Oplichter via Marktplaats, rekening NL16BUNQ2208533801 (Lennard Sturk Heiloo)

We hebben er weer een. Iemand die geld ontvangt via Marktplaats, maar de beloofde waren dan niet levert. De kans is natuurlijk groot dat de opgegeven naam niet klopt, maar we doen het even met de gegevens die op dit moment bekend zijn. Zoals het bankrekeningnummer, dat trouwens tegenwoordig IBAN heet. Dat klopt in elk geval wél en is NL16BUNQ2208533801. Het is dus een rekening bij de bank genaamd Bunq. Niet de goedkoopste trouwens, maar blijkbaar net zo geschikt voor oplichting als andere banken.

De naam waaronder de oplichter dus optreedt is Lennard Sturk. Als woonplaats heeft hij Heiloo gekozen. Of dat allemaal juist is is nog niet bekend. Updates volgen zo nodig en mogelijk. 

Snel

Pas geleden werd Willie geboren, in de kerstnacht. Pas in de middag van tweede kerstdag had Harrie zijn eerste kind eindelijk even voor zichzelf. Willie heeft toen heerlijk op Harries blote buik geslapen.

In de tijd die Willie op aarde is heeft hij laten zien dat hij goed voetbalinzicht heeft, maar dat voetbal desondanks niet zo goed bij hem past. Hij is bang voor de bal. Boogschieten vond hij leuk, maar niet voor lang. Verder heeft hij zijn voortanden een keer gebroken toen hij op een betonnen tafel viel. Zijn hart lijkt bij de muziek te liggen; hij is een fervent hiphopfan en denkt dat hij van binnen eigenlijk een neger is. Qua humor lijkt Willie een kloon van Harrie.

Maar deze week heeft Harrie zich afgevraagd of hij misschien een tijd in coma heeft gelegen. Want diezelfde Willie, die voor zijn gevoel nog maar net bestaat, heeft deze week zijn theorie-examen gehaald en rijdt wellicht binnenkort in Harries auto rond. En als hij over een paar maanden zijn VWO-diploma haalt, staat hij waarschijnlijk nog dit jaar op eigen benen.

Contrast

Het was een dag vol contrasten, die Harrie danig heeft vermoeid.

Laat Harrie eerst even opmerken dat hij een bloedhekel heeft aan de traditie van de nieuwjaarswensen. Weinig onderdelen in Het Leven vindt Harrie zó zinloos, hol en van elke emotie gespeend als deze. Harrie is daarentegen dan wel weer dól op uitvaarten. Een uitvaart is voor hem één van de weinige momenten in Hetzelfde Leven waar het juist altijd weer bárst van de oprechte emoties.

Vandaag had Harrie voor elk van beide gebeurtenissen een afspraak in zijn agenda staan. In de ochtend werd de schoonmoeder van zijn vriend Johnny gecremeerd. Zij was op oudjaarsdag overleden. En hoewel ze al enige tijd naar de dood verlangde en alle aanwezigen eigenlijk blij waren dat haar wens nu was verhoord, was de dienst zoals betaamt: vol echte emoties.

In de middag was Harrie dan aanwezig op een nieuwjaarsbijeenkomst van zijn werkgever. En hoewel de hapjes goed waren, sommige collega's leuk en de drank rijkelijk vloeide, was de kern van het geheel zielloos. Mensen die elkaar nauwelijks kenden wensten elkaar het allerbeste voor de rest van het jaar, iets wat Harrie zelfs sommige mensen die hij héél goed kent diep in zijn hart niet wenst. Twee wollige toespraken vol holle retoriek legden nog een benauwend laagje vernis over het geheel.

Een dag vol contrasten dus, die Harrie danig heeft vermoeid.

Hoeveel groeven heeft een elpee?

Hoeveel groeven heeft een elpee? Met die vraag (en vooral met het antwoord erop) kon je in Harries beste jaren op feestjes voor heel even intelligent overkomen. Daar was dan wel een publiek voor nodig dat niet al teveel met muziek bezig was. 

Gelukkig nam ook toen al nam het gros van de mensen qua muziek genoegen met de eenheidsworst die via de radio werd verspreid. Als ze al eens een elpee kochten was dat van artiesten die ze dan weer van de radio kenden. Die elpee pakten ze dan tussen hun vette vingers vast, kwakten hem op hun Philips-platensloper en draaiden hem een paar keer. Nadenken over wat zo'n elpee eigenlijk was kwam niet in deze mensen op.

Maar in de tachtiger jaren werd de elpee in hoog tempo verdrongen door de cd. Wie toen nog op feestjes over elpee's begon werd beschouwd als bejaarde en kon erop rekenen dat hij een volgende keer niet meer zou worden uitgenodigd. 

Gelukkig zijn elpee's de laatste jaren weer helemaal hip. Zelfs Harries zoons snappen dat elpee's dingen zijn die een blijvende waarde hebben. CD's hebben ze nooit gekocht, maar in elpee's investeren ze wél. Toch weet Harrie zeker dat er op moderne feestjes nog véél minder mensen iets van elpee's weten dan vroeger. En dat geeft u de mogelijkheid om ook even de vlotte jongen uit te hangen bij dat soort gelegenheden. Moet u alleen zélf nog even het antwoord weten, maar dat zal Harrie u verklappen: het gros van de elpee's heeft 2 groeven: aan elke kant 1.

Veel mensen geloven dit niet. Als ze goed naar een elpee kijken zien ze immers héél veel lijntjes lopen. Zó veel, dat ze ze niet even snel konden tellen en dus geen antwoord konden geven. Die mensen hebben zich nooit gerealiseerd dat de groef op een elpee een spiraalvorm heeft. Die groef begint aan de buitenzijde van de elpee (de aanloopgroef) en spiraleert dan naar de binnenkant van de schijf toe. Daar eindigt de groef in wat de uitloopgroef wordt genoemd.

Natuurlijk zijn er ook wat (zeldzame) uitzonderingen, waarmee u op de genoemde feestjes nóg meer indruk kunt maken. Er zijn bijvoorbeeld elpee's die maar aan 1 zijde een groef hebben. De kant zonder groef kan dan worden gebruikt om de arm van de draaitafel mee af te stellen. Ook zijn er elpee's bekend die aan elke zijde twéé spiraalvormige groeven hebben. Elk van die groeven herbergt andere muziek. 

Maar natuurlijk zijn er altijd mensen op de feestjes die zullen blijven doormekkeren dat ze toch echt veel meer groeven op een plaatkant zien dan 1. Die mensen kunt u (als u ze beu begint te worden) toch gelijk geven, zonder zelf gezichtsverlies te lijden. Er zijn namelijk ook elpee's met (veel) meer groeven per plaatkant. Maar bij die elpee's zijn de groeven concentrisch aangebracht. Wie de naald van de draaitafel in één van die groeven zet zal alleen een repeterende melodie en/of tekst horen.

In een volgend college zal Harrie nog even terugkomen op de bijzonderheid van sommige uitloopgroeven.

Rustige jaarwisseling

Er zijn 8236 incidenten gemeld tijdens de meest recente jaarwisseling. Dat is minder dan vorig jaar, dus het gaat de goede kant op. Vroeger zou Harrie zich enorm hebben opgewonden om zo'n bericht. Want hoe kan een zinnig mens dat aantal zien en dan die conclusie trekken?

Maar Harrie is gegroeid. Hét toverwoord de laatste jaren. Vroeger hoefde alleen de economie te groeien. Nu moeten ook de mensen zélf groeien. En dan gaat het niet om hun buikomvang, maar om hun levenskennis.

Harries groei heeft hem geleerd dat je het bericht over de incidenten gewoon net zo serieus moet nemen als weersvoorspellingen. In beide gevallen is het onderwerp duidelijk, maar kan het met de berichtgeving erover alle kanten op. Dat begint al met "8236 incidenten gemeld". Wie neemt in Gods naam nog de moeite om iets bij de politie te melden?

Eerlijk is eerlijk: melding doen is makkelijker dan ooit, omdat het digitaal kan. Harrie moest het 3 keer doen in het afgelopen jaar, dus hij weet waar hij over praat. Maar hij weet ook dat er minder dan ooit iets mee wordt gedaan. Hij heeft namelijk van geen van de 3 meldingen nog ooit iets vernomen. Hij zal er dan ook wel voor waken om nóg een keer aangifte te gaan doen. En hij vreest dat meer medelanders daar zo over denken. Hoe betrouwbaar is dat aantal van 8236 dan, vraagt hij zich af.

Maar toch is er hoop voor Nederland. Harrie staat bekend als een doemdenker en een pessimist. Hij blijft proberen om mensen ervan te overtuigen dat hij een réalist is, maar mensen hebben toch hun eigen mening. De kans is dus groot dat het gros van de Nederlanders wél gelooft dat er minder incidenten waren. Dat zijn waarschijnlijk vooral Nederlanders wier groei toch in de buikomvang is gaan zitten.

2015

Een nieuw jaar. Het vorige was niet veel. Dat is natuurlijk vooral Harries eigen schuld. Elke dag zijn er kansen om wat van je leven te maken. Voor die kansen heeft Harrie in 2014 bedankt.

En hoewel Harrie werkelijk NIETS moet hebben van goede voornemens, denkt hij dat deze dag deze keer toch een stimulans kan zijn om in 2015 wél wat kansen te gaan grijpen. Eén van die kansen is het reanimeren van zijn weblog. Dat was-ie al eerder van plan, maar tot nu toe gaf-ie er de voorkeur aan om film te blijven kijken of naar muziek te gaan luisteren. Nu gaat-ie het écht proberen.

De vooruitzichten zijn positief. Overal in de wereld is het een puinhoop, het aantal mensen dat volledig schijt heeft aan anderen stijgt explosief, de globalisering leidt tot megabedrijven die hun klanten als oud vuil behandelen en geld wordt voor velen steeds meer de spil waar het leven om draait. Kortom: het moet raar lopen wil Harrie dit jaar geen inspiratie kunnen vinden.

Onderzoek

In de loop der jaren heeft de mens aangetoond dat hij een uitstekend onderzoeker is. Gisteren las Harrie dat men al zo ver is dat men weet welk onderdeel van het menselijk lichaam zorgt voor veroudering. Nu dat bekend is zal ongetwijfeld gaan worden onderzocht hoe dat onderdeel dan kan worden uitgeschakeld of misleid, om een oneindige jeugd en een dito leven mogelijk te maken.

Die ontdekking waarover Harrie gisteren las kwam vandaag in een heel ander perspectief te staan toen Harrie Elvis uit ging laten. Elvis begon tijdens de wandeling ineens hard te blaffen. Het bleek dat hij een grijze  kliko zag staan, wat in Harries wijk om de week op donderdag niet ongebruikelijk is. Harrie was wel verbaasd dat Elvis zo tekeer ging. Tijdens een wandelingetje een paar uur eerder waren ze ook al een boel  kliko's tegengekomen. Ze hadden zelfs de wagen die de kliko's kwam legen gepasseerd. En Elvis had bij die gelegenheid geen kik gegeven.

Het was doordat Elvis nu wel blafte dat Harrie met meer oog voor detail naar de kliko keek dan anders. Daardoor viel het hem op dat de wielen en het handvat van de geleegde kliko niet aan de straatzijde maar aan de tuinzijde stonden. Nu weet Harrie dat het een ongeschreven wet is dat eigenaren van volle kliko's juist worden geacht deze zodanig te plaatsen dat het handvat en de wielen zich wél aan de straatzijde bevinden. Dat is makkelijker voor de mensen die de kliko komen legen. Harrie begrijpt dat en de mensen in zijn omgeving ook, want hij ziet eigenlijk nooit dat iemand de ongeschreven wet overtreedt.  

Toen Harrie eens om zich heen keek zag hij iets opmerkelijks. Alle geleegde kliko's waren met handvat en wielen afgewend van de straatzijde teruggezet door de klikolegers. En dat is nu iets waar Harrie eigenlijk niets van snapt. Klikolegers staan immers altijd aan de straatzijde. Vanaf die plaats is het voor hen het handigst als ze een kliko direct aan het handvat beet kunnen pakken en naar de wagen kunnen rollen. Het lijkt Harrie nu voor de hand te liggen dat het voor een klikoleger ook het handigste is om bij het terugzetten van een geleegde kliko dezelfde beweging te maken: handvat vastpakken en kliko naar de oorspronkelijke plek terugrijden. In dat geval eindigt de kliko zoals hij begon: met het handvat en de wielen naar de straatzijde. Enige verschil is dat hij geen inhoud meer bevat.

Maar de praktijk wijst dus uit dat klikolegers het toch anders doen. Ze pakken de lege kliko vast aan het handvat en plaatsen dat handvat dan niet aan de straat- maar aan de tuinzijde. Als Harrie zich die handeling voor de geest probeert te halen dan moeten de klikolegers hiervoor een hele onhandige beweging maken met de lege kliko. Bovendien moeten de kliko-eigenaren bij het terugzetten van hun geleegde kliko op hun beurt ook weer een onhandige beweging uitvoeren, tenzij ze met de lege kliko door hun voortuin willen en kunnen rijden.

Ervan uitgaand dat alle mensen liever lui dan moe zijn kan Harrie uiteindelijk niet anders dan vermoeden dat de klikolegers er genoegen in scheppen om de aanbieders van volle kliko's te straffen voor het feit dat ze hen met werk opschepen, door de kliko na lediging met het handvat aan de tuinzijde terug te plaatsen. Het lijkt Harrie nu eigenlijk beter en zinvoller om hier onderzoek naar te doen dan naar het bewerkstelligen van eeuwig leven. Daar zit hij zelf namelijk helemaal niet op te wachten.

Met één been

Sommige auto's worden weleens maandagochtendmodellen genoemd. Dat zijn auto's waar elke keer wel weer iets anders aan kapot is. Harrie heeft sinds een half jaar of zo een vriendin die eigenlijk ook een maandagochtendmodel is. Toen ze in elkaar werd gezet zijn er wat dingen verkeerd gegaan, met name in en rond haar hart. Verkeerd aangesloten, of bepaalde dingen vergeten, dat weet Harrie niet meer precies. Haar vader heeft het hem eens helemaal uitgelegd, maar Harrie kan het niet meer reproduceren.

Feit is wel dat ze een aanzienlijk deel van haar leven in het ziekenhuis doorbrengt. In de periode waarin Harrie contact met haar heeft was dat steeds voor preventieve zaken, maar in het verleden heeft ze er ook vaak voor ingewikkelde reparatiewerkzaamheden gelegen, waarbij er soms serieus sprake van was dat ze het ziekenhuis niet meer levend zou verlaten.

Vorige week vertelde ze Harrie dat ze ervoor vreest dat één van haar benen op termijn zal moeten worden geamputeerd. Harrie schrok van die kille mededeling, maar vrijwel meteen schoot het hem te binnen dat heel recent was gebleken dat hartpatiënten soms juist beter af zijn met maar één been.

Dat was om precies te zijn op 26 april 2013. Op die dag werd Arnol Kox, beter bekend als de Eindhovense schreeuwjezus, midden in het centrum van Eindhoven slachtoffer van een hartstilstand. Nu verkondigt Arnol zijn boodschap altijd vanuit een invalidewagentje, waarschijnlijk omdat hij 1 been mist. Had hij nog gewoon twee benen gehad, dan was hij na een hartstilstand gewoon netjes in zijn wagentje zijn blijven zitten, zonder dat iemand in de gaten zou hebben gehad dat hij dood lag te gaan. Hooguit zou zijn opgevallen dat het eindelijk eens stil was in een straal van 200 meter rondom Arnol. Maar in dit geval zorgde Arnols beengemis ervoor dat hij door de hartstilstand uit zijn wagentje kukelde. Omstanders begrepen dat dit niet bij zijn bekeringsact hoorde en begonnen hem direct te reanimeren.

Daardoor keerde het leven terug in Arnol, zodat hij de volgende dag vanuit het ziekenhuis kon bevestigen dat hij het nooit had gered als hij twee benen had gehad. Hij onthulde dat hij nog maar één been had en dat hij op de plaats waar ooit een tweede been had gezeten normaliter een prothese droeg. Maar dat hulpstuk had hij toevalligerwijs juist op de dag van zijn hartstilstand thuisgelaten. Daardoor bleef hij niet in evenwicht toen zijn hart ermee stopte en viel hij uit zijn karretje.

Harrie hoopt dat zijn vriendin door deze gebeurtenis ook de voordelen van een eventueel verlies van een been onder ogen zal zien.

Kwal

Harrie heeft een hekel aan slijmballen. Figuren die zich bij bij mensen waar ze iets van willen omhoog proberen te likken en die alle anderen als grof vuil behandelen. Harrie is dan ook bijzonder verheugd dat Mark van Bommel heeft besloten zijn voetbalcarrière te beëindigen.

Een carrière die volgens kenners succesvol was. Harrie is geen kenner en ziet het daarom toch iets anders. Van Bommel heeft de nodige prijzen gewonnen met diverse werkgevers, dat is waar. Maar als Harrie aan Van Bommel denkt dan komt er nooit een beeld van een mooie of bijzondere voetbalactie in zijn gedachten. De naam Van Bommel associeert Harrie eigenlijk alleen met iemand die constant met scheidsrechters staat te slijmen en vervolgens gemene en stiekeme overtredingen maakt op tegenstanders.

Afgelopen zondag speelde Van Bommel -naar achteraf bleek- zijn laatste wedstrijd. Harrie heeft de samenvatting van die wedstrijd vandaag pas gezien en stelde vast dat Van Bommel geheel in stijl afscheid heeft genomen als voetballer. Harrie zag hem eerst amicaal doen tegen de scheidsrechter, die hier echter niet gevoelig voor bleek te zijn. Hij gaf Van Bommel in elk geval in korte tijd twee keer een gele kaart vanwege smerige trappen op de enkels van tegenstanders, waarna Van Bommel dus het veld moest verlaten.

Na de eerste gele kaart reageerde Van Bommel nog furieus richting de scheids, alsof die het helemaal verkeerd had gezien. Na de tweede gele kaart bleef hij rustig, deed zijn aanvoerdersband af en verliet het veld. Een passend einde van de carrière van een slijmbal.

Herstart

Harrie heeft al eens uitgelegd waarom hij met dit weblog is begonnen. Hij voelde dat hij niet de juiste levensweg bewandelde en hoopte via het schrijven van stukjes weer op de juiste weg terecht te komen. Dat is hem ook gelukt, al kostte het hem wel zijn huwelijk.

Maar het kostte hem ook zijn inspiratie en zijn motivatie. Dat was misschien ook wel logisch, want het doel was bereikt. Maar Harrie vond en vindt het eigenlijk ook wel jammer. Hij schrijft op zich namelijk graag en door dat regelmatig te doen behoud je je schrijfvaardigheid natuurlijk ook. Toch is het al meer dan een half jaar geleden dat hij iets aan zijn weblog toevoegde.

Harrie wil daarom proberen een herstart te maken. Hij wil het wel een beetje anders gaan doen dan eerst. Toen schreef hij vaak lange stukken en was de toon behoorlijk cynisch. Nu wil hij kortere en minder cynische stukken schrijven. Korter, omdat de drempel om iets te schrijven dan lager wordt, en minder cynisch omdat hij heeft gemerkt dat een cynische schrijfstijl zijn alledaagse gedrag beïnvloedt.

Een poging tot herstart dus. Harrie gaat het proberen en hij heeft er zin an!

Marktplaats

Van veel dingen in Het Leven begrijpt Harrie dus helemaal niks. Van onduidelijk taalgebruik bijvoorbeeld. Of van vrouwen.

Maar ook niet van deze advertentie op Marktplaats. Harries oog viel erop, omdat hij best een witte leren bank zou willen hebben. Iemand bij hem in de buurt biedt er een aan en meldt dat de bank 'zo goed als nieuw is'. Als extra informatie merkt de verkoopster op dat het een superfijne bank is, maar dat ze helaas een nieuwe heeft gekocht en dat de bank die Harrie leuk vindt dus overbodig is.

Harrie heeft een bod uitgebracht en wacht nu een reactie van de verkoopster af. In de tussentijd breekt hij zich het hoofd over de vraag hoe iemand ertoe komt om 'helaas' een nieuwe bank te kopen. Het enige wat hij tot nu toe heeft kunnen bedenken is dat je zoiets doet als een winkelier een pistool tegen je hoofd zet en je dwingt om je handtekening onder een koopcontract te zetten.

Maar misschien ziet Harrie iets over het hoofd. Dat hoort hij dan graag van u, om het gat tussen zijn eigen belevingswereld en de échte wereld niet te groot te laten worden.

Rambo

Rambo, de man van Harries zus Hannie, is afgelopen vrijdag zomaar ineens doodgegaan. Overmorgen is zijn uitvaart en Harrie heeft zich voorgenomen  om daar wat over Rambo te gaan vertellen.

Nu is het Harrie opgevallen dat er bij uitvaarten zelden of nooit iets slechts over een dode wordt gezegd. De dode blijkt altijd een lieve vader of moeder en de ideale man of vrouw te zijn geweest. En dat is natuurlijk vreemd, want u en ik weten donders goed dat er vooral een hoop klootzakken in de wereld rondlopen. 

Zelf houdt Harrie van eerlijkheid, dus toen hij zich voornam om wat over Rambo te gaan zeggen besloot hij de waarheid te gaan vertellen. Hij heeft daarom de afgelopen nog eens goed nagedacht over de goede, maar ook over de slechte kanten van Rambo. En aan het eind van zijn overpeinzingen moest hij vaststellen dat in dit geval toch echt alleen goede dingen te vertellen zijn.

Rambo was een 100% goed mens. Harrie merkte dat voor het eerst écht rond 1990, toen hij depressief werd. In zijn zoektocht naar rust kwam hij in die tijd nogal vaak bij Rambo en Hannie over de vloer. Nu neemt Harrie aan dat het niet makkelijk is om regelmatig een depressief persoon over de vloer te hebben en zeker niet als die persoon geen vriend of directe familie is. Maar Rambo gaf Harrie altijd de indruk dat hij oprecht van harte welkom was.

Omdat Harrie zo vaak bij Rambo en Hannie (en later ook bij hun dochter Willemien) thuis kwam heeft hij een hele goede indruk gekregen van Rambo's aard. Het eerste wat hem opviel was natuurlijk dat hij dol was op Hannie en Willemnie. Een betere man en vader hadden ze zich waarschijnlijk niet kunnen wensen. Verder had Rambo in Harries ogen ook een enorme energie. Als hij thuiskwam van zijn werk ging hij zonder klagen vaak ook nog boodschappen doen en eten koken.

Maar wat Harrie vooral zal bijblijven is dat Rambo een positief ingesteld mens was en altijd het goede in andere mensen zag. Met die instelling maakte hij zich vrijwel altijd meteen geliefd bij iedereen die in zijn omgeving kwam. Harries vrouw en kinderen accepteerde hij meteen als volwaardige nieuwe leden van de familie. Het verklaart waarschijnlijk ook waarom Harries zoons Frank vaak hun favoriete oom noemden.

In Harries familie was maar één stel dat aan het spook van de echtscheiding wist te ontsnappen en dat was Rambo met zijn Hannie. Blijkbaar kon God, als die bestaat, dat moeilijk verkroppen. In elk geval is aan het enige stabiele huwelijk in Harries familie nu óók een einde gekomen. Harrie vindt het vreselijk dat dit Hannie en Willemien, maar ook Rambo's familie en de zijne, moet overkomen.

Toch is er één ding wat Harrie enige steun geeft. Zes jaar geleden kwam Pauline, een van Harries beste vriendinnen, bij een auto-ongeluk om het leven. Ze was 41 jaar en eigenlijk net zo iemand als Rambo: vrolijk, optimistisch en een steun voor iedereen. In de jaren na haar dood heeft Harrie zich vaak afgevraagd waarom juist zíj dood moest. Ook toen heeft hij zich al vaak afgevraagd waarom God, als die zou bestaan, juist háár moest hebben en niet de een of andere criminele klootzak. Maar op een gegeven moment heeft Harrie zich toen gerealiseerd dat hij -als hij God was- óók liever Pauline bij zich had gehad dan een chagrijnige bejaarde. Met dezelfde redenering kan hij enige vrede met Rambos dood hebben.

Maar omdat Harrie niet in God gelooft zal hij zich minstens even vaak blijven afvragen waarom dit moest gebeuren. Bovendien zal hij nu ook weer op zoek moeten naar een ander familielid dat fan is van Ajax en Harrie kan u verzekeren dat dat niet meevalt voor een Brabander. Harrie heeft zich in elk geval wel voorgenomen om voortaan bij elke goal van Ajax even aan Rambo te denken. De kans dat hij hem snel zal vergeten is dan ook niet zo groot.

Kloon

Ooit hing er bij Harrie in het trapgat een foto van Harrie als 7- of 8-jarige. Op een keer vroeg Harrie aan zijn oudste zoon Willie: "weet jij wie dat is op die foto?". Willie antwoordde daarop dat hij het zelf was. Harrie kreeg een soort kippevel doordat ook zijn zoon zelf zag dat hij qua uiterlijk erg op zijn vader leek.

Inmiddels zijn er alweer de nodige jaren verstreken. Harrie ziet de uiterlijke gelijkenis met zijn oudste zoon niet meer zo sterk als destijds. Wel merkt hij steeds weer dat zijn zoon zijn gevoel voor humor heeft geërfd en zijn moeders optimisme. Voor beide dingen is hij dankbaar.

Maar vorige week kreeg Harrie opnieuw kippevel door Willie en een gelijkenisdingetje. Het gebeurde na een vakantie in Frankrijk waarin al de nodige gesprekken over kwaliteitsmuziek hadden plaatsgevonden en waarin Willie al had bekend dat hij meer op had met de muzieksmaak van zijn vader dan die van zijn moeder. Eenmaal thuis kwam Willie net de kamer in toen Harrie een van zijn favoriete platen aller tijden draaide, One of a kind van Bill Bruford. Willie luisterde er heel even naar en verklaarde toen dat hij het mooi vond. Een geweldig moment voor iemand in wiens leven muziek lang het belangrijkste van alles was.

Vijg

Harrie poogt al minstens twintig jaar om een vijgenboom in leven te houden. Hij heeft daarvoor stekjes uit allerlei landen gekregen en gehaald, ze vertroeteld en ze allemaal weer dood zien gaan.

Twee jaar geleden besloot Harrie daarom om maar officieel een vijg te kopen bij een tuincentrum en hij plantte die in de voortuin. De vijg overleefde zowaar de eerste winter, zodat Harrie dacht dat Operatie Vijg nu ein-de-lijk geslaagd was. Maar toen de strenge vorst van begin dit jaar allang weer was verdrongen door de lentezon, bleek de vorst een vernietigende invloed te hebben gehad op Harries voortuin. Zijn vlinderstruik liep niet meer uit, de hibiscusplanten al evenmin en ook van de gekochte vijg bleef alleen een doods stammetje over.

Tot Harries verbazing leek de strenge vorst echter juist een heilzame werking te hebben gehad op het zaad dat de eenjarige papavers die hij vorig jaar had gezaaid hadden verspreid. Wekenlang was zijn voortuin één groot papaverveld. Harrie besloot de papavers eerst uit te laten bloeien en pas daarna de dode planten uit zijn voortuin te verwijderen.

Vandaag bleek dat hij met dat uitstel onbedoeld een goede zet heeft gedaan. Toen hij vanmorgen nog eens naar het dode vijgenstammetje keek zag hij tot zijn verbazing en vreugde dat de vijg náást het dode stammetje een nieuwe, springlevende loot had ontwikkeld, die inmiddels zelfs al hoger is dan het oude stammetje. De vijgenstekjes die hij twee weken geleden uit Frankrijk heeft meegebracht zijn dus in principe niet meer écht nodig.

Overpeinzing

De klad zit in Harries weblog. Jarenlang had-ie stof en fut genoeg om met grote regelmaat lange verhandelingen te schrijven. De laatste maanden heeft-ie nauwelijks stof . Als-ie dan wel veel fut zou hebben zou hij nog stof kunnen gaan verzinnen, maar ook die fut ontbreekt.

Nou heeft Harrie bijna een maand vakantie en dus genoeg tijd om eens te overpeinzen wat de oorzaak is van dat gebrek aan stof. En die overpeinzingen hebben geleid tot de conclusie dat Harries weblog in zijn glorietijd een methode voor hem was om de verstoorde balans in zijn leven terug te krijgen. Sinds dat zo ongeveer gelukt is, heeft Harries weblog eigenlijk geen functie meer voor hem.

Doorredenerend is het dus voor Harrie zelf het beste als hij geen stof heeft om hier iets te schrijven. Zolang hij niets te melden heeft is hij immers waarschijnlijk goed in balans.

Na de dood

Nu blijkt dus dat Gerrit Komrij juist helemáál geen botte lul was. Hij was juist een hele vriendelijke en aimabele man. De directeur van De Bezige Bij vertelde het op de radio. Op de burelen van de uitgeverij was Gerrit een van de meest geliefde gasten. Als hij binnenkwam volgde een spoor van warmte hem op de hielen.

