Discjockey

Dag jonge lezers van Harrie's weblog! Jullie snapten natuurlijk niks van de zeurbeurt van gisteren he? Harrie bedacht zich pas veel te laat dat hij termen uit de oudheid gebruikte. Daarom zal Harrie vandaag speciaal voor jullie even uitleggen wat een discjockey is.

Toen Harrie nog jong was, hadden mensen geen computers. Om zich toch te kunnen vermaken gingen ze vaak bij elkaar op bezoek. Een soort MSN, maar dan zonder internet.

Soms bleven de mensen ook gewoon thuis. Dan deden ze vaak een spelletje. Nee, geen World Of Warcraft, maar Monopoly. De Kalverstraat kostte toen 20.000 gulden.

En als ze het dan helemaal niet meer wisten, keken de mensen televisie of luisterden ze naar de radio. Op de radio draaiden ze muziek. Die muziek was vastgelegd op een single. "Hoe kun je nou muziek op een single zetten?", hoort Harrie jullie denken! Nou, dat is simpel te verklaren hoor! Maar wat jullie een single noemen, heette namelijk vroeger een vrijgezel!

Voor ons was een single een rond schijfje van zwart kunststof met een diameter van 7 inches. Aan elke kant van die single stond muziek. Die was er met een scherp voorwerp ingekrast. In een muziekfabriek zetten ze dat scherpe ding aan de buitenkant van het kunststof schijfje en dan lieten ze dat ding trillen op de maat van de muziek. Het scherpe ding maakte zo één lang sneetje in het kunststof en bewoog daarbij langzaam naar de binnenkant van de schijf. Dat sneetje heet een groef.

Een single stond meestal ook op een lp. LP is de afko van langspeelplaat. Dat was óók een schijf van kunststof, maar dan met een diameter van 12 inches. Op een lp stonden meestal 5 of 6 nummers (liedjes) per kant.

Nou waren er in die tijd dus nog geen computers, laat staan internet. Maar de muziekfabrieken wilden natuurlijk wél geld verdienen (wat dat betreft is er niks veranderd hoor!). Downloaden kon toen niet, dus als je muziek wilde hebben, moest je die kopen. Net zoals met je beltegoed. Het was dus belangrijk dat mensen wisten dat een artiest een nieuwe lp had gemaakt.

Daar werd de single bedacht. Dat was het nummer van een lp waarvan de mensen van de muziekfabrieken dachten dat ze daar het meeste geld mee konden verdienen. Meestal niet zo'n goed nummer dus, of in elk geval vooral bedoeld voor mensen met een gemiddelde smaak. Dat nummer moest dan populair worden gemaakt. En dáár werden de discjockeys voor gebruikt.

Discjockeys waren mensen die bij de radio werkten en die de hele dag plaatjes draaiden. Dat deden ze met een draaitafel. De meeste mensen noemde dat een piekup, hoewel je het schreef als pick-up. Nee, niet zo'n ding met van die grote wielen erboven! Meer zoiets:


Bij de radio had je trouwens twee soorten discjockeys. Er waren er die de singles draaiden die ze van de muziekfabrieken kregen. Dat waren meestal de discjockeys die meer voor het geld dan voor de muziek werkten. Net zo iemand als jullie Giel Beelen! Die discjockeys kregen vaak extra geld van een platenfabriek als ze een bepaalde single extra draaiden. Die discjockeys praatten ook altijd door het instrumentale begin van een plaat heen, tot ze begonnen te zingen. Gewoon, omdat ze zichzelf belangrijker vonden dan de muziek.

Harrie wilde een discjockey van de échte soort zijn. Niet door platen heen praten dus. En vooral zélf de nummers van een lp kiezen die mooi genoeg waren om te draaien. Meestal geen singles dus.

Nou zullen jullie misschien zeggen: "dan wilde je dus eigenlijk gewoon Tiësto zijn of Giel?". Als je dat inderdaad denkt, heb je het niet zo goed begrepen. Mensen als Tiësto zijn dj's. Die proberen een brei te maken van allerlei muziek, een eenheidsworst. Dat was nou net niet wat Harrie graag wilde.

En mensen als Giel? Discjockey's zou Harrie ze niet willen noemen en dj's óók niet. Beide beroepsgroepen hebben immers toch gemeen dat ze vooral platen draaien en dat doen jullie radiohelden niet. Die zitten er vooral om zichzelf te horen praten en ze hopen dat anderen om hen lachen. Cabaretiers zou je dan kunnen denken, maar dat zijn ze natuurlijk óók niet. Om cabaretiers kun je immers meestal wél lachen.