Fijn

Nadat zijn ouders waren gescheiden leek Harries moeder een nieuw doel in haar leven te hebben gekregen: het zo zwart mogelijk maken van Harries vader. Harrie heeft altijd vermoed dat dat gedrag aan de basis heeft gestaan van zijn psychische malaise. Een psycholoog bevestigde gistermorgen Harries vermoedens en legde ook nog even precies uit op welke wijze dit soort gedrag een kinderziel aantast.

Een paar uur later las Harrie -alsof toeval niet bestaat- onderstaande passage in een boek van Charlotte Roche: Van de pedagogielessen hebben we geleerd dat ouders van scheidingskinderen vaak proberen de kinderen aan hun kant te krijgen. De ene ouder spreekt dan kwaad over de andere ouder. Wat beide kwaadsprekende ouders vergeten, is dat hij of zij daarbij altijd de helft van het eigen kind beledigt. Voor zover je kunt zeggen dat een kind half de moeder, half de vader is. Kinderen van wie de vader altijd door de moeder zwart wordt gemaakt, wreken zich later op die moeder. Alles komt als een boemerang terug. Al die jaren heeft de moeder dan geprobeerd het kind aan haar kant te krijgen, met precies het tegenovergestelde effect. Ze heeft het kind in de armen van de vader gedreven.

Harrie is trots en blij dat Dinie en hij beiden -op enkele misstapjes van Harrie in dit weblog na- verstandig genoeg blijken te zijn om hun kinderen niet in loyaliteitsconflicten te brengen. Daar is hij Dinie erg dankbaar voor.