeg Harrie pijn in zijn knie. Op een avond drukte ie erop en het leek net alsof ie in een spons duwde. Er zat vocht in zijn knie en niet zo'n beetje ook. Dat vocht trok snel weg en toen werd zijn knie blauw. En hij ging pijn doen. Hij bleef ook pijn doen, zo erg zelfs dat Harrie na een paar weken de dokter maar weer inschakelde. Die vermoedde dat er waarschijnlijk een stukje kraakben aan de binnenkant van Harries knieschijf was afgebrokkeld. Het zou vanzelf overgaan, maar het kon wel drie maanden duren.

Na drie maanden was het inderdaad over, maar in die tijd had Harrie last van zijn bekken gekregen. In het begin een beetje, maar het werd steeds erger. De afgelopen week werd het zo erg, dat Harrie nog maar met moeite overeind kon komen en alleen nog met veel pijn kon lopen. Daarom nam ie een moedig besluit: hij haalde zijn oude favoriete bruine schoenen uit de kast, die ie een paar maanden niet met zooltjes had kunnen gebruiken. Die schoenen draagt ie nu alweer 6 dagen. De pijn in zijn bekken wordt snel minder.

Harrie zal binnenkort dus wel weer last van zijn teen krijgen, maar dat vindt ie minder erg dan dat ie niet meer kan lopen. Al met al zijn alleen de dokter en de podomevrouw beter geworden van het verhaal. En Hariie snapt nu wel veel beter waarom erover wordt geklaagd dat de medische zorg zo duur is.