Uitdaging

Een paar maanden geleden was er een radioreclame. "Zet nú je cv op Monsterboard.nl. GO GO GO!!!!!".

Befehl ist Befehl. Dat heeft Harrie's moeder (God hebbe haar ziel) er wel ingestampt. Het was trouwens een mooie gelegenheid zijn cv eens aan te passen. Dat cv ademde aan alle kanten uit dat Harrie uit de milieuhoek kwam: opleiding gehad in die richting, ruim 20 jaar gewerkt in die richting, bijgeschoold in die richting.

Maar wat er níet in stond, was dat Harrie eigenlijk een hele andere richting op wilde. Dat zette hij dus vrijwel bovenin zijn nieuwe cv. Zelfs Tatjana Simic (geschat IQ: 72) zou na lezing hebben begrepen dat Harrie geen milieuvergunningen meer wilde verlenen.

Het mag dan ook geen verbazing wekken dat Harrie -nadat hij zijn cv had geplaatst- werd platgebeld door allerlei hoofdjagers die voor Harrie per direct een baantje als vergunningverlener hadden. Goed lezen is niet makkelijk, dat wist Harrie al lang.

Wat wél opviel was dat werkelijk álle hoofdjagers hun gesprek begonnen met de opmerking; "we zien dat u toe bent aan een nieuwe uitdaging". Bij de eerste hoofdjager kon Harrie nog wel even grimlachen om zo'n nietszeggende modekreet. Maar na het vijfde telefoontje werd ie er toch wel misselijk van.

Uitdaging. Harrie wilde helemaal geen nieuwe uitdaging. Hij wilde gewoon ander werk! Als Harrie een uitdaging wil, dan maakt ie wel een treinreis. Dát is een uitdaging, altijd weer. De vorige keer bijvoorbeeld werden Harrie en honderden medelanders zomaar gedropt in Culemborg. Dacht ie snel van Amsterdam naar Eindhoven te gaan, maar daar dacht de NS héél anders over. Tot op de dag van vandaag is niet duidelijk waarom ze twee uur op het perron van Culemborg moesten gaan staan.

Eergisteren ging Harrie de uitdaging opnieuw aan en deze keer was de uitdaging Eindhoven-Groningen en terug. Heen ging het bijna allemaal goed. Oke, hij kon zijn auto in eerste instantie niet parkeren bij het station, want de slagboom was kapot. Maar er was om 6 uur 's ochtends zowaar een ingeblikte mevrouw bereikbaar, die ervoor zorgde dat Harrie er aan de kant in mocht waar je er anders úit moet. Verder werd het treinkaartje van Harrie's collega en reisgenoot Stanley door de conducteur in beslag genomen, omdat Stanley een kaartje had waarmee ie pas na negen uur mocht reizen.

Op de terugweg was de trein net 2 minuten weg toen Stanley en Harrie op het perron aankwamen. Na een half uur ging de volgende en twee minuten voor die in Amersfoort zou stoppen, werd omgeroepen dat de trein ook niet meer verder dan Amersfoort zou gaan. Er was een "ernstige versperring" bij Den Dolder. Mensen die naar Eindhoven wilden moesten maar via Duivendrecht reizen.

Harrie bleef deze keer vrij rustig vond ie zelf. Stanley vond dat duidelijk niet, want die begon Harrie te overstelpen met allerlei geruststellende tips ("in Afrika reed de trein soms gewoon helemaal niet meer die dag en kon je pas de volgende dag weg"). Stanley volgt veel cursussen die gericht zijn op het creëren, behouden en/of versterken van de innerlijke rust. Op Harrie werkten zijn tips als een rode lap op een stier.

Harrie kan nu natuurlijk weer dat hele verhaal gaan doen over wat NS "klantenservice" noemt. Dat de trein die je naar Duivendrecht zou moeten brengen zo vol zit als een blik sardines. Dat de conducteur bij station Hilversum zegt dat je ook van hieruit naar Utrecht kunt, maar dat je dan in de stoptrein komt. Dat ie daarom aanraadt om toch naar Duivendrecht te gaan. Dat je dat gelooft en blijft zitten, om 20 minuten later in Duivendrecht te constateren dat er helemáál geen intercity naar Utrecht gaat. Wel een stoptrein, die over 20 minuten vertrekt en via Hilversum rijdt.

Harrie was het toen zat. Stanley ook. Dat wil zeggen: Stanley was Harrie zat en Harrie de NS. Stanley ging op de stoptrein wachten, Harrie ging op advies van een NS-er met de metro naar Amsterdam Bijlmer. Op het perron stonden geen stempelautomaten en het was maar twee haltes, dus Harrie dacht "bekijk het maar". Kwam ie aan op Amsterdam Bijlmer Arena en stond het héle perron vol politie.

"Vast iemand vermoord", dacht Harrie, die na zijn recente teleurstellende ervaring met de politie blij was dat ze er nu wél bij waren. Bleek dat het een ordinaire kaartcontrole was en zag Harrie al 70 euro in rook opgaan. Maar toen Harrie tegen de man die hem tegenhield vertelde dat ie al drie uur onderweg was vanuit Groningen, dat ie geen stempelautomaten had gezien op het perron van Duivendrecht en dat ie nu onderhand naar huis wilde, liet de man Harrie zowaar zomaar door.

Twee uur later dan gepland was Harrie dan toch in Eindhoven. Daar bleek nu ook de slagboom voor uitrijdende auto's kapot te zijn, zodat iedereen vrij in en uit mocht rijden. Dat leverde dan toch nog een minuut tijdwinst op.