Haïtian divorce

Met de zelfevaluatie over zijn verminderde muziekluistergedrag waar Harrie in de twee vorige stukjes over schreef heeft hij waarschijnlijk de kern van zijn zaak blootgelegd. Anders kan hij het niet verklaren dat hij nadien ineens weer meer zin heeft om muziek te draaien. Alsof er een last van zijn schouders is gevallen, zo voelt het een beetje. Hij realiseert zich dat hij ook op een andere, minder gepassioneerde, manier naar muziek mag luisteren.

En dát hij anders luistert werd hem gisteren duidelijk toen hij The Haïtian divorce van Steely Dan draaide. Hij hoorde een mooie plaat, met een leuke stemvervormer erin. Maar ineens schoot er ook een beetje van een oud gevoel door hem heen. Harrie probeerde dat gevoel vast te houden en sterker te maken, maar hoe harder hij dat probeerde, hoe meer hij het uit zijn gedachten weg voelde slippen. Net als een paling die uit je handen wil ontsnappen en die je denkt te kunnen behouden door er nog wat harder in te knijpen. Hoe harder je knijpt, hoe eerder hij definitief wegschiet.

En zo was het ook met het vleugje van het oude gevoel bij The Haïtian divorce. Harrie voelde heel even dat die plaat vroeger tot in de krochten van zijn lijf invloed had gehad. Nu hoorde hij alleen een mooie plaat, met een leuke stemvervormer. En voelde hij een beetje oud gevoel dat wegslipte toen hij het krampachtig wilde vasthouden.