Het is erg warm in de streek waar de Van Geffen's vakantie vieren. De kinderen willen daarom het liefst zwemmen. Dinie geeft de voorkeur aan de stretcher in de schaduw van een plataan. Daar ligt ze bijna de hele vakantie op en leest de boeken die ze meenam en die de halve auto vulden.
Harrie heeft in de loop van zijn leven de rust opgebouwd van een gemiddelde ADHD-er en kan zich hooguit een half uur op een boek concentreren. De iPod die hij had meegenomen is weer eens kapot, zodat hij zich met regelmaat verveelt. Op een maandagmiddag loopt hij daarom naar de markt in het dorp, dat trouwens vlakbij de camping ligt. Weggetje van 500 meter uit, brug over en dan ben je er.
Maar als Harrie halverwege het weggetje naar de brug is ziet hij het al: er is paniek aan het andere einde van de brug. Hij ziet er van een afstand minstens drie politie-auto's, twee brandweerauto's en een ook nog een stuk of drie brandweerauto's staan.
Als Harrie even later bij de brug is aangekomen stuit hij op een Franse gendarme, die het naderende autoverkeer sommeert om te draaien: de brug is op dit moment niet toegankelijk voor auto's. Aan de andere kant van de brug, waar duidelijk iets is gebeurd, doet een collega hetzelfde. De brug is dus tijdelijk het domein van voetgangers en fietsers.
Harrie heeft wel een vermoeden van wat er is gebeurd: er is vast iemand van de brug gesprongen. In theorie kan er natuurlijk ook iemand vanaf gevállen zijn, maar alles in Harrie zegt hem dat er sprake is van een zogenaamde 'springer'.
Harrie staat ineens in tweestrijd. Hij verafschuwt mensen die een beetje gaan staan nieuwsgieren bij situaties waarin menselijk leed de hoofdrol speelt. Van de andere kant: de mate waarin hij zich verveelt is de laatste dagen flink toegenomen. En door zijn afkeer voor sensatiezucht heeft hij nog nooit een zelfmoordpoging van nabij meegemaakt. Hij denkt snel na en besluit het gebodene als een soort slagroom op zijn uitje te zien.
Hij loopt daarom naar de overkant van brug, maar blijft aan de oever waar hij arriveerde. Daar staan twee oude Franse mannen en een mevrouw van een jaar of 26. De laatste heeft natuurlijk een zonnebril in haar haar. De drie mensen praten wat met elkaar en Harrie gaat in hun buurt staan. Vanaf de plek waar ze nu met z'n vieren staan is goed te zien dat er aan de andere oever van de Drôme iemand onder de brug ligt. Over de persoon ter zake hebben zich wat hulpverleners gebogen.
Harrie hoort een van de mannen in 'zijn' groepje zeggen dat het erg is. De andere man beaamt dit en zegt op zijn beurt dat het slachtoffer plaatselijk vrij bekend is en Antoine heet. De spreker heeft Antoine zelf ook weleens gezien.
Al deze prietpraat geeft Harrie natuurlijk nog geen duidelijk inzicht in het gebeurde en daarom vraagt hij -aan niemand in het groepje in het bijzonder- of het slachtoffer gesprongen of gevallen is. "Gesprongen!", zegt een van de mannen, eigenlijk net iets te enthousiast.
Harrie voelt hierop een zeker gevoel van schaamte over zich komen. Hij, die zo'n hekel heeft aan sensatiezoekers, gaat niet alleen staan kijken, maar ook nog eens actief meedoen aan zo'n treurige gebeurtenis! Daarom wil hij weg en gewoon gaan doen wat hij van plan was: door het dorpje lopen. Hij groet de mannen en de vrouw en loopt nu over de brug naar de andere oever.
Als Harrie op de plaats is aangekomen waar Antoine is gesprongen, kan hij het toch niet laten om nog even van dichtbij te kijken. Een meter of 8 onder zich ziet hij nu de ruggen van de hulpverleners. Die zitten gehurkt boven iemand, op een stukje waar nog geen 5 centimeter water in de Drôme staat. De hulpverleners wikkelen Antoine in een soort aluminiumfolie en tijdens die handeling ziet Harrie een paar dunne, lange vingers bewegen.
Dat moeten de vingers van Antoine zijn, die dus op dit moment nog leeft! Wel erg dun en lang voor een man, die vingers, maar Harrie heeft het plaatje in zijn hoofd allang rond. Plaatselijk bekend, springen van de brug op een plaats waar 5 centimeter water staat, dan ben je vast in de war en zullen er wel drugs in het spel zijn. En drugs kunnen de mens ook lichamelijk gezien behoorlijk aanvreten, dus Harrie begrijpt het wel.
In de wetenschap dat Antoine nog leeft, loopt Harrie het stadje in, waar eigenlijk bar weinig te beleven is. Veel winkels zijn gesloten, omdat Harrie er niet aan heeft gedacht dat men hier aan siësta doet. Hij heeft ook niet een echt doel verder. En eerlijk is eerlijk: de kans dat hij nog iets gaat zien dat zoveel indruk op hem zal maken als een springer is klein.
Zodoende houdt Harrie het na een uurtje alweer voor gezien en gaat terug naar de camping. Op het moment dat hij weer bij de brug aankomt ziet hij de ambulance wegrijden en geeft de gendarme de brug weer vrij voor autoverkeer.
De volgende ochtend haalt Harrie zijn broodbestelling op, aan de bar bij het zwembad op de camping. Nadat hij heeft afgerekend werpt hij even een blik in de Midi-Libre. Elke dag ligt daar de nieuwste versie en Harrie kijkt graag in Franse kranten. Vooral de pagina's met persoonlijke zaken in Franse kranten zijn om van te smullen.
In Nederland wordt hooguit een advertentie aan je besteed bij geboorte en bij overlijden, maar in Frankrijk lijkt het er juist op dat elke gelegendheid wordt aangegrepen om een advertentie voor iemand te kunnen plaatsen. Bij de geboorte natuurlijk, maar ook als iemand wordt gedoopt, bij een verloving, een huwelijk, bij een jubileum, noem maar op. En het állerleukste is, dat er meestal ook nog een kleurenfoto en allerlei details bij worden geplaatst. Het gaat nét niet zo ver dat je te weten komt hoeveel mannen een aanstaande bruid hebben bereden vóór degene met wie ze gaat trouwen, maar veel scheelt het niet.
Als Harrie de Midi-Libre doorbladert, schiet hem 'de zaak Antoine' ineens weer te binnen. Hij weet zéker dat dit een gebeurtenis is waarover een Franse krant schrijft en hij wordt niet teleurgesteld. In een klein berichtje staat dat de vorige dag een vrouw van de brug is gesprongen. Geen Antoine dus en vandaar ook die lange vingers!
Maar voor de rest had Harrie het bij het rechte eind: volgens Midi-Libre was de vrouw 'fragile'. Prachtig vindt Harrie die woordkeuze! In Nederland ben je een junk of een koekwaus als je van een brug spingt, in Frankrijk 'fragile'. En aan het slot van het berichtje staat nóg zo'n mooie opmerking: 'voor de dagen van de vrouw behoeft niet te worden gevreesd'.