Harrie moest meteen aan Tristan van der V. denken, die op een dag zijn voorraad geweren leeg ging schieten in een winkelcentrum in Alphen aan de Rijn. Alles leek erop alsof hij Die hard 5 aan het maken was, waarvan het verschil met de delen 1 tot en met 4 behalve de hoofdrolspeler vooral het feit was dat hier met echte kogels werd geschoten. Maar binnen een week verschenen de berichten dat Tristan eigenlijk een hele zachtaardige jongen was geweest. Waarschijnlijk was hij ook heel goed met jonge kinderen en op feestjes kon hij heel leuk Bert nadoen.

Harrie kent niet veel mensen die anderen zo genadeloos konden fileren als Gerrit Komrij. Het boek Horen, zien en zwijgen, waarin de recensies zijn gebundeld die Komrij een jaar lang voor de NRC schreef, is voor Harrie nog steeds een onbereikbaar ijkpunt. Zou Harrie in zijn schrijfsels het cynisme dat Komrij in dit boek verspreidt ook maar een héél klein beetje kunnen benaderen, dan was zijn leven alsnog in één klap geslaagd.

Maar in het gewone leven was Gerrit dus een hele vriendelijke man. Dat is Harrie eigenlijk ook wel. Hij houdt daarom hoop.

Lezen

Harrie brengt zijn vrije tijd bij voorkeur vrij passief door (lees: zittend of liggend op de bank). De meeste van zijn vrije tijd brengt hij door met film kijken, muziek luisteren of lezen.

Nu is hem al vaak opgevallen dat van deze drie bezigheden alleen lezen als geestverrijkend wordt gezien. Lezen verruimt de blik is de heersende opinie. Want lezen, dat is kijken met andermans ogen. Dat heeft Harrie ooit eens ergens gelezen.

Over film kijken en muziek luisteren haalt de gemiddelde medelander vaak de schouders op, daarmee suggererend dat hier eerder sprake is van tijdverspilling dan van een aangename vrijetijdsbesteding. Bij Harrie wekken dat soort reacties vervolgens weer schuldgevoelens op, omdat hij zich dan af gaat vragen of hij zijn kinderen geen slecht voorbeeld geeft door zo passief en voorspelbaar te zijn. Zijn angst is vooral dat hij zijn kinderen onvoldoende inspireert om meer van het leven te gaan maken dan hij zelf heeft gedaan.

Maar vandaag heeft Harrie door Charlotte Roch ineens een heel nieuwe kijk op zijn schuldgevoel gekregen. In een van haar boeken las Harrie zojuist dat de hoofdpersoon haar kinderen in een zo saai mogelijke omgeving wil grootbrengen. Het idee hierachter is dat de kinderen die saaiheid op een gegeven moment zó beu zijn, dat ze niets liever willen dan hun vleugels uitslaan om elders een passievol leven te gaan leven. Zo bezien geeft Harrie met zijn levensstijl juist een heel goed voorbeeld aan zijn kinderen.

Lezen kan inderdaad kijken met andermans ogen zijn.

Peter Hammill

Tussen de nieuwe cd's stond er ineens een van Peter Hammill. Die had zich toch alweer een aantal jaren koest gehouden, maar nu heeft hij Consequences uitgebracht. Harrie heeft hem meteen gedownload en beluisterd en nu weet hij het toch onderhand zeker: hij begrijpt heel weinig van de muziek van Peter Hammill.

Voor degenen die het zijn vergeten: Peter Hammill zong vroeger in Van Der Graaf Generator. Een prachtige naam voor een popgroep. Peter Hammill zal vast een belangrijke stem hebben gehad in het kiezen van een naam voor de groep. Dat denkt Harrie, omdat ook veel van de solo-albums van Peter Hammill mooie en aparte titels hebben, zoals The thin man sings ballads, The future now en Chameleon in the shadow of the night.

Aan de titels ligt het wat Harrie betreft in elk geval niet. Aan de teksten schijnt het ook niet te kunnen liggen. Volgens kenners zijn die van een hoog literair niveau. Hier moet Harrie echt vertrouwen op de mening van die kenners, want zelf verstaat hij bijna niks van wat Hammill zingt. En van wat hij wél verstaat begrijpt hij nagenoeg niets.

Eigenlijk vindt Harrie de stijl van Peter Hammill wel een beetje lijken op die van wijlen Bram Vermeulen. Die schreef volgens kenners ook prachtige teksten. Omdat die allemaal in het Nederlands waren kon Harrie die teksten wel lezen, maar begrijpen was vaak toch wel weer lastig. Bovendien rijmden Vermeulens teksten zelden, zaten er vaak teveel lettergrepen in een zin en leek het vaak alsof het bedenken van muziek bij de teksten als noodzakelijk kwaad was gezien. Wat dan resteerde was een brij van onbegrijpelijke muziek en tenenkrommende teksten, die samen tot een zenuwslopende brij verwerden.

Maar eerlijk is eerlijk, zowel Bram Vermeulen als Peter Hammill kwamen toch af en toe met nummers die ineens helemaal in orde waren. Rode wijn en De wedstrijd van Bram Vermeulen vindt Harrie bijvoorbeeld nog steeds de moeite waard, net als Stranger still, Sign en My favourite van Peter Hammill.

En toch wordt Harrie voor het overgrote deel vooral kriegel en treurig van Peter Hammill's muziek. Ook zijn nieuwste cd heeft dat effect weer op Harrie. Je mag het niet zeggen, maar misschien wordt het tijd dat Peter Hammill Bram Vermeulen achterna gaat.

Songfestival

Het werd weer eens tijd dat Nederland de finale van het Eurovisiesongfestival zou halen, hoorde Harrie op de radio. Harrie raakte een beetje in de war van die opmerking. Een finale? Het Eurovisiesongfestival wás toch een finale?

Navraag op zijn werk leerde Harrie dat al jaren geleden de regels veranderd waren, doordat er nu meer landen waren dan vroeger. Toen stond Nederland inderdaad altijd in de finale, maar nu er meer landen bestaan worden er eerst twee halve finales gehouden. Hoe het kan dat er ineens meer landen bestaan kon niemand Harrie vertellen.

Het leek toevallig dat Harrie gisteravond wéér op het Eurovisiesongfestival stuitte. Tijdens het zappen viel hij met zijn neus in de halve finale waar Nederland ook aan mee zou doen. Maar omdat toeval niet bestaat, moest de conclusie wel luiden dat zo’n festival niet twee keer op één dag zomaar op je pad komt, zodat-ie besloot even te kijken.

Harrie werd niet teleurgesteld, want vrijwel meteen kwam de Nederlandse deelneemster in beeld. Het bleek dat ‘we’ werden vertegenwoordigd door een meisje met een indianentooi op haar hoofd. Sommige meisjes zou zo’n ding misschien flatteren, maar niet dit meisje. Harrie vond haar buitengewoon onaantrekkelijk. Dat kwam vooral door haar ogen, waarvan de kernen onder haar bovenste oogleden leken te willen verdwijnen.

Nou weet Harrie genoeg van vrouwen om te weten dat die middelen en hersens genoeg hebben om zoiets te kunnen verdoezelen. Nou ligt dichtsmeren van de ogen natuurlijk niet voor de hand, zodat in dit geval had kunnen worden gekozen voor de truc waarbij juist de nadruk wordt gelegd op een beter gelukt onderdeel van het gezicht, waardoor de aandacht wordt afgeleid van de minder gelukte delen. Harrie had trouwens niet kunnen zeggen welk onderdeel van dit gezicht daarvoor in aanmerking kwam, want onder ons gezegd en gezwegen, het was allemaal niet veel soeps. En blijkbaar had het meisje dezelfde twijfel gehad, want ze had er uiteindelijk toch voor gekozen om juist haar ogen te accentueren met valse wimpers.

Tot overmaat van ramp bleek de zang van het meisje net zo vals als haar wimpers. Toen wist Harrie al genoeg en is-ie een film gaan kijken. Vanmorgen op Teletekst zag hij dat het meisje de finale inderdaad niet heeft gehaald. 

Onheil

Als Harrie érgens spijt van heeft dan is het wel dat hij na de scheiding is blijven wonen in het huis dat hij destijds met Dinie kocht. Hij merkt bijvoorbeeld vaak dat hij goedgemutst het huis binnenstapt, maar dat er een soort treurigheidsgordijn over hem heen valt als hij de voordeur dichtdoet. Misschien waren er toch teveel herinneringen aan Dinie in het huis rond, al is hij zich eerlijk gezegd niet bewust van veel slechte herinneringen aan haar.

Daarnaast baalt Harrie ervan dat zijn huis hem in financieel opzicht eigenlijk een loer heeft gedraaid. Bij de scheiding zat er een redelijke overwaarde in het huis dat hij met Dinie bezat. Bij het overnemen van het huis heeft hij logischerwijs de helft van die overwaarde aan Dinie moeten betalen, maar inmiddels is Harries helft door de recessie verdampt. Sterker nog: de kans is levensgroot dat hij met een schuld blijft zitten als hij zijn huis zou willen verkopen.

En toch is dat waar Harrie over zit te denken. Hij zou namelijk eigenlijk wel weer terug willen naar een levendiger woonomgeving, bijvoorbeeld naar Eindhoven. Om eens te kijken hoe die stad -waar veel is ge- en verbouwd- er tegenwoordig uitziet heeft hij er de afgelopen dagen twee scootertochtjes aan gewaagd.

Vlak voor het einde van het eerste tochtje, twee dagen geleden, kwam op de Tongelresestraat een auto Harrie met hoge snelheid tegemoet. Vlak daarna kwamen er uit allerlei richtingen minstens 7 politieauto’s met zwaailichten en loeiende sirenes aangescheurd. Harrie was er even helemaal beduusd van. Later in de middag las hij op de site van het Eindhovens Dagblad dat hij getuige was geweest van de achtervolging van een gestolen auto.

Vandaag besloot Harrie opnieuw een tochtje te maken. Dat bracht hem op een bepaald moment op het Judas Taddeusplein, waar een heleboel marktkramen waren opgesteld. Omdat Harrie altijd in is voor goede tweedehands elpees besloot hij even af te stappen. Het bleek een hele uitgebreide markt te zijn, waar veel kraampjes bleken te worden bestierd door allochtone Nederlanders die zelfgemaakte hapjes verkochten. Interessante elpees bleken er niet te zijn, zodat Harrie met alleen twee dozen aardbeien naar huis ging. Twee uur later las Harrie op de site van het Eindhovens Dagblad dat er -vlak nadat hij de markt had verlaten- een viskraam was ontploft.

Harrie is nu een beetje bang om een derde scooterritje te maken. Driemaal is immers scheepsrecht en de kans dat hij na de politie en de brandweer deze keer met een ambulance zal worden geconfronteerd en daar dan misschien zelf in zal komen te liggen is hem te groot.

Fijn

Nadat zijn ouders waren gescheiden leek Harries moeder een nieuw doel in haar leven te hebben gekregen: het zo zwart mogelijk maken van Harries vader. Harrie heeft altijd vermoed dat dat gedrag aan de basis heeft gestaan van zijn psychische malaise. Een psycholoog bevestigde gistermorgen Harries vermoedens en legde ook nog even precies uit op welke wijze dit soort gedrag een kinderziel aantast.

Een paar uur later las Harrie -alsof toeval niet bestaat- onderstaande passage in een boek van Charlotte Roche: Van de pedagogielessen hebben we geleerd dat ouders van scheidingskinderen vaak proberen de kinderen aan hun kant te krijgen. De ene ouder spreekt dan kwaad over de andere ouder. Wat beide kwaadsprekende ouders vergeten, is dat hij of zij daarbij altijd de helft van het eigen kind beledigt. Voor zover je kunt zeggen dat een kind half de moeder, half de vader is. Kinderen van wie de vader altijd door de moeder zwart wordt gemaakt, wreken zich later op die moeder. Alles komt als een boemerang terug. Al die jaren heeft de moeder dan geprobeerd het kind aan haar kant te krijgen, met precies het tegenovergestelde effect. Ze heeft het kind in de armen van de vader gedreven.

Harrie is trots en blij dat Dinie en hij beiden -op enkele misstapjes van Harrie in dit weblog na- verstandig genoeg blijken te zijn om hun kinderen niet in loyaliteitsconflicten te brengen. Daar is hij Dinie erg dankbaar voor.

Toeval

Als er één schrijver is op wiens schrijfstijl Harrie jaloers is, dan is het Bob den Uyl wel. Hij is alweer bijna 20 jaar dood en dat vond Harrie een mooie gelegenheid om zijn biografie te kopen.

DHL zou het boek bij Harrie thuis gaan bezorgen en Harrie zag op de site van DHL dat dat vandaag zou gaan gebeuren. Dat kwam goed uit, want Harrie zou de hele dag thuis zijn. Hij hoefde alleen tussendoor de hond een keer uit te laten en hij besloot dat net even voor het middaguur te doen.

Exact 8 minuten is hij met Elvis de deur uit geweest en precies dat tijdsinterval bleek DHL te hebben gekozen om bij Harrie aan de deur te komen. Harrie zit zich nu al anderhalf uur af te vragen of dit een gebeurtenis is waarop de Eerste Wet van Bob den Uyl van toepassing is (die luidt dat je nooit vindt wat je zoekt, maar wel altijd wat je niet zoekt).

Alleen

Harrie is weer vrijgezel. Betsie is een fantastische vrouw, maar Harrie zit veel te slecht in zijn vel om haar gelukkig te kunnen maken. Dat besef begon steeds meer aan hem te knagen en dus besloot Harrie om weer alleen verder te gaan. De kans dat er ooit nog een ander dan Betsie zal komen acht hij zeer klein.

Eendjes voeren

Harrie is op bezoek bij zijn jongste zus. Die heeft hem en zijn andere jongere zus met aanhang uitgenodigd voor een paasbrunch. Zoals altijd heeft ze weer de lekkerste dingen gemaakt, want koken kan ze.

In recordtijd heeft iedereen zich zó vol geladen dat het sein "brunch meester" kan worden gegeven. Voor iemand die zo lekker kan koken moet dat een dubbel gevoel geven denkt Harrie. Enerzijds is het natuurlijk fijn om te zien dat wat je hebt gemaakt zo in de smaak valt. Anderzijds kan Harrie zich voorstellen dat het een rare aanblik moet geven om te zien dat je familie zich als uitgehongerde gieren op een tafel vol voedsel stort en binnen een half uur alles opeet waar jij uren werk aan hebt gehad.

Na de brunch is het tijd om te chillen. De televisie staat aan en toont een verslag van de wielerwedstrijd van Parijs naar Roubaix. Omdat het geluid uitstaat en Mart Smeets dus niet te hoeft te worden aangehoord vindt Harrie het buitengewoon rustgevend om ernaar te kijken. Je ziet nog eens wat van andere landschappen en het is ook erg prettig om te zien dat anderen zich in het zweet werken terwijl jij lekker aan een kop koffie met paaseitjes zit.

Op zeker moment kijkt Harrie naar buiten en ziet dan een bijzonder schouwspel. Aan de overkant van de weg, aan de rand van een grote waterpartij, staat een vrouw achter een wandelwagen. Tot haar gezelschap behoren ook nog een lopend kind, een Marokkaan en een man met een roze trui. Maar het meest bijzondere in het gezelschap is een doorzichtige plastic zak van immense afmetingen, die voor meer dan de helft is gevuld met brood. Dat brood wordt door de Marokkaan, de man met de roze trui, het lopende kind en de vrouw met handenvol tegelijk in het water gegooid.

Even denkt Harrie dat hij het verkeerd ziet. De eerste gedachte is natuurlijk dat ze eendjes aan het voeren zijn, maar gelet op de enorme hoeveelheden brood die ze het water ingooien moet er iets anders aan de hand zijn. Het lijkt Harrie eerder toe dat ze een poging doen om de eenden de hersens in te gooien met het brood, zo groot zijn de hoeveelheden die per keer het water in worden gesmeten. Grappig is trouwens dat steeds meer eenden de voederplaats ontvluchten, waarschijnlijk juist uit angst voor de broodregen.

Hoe langer Harrie ernaar kijkt, hoe meer vragen het schouwspel bij hem oproept. Hij wijst de rest van zijn gezelschap daarom op het gebodene, in de hoop dat die hem de antwoorden kunnen geven. Hoe komt een mens aan zoveel oud brood bijvoorbeeld? Er moeten minstens 30 of 40 broden in die zak zitten. Houden die mensen niet van brood? Of hebben ze een bakkerij en te weinig verkocht? Hoe zit het trouwens met die man met die roze trui? Is die volgens de geldende normen als volkomen normaal te bestempelen? De heersende opinie is dat je een normaal mens niet met zo'n trui de straat opstuurt. En wie hoort eigenlijk bij wie? Is die vrouw met die Marokkaan getrouwd? Dan is het lopende kind -waar niets Marokkaans aan te bespeuren valt- waarschijnlijk uit een eerder huwelijk? Andere mogelijkheid is dat ze bij de roze trui hoort, maar die ziet er dan weer niet uit als iemand die kinderen kan verwekken. Wat is de rol van die Marokkaan in dat geval?

Uiteindelijk komt het gezelschap rond Harrie er ook niet uit en blijven er veel vragen over. Dat geldt niet voor het brood. Na een klein half uur stevig doorwerken zijn de vrouw, de twee mannen en het kind erin geslaagd de hele inhoud van de zak in het water te gooien. De zak wordt daarna behoedzaam leeggeschud en keurig opgevouwen. Voordat ze weglopen maakt de Marokkaan nog een foto van de broodmassa in het water. Daarna verdwijnen ze en laten ze Harrie met veel onbeantwoorde vragen achter.

Jaar van Harrie -2-

2012 zou het Jaar van Harrie worden dacht Harrie nog niet zo lang geleden. Maar ergens is er een kink in de kabel gekomen.

Harrie is een beetje aan het wegglijden. Daar zijn allerlei redenen voor en gerommel met zijn medicijnen is er één van. Harrie wilde proberen ermee te stoppen, maar moet een poging daartoe met een ernstige terugval bekopen. Door die terugval is-ie veel aan het nadenken en daar wordt het ook nooit beter van.

Vooral niet omdat die gedachten hem steeds weer influisteren dat hij weinig van zijn leven maakt en dat anderen het allemaal veel beter voor elkaar hebben. Omdat Harrie zelf heeft gekozen voor een sobere invulling van zijn leven zou hij die gedachten natuurlijk gewoon moeten laten voor wat ze zijn, maar dat lukt even niet zo goed.

Omdat Harries werk ook steeds serieuzer negatief wordt beïnvloed door de steeds terugkerende grotere of kleinere inzinkingen wil Harrie eens kijken of er geen rigoureuzere hulp voorhanden is. Zonder dat zal het een hele kluif worden om 2012 het Jaar van Harrie te maken.

Haïtian divorce

Met de zelfevaluatie over zijn verminderde muziekluistergedrag waar Harrie in de twee vorige stukjes over schreef heeft hij waarschijnlijk de kern van zijn zaak blootgelegd. Anders kan hij het niet verklaren dat hij nadien ineens weer meer zin heeft om muziek te draaien. Alsof er een last van zijn schouders is gevallen, zo voelt het een beetje. Hij realiseert zich dat hij ook op een andere, minder gepassioneerde, manier naar muziek mag luisteren.

En dát hij anders luistert werd hem gisteren duidelijk toen hij The Haïtian divorce van Steely Dan draaide. Hij hoorde een mooie plaat, met een leuke stemvervormer erin. Maar ineens schoot er ook een beetje van een oud gevoel door hem heen. Harrie probeerde dat gevoel vast te houden en sterker te maken, maar hoe harder hij dat probeerde, hoe meer hij het uit zijn gedachten weg voelde slippen. Net als een paling die uit je handen wil ontsnappen en die je denkt te kunnen behouden door er nog wat harder in te knijpen. Hoe harder je knijpt, hoe eerder hij definitief wegschiet.

En zo was het ook met het vleugje van het oude gevoel bij The Haïtian divorce. Harrie voelde heel even dat die plaat vroeger tot in de krochten van zijn lijf invloed had gehad. Nu hoorde hij alleen een mooie plaat, met een leuke stemvervormer. En voelde hij een beetje oud gevoel dat wegslipte toen hij het krampachtig wilde vasthouden.

Muziek en eigenwaarde

Harrie ligt al een paar dagen met griep op de bank en heeft dus tijd genoeg om na te denken. Dat nadenken leidde gisteren tot een stukje waarin Harrie meldt dat hij steeds minder muziek draait en zich afvraagt waar dat door zou komen.

Vandaag heeft Harrie er verder over na liggen denken, omdat hij gisteren één mogelijke en voor de hand liggende reden voor zijn verminderde muziek luisteren niet heeft genoemd. Het kan immers best zo zijn dat Harries interesse in muziek gewoon minder is geworden in de loop der jaren. Als dat de reden is, dan zijn er natuurlijk helemaal geen diepgravende analyses en levenshandleidingen meer nodig. Einde hobby, bedankt voor de moeite en over tot de orde van de dag, dat volstaat dan wel.

En voor het feit dat Harrie vaak een met schuldgevoel te vergelijken rotgevoel heeft als hij geen muziek draait heeft hij misschien óók een verklaring. Harrie wist vroeger van alles te vertellen over muziek, vooral die die tussen zeg 1975 en 1985 werd gemaakt. Voor de mensen die hij liefhad was hij een soort goeroe op muziekgebied. Ze kwamen hem vragen om feiten of wetenswaardigheden en hechtten waarde aan zijn mening over bepaalde muziek.

Zodoende kan het niet anders of muziek bepaalde Harries identiteit en gevoel van eigenwaarde voor een belangrijk deel. En met het verlies van zijn interesse in muziek dreigt hij dus ook een stuk van zijn vraagbaakfunctie, zijn identiteit en zijn gevoel van eigenwaarde te verliezen. Als hij geen muziek draait confronteert hem dat met het verloren gaan van de status die hij had. Om die status terug te krijgen zou hij weer muziek moeten gaan draaien, maar daar heeft hij nou juist door zijn verminderde interesse vaak geen zin in. Harrie vindt het een hele aannemelijke verklaring, die hij nota bene in koortsige toestand heeft bedacht.

Misschien moet hij zich vanaf nu niet langer lullig gaan voelen dat hij minder muziek draait. Het lijkt een beter plan om te gaan proberen zijn gevoel van eigenwaarde op andere manieren te gaan versterken.

Gebruiksaanwijzing

Bij veel dingen die je koopt zit een gebruiksaanwijzing. Daarin kun je lezen wat je precies moet doen om optimaal rendement te hebben van je aankoop. Natuurlijk doe je dat niet; je begint je aanschaf gewoon op goed geluk te gebruiken. Als blijkt dat het niet lukt of later, als er eens iets stuk gaat, is het nog tijd genoeg om de gebruiksaanwijzing erbij te pakken.

Er is maar één ding waar Harrie wel een gebruiksaanwijzing van had willen hebben en die hij vervolgens dan vast ook frequent zou hebben gebruikt: die van Het Leven zélf. Hij heeft nooit goed begrepen hoe dat nou werkt, Het Leven. Noch gesprekken erover met mensen die erin gespecialiseerd waren, noch het gebruik van medicijnen die ervoor werden bedacht mochten ertoe leiden dat Harrie zélf een soort van gebruiksaanwijzing kon bedenken. Toegegeven, soms had hij weleens een tijdje het idee dat hij dacht het te gaan begrijpen, maar steevast kwam er weer een punt waarop hij het allemaal weer kwijt was.

Een van de dingen uit Het Leven die Harrie weleens in een handleiding had willen opzoeken is de vraag waarom hij nauwelijks meer muziek draait. Tussen zijn 10e en zijn 30e deed Harrie vrijwel niets anders dan muziek verzamelen en beluisteren. Urenlang kon hij gewoon op de bank zitten, een plaat beluisteren, even opstaan om van plaat te wisselen als die was afgelopen en dan weer gaan luisteren.

Maar de laatste jaren draait Harrie bijna niets meer en dat komt doordat zijn gedachten hem in twijfel brengen. Er is namelijk nog steeds vrijwel altijd een interne stem met bijbehorend intern gevoel die hem zegt dat hij muziek op moet gaan zetten. "Dat hoort bij jou," zegt die stem, gevolgd door: "Muziek is jouw leven, je hebt een prachtige installatie en alle muziek die je je maar kan wensen." Maar meteen nadat die innerlijke stem heeft gesproken is er een andere stem met een ander bijbehorend gevoel die hem zegt dat het zinloos is om muziek op te gaan zetten. "Wat levert dat nou op, die muziek?", zegt die andere stem. "Hooguit maakt die muziek oude gevoelens los en dan voel je je straks alleen maar ongelukkiger dan nodig is."

Daar komt nog bij dat Harrie al lang niet zomaar duimendraaiend kan gaan zitten luisteren naar muziek. Daar is hij mettertijd veel te onrustig voor geworden. Als hij nu naar muziek luistert moet hij er wel iets anders bij doen. Lezen, puzzelen, schrijven, schilderen, beeldhouwen, als het maar niet helemaal inaktief is. Maar lezen, puzzelen en schrijven kán Harrie niet met muziek op de achtergrond. En schilderen en beeldhouwen kan hij helemáál niet, muziek of geen muziek.

Gevolg is dat Harrie meestal besluit om maar gewoon geen muziek te draaien. Toch heeft hij dan blijkbaar geen échte vrede met die keuze, want van binnen blijft er dan een akelig gevoel knagen. "Je bent een slappeling," zegt dat gevoel, maar ook "je kunt net zo goed al je muziek en je dure apparatuur de deur uit doen als je het toch niet gebruikt."

Op dit soort momenten lijkt het Harrie nu zo handig om een gebruiksaanwijzing te hebben waarin staat waar dit soort gedachten en gevoelens vandaan komen en hoe je ermee om moet gaan. Jammer dus dat zo'n ding uitgerekend voor Het Leven zelf niet bestaat.

Aanstootgevend

Iedereen die nu in Harries weblog wil kijken wordt ermee geconfronteerd: de melding dat dit weblog door mensen als aanstootgevend wordt beoordeeld. En die melding verschijnt niet 1 keer, nee, iedere keer dat iemand zijn browser start en iets van Harrie wil gaan lezen wordt de waarschuwing getoond.

In eerste instantie zag Harrie de grap er nog wel van in. Maar langzamerhand wordt hij het een beetje beu. Hij krijgt die melding zelf óók steeds en moet hem steeds wegklikken voor hij iets op zijn eigen blog kan gaan uitrichten. Daarmee voelt Harrie zich eigenlijk een beetje beknot in zijn vrijheid van meningsuiting.

De steeds terugkerende melding heeft Harrie wel aan het denken gezet en heeft twee belangrijke vragen bij hem opgeroepen. Allereerst: welk bericht was zó aanstootgevend dat het de moeite waard was om Google ervan op de hoogte te brengen? Harrie weet vrij exact op welke datum Google is overgegaan tot het plaatsen van de waarschuwing. Daarnaast kan hij exact nagaan welke berichten op welke dagen zijn gelezen. Hij hoopte beide zaken aan elkaar te kunnen koppelen, maar dat is niet gelukt. Rondom de datum van Googles ingrijpen is er geen bericht op Harries weblog gelezen dat hijzelf het predikaat "aanstootgevend" zou geven. Het kan natuurlijk nog wel zo zijn dat Harrie mettertijd zó bot is geworden dat hij elk gevoel voor aanstootgevendheid is kwijtgeraakt.

Belangrijker dan dat vindt Harrie de vraag op welk moment Google besluit om mensen die over een weblog klagen te gaan belonen door er een waarschuwing op te gaan plaatsen. Doe je dat als je 100 klachten binnen krijgt? Of ga je er al toe over als er 10 klachten binnenkomen? En ga je daarbij nog enigszins zorgvuldig te werk, of maakt het niet uit als 1 en dezelfde persoon 10 keer een klacht indient? Harrie gaat er trouwens zelf vanuit dat Google niet zo ver gaat dat 1 klacht al voldoende is om in het geweer te komen, maar of die aanname gegrond is is hem niet bekend.

Uiteraard heeft Harrie een poging gedaan om Google zelf om opheldering te vragen, maar in dat bedrijf heeft men alles op alles gezet om zo onbereikbaar mogelijk voor klanten te zijn. Harrie heeft in elk geval geen mogelijkheden voor contact met Google gevonden en blijft dus met vragen zitten.

Blindedarmontsteking

Willie lacht bijna altijd, maar vandaag lacht hij anders. Hij lacht als iemand die bang is en dat is hij ook. Sinds een paar dagen heeft hij namelijk ineens pijn rechtsonder in zijn buik. En nu is hij bang dat hij geopereerd moet worden.

Hij heeft zelf al het nodige onderzoek via internet verricht en is tot de conclusie gekomen dat de pijn op de plek zit waar zijn blindedarm huist. Volgens de informatie die hij heeft vergaard is een blindedarmontsteking vast te stellen door op de pijnlijke plek te drukken. Zowel bij het indrukken als het loslaten schijnt een ontstoken blindedarm een pijnlijk gevoel te geven. Bij Willie doen geen van beide pijn.

"Weet jij wat het dan wél kan zijn?", vroeg hij aan Harrie. Die antwoordde ontkennend en stelde voor om eens bij de huisarts langs te gaan. Maar daar heeft Willie geen zin in en volgens hem ook onvoldoende pijn voor. "Straks stuurt-ie me naar het ziekenhuis", zei hij ook nog.

De angst daarvoor zit blijkbaar diep, zodat Harrie vroeg waar die angst vandaan kwam. Willie heeft nog nooit echt iets gemankeerd, laat staan dat hij in het ziekenhuis heeft gelegen. Op ervaring kan de angst dus niet gebaseerd zijn.
"Ik ben bang voor een operatie", was het antwoord, "omdat je zult zien dat ik dan door de stagiare word geholpen".

Harrie denkt dus dat het nog wel even zal duren voordat Willie naar de dokter gaat.

Succes!

Harrie lijkt eindelijk echt succes te gaan hebben met zijn weblog! Hij heeft er 5 jaar voor moeten schrijven en meer dan 50.000 unieke (jaja!) bezoekers voor moeten verslijten, maar nu is het dan zo ver: lezers van Harries weblog hebben klachten ingediend bij het bedrijf dat het mogelijk maakt dat Harrie zijn stukjes hier plaatst. Reden: de inhoud van Harries blog is aanstootgevend. Een groter succes heeft Harrie tot dusverre nog niet gekend met zijn weblog!

Droom

Harries jongste jeugdjaren trokken vannacht in een droom voorbij. Het bijzondere was dat Harrie zich elk moment van de droom bewust was dat hij droomde. En toch was het nét alsof het echt was, zoals het een droom betaamt.

De droom speelde zich in zijn geheel af in een filiaal van De Slegte. Harrie komt daar normaliter nooit, wat het nog bijzonderder maakte dat hij er net die ene keer dat hij er wél komt allerlei documenten uit zijn jeugd aantrof. Foto-albums, scheidingspapieren van zijn ouders, een intakeformulier van zijn vader van een psychiatrisch ziekenhuis (met foto van zijn vader in een onderbroek), plakboeken: van alles lag er, onderin een doos met boeken. Ook weer zo'n toeval: een gemiddelde klant had gewoon alleen bovenin die doos gekeken en Harries jeugdstukken nooit gevonden. Harrie moet haast wel een signaal hebben ontvangen (waarschijnlijk van boven) dat hij onderin die doos moest kijken.

De mensen van De Slegte waren niet flauw en gaven alle documenten kostenloos aan Harrie. Sterker nog: ze vertelden dat ze ze hadden gekregen van een vrouw uit de buurt en dat die nog meer dozen had gebracht. Of Harrie daar ook nog even in wilde kijken? Natuurlijk wilde Harrie dat en zo stuitte hij ook nog op een doos vol elpee's die van zijn vader waren geweest en op een elektrische gitaar zonder snaren.

Harrie was zó vol van de vondst dat hij meteen zijn oudste zus inlichtte. Maar via andere kanalen hadden blijkbaar meer mensen lucht van de ontdekking gekregen, want ineens waren ook zijn moeder en de eerste vriendin van zijn vader na diens huwelijk in de winkel. Harries moeder -die toch al ruim 10 jaar dood is- greep haar herrijzenis in Harries droom aan om de ex-vriendin van haar ex-man alsnog flink uit te foeteren. Terwijl dat gebeurde zag Harrie zijn -ook al dode- vader voorbij komen rijden in de Peugeot 404 cabriolet die hij ooit had gehad.

Toen Harrie wakker werd was het eerste wat in hem opkwam dat hij 400 stenen bij een vriend moest gaan ophalen. Dat was helaas géén droom.

Kadavers

Het leuke van Harries werk is dat hij werkelijk álles mag zien van de bedrijven die hij moet bezoeken. Hij moet immers precies weten wat het milieueffect van die bedrijven is en daarvoor is een grondige analyse noodzakelijk.

Een echte favoriete bedrijfstak heeft Harrie niet. Daarentegen is er wel één waar hij juist liever níet komt en dat zijn slachterijen.

Vandaag kreeg Harrie een excursie in een soort slachterij, te weten een bedrijf dat producten maakt van de restanten van dode dieren. Het voordeel van dit bedrijf was dat Harrie niet bang hoefde te zijn dat hij een hoek van het terrein om zou gaan en in de ogen zou kijken van een koe die op de nominatie stond om een pin in haar hoofd gejaagd te krijgen. Nadeel daarentegen was de geur. In een slachterij ruikt het niet fris, maar de dode dieren die er vertoeven zijn nooit lang dood.

In dit bedrijf was dat helaas heel anders. Hier zijn de dieren minstens één dag dood en sommige ruikbaar langer. Bovendien kan het rottingsproces van een dood varken met een factor 50 versnellen als nog levende soortgenoten besluiten van hun dode kompaan te gaan eten. Dat zei de directeur van het bedrijf althans. Volgens Harries neus waren er vandaag veel aangevreten varkens aanwezig.

Nu is Harrie weer thuis. De lijkenlucht zit nog in zijn neus en daarom heeft-ie sterkgeurende wierook aangestoken. Nu nog hopen dat de buurvrouw dat ene gerecht met veel knoflook gaat maken waardoor zijn huis naar een topklasse-restaurant gaat ruiken en het komt wel weer goed met Harries neus.

Medical slang

Harrie is niet zo van het Engels, maar dit wil hij u toch niet onthouden.

Ooit knipte Harrie uit Vrij Nederland een stukje over het échte taalgebruik onder medewerkers van eerste-hulpposten in Amerikaanse ziekenhuizen. In de praktijk bleek daar hele andere kreten te worden gebezigd dan in beroemde series als ER of Medisch Centrum West. Een stervende werd in de praktijk bijvoorbeeld GPO genoemd (Good for Parts Only) of NLPR (No Longer Playing Records). Een Positive Pumpkin is iemand die zó weinig hersenen heeft dat zijn schedel licht geeft als een pompoen tijdens Halloween, als je met een zaklamp via zijn mond naar binnen schijnt. Ook mooi: The Freud Squad voor de afdeling psychiatrie, Donut of death (voor de CT-scanner), GOK (God Only Knows) en 10th floor transfer (voor een stervend persoon, waarbij het cijfer altijd 1 hoger is dan de hoogste verdieping in het ziekenhuis).

Vandaag kreeg Harrie ineens het vermoeden dat er op internet vast veel meer te vinden is dan de paar afkortingen die hij ooit in VN vond en dat blijkt (natuurlijk) inderdaad zo te zijn. Het is via Google te vinden als Medical slang en hier staat een héle lange lijst, die goed is voor de nodige lachsalvo's. Moet u wel iemand zijn die tegen enige grofheid bestand is.

Muurtje

Harrie woont inmiddels al bijna 13 jaar in hetzelfde huis. En in elk van die 13 jaren heeft-ie weleens overwogen om het halve muurtje uit zijn woonkamer te slopen.

Toen het halve muurtje nog een heel muurtje was scheidde het de open keuken van het woongedeelte. Maar iemand die het huis vóór Harrie bewoonde vond dat blijkbaar niks, een open keuken aan de straatzijde. Hij of zij besloot daarom een stukje tuin op te offeren voor een aanbouw en daar werd een nieuwe keuken in geplaatst. De oude keuken werd afgebroken en het muurtje werd gehalveerd.

Van de ene kant was dat halve muurtje best praktisch. Harrie heeft er een houtkachel tegenaan laten plaatsen. Was dat muurtje er niet geweest, dan had die kachel gewoon ergens halverwege de kamer gestaan. Dat leek Harrie een raar gezicht en was een reden om het muurtje te houden.

Een andere reden was de vloer. Toen Harrie het huis kocht was er net een nieuwe kersenhouten vloer in gelegd. Als Harrie het muurtje weg zou halen, zou er een gat van 140 bij 20 centimeter in die vloer ontstaan. Harrie zou dan een nieuwe vloer moeten gaan leggen en dat vond-ie een beetje zonde. Die vloer was immers nieuw en kersenhout is niet goedkoop.

Maar nu is het einde voor het muurtje nabij. Harrie wil zijn houtkachel namelijk vervangen door een exemplaar dat minder stof vrij laat komen. Stof is funest voor Harries electrostatische luidsprekers. En daarnaast is-ie de vloer onderhand beu. De kleur van kersenhout vindt-ie nog steeds mooi, maar hij heeft liever een vloer van échte planken. De stroken kersenhout op een ondergrond van multiplex vindt-ie toch eigenlijk maar een beetje nep.

Dinsdag komt er een mannetje uit Utrecht om de muur te slopen. Harrie heeft hem gevraagd om het slopen met beleid te doen en het mannetje heeft beloofd dat te doen. Toch vreest hij de grote hoeveelheid stof die het slopen ongetwijfeld gaat opleveren. Hij neemt aan dat het mannetje de muur met een slijptol zal gaan losmaken op de plaatsen waar deze aan de dragende muur en het plafond vastzit en Harrie weet hoe erg zoiets kan stoffen.

Als het mannetje weg is en de brokstukken zijn opgeruimd zal Harrie het stof wat tijd geven om neer te dalen. Daarna zal hij proberen de kamer weer stofvrij te krijgen. En als dat eenmaal gebeurd is, is het tijd voor iets leuks: een plankenvloer uitzoeken.

Gotcha!

Van de meeste muziek die tegenwoordig wordt gemaakt wordt Harrie erg verdrietig. Van het hiphopfront verschijnt nog weleens wat aardigs, maar van het gebied van de gangbare popmuziek komt vooral veel treurniswekkende wegwerpmuzak.

Harrie is daarom blij dat hij zomaar ineens werd geconfronteerd met het Belgische Gotye. Duidelijk popmuziek van muzikanten die na durven denken over een frisse wind en die natuurlijk nog iets kunnen ook.

Levenseinde

De mensen aan wie Harrie had verteld wat hij in het weekeinde ging doen hadden hem meewarig aangekeken. En hij had ze allemaal zien denken: "Het ging toch zo goed met je?".

Harrie bezocht dit weekeinde het Levenseindefestival in het Tuschinskytheater in Amsterdam. Het was een initiatief van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde, afgekort de NVVE. Die afkorting klopt natuurlijk niet, maar daar wil Harrie nu niet te moeilijk over doen.

Dat het festival plaatsvond in een bioscoop geeft al aan dat het eigenlijk een filmfestival betrof. De dochter van Betsie, die tijdens haar studie met terminale zieken te maken heeft, wilde er graag heen en Betsie en Harrie gingen graag met haar mee. Ze hebben in totaal 4 films gezien, waarvan één documentaire die de NVVE zelf had laten maken.

Na afloop van 3 van de films waren er mensen aanwezig die een rol in of rondom de film hadden gespeeld en waaraan vragen konden worden gesteld. Dat gaf het geheel toch nog net een beetje extra dan het bekijken van een 'gewone' film.

De laatste film die ze zagen heette "Tot altijd". Het bleek dat het om de Nederlandse premiere ging van deze Belgische film. Ook na afloop van deze film was er een nabespreking, met de regisseur, twee hoofdrolspelers en Henny Vrienten (die de muziek voor die film had geschreven). Van alle films die ze hadden gezien vond Harrie dit de mooiste, al had-ie wat hem betreft wel een half uur korter mogen duren.

Na de bonus van de nabespreking werden alle aanwezigen als superbonus genood om in de VIP-room een borrel te komen drinken op Het Leven. Tot Harries vreugde bleef het niet bij een borrel, maar werden er ook gefrituurde hapjes geserveerd. Het gevoel van gelukzaligheid dat door het geheel bezit van hem nam maakte dat hij besloot de regisseur maar niet lastig te gaan vallen over dat half uur teveel.

Yvonne Kroonenberg

Als er één schrijfster onder vrouwen populair is is het wel Yvonne Kroonenberg. Zij heeft allerlei boeken met korte verhaaltjes geschreven steeds weer mannen de wat zielige hoofdpersonen zijn. Alleen van de titels van de boeken ("Kan ik hem nog ruilen?" of "Het zit op de bank en het zapt") krijgt de gemiddelde vrouw al een nat kruis.

Afgelopen zaterdag was Harrie in Amsterdam, waar hij met Betsie en haar oudste dochter een filmfestival ging bijwonen. De dames wilden eerst nog even wat eten en daarom dook het trio de Albert Heijn naast de parkeergarage bij het Waterlooplein in. Terwijl de dames iets te knagen zochten keek Harrie om zich heen.

Zijn blik viel op een kleine mevrouw met vrolijke krullen die met een bakje verse pasta in haar hand om zich heen keek. Van de seconden waarin Harrie zich bedacht dat de mevrouw hem bekend vóórkwam maakte de vrouw gebruik door op Harrie af te lopen.

- "Kunt u lezen wat hier staat?", vroeg de mevrouw vriendelijk.

"Met spinazie en kaas", antwoordde Harrie, geheel naar waarheid.

De vrouw bedankte Harrie en draaide zich om. Op dat moment schoot Harrie te binnen dat ze op de schrijfster van die manonvriendelijke boekjes leek. Harrie liep nu op zíjn beurt naar de vrouw toe.

- "U bent schrijfster, is het niet?", vroeg Harrie haar.

"Dat klopt", antwoordde de vrouw, wier naam maar niet in Harries brein gevonden wilde worden.

- "Volgens mij schrijft u niet zo positief over mannen", vervolgde Harrie.

"Ik begrijp mannen gewoon erg goed", antwoordde de vrouw, "en ik probeer hun gedrag aan vrouwen uit te leggen."

Harrie vond het een briljante manier om de waarheid mooier te maken dan hij is en daarmee tegelijk ook erg passend in de moderne tijdsgeest. Hij liet de vrouw daarom verder maar met rust.

Pas veel later schoot hem te binnen dat de mevrouw Yvonne Kroonenberg heette. Dat hij een prachtige kans had laten liggen om haar namens de medemannen af te zeiken in plaats van te helpen spookte toen al enkele uren door zijn hoofd.

Contactlenzen

Harrie kreeg op zijn dertiende contactlenzen. Dat heeft-ie zojuist achterhaald.

Harrie wilde een cd opzetten en stuitte op Country life van Roxy Music. Harrie was als kind een groot fan van die groep (tot ze -net als zoveel andere groepen- in de commerciële wegwerppop gingen). Hij herinnert zich nog als de dag van gisteren dat Country life werd uitgebracht en hij dat album eindelijk kon gaan kopen.

De plaats van aanschaf was de kelder van de Piazza in Eindhoven. Harrie weet nog dat hij eerst met zijn moeder naar een contactlenzenzaak ging, die óók in die kelder zat. Harrie kreeg voor het eerst een paar harde lenzen in en mocht daar op proef twee uur mee gaan rondlopen. Met tranen in zijn ogen toog hij naar de platenzaak en kocht Roxy Music's nieuwste.

Hij heeft dat album vrijwel letterlijk grijs gedraaid. En of het aan dat vele draaien lag weet-ie niet meer, maar het nummer All I want is you raakte zelfs beschadigd. Tijdens het gitaarvuur in het midden van de track sloeg de naald steeds twee keer over.

Dat alles kwam ineens weer in Harrie naar boven toen hij All I want is you vanmiddag vanaf cd draaide. Hij zat te wachten op de dubbele overslag van de naald, maar wachtte natuurlijk tevergeefs. De herinnering aan zijn eerste contactlenzen kwam ervoor in de plaats.

Auto

Harries auto begint op te raken. De laatste maanden leek het er bijvoorbeeld op dat de brandstofinjectoren verstopt raakten, waardoor Harrie op de snelweg soms ineens niet meer kon versnellen. Af en toe goot Harrie daarom een flesje met speciaal spul bij de brandstof en dan ging het weer een tijdje goed. Maar de laatste weken krijgt Harrie steeds meer het idee dat het probleem de gaskabel betreft en dat die af en toe blijft haken. Of zoiets. Harrie weet eigenlijk niks van auto's.

In elk geval is Harries auto eigenlijk veel te groot en te duur. Te groot omdat een gemiddeld Marokkaans gezin er ruim in kan zitten, terwijl Harrie 97% van zijn kilometers solitair in zijn auto doorbrengt. En te duur omdat hij maandelijks 4 keer zoveel aan wegenbelasting moet betalen als de eigenaar van een kleine benzineauto.

Daarom vroeg Harrie zijn zoons vanavond onder het eten wat die ervan zouden vinden als Harrie een kleinere auto zou kopen. Hun eensluidende antwoord verbaasde hem danig. In eerste instantie merkten ze vrijwel tegelijk op dat Harries auto nog prima reed. Daar voegden ze vervolgens minstens even eensgezind aan toe dat Harrie best een andere auto mocht kopen, als die maar minstens even groot was als de huidige.

"Maar een kleine is een stuk goedkoper en rijdt ook hartstikke goed", probeerde Harrie nog even.

"Dat zei mijn vrouw ook vannacht", was Ricardo's reactie daarop.

Toen gaf Harrie het maar op.

SOS

Nu Harrie weet dat-ie een informatieverwerkingsprobleem heeft, heeft-ie ook meteen een verklaring voor een paar van zijn zijns-eigenschappen. Zo neemt Harrie bepaalde informatie pas echt goed op als iemand die informatie mondeling toelicht. Alleen vanaf papier blijft het vaak niet hangen.

Ander voorbeeld: verbanden tussen bepaalde voor de hand liggende dingen kan Harrie zelden leggen. Vroeger heette dat een gebrek aan analytisch vermogen, maar informatieverwerkingsprobleem vindt Harrie er een betere term voor. Hoewel de kenners nu misschien proestend van het lachen zullen verklaren dat gebrek aan analytisch vermogen gewoon een voorbeeld van een informatieverwerkingsprobleem is. Harrie had op internet natuurlijk even na kunnen zoeken hoe dat zit, maar daar had-ie mooi even geen zin in.

Maar als er één ding is dat Harrie met de kreet "informatieverwerkingsprobleem" kan verklaren dan is het wel zijn onvermogen om het merendeel der geschreven teksten te snappen. Veel teksten van anderen komen gewoon niet bij Harrie binnen. Vaak is dat omdat ze wazige woorden bevatten of veel te lange zinnen kennen. Maar even zo vaak haakt Harrie in teksten af doordat er taalfouten in zitten. Daardoor raakt-ie dan even uit zijn concentratie en dat is dan genoeg om de tekst die hij al had gelezen in één klap weer te vergeten.

Gelukkig zijn er initiatieven die mensen als Harrie kunnen helpen. Dan moeten degenen voor wie de initiatieven bestemd zijn er natuurlijk wél iets mee doen. Eén van die initiatieven is de de website www.spatiegebruik.nl. Die biedt een leidraad voor mensen die denken dat wij -net als de Engelsen- alle woorden los moeten schrijven. En omdat Nederlanders steeds meer Engels gaan praten en hun eigen taal verkwanselen, krijgen steeds meer Nederlanders last van deze Engelse ziekte om woorden die aaneengeschreven moeten worden los van elkaar te gaan schrijven. Waardoor Harrie dus steeds vaker moeite heeft om teksten te lezen.

Daarom sluit Harrie zich hierbij van harte aan bij de oproep van de mensen achter de genoemde website: signaleer onjuist spatiegebruik, of beter nog: stop onjuist spatiegebruik en red onze taal!