Voor degenen die het zijn vergeten: Peter Hammill zong vroeger in Van Der Graaf Generator. Een prachtige naam voor een popgroep. Peter Hammill zal vast een belangrijke stem hebben gehad in het kiezen van een naam voor de groep. Dat denkt Harrie, omdat ook veel van de solo-albums van Peter Hammill mooie en aparte titels hebben, zoals The thin man sings ballads, The future now en Chameleon in the shadow of the night.
Aan de titels ligt het wat Harrie betreft in elk geval niet. Aan de teksten schijnt het ook niet te kunnen liggen. Volgens kenners zijn die van een hoog literair niveau. Hier moet Harrie echt vertrouwen op de mening van die kenners, want zelf verstaat hij bijna niks van wat Hammill zingt. En van wat hij wél verstaat begrijpt hij nagenoeg niets.
Eigenlijk vindt Harrie de stijl van Peter Hammill wel een beetje lijken op die van wijlen Bram Vermeulen. Die schreef volgens kenners ook prachtige teksten. Omdat die allemaal in het Nederlands waren kon Harrie die teksten wel lezen, maar begrijpen was vaak toch wel weer lastig. Bovendien rijmden Vermeulens teksten zelden, zaten er vaak teveel lettergrepen in een zin en leek het vaak alsof het bedenken van muziek bij de teksten als noodzakelijk kwaad was gezien. Wat dan resteerde was een brij van onbegrijpelijke muziek en tenenkrommende teksten, die samen tot een zenuwslopende brij verwerden.
Maar eerlijk is eerlijk, zowel Bram Vermeulen als Peter Hammill kwamen toch af en toe met nummers die ineens helemaal in orde waren. Rode wijn en De wedstrijd van Bram Vermeulen vindt Harrie bijvoorbeeld nog steeds de moeite waard, net als Stranger still, Sign en My favourite van Peter Hammill.
En toch wordt Harrie voor het overgrote deel vooral kriegel en treurig van Peter Hammill's muziek. Ook zijn nieuwste cd heeft dat effect weer op Harrie. Je mag het niet zeggen, maar misschien wordt het tijd dat Peter Hammill Bram Vermeulen achterna gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten