Muziek en eigenwaarde

Harrie ligt al een paar dagen met griep op de bank en heeft dus tijd genoeg om na te denken. Dat nadenken leidde gisteren tot een stukje waarin Harrie meldt dat hij steeds minder muziek draait en zich afvraagt waar dat door zou komen.

Vandaag heeft Harrie er verder over na liggen denken, omdat hij gisteren één mogelijke en voor de hand liggende reden voor zijn verminderde muziek luisteren niet heeft genoemd. Het kan immers best zo zijn dat Harries interesse in muziek gewoon minder is geworden in de loop der jaren. Als dat de reden is, dan zijn er natuurlijk helemaal geen diepgravende analyses en levenshandleidingen meer nodig. Einde hobby, bedankt voor de moeite en over tot de orde van de dag, dat volstaat dan wel.

En voor het feit dat Harrie vaak een met schuldgevoel te vergelijken rotgevoel heeft als hij geen muziek draait heeft hij misschien óók een verklaring. Harrie wist vroeger van alles te vertellen over muziek, vooral die die tussen zeg 1975 en 1985 werd gemaakt. Voor de mensen die hij liefhad was hij een soort goeroe op muziekgebied. Ze kwamen hem vragen om feiten of wetenswaardigheden en hechtten waarde aan zijn mening over bepaalde muziek.

Zodoende kan het niet anders of muziek bepaalde Harries identiteit en gevoel van eigenwaarde voor een belangrijk deel. En met het verlies van zijn interesse in muziek dreigt hij dus ook een stuk van zijn vraagbaakfunctie, zijn identiteit en zijn gevoel van eigenwaarde te verliezen. Als hij geen muziek draait confronteert hem dat met het verloren gaan van de status die hij had. Om die status terug te krijgen zou hij weer muziek moeten gaan draaien, maar daar heeft hij nou juist door zijn verminderde interesse vaak geen zin in. Harrie vindt het een hele aannemelijke verklaring, die hij nota bene in koortsige toestand heeft bedacht.

Misschien moet hij zich vanaf nu niet langer lullig gaan voelen dat hij minder muziek draait. Het lijkt een beter plan om te gaan proberen zijn gevoel van eigenwaarde op andere manieren te gaan versterken.