Beschouwing

Na de zelfreflectie van de vorige keren nog even een algemene wereldbeschouwing voor 2007 stopt.

Een agent mogen we alleen nog maar homo noemen als we 200 euro willen betalen. Van de rechtbank mocht het eerst nog gratis. Maar het Gerechtshof in Den Bosch heeft de man nu alsnog schuldig verklaard. Dat deed die man trouwens zelf al, want hij zei (volgens Teletekst) dat hij de agent wel degelijk wilde beledigen en dat homo als scheldwoord voor hem zoiets betekent als eikel of sukkel. Alsof je een snoek een vis noemt. Maar dat mag dus nu niet meer, tenzij je 200 euro betaalt.

Ander goed nieuws aan het einde van het jaar is dat de snacks bij defensie niet duurder worden. Daar heeft Harrie wel een beetje mee gezeten. Defensie wilde de snacks 35% duurder maken. Op Harrie's werk zijn de snacks in een paar jaar tijd ongeveer 100% duurder geworden, omdat de prijzen 'marktconform' moesten zijn. Harrie's werkgever vertelde dat hij geen goedkoop voer meer mocht verstrekken, want dan zou het een verkapte loonsverhoging of zo zijn. Bij defensie geldt die smoes blijkbaar niet.

Maar eerlijk is eerlijk, Harrie zou als werkgever ook eerder toegeven als ie bij defensie de scepter zwaaide dan bij een gewone ambtenarenclub. Bij defensie staat nog weleens een deur naar een voorraadkast met wapens open en je moet er als baas niet aan denken dat en boze snackliefhebber gekke dingen met zo´n wapen gaat doen. Honger zet mensen tot rare dingen aan.

Verder hoorde Harrie dat Ruud Lubbers liever niet over integratie praat, maar over participatie. Heeft ie misschien ook wel gelijk in. Je hebt niks aan lekkere allochtone wijven in je nabijheid als je er niet aan mag zitten.

En zo kabbelt het jaar naar het einde toe. Harrie houdt de laatste loodjes voor u in de gaten en vat ze hier samen. Voor het eerst trouwens met Vista als besturing van zijn laptop. Iedereen klaagt over Vista. Harrie zelf ook, omdat de beveiligingen toch allemaal weer op net wat andere plekken moeten worden uitgezet dan in XP. Maar Harrie´s nieuwe laptop liep op XP net zo snel als Estelle Gullit op klompen, dus heeft Harrie Vista maar eens geprobeerd. En terwijl XP volgens de kenners 10% sneller is dan Vista, is Harrie´s Vista 10% sneller dan XP. Hij bedoelt maar.

Zelfreflectie 2

Harrie wordt steeds weer een weinig opgewonden als hij het woord hoort vallen: zelfreflectie. Gelukkig kan het aan het einde van een kalenderjaar lekker vaak worden gebruikt. Bij een jaarafsluiting is zelfreflectie immers niet ongepast.

2007 was een goed Harrie-jaar. Weinig dips, als Harrie z'n werk niet meerekent. Ook dit jaar is ie op z'n werk voor 90% bezig geweest met de voorbereidingen voor een nieuwe wet die er moet gaan komen. Harrie vindt die wet een gedrocht, maar als degenen die er echt verstand van hebben vinden dat die wet er moet komen en als Harrie's baas vindt dat Harrie de man bij uitstek is om ervoor te zorgen dat Harrie en zijn collega's goed worden voorbereid, wie is Harrie dan om tegen dat verzoek in te gaan?

Tuurlijk, Harrie heeft in de afgelopen twee jaren wel verteld dat de nieuwe wet niet gaat doen wat ie belooft. En tuurlijk, iedereen aan wie hij het vertelde heeft braaf geluisterd. Maar degenen die uiteindelijk de beslissingen nemen hebben 'beleidsmaker' op hun visitekaartje staan, terwijl op dat van Harrie nog steeds gewoon 'vergunningverlener' staat. Harrie is heus niet zo naïef om te denken dat hij het als man uit de praktijk beter begrijpt dan stropdasmannen die onbegrijpelijke managementtaal wauwelen. En dus gaat de wet er komen.

Maar verder was 2007 voor Harrie een topjaar. Gestart met een weblog, gestart met een eerste serieuze poging om voor zichzelf te beginnen, vastgesteld dat hij inmiddels vrij goed begrijpt hoe de wereld in elkaar zit. En over het algemeen gezond geweest, al moet ie van de dokter voortaan medicijnen gebruiken om niet vanaf z'n zestigste met een zuurstoffles op z'n rollator te moeten lopen.

En zo zie je maar weer dat zelfreflectie aan het einde van het jaar goed is, want al zelfreflecterend moet Harrie vaststellen dat ie die medicijnen al een half jaar vergeet te gebruiken.

Haar

Eerlijk is eerlijk: je ziet er bijna niks van, dat Dinie is uitgeschoten met de tondeuse.

Eens in de zoveel weken neemt Dinie Harrie (qua haar) onder handen. Normaliter zet ze dan het kammetje met volgummer -1- op de tondeuse. Dinie laat de tondeuse daarna een nauwkeurige rondgang over Harrie’s schedel maken. Aan het einde wordt kammetje 1 verwijderd. Dan neemt Dinie Harrie’s nek en de rondingen bij zijn oren met de kale tondeuse nog even extra te grazen voor ultieme plaatselijke gladheid.

Tegen die tijd heeft Dinie trouwens meer dan genoeg van Harrie. Harrie is namelijk nogal een voorstander van ‘inleving’. Hij verwacht dat Dinie haar rol als thuiskapster serieus neemt. Harrie op zijn beurt probeert zich zoveel mogelijk in te leven in zijn rol van klant. Maar wat ie ook probeert, of het nou praatjes zijn over het weer, bekende Nederlanders of de vakantie, Dinie zegt niks terug. Ze raakt alleen maar geïrriteerd. Elke keer weer.

Vrijdag zou Dinie Harrie nog even bijwerken voor het weekeinde. Maar pas nadat ze de haarbaan van voorhoofd tot kruin met de tondeuse had verwijderd, kwam ze erachter dat kammetje 1 er niet op zat. Harrie stelde voor om z’n hoofd dan maar helemáál kaal te maken (Bruce Willis is nu ook helemaal kaal zag Harrie in Live free or die hard), maar daar wilde Dinie niet aan. Ze heeft de rest van Harrie’s hoofd dus gewoon met kammetje 1 gedaan. En omdat je het verschil met de middenbaan bijna niet ziet, kan Harrie weinig anders dan concluderen dat zijn haargrens nu echt de wijk naar de zijkanten heeft genomen.

Zelfreflectie

Zelfreflectie. Harrie vindt het een prachtig woord. Vooral omdat zelfs Marco van Basten het in de mond nam.

Harrie moet daardoor nu steeds aan loodgieterstypes denken als het over zelfreflectie gaat. Zo'n knoestige, kalende werkmens, met een zandkleurige overall over een zwart T-shirt met daarop de tekst "I Love Salou". Op de bovenbeendikke en met ketelvet besmeurde arm een mislukte tattoo, die een vriend na een avondje flink doorzakken heeft gezet met behulp van vulpeninkt en een aangepunte paperclip.

Zo'n echte arbeider dus, met wie je een kop koffie drinkt nadat hij op kerstavond je put heeft ontstopt. Je vraagt hem in je onnozelheid of hij het niet vervelend vindt dat hij op kerstavond in de storingsdienst zit en dan antwoordt die bonkige knoest: "ach, wat is vrijheid zonder wijsheid, en zonder deugd? De grootste van alle mogelijke kwaden; want het is dwaasheid, verdorvenheid en gekte, zonder onderwijs of beperking."

Zelfreflectie dus, want er is bijna weer een jaar voorbij en Harrie heeft al meer dan honderd stukjes geschreven en er zijn al meer dan 700 verschillende mensen die één of meer stukjes hebben gelezen en zoveel mensen ként Harrie niet eens.

Moet Harrie doorgaan met de stukjes? Dat zéker! Harrie heeft dit jaar (na zelfreflectie) vastgesteld dat hij bepaalde dingen in zijn leven moet doen om zijn bestaansrecht voor zichzelf te rechtvaardigen. Of zoiets. Schrijven hoort daar zéker bij. En schrijven in een weblog, waar je foto en film bij kan zetten en dat ook nog eens door anderen bekeken kan worden, vindt Harrie een prachtige vorm. Tuurlijk weet Harrie dat bloggen uit is en dat ie moet gaan twitteren of krabbelen, maar dat vindt ie meer iets voor schrijvers die eigenlijk niks te vertellen hebben.

Toch is Harrie bang dat de verveling gaat toeslaan in zijn weblog. Daarom heropent Harrie bij deze -in elk geval tijdelijk- de mogelijkheid om op de stukjes te reageren. Misschien komt er wel een levendige discussie op gang, die bij gaat dragen aan oplossen van het gros der wereldproblemen! Je weet het niet. Hoewel Harrie de kans op een zinvolle discussie klein acht: Harrie zeikt u liever netjes af dan dat ie een ingewikkelde discussie met u aangaat.

Vrouwen

Of Harrie wel goed bij zijn hoofd is, werd gevraagd. En of iemand zijn gezicht eens even moest verbouwen. En dat allemaal omdat Harrie in de vorige aflevering vertelde dat hij de oproep van oudere feministen aan de nieuwe vrouwenlichting om hun stem te laten horen onnodig vindt. Vrouwen praten namelijk al de hele dag, vooral tegen hun mobiele telefoon, die naar Harrie's inschatting vanaf 2015 bij de geboorte aan meisjeshanden zal zijn vergroeid.

Onze aftredende bondscoach zou wel raad weten met de ongenuanceerde kritieken die Harrie te verwerken kreeg en de criticasters oproepen tot enige zelfreflectie. Na de commentaren is Harrie voor de zekerheid nog eens extra op kwakende vrouwen gaan letten en het is waarschijnlijk nog erger dan hij al dacht.

Het is Harrie nu namelijk ook al opgevallen dat vrouwen zelfs bij de yogalessen hun kop niet kunnen houden. Harrie sluit zich normaliter gewoon af voor de 14 vrouwen met wie hij een yogagroep vormt. Maar vandaag nam hij de proef op de som en kon hij vaststellen dat zelfs bij yoga, de plaats bij uitstek voor bezinning en zelfreflectie, het geblaat gewoon doorgaat.

Mevrouw Roedel, die graag eenheid binnen de groep heeft, hield niet op over een belangrijke gebeurtenis, volgende week. Wat die gebeurtenis was en wat het belang ervan was, mochten we niet weten.

Dan heb je mevrouw Giebel. Altijd te laat en dan elke week uitgebreid waaróm ze te laat is. Kom toch gewoon op tijd, muts!

Mevrouw Kwaak zal d'r mond alleen kunnen houden als die door een arts (eventueel in opleiding) wordt dichtgenaaid. Ratelt maar door over de kinderen, d'r man, hond, kat, Albert Heijn, enzovoort. Een spraakwaterval.

Naast Harrie ligt mevrouw Knor. Die is op zich wél stil, maar die weet zich zó goed te ontspannen dat ze gaandeweg in slaap valt. Haar gesnurk compenseert haar gebrek aan verbale inbreng ruimschoots.

Na de yoga ging Harrie naar Albert Heijn, in een poging om even tot rust te komen van de yoga. Achter Harrie aan glipte een moeder met kindje-in-winkelwagen de winkel binnen. Op zich geen probleem, tot de moeder uit volle borst Een grote banaan uit Afrika begon te zingen.

Nou is Harrie gauw gecharmeerd door kinderen en ook liederen van grote eenvoud hebben zijn warme sympathie. Maar als die liederen op hoge en valse toon worden voortgebracht door een volwassen vrouw, midden in een Albert Heijn op maandagmorgen, terwijl de winkelwagen met bijbehorend kind van de vrouw minstens 15 meter verderop staat en Harrie nét terugkomt van een bijeenkomst met de dames Knor, Roedel, Kwaak, Giebel, Mandje, Mutsje en Knookje, dan moet ie zich toch écht even inhouden.

Dag

Leuk hoor, computers repareren. Maar het moet niet te druk worden. Harrie houdt nauwelijks tijd over voor wat anders.

Gelukkig had ie maandag wel tijd om Dag te lezen. Dag is -noodgedwongen- Harrie's nieuwste lijfblad. De landelijke dagbladen kunnen hun krant niet op alle beloofde dagen bij Harrie brengen. Dan zou ie het Eindhovens Lachblad natuurlijk nog kunnen nemen, maar Harrie leest liever een krant.

Voor Dag is Harrie zélf verantwoordelijk. Die moet ie bij Albert Heijn halen en daar komt ie maar twee keer per week. Zo is Harrie verworden tot een deeltijd-krantenlezer. Altijd nog meer natuurlijk dan de gemiddelde medemens, die de krant massaal helemáál links laat liggen.

Op de voorpagina van de maandagse zag Harrie een interessant artikel. Het ging over vrouwen. Die blijken een tweede emancipatiegolf te willen gaan starten. Kan ook zijn dat ze de eerste nieuw leven willen inblazen, daar wil Harrie even van af wezen.

Wat Harrie trof was de mededeling dat 'vrouwen van zich moeten laten horen'. Daar moest ie wel even bij lachen. Moet je ze eens tekeer horen gaan bij Albert Heijn, als ie z'n Dag wil halen. Harrie hoort niet anders dan vrouwen die van zich laten horen! En dat zijn dan alleen nog maar de oudere vrouwen, die de emancipatiegolf zijn gestart.

Maar nou wil die ouwe meute dat ook jongere vrouwen van zich gaan laten horen. Moet je voor de grap eens in een bus of trein stappen! Of gewoon in een drukke straat. Overal zijn meisjes met hun hand aan hun oor, hardop onzinnige praat verkondigend. Eerst dacht Harrie nog dat er hele ladingen onbehandelbare psychiatrische patiënten waren losgelaten, maar in de loop der tijd merkte Harrie dat die meisjes allemaal een telefoon in hun klauw hebben. En maar lullen! En maar nietszeggend zijn.

Moet die groep nou echt worden opgeroepen om de emancipatie nieuw leven in te blazen? Harrie houdt z'n hart vast.

Leuter

“Is dat allemaal echt gebeurd wat je schrijft”, vroegen ze aan Harrie, “want het klinkt allemaal zo ongeloofwaardig”.

Natuurlijk is het allemaal echt gebeurd! U denkt toch niet dat Harrie de capaciteiten heeft om het allemaal zelf te verzinnen zeker? Als ie die capaciteiten wél had gehad, was ie immers nooit ambtenaar geworden!

Trouwens, waarom zou Harrie dingen gaan verzinnen, als de werkelijkheid al zo veel schrijfstof levert? John O’Mill, een van Harrie’s favoriete dichters, beschreef het mooi in zijn bundel(tje) Potsy Poems:

“The absurdest thing I ever heard
is that this world is not absurd”

Goed trouwens om John O’Mill (die overigens op 11 januari 1915 in Breda als Johan van der Meulen werd geboren en ook onder die naam stierf, op 13 september 2005) weer eens even uit het stof te halen. Decennia geleden verschenen er diverse boekjes van hem, waarvan afbeeldingen staan op deze site.

Bijzonder aan John O’Mill’s stukken is dat ze veelal zijn opgesteld in een taal die John zelf ontwikkelde en die een buitengewoon humoristische (in Harrie’s optiek althans) mengelmoes is van Nederlands, Engels en niet-bestaand Engels. Het gedicht The ratmepper of Hamelin op de genoemde site is daar een mooi voorbeeld van. En wat dacht u van deze (Rot Young):

“A terrible infant, called Peter
sprinkled his bed with a gheter.
His father got woost,
took hold of a cnoost,
and gave him a pack on his meter”

Maar hij heeft ook leuke gedichtjes gemaakt in écht Engels:

“One rape a day,
keeps the virgins away”

Als afsluiting dan nog eentje in het Nederlands:

"Verdraagzaamheid is het hoogste gebod
en wie dat niet eert die schoppen we rot"

En echt als állerlaatste Harrie’s favoriet:

“Wie een kind verwekt bij de keukenmeid
En haar daarna neemt in het huwelijksbed
Is de vent die eerst in zijn bolhoed schijt
En hem daarna op zijn hersens zet”

Sinterklaas

Zo schiet het niet op met zo'n weblog natuurlijk. In twee weken twee stukjes. Dan kun je net zo goed stoppen. Maar dat doet Harrie natuurlijk niet. Net nu de geruchten steeds sterker worden dat hij met sommige van zijn stukjes bij een groeiende groep mensen het bloed onder de nagels weghaalt zeker? Dat zou natuurlijk dom zijn.

Harrie had ook deze keer een goed excuus om niet te schrijven. Na Ricardo werd Harrie nu namelijk zelf ziek. Twee daagjes maar hoor, maar voor het einde van de week had ie al vrij gepland, dus hij had weinig tijd deze week.

Viel trouwens nog niet mee om ziek te zijn. Op ziektedag één kreeg ie minstens tien telefoontjes met steeds dezelfde vraag waar hij geen antwoord op wist. Via de mail kwam er óók nog een vraag, waarvan beantwoording minstens een halve dag zou kosten. Zal wel horen bij de moderne tijd, waarin iedereen -behalve Harrie trouwens- zichzelf onmisbaar acht.

De vrije vrijdag zou Harrie gebruiken om samen met Dinie inkopen te gaan doen voor Sinterklaas. Want Ricardo gelooft nog steeds in de Sint, net als alle andere kinderen op één na in zijn klas. Dinie en Harrie polsten toch even hoe Ricardo er tegenaan keek om maar één (groot) cadeau te krijgen met Sinterklaas. Maar dat plan viel slecht: Ricardo wilde véél cadeautjes.

En omdat Dinie en Harrie hebben besloten dat dit hoe dan ook het laatste jaar is dat Ricardo in de Sint gelooft, zullen er nog één keer veel cadeautjes zijn. Die hebben Dinie en Harrie vrijdag in goede harmonie bijeengezocht en ingepakt. Was dus wéér een dag voorbij zonder kans om te schrijven.

Gisteren is Harrie dan druk geweest met de surprise die hij nog moest maken voor de pakjesavond die hij volgende week zondagmiddag heeft met Dinie's familie. Die zijn gek op surprise's zeggen ze elk jaar weer. Harrie vraagt zich weleens af of Dinie's familie eigenlijk wel weet dat 'surprise' aan het Frans ontleend is en dat het verrassing betekent, want direct na het trekken der briefjes met namen, beginnen ze aan elkaar te vragen: "Wie heb jij?".

Bij de eerste briefjestrekking die Harrie in Dinie's familie mocht meemaken dacht hij nog even dat dit een grappig bedoelde en onschuldige vraag was, waarop natuurlijk niemand een (eerlijk) antwoord zou geven. Al snel bleek dat hij hier een ernstige vergissing beging. De pakjesavond zélf blijkt voor Dinie's familie namelijk maar bijzaak te zijn in een spel dat als doel heeft om de eerste te zijn die van alle deelnemers weet 'wie ze hebben'.

Harrie is nog echt van de oude stempel en heeft een hekel aan het gevraag en geroddel dat bij dit spel hoort. Zijn grote angst is dat hij nog eens midden in een erotische droom wakker wordt gebeld met de vraag 'wie heb jij?'

Kots

In huize Van Geffen heerst een virus. Of zo. Harrie is zelf al een paar dagen niet lekker. En gisteravond klaagde Ricardo ook al. Hij was een beetje misselijk. Maar kinderen zeuren wel vaker, dus Ricardo ging gewoon slapen.

Om kwart over twaalf schrok Harrie wakker van een schim die hem naderde. Ricardo.
"Pap, ik kan niet slapen", was de boodschap.
"Wil je dan bij mama slapen, op papa's plekje?", vroeg Harrie.

Dat wilde Ricardo wel. En terwijl Harrie opstond om plaats te maken voor zijn jongste zoon, kotste die Harrie's kussen onder.

Vandaag is Ricardo voor de zekerheid thuis gebleven. Voor de zekerheid, want Harrie had al niet het vermoeden dat er nog van enige ziekte sprake was. Dat bleek ook niet zo te zijn. Maar een heel dagje alleen met je jongste zoon is best wel eens fijn.

Computerhulp

Lang niet geschreven. Harrie heeft het druk. Onverwachts kreeg ie namelijk ineens meteen drie klanten voor zijn nét gestarte computerhulpbedrijfje!

Het is Harrie nú al duidelijk dat je sommige klanten liever kwijt dan rijk bent. Mevrouw Tzelaboç vroeg Harrie om haar pc te repareren, want ze had geen Internetverbinding. Toen Harrie het kreng bekeek, bleek dat ze de internetadapter niet had ingeschakeld. Voor leken: de stekker zat er eigenlijk niet in. Harrie herstelde alles, verwijderde nog wat rotzooi en leverde de pc af.

Vier uur later belde zoon Tzelaboç. Harrie verstond hem slecht, omdat hij over een vreemd accent en een slechte mobiele telefoon bleek te beschikken. Later op de avond bleek zoon Tzelaboç ook bij voorkeur quasi ongeïnteresseerd in een stoel te hangen. Waarschijnlijk telefoneert hij ook in die houding en hangt zijn mobieltje dan ergens te bengelen, wat een goede ontvangst natuurlijk niet bevordert.

Enfin, na wat doorvragen bleek Harrie door zoon Tzelaboç te worden verweten dat ze nog steeds geen draadloos Internet hadden. In eerste instantie moest Harrie lachen, want er zat ook helemaal geen draadloze adapter in de computer (opnieuw voor leken: “Garageman, de airco in mijn doet het niet”. Garageman: “Mevrouw, er zit geen airco in uw auto”.).

Maar zoon Tzelaboç wist het zeker en was boos. Nou vindt Harrie dat je ver moet gaan in je service aan klanten en dus reed hij dezelfde avond nog naar de familie Tzelaboç. Daar bond de zoon snel in, toen hij moest toegeven dat ze een losse adapter hadden voor draadloos Internet en dat die niet was aangesloten.

Vervolgens bleek dat er een algehele storing in de Internetverbinding van de familie Tzelaboç zat. Harrie dus bellen met UPC, die dat deel van de storing verhielp. Kon de familie Tzelaboç weer Internetten. Eindelijk klaar, dacht Harrie.

Belt mevrouw Tzelaboç de volgende ochtend met een nieuw probleem. Er kwam geen geluid uit de pc. “Heeft u de luidsprekers wel aangesloten?”, vroeg Harrie. Hij leert snel. De luidsprekers waren trouwens wel aangesloten, maar waarschijnlijk op de verkeerde plaats. “Hij moet in het groene gaatje”, gaf Harrie nog als tip mee.

Harrie zit nu te wachten tot mevrouw Tzelaboç belt om te vragen hoe ze kan zien wat het groene gaatje is.

Respect

Harrie suggereerde vorige week dat PSV-fans waarschijnlijk autisten zijn. Een conclusie die hij trok, toen hij las dat rondom Eindhoven veel autisten wonen, gevoegd bij zijn al decennialang bestaande verbazing over het feit dat iemand kan genieten van een ploeg die zulk waardeloos voetbal speelt.

Gelukkig heeft Harrie al enige tijd geleden de mogelijkheid tot het geven van reacties op dit weblog gedeactiveerd. De kans dat hij verrot zou zijn gescholden door PSV-fans was anders niet denkbeeldig geweest. En dát was eigenlijk het échte ding waar Harrie het al eens over wilde hebben: over het feit dat je in dit land eigenlijk niks meer mag zeggen zonder het gevaar te lopen om te worden gestenigd.

Want daar las Harrie namelijk onlangs óók over, in de Volkskrant en de trein naar Amsterdam. Het ging in eerste instantie natuurlijk weer over God en over de islam. En het ging in eerste instantie vooral ook over respect. Dat is immers de kreet waarmee de overheid ons autochtone Nederlanders toch vooral wil oproepen om de allochtonen in ons land als volwaardige medelanders te behandelen.

Maar verderop in het stuk merkte de schrijver op dat het eigenlijk helemaal niet aan de orde is dat we geen respect hebben voor allochtonen: we zijn gewoon bang! Harrie denkt dat de schrijver daar een héél belangrijk punt scoort in de discussie over de multiculturele samenleving.

Kijk, vroeger kon je iemand vriendelijk vragen om normaal te doen, als hij/zij iets deed wat eigenlijk niet als acceptabel werd gezien in een land waar iedereen elkaar respecteert. Sloeg iemand een bushokje in elkaar, dan kon je op die persoon afstappen en vragen of dat nodig was. Niet dat het bushokje daarmee werd hersteld, maar zelf werd je niet óók in elkaar gemept.

Helaas is de gemiddelde Nederlander (auto- of allochtoon) zichzelf in de loop der tijd nogal serieus gaan nemen. Alles moet tegenwoordig kunnen en alles moet gezegd mogen worden. Op zich allemaal nog niet eens zo'n punt, als men zich maar aan Harrie's hoofdmotto houdt: doe vooral alles wat je wilt, maar vergal er andermans leven niet mee.

En juist dat wordt nogal eens vergeten door allerlei randfiguren die vinden dat zij net iets belangrijker zijn dan andere landgenoten. Het zal wel te maken hebben met ons land, dat behoorlijk vol is. Als je dan toch nog een beetje op wilt vallen, zul je je moeten laten gelden. Met een grote bek gaat dat natuurlijk net wat beter dan wanneer je als een dooie in je huis blijft zitten rotten.

Het aardige is dat die harde schreeuwers tot vervelens toe 'RESPECT' blijven roepen, voornamelijk tegen vriendjes die net zo hard schreeuwen als zijzelf. En altijd malle bewegingen maken met hun vingers met tegelringen. Maar als je dan kijkt hoe ze zich gedragen dan is de term 'respect' daar niet echt op van toepassing. Althans niet in de betekenis die de Dikke Van Dale ervan geeft.

Een gevolg van dit alles is dat de ene helft van het land hard schreeuwt uit angst dat hij/zij niet serieus wordt genomen en dat de andere helft niks meer durft te zeggen, uit angst dat zij/hij wordt gemolesteerd.

Harrie heeft een eenvoudig voorstel om uit deze onprettige situatie te geraken: neem uzelf allemaal niet zo serieus en lach eens wat vaker. Denk niet direct "ik ga die Van Geffen op zijn broodklep slaan" als Harrie schrijft dat PSV zo populair is door de grote hoeveelheid autisten rondom Eindhoven. Probeer gewoon te lachen om zo'n opmerking. En lukt dat niet? Lach dan niet nu, maar doe het gewoon een volgende keer.

Kater

Harrie heeft een houten kop vandaag. Een kater die nog zwaarder is dan de storm die ons land eind deze maand gaat teisteren.

Oorzaak: drank natuurlijk. Iets teveel gefeest gisteravond. Bier, wijn, sterke drank: alles door elkaar en in grote hoeveelheden. Natuurlijk nog even wat jonge meisjes het hoofd op hol gebracht (zie foto) en uiteindelijk toch weer de weg naar huis gevonden.

Natuurlijk was er een aanleiding voor de uitspatting: Harrie krijgt een loonsverhoging die er mag wezen! Zijn werkgever heeft na maanden onderhandelen een nieuwe CAO afgesloten en nu krijgt Harrie er 0,7% bij! Een resultaat dat er mag zijn natuurlijk. Ongetwijfeld tot stand gekomen na onderhandelingen op het scherpst van de snede. Voor de poorten van de hel weggesleept. U kent die kreten wel.

Stom was wel dat Harrie direct Dinie belde om het goede nieuws te vertellen. Die rende in d'r enthousiasme metéén naar Albert Heijn (die volgens Teletekst de prijzen in een jaar met 13% heeft laten stijgen) en kocht er een peperkoek om het te vieren. Was het extraatje dus meteen op!

Gelukkig had Harrie niet aan Dinie verteld dat de loonstijging met terugwerkende kracht vanaf 1 juni geldt. Koopt ie van de drie euro die ie zo achterover drukt straks stiekem een héle doos speculaas voor bij de koffie!

Erotische uitvaarten

Begrafenissen hebben een erotische bijsmaak schreef Harrie's favoriete schrijver, Bob den Uyl. En daar zit ontegenzeggelijk een kern van waarheid in. Want als u altijd hebt geaast op uw buurvrouw, doch in uw buurman een onneembare hindernis vond, dan keren uw kansen wellicht na zijn heengaan.

Bovendien maakt de sfeer rondom een uitvaart de aanwezigen vaak ontvankelijk voor erotische bijgedachten. Dat geldt overigens natuurlijk lang niet voor alle aanwezigen: zij die daadwerkelijk diepbedroefd zijn dat een zéér naaste het aardse is ontstegen zullen er niet voor open staan. De genodigden die een zekere afstand tot de dode hebben kunnen zich daarentegen eenvoudig laten overweldigen door de emoties die met een uitvaart gepaard gaan, zeker als zo’n dienst met een moderne (alcoholische) koffietafel wordt afgesloten.

De opbouw en ontlading van emoties rondom een uitvaart, Harrie is er gék op, vooral omdat het vrijwel altijd allemaal echt gemeend is. Van de doden niks dan goeds, nietwaar? Want ook al was hij of zij bij leven nog zo'n aartskankeraar, valsspeler of zenuwlijer, zodra iemand tussen zes planken ligt blijken de genodigden zich ineens vooral allerlei positieve dingen over de dode te herinneren. Zelfs aan Harrie's moeder bleek een aantal van de zeer weinigen die afscheid van haar wilden nemen nog een positieve herinnering te hebben.

De opbolling van emoties vangt aan bij de samenkomst, wanneer de genodigden zichzelf nog wel aardig onder controle hebben. Maar dan komt de afscheidsdienst zelf, waarbij mensen die de dode van zeer nabij kennen een immer stemmig verhaal gaan vertellen. Daarin worden de dode niet zelden gaven toegedicht die bij de gemiddelde aanwezige de twijfel doet groeien of men wel bij de juiste uitvaart is aangeschoven.

Maar vaak zijn het mooie verhalen of gedichten, waarvan de stemmigheid meestal nog aan kracht wint door de muziek die tussen twee toespraken wordt gedraaid. Vaak komen hier de eerste tranen, vaak veroorzaakt door het leed dat uit de muziek spreekt, maar even vaak door het besef dat de dode over een vreselijke, tot dan toe voor jou verborgen, muzikale wansmaak bleek te beschikken.

De climax van de dienst is natuurlijk het moment waarop iedereen nog even langs de kist mag lopen. Bij het onderdeel ‘tranen plengen’ doet Harrie altijd vrolijk mee, maar op de tocht langs de kist voelt hij zich altijd wat ongemakkelijk. Wat moet je daar immers doen, in het aanschijn van de kist?

Een buiging maken? Dat komt Harrie als een religieuze handeling over, die niet past bij zijn visie op het geloof. Op de kist kloppen? Dat doen er veel, heeft Harrie in de loop der tijd gezien. Net alsof je nog even tegen de dode wil zeggen: “Kom er maar uit, de muziek is op en we gaan aan de borrel”. Of moet je gewoon even zwaaien naar de kist?

Gelukkig wordt de ongemakkelijke tocht langs de kist goeddeels gecompenseerd door de wetenschap dat nu de tocht naar de nazit volgt. De nazit is het moment voor een soort opluchting: het zware werk zit erop, het afscheid was vrijwel altijd waardig en nu is het tijd om weer vooruit te kijken.

Vroeger werd men tijdens nazit vergast op oude koffie met een plak cake of een broodje met te jonge kaas of ham. Gelukkig is men hier wat vrijer in geworden en tot Harrie’s genoegen wordt een uitvaart tegenwoordig steeds vaker met een goede borrel en dito hapjes afgesloten.

En naarmate het aantal genuttigde borrels toeneemt, vallen de remmen bij de aanwezigen weg. Verdriet maakt plaats voor gepaste vreugde en er mag ook wel weer gelachen worden (de dode zou het zo gewild hebben). In die sfeer misstaat het helemaal niet om eens te gaan praten met seksueel aantrekkelijke medegasten, met wie je via het middelpunt van de bijeenkomst al een bepaalde band hebt.

Vrijdag was Harrie bij de uitvaart van Cor, de vader van José, de beste vriendin van Dinie. Cor was een man naar Harrie’s hart. Als Cor binnenkwam ging er een golf van verrukking door de ruimte, want dan wist je dat er gelachen ging worden. Altijd was Cor in voor de nodige humor en nooit was hij te beroerd om op een feestje de boel aan het schijten te brengen. En was er géén feestje, dan was dat geen beletsel om de boel óók aan het schijten te brengen.

Cor was 4 maanden aan het tobben geweest, voornamelijk in een ziekenhuisbed. Toen hij dat bed in ging was hij nog een beer van een vent. Groot, imposant, een stem als van een marktkoopman. Maar op de een of andere manier kon hij het daarmee toch niet winnen van de man met de zeis. Op zijn sterfbed heeft hij gevraagd om na afloop van de dienst vooral een goeie borrel te nemen. Cor hield zelf ook van een goeie borrel. En ook van lekker eten.

Daardoor eindigde een hele verdrietige week vrijdag uiteindelijk toch in een bijeenkomst waarbij het nodige gedronken, gegeten en gelachen werd. Harrie weet zeker dat Cor ervan baalde dat hij niet mee mocht genieten van die heerlijke hapjes die er stonden. Maar Harrie weet óók zeker dat Cor het de aanwezigen van harte gunde dat zij er wél van genoten.

Rush in Rio

Harrie heeft het al eens eerder opgemerkt: hij heeft niet zo veel op met de gemiddelde mens, zeker niet als die gemiddelde mens in een een grote groep bijeen is. Dan krijgt ie last van een soort claustrofobische verschijnselen, die overgaan in een grote mate van neerslachtigheid. Daar heeft niemand wat aan, dus Harrie blijft graag weg uit grote groepen.

Dat geeft natuurlijk wel beperkingen, want sommige evenementen zijn gewoon hartstikke leuk om aan deel te nemen. Hierbij denkt Harrie bijvoorbeeld aan de Huishoudbeurs, meubelboulevards op Tweede Feestdagen en televisieregistraties van Idols. Maar ook popconcerten kunnen de moeite van een bezoek meer dan waard zijn.

Nou zijn de artiesten waar Harrie warm van wordt meestal niet echt populair. Daar zijn dan ook meestal maar weinig gemiddelde mensen, zodat je bij hun concerten gewoon rustig kan zitten. Toch trekken enkele van Harrie's Helden wel degelijk een flinke massa gemiddelde mensen. Die zal Harrie dus nooit in het echt kunnen zien.

Gelukkig blijkt op zo'n moment God te bestaan, want hij schiep de muziek-dvd. Eerst zag Harrie daar trouwens niet zo veel in, want van een concert op een televisieschermpje van 27 inch wordt Harrie niet opgewonden. Maar ook dáár heeft God in voorzien en sinds Harrie een beamer en een plasmascherm heeft, kijkt hij best regelmatig naar een concert.

En zo kon het gebeuren dat Harrie vandaag tijdens het strijken (want behalve ambtenaar, muziekliefhebber en lui is Harrie een moderne huisman!) toch een paar oude helden zag optreden. Rush, live in Rio!

In de jaren 70 van de vorige eeuw was Harrie gek op Rush. Drie Canadezen die hardrock maakten, maar dan van een net wat intelligenter niveau dan dat van Motörhead. Het feit dat het IQ van de Rush-leden ruimschoots boven het algemeen gemiddelde ligt, zal daaraan zeker bijdragen.

Harrie was vooral een grote fan van Neil "The Professor" Peart, in Harrie's ogen nog steeds een van de beste drummers ter wereld. Op foto's zat Neil altijd tussen een grote partij trommels en andere dingen waar ie op kon slaan. Maar nu, op dvd, was pas goed te zien dat ie die trommels ook echt allemaal kon raken (kijk zelf maar eens op http://www.youtube.com/watch?v=qUICMEqdAlM).

Een geweldenaar! Geboren in 1952, 9 jaar ouder dan Harrie en dan nog drummen als een jonge God. Harrie werd al moe als ie er naar keek.

In elk geval werd Harrie's strijksessie zo een aangenaam tijdverdrijf. Harrie zag The Professor tekeergaan, hoorde mooie klassiekers als 2112 en The trees en zag een uitzinnige menigte, waar hij niet tussen hoefde te staan om het toch met eigen ogen te kunnen zien.

Autisten

Vandaag weer een boel bijgeleerd! Het laatste uitje van de Van Geffen's bracht hen in Amsterdam. Met hoeveel letters we dat spellen heeft de kleinste Van Geffen (Ricardo) deze week overigens zó vaak gevraagd, dat Harrie serieus heeft overwogen zijn broodklep dicht te timmeren.

In Amsterdam zijn de Van Geffen's in het Nemo-gebouw geweest. In Nemo wordt een groot aantal technische verschijnselen (statische elektriciteit, magnetisme, centrifugaalkrachten, etc.) aan de bezoekers uitgelegd. Aan de meeste apparaten en stellages mag je trouwens zelf draaien. Nemo-mensen die hotemetoten willen verleiden tot een bezoek aan Nemo noemen Nemo dus een 'interactief gebeuren'.

Terwijl Harrie door Nemo banjerde, moest ie toch een beetje aan Eindhoven denken. Wat Nemo nu is voor Amsterdam, was het Evoluon 30 jaar geleden al een beetje voor Eindhoven. Natuurlijk zijn er verschillen, als Harrie het zich goed herinnert (hij is maar 1 keer in het Evoluon geweest en dat was minstens 30 jaar terug). Het Evoluon gaf vooral aan wat de toekomst aan technisch vernuft zou gaan brengen, Nemo laat vooral zien welke technische verschijnselen tot op heden zijn onderzocht. Je zou dus kunnen zeggen dat Eindhoven minstens dertig jaar voorloopt op Amsterdam.

Hierbij wil Harrie dan wel meteen twee kanttekeningen plaatsen, voor ie al die Amsterdammers met hun grote smoel over zich heen krijgt. De Eindhovense voorsprong beperkt zich echt alléén tot de tentoongestelde techniek! In Nemo mag je namelijk wel veel meer zelf doen dan vroeger in Het Evoluon (voor de vaagjanussen onder ons: Nemo is veel interactiever).

Verder is Eindhoven natuurlijk sowieso niet te vergelijken met Amsterdam. Zodra je in Amsterdam uit de trein stapt, voel je gewoon dat je op een plek bent die ertoe doet. Eindhoven is slechts een vetvlek in de eeuwigheid.

Maar wel een vetvlek waar behoorlijk wat gemankeerden rondlopen! Toevallig of niet, maar in de trein naar Amsterdam las Harrie dat onderzoek had uitgewezen dat in de Eindhovense contreien veel meer autisten rondlopen dan elders in Nederland (zie http://www.nujij.nl/stijgend-aantal-autisten-in-regio-eindhoven.1073650.lynkx).

Nou kent Harrie toevallig wel een paar autisten. Allemaal aardige mensen, maar -net als Harrie- met enkele eigenaardigheden. Zo hebben Harrie's autistische kennissen allen nogal moeite met het loslaten van vaste patronen. Verder zijn ze nogal makkelijk beïnvloedbaar door derden: ook al weten ze dat Vis A beter smaakt en verser en goedkoper is dan Vis B, dan nóg kopen ze Vis B als omstanders hen wijsmaken dat die beter is. Een gebrek aan eigen mening zou je het bijna oneerbiedig kunnen noemen.

Harrie had in de trein tijd genoeg om wat zaken aan elkaar te knopen en snapt nu wel waarom PSV zo'n trouwe supportersschare heeft.

YouTube

Willie wordt op Eerste Kerstdag elf, maar vorige week hield ie zijn verjaardagsfeestje alvast. Samen met twee andere kinderen uit zijn klas, die ook in december jarig zijn en van wie de ouders de decembermaand -net als Dinie en Harrie- al druk genoeg vinden zonder kinderfeestjes.

Een feestje van drie man tegelijk, dus het mocht wat aparts zijn. En dus werd de hele klas uitgenodigd: 22 jongens en 10 meisjes. De moeder van een van de jarigen had connecties in het zwembad en het 25-meterbad was die avond exclusief voor groep 7 van Willie.

Het feest ging lang goed: niemand verdronken, geen tanden uit monden gevallen en veel vrolijke gezichten. Maar een half uur voor het einde waren er dan toch tranen. Coen (10 jaar) was aan het kussen met Judith, maar toen werd Marjolein jaloers en die ging Coen óók kussen. Maar Marjolein was al een tijdje de vriendin van Luca. En omdat Luca de beste vriend is van Coen, had Luca Coen duidelijk gemaakt dat hij het niet erg op prijs stelde dat zijn beste vriend vreemd ging met zijn vriendin.

Coen was daarop helemaal overstuur geraakt, want Marjolein was zelf op hem gesprongen en hij wilde zijn beste vriend niet kwijt. En hij was waarschijnlijk ook best moe na 3 uur zwemmen.

Harrie en Dinie stonden er best van te kijken dat groep 7 al zo op ging in verkeringsperikelen. Tuurlijk, je leest steeds vaker over kinderen van 8 die al drugs gebruiken of jongens van 6 die een vrouw aanranden, maar Harrie dacht dat dat alleen in Amsterdam gebeurde.

De volgende dag besloot Harrie daarom eens een luchtig gesprek met Willie te starten en dat gesprek via wat kwinkslagen langzaam om te buigen, om daarna de sexuele aspecten van de mens te kunnen uitleggen. Het werd Harrie echter al snel duidelijk dat uitleg nauwelijks nodig was en dat Willie via andere kanalen al volledig op de hoogte was gebracht van alle aspecten van de menselijke voortplanting.

Vanavond kwam Willie op een gegeven moment naar beneden, daarbij een lied met een bedenkelijke tekst zingend. Even dacht Harrie dat het niet waar kon zijn wat hij hoorde, want dat bedenkelijke lied is één van de hoogtepunten van de cd 'Alle 13 pikant'. Maar het was dus wél waar en toen Harrie vroeg waar Willie die tekst van kende, bleek hij het op YouTube te hebben gehoord.

In de wetenschap dat het kwaad al is geschied, zal Harrie in zijn vakantie dus nog aan de bak moeten en op alle computers in huis de nodige filters gaan activeren.

Gelukkig zijn er op YouTube ook onschuldiger filmpjes te zien, zoals deze van Harrie's grote held, Leon Redbone: http://www.youtube.com/watch?v=yki0xD7VSlo.

Meezingwespen

De Van Geffen’s hebben dus herfstvakantie. Eerst wilden Dinie en Harrie ergens een huisje huren, maar Dinie stelde voor om vanuit huis wat dingen te gaan doen. Van de kosten van een huisje kun je immers veel doen en het eerste wat de Van Geffen's ervan hebben gedaan is gebowld.

Willie en Ricardo zijn gék op bowlen. Harrie vindt het óók wel leuk, maar ook vaak te warm. En dan kan je wel gaan blussen met trappist, maar dat geeft weer andere problemen. Op weg naar de bowling zag Harrie dat de Nuenense woonboulevard open was. Hij opperde nog even om dáár naartoe te gaan in plaats van naar de bowling, maar Willie en Ricardo vonden dat een belachelijk plan. Harrie hoopt vurig dat ze op hem blijven lijken.

Woonboulevards, braderieën, concerten: Harrie moet er niets van hebben. Als er meer dan twintig mensen bijeen zijn is het Harrie tegenwoordig al gauw te druk. Een soort claustrofobie voor mensen of zo. Als die mensen nou allemaal hun kop houden is het nog wel te doen, maar het vreemde aan De Mens is dat hij/zij juist meer geluid gaat produceren naarmate er meer van zijn soort bijeen zijn. Harrie herkent deze handicap overigens als geen ander, want zelf heeft hij er ook lang last van gehad. Nu heeft ie er alleen nog last van als ie teveel drinkt en dat is nog maar zelden het geval.

Het ergste van mensen in grote groepen vindt Harrie het als ze gaan zingen. Harrie houdt erg van muziek, dat is al eerder gezegd, maar mensen die samen gaan zingen blijken altijd weer erg beperkt in de keuze van hun repertoire. Daardoor wordt er al-tijd weer zo'n honderd-in-een-dozijn-liedje uitgekozen: meestal iets Nederlandstaligs, vaak ook iets populairs, maar áltijd iets van een verbazingwekkende eenvoud. "Het kleine cafe aan de haven", "Ach vaderlief toe drink niet meer", u kent het repertoire wel.

Het is mede daarom dat Harrie extra verheugd is als er af en toe nog eens een Nederlandse zanger boven het maaiveld uit komt met een niet-meezingbaar lied. Het meest recente voorbeeld op dat gebied is tegelijk een van de meest vaccinerende Nederlandstalige nummers die Harrie ooit hoorde. Het staat op de nieuwste cd van Spinvis, Goochelaars en Geesten, en het heet Wespen op de appeltaart.

Harrie heeft het nummer eerst een keer of tien moeten horen voor ie enigszins begreep waar het over ging. En toen ie dat eenmaal doorhad en de muziek zelf ook nog niet verveelde, wist ie al: dit wordt een van mijn favoriete nummers aller tijden.

Het nummer is trouwens niet echt geschikt voor op Harrie's begrafenis (zie http://harrievangeffen.blogspot.com/2007/10/dodenmars_11.html). Als Harrie het goed heeft, zingt Spinvis alsof hij een gek in een gesticht is, die daar een feestje heeft (eigenlijk moet Harrie natuurlijk zeggen dat Spinvis zingt alsof hij een jongen met een geestelijke beperking is, die een feestje in zijn opvanghuis bijwoont, maar Harrie houdt van klare taal). Op zich is een nummer over een gek op Harrie's begrafenis natuurlijk zeer wel op zijn plaats, maar de tekst lijkt er te vrolijk voor.

Inmiddels heeft Harrie het nummer al minstens vijftig keer gehoord en nóg kan ie het niet meezingen. Spinvis heeft de zinnen van het nummer precies zo opgeschreven als een echte gek zou doen. Een geniale gek vindt Harrie. U kunt het nummer trouwens legaal beluisteren en er dan ook nog een minimalistische videoclip bij bekijken die de kunstenaar heeft bedacht. Ga daarvoor maar naar http://www.youtube.com/watch?v=F3ZTrGWSLf4&mode=related&search=.

Vakantie

Harrie werkt volgens velen niet veel, ook al vindt Harrie het zelf zat, 28 uur per week. De Grote Leidster op zijn werk (laten we haar even mevrouw Helwegen noemen) heeft het niet zo op mensen die niet voltijds werken. Zelf werkt ze 60 tot 80 uur per week. Dat stond in het personeelsblad dat Harrie en zijn collega's deze week kregen.

"De kinderopvang is momenteel goed geregeld", vertelde Helwegen in het blad en dus hebben vrouwen volgens haar nu geen excuus meer om met een deeltijdbaan genoegen te nemen. Vreemd trouwens: als het over deeltijdwerk gaat worden mannen altijd gediscrimineerd, terwijl er ook heus wel deeltijdpapa's zijn.

Blijkbaar komt het niet in het hoofd van mevrouw Helwegen op dat sommige mensen gewoon in deeltijd werken, omdat ze andere dingen óók belangrijk vinden. Zo mag Harrie graag een dutje doen als de kinderen 's middags naar school zijn en ook luistert ie graag naar muziek.

Heeft u weleens naar de verhalen geluisterd van mensen die van de dokter te horen kregen dat ze nog maar een paar maanden te leven hadden? Harrie wel. En niet één ervan heeft ie horen zeggen dat die nog eens wat extra uren naar z'n werk wilde gaan in de tijd die hem/haar restte.

Maar goed, Harrie had Helwegen's gedachtengoed al eens eerder mogen aanhoren (dat was trouwens tijdens die bijeenkomst waarop ze vertelde dat Harrie en zijn collega's onmogelijk meer in spijkerbroek op hun werk konden komen in verband met representativiteit) en had daarop ADV aangevraagd.

Daardoor heeft de hele familie Van Geffen deze week voor het eerst gezamenlijk herfstvakantie!

Kindervriend

Het is een roerig weekje voor Harrie. Dinsdag hoorde hij het bericht dat een al wat oudere mannelijke collega (49, getrouwd, twee kinderen) al een tijdje een verhouding heeft met een andere vrouwelijke collega van 23. Sinds een maand wonen ze zelfs al bij elkaar. Dinie zag de foto van het meisje op Hyves en riep uit 'dat lijkt wel een model!'. Zo'n meisje dus, in de armen van een man die nog ouder is dan Harrie zelf!

Harrie is er minstens een dag en een nacht van van slag geweest. Niet omdat ie ze het niet gunt hoor! Harrie vindt dat iedereen zelf maar moet weten wat ie doet, als ie er anderen maar niet mee benadeelt.

Maar van dat laatste is Harrie in dit geval niet zo zeker. De vrouw van die man zit nu immers alleen thuis en is vast niet blij dat haar man nu naar Spanje vliegt en daar dat meisje een week lang gaat oppompen. Harrie denkt althans dat die meneer dat gaat doen, want dat zou Harrie zelf namelijk óók doen als ie hem was.

Nou is Harrie zelf ook meerdere keren door vriendinnetjes bedankt voor de moeite en hij weet dat dat diepe wonden kan slaan. Hij leeft dus nogal mee met de vrouw van de oudere meneer.

Daarnaast zijn er ook nog twee kinderen in het spel. Die zijn weliswaar (voor de wet) volwassen, maar dat was Harrie's ex Mientje óók toen haar ouders uit elkaar gingen. En die heeft er toch nog best een aardige portie psyschisch leed aan overgehouden.

Het is nu twee dagen geleden dat ie het nieuws hoorde en het begint al te wennen. Harrie hoopt dat het voor de vrouw van zijn collega óók snel gaat wennen.

Brand

Harrie mag graag een vuurtje stoken. Maar in zijn ouderlijk huis mocht ie niet stoken, omdat ie te klein was.

Pas toen Harrie 25 was, kreeg hij weer stookkansen, toen Mientje Ochtendgloren z'n vriendinnetje werd. Van Mientje's moeder (Dorothea) mocht Harrie altijd de haard aanmaken. Maar na een tijdje vond Mientje iemand die blijkbaar nog leuker was dan Harrie en toen was het (ook) over met het stoken.

Pas in Harrie's tweede eigen huis kon ie weer stoken. In de tuin van dat huis was daar alle gelegenheid toe. Harrie had er een rond gat van een meter diep in het gazon gegraven. Aan de rand van dat gat had ie bakstenen op elkaar gemetseld. De bovenste laag bakstenen stak ongeveer een meter boven maaiveld uit. Kinderen zagen in Harrie's metselwerk een waterput en dat was ook precies de vorm die Harrie bij het metselen voor ogen had.

Maar als gebruiksdoel had Harrie iets heel anders in gedachten. Gestookt moest er worden in die put! In gedachten zag Harrie al grote stukken everzwijn goudbruin roosteren boven het vuur in de put. Het rooster waar het vlees op zou liggen zou moeten rusten op grote ijzeren pinnen, die Harrie loodrecht op de bakstenen in het cement had geplaatst.

In de praktijk is niet één everzwijn in de put geroosterd. Sterker nog, er is niet eens een kipspies gegaard en wel uit de put gekomen. Daar was wel een reden voor natuurlijk. Bij de eerste de beste fik die Harrie in de put maakte, smolten de ijzeren steunen voor de put namelijk. Bij de tweede fik liet alle cement los en werd de put onbruikbaar. Toch zal Harrie de vlammen die metershoog uit de put sloegen niet gauw vergeten.

In Harrie's huidige huis sloegen de vlammen óók al eens hoger uit dan was gepland. Maar dit keer kon zelfs Harrie niet om de geslaagde fik lachen. Hij had gewoon een vuurtje gestookt in de net nieuwe houtkachel. Maar Harrie pookte het vuur te hoog op, waardoor de zwarte afvoerpijp veranderde in een oranje-rood, bloedheet en stinkend gevaarte. De vlammen maakten een geluid dat deed denken aan een op hol geslagen kudde koeien.

Juist op het moment dat Harrie dacht dat de afvoerpijp door de hitte zou scheuren, hield het razende geluid op. Harrie liep naar buiten en zag een prachtige fontein van roodgloeiende deeltjes uit de schoorsteen ontsnappen. Een schoorsteenbrand noemden de omwonenden het, toen de vonkenregen ophield.

Harrie was in eerste instantie best blij met de hele voorstelling: indrukwekkende gedaantewisseling gezien van een afvoerpijp, prachtige vuurdeeltjes aan het zwerk en -last but not least- de schoorsteen in één klap volledig schoon, een groot voordeel van schoorsteenbrand. Pas later bleek de schoorsteen door de grote hitte van binnen te zijn gescheurd, zodat de Van Geffen's de poeplap flink moesten trekken om er een nieuwe stalen buis in te laten aanbrengen.

Vandaag ging het wéér een klein beetje mis. Harrie had een oude houten broodtrommel in de kachel gezet, bij wijze van aanmaakhout. Achteraf gezien had ie die broodtrommel beter in stukken kunnen slaan alvorens er de brand in te jagen. Nu wilde de broodtrommel in eerste instantie geen vlam vatten, maar plotsklaps vatte ie héél erg vlam.

De geur en het geloei in de pijp kwamen Harrie al snel bekend voor. De zwarte pijp bleef echter gewoon zwart, zoat Harrie dacht dat het wel meeviel. Voor de zekerheid ging ie toch even buiten kijken en hij zag een dikke witte rookpluim uit de schoorsteen komen. Wat erger was, was dat van onder de dakpannen óók rook kwam. Harrie is snel naar boven gelopen, maar er stond zo te zien niets in brand. En nu, twee uur later, staat het huis er nog steeds. Het valt achteraf dus allemaal wel weer mee. En de schoorsteen is ook weer lekker schoon!

Dodenmars

Had Harrie al eens verteld dat hij als de dood is voor de dood? Dat wil zeggen: hij is bang voor zijn begrafenis. En vooral dat daar dan de verkeerde muziek wordt gedraaid.

Vroeger was de muziek bij een begrafenis nogal standaard. Mozart's Requiem, Waarheen