Harrie probeert echt, echt, écht om iets anders te gaan doen dan milieuvergunningen verlenen. Maar blijkbaar is dat toch het enige wat ie kan. Want hij komt er niet vanaf.
De laatste drie jaren leek het erop dat ie er ein-de-lijk vanaf was. Mocht ie een project doen van zijn baas. Een zinloos project vond Harrie, maar het was in elk geval wat anders.
Maar toen kwam er een nieuwe baas. Die vond dat er wat taken anders moesten worden verdeeld. Dat soort dingen dóen bazen. Die moeten laten zien dat er iets verandert als zij aantreden. En als ze dan geen taken gaan herverdelen, zou het zomaar kunnen lijken dat er niks verandert.
Zodoende moet Harrie dus weer gewoon vergunningen gaan verlenen. Vandaag had ie voor het eerst in lange tijd weer een bedrijfsbezoek. Samen met zijn collega Joop, die van zo'n beetje iedereen de favoriete collega is. Ze gingen naar een chemische fabriek in Waalwijk, die in de buurt van Geleen trouwens ook een vestiging heeft.
Het ging op zich als vanouds. Voor het eerst moest Harrie trouwens een test doen om binnen te mogen, maar daar slaagde ie glansrijk voor. Daarna kreeg ie een map en een pen. En vieze koffie.
Na anderhalf uur praten kregen Joop en Harrie een rondleiding. Die bracht ze op een gegeven moment in het laboratorium. In zijn enthousiasme om een bepaald reactorvat te zien stootte Harrie daarbij tegen de bedieningshandle van de nooddouche, waardoor de vloer van het lab blank kwam te staan. Uiteraard leidde dit tot de nodige hilariteit. Joop -in tranen om zoveel sufheid- beloofde Harrie dat hij diens onhandigheid bij terugkeer op kantoor wel met de overige collega's zou delen.
Verderop kwamen ze nog bij de opslag van gevaarlijke chemicaliën. "Hier is het ruitje dat je bij nood kunt inslaan", zei de mevrouw die Joop en Harrie rondleidde. "Dat bewaar ik graag voor de volgende keer", was het enige dat Harrie daarop wist te antwoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten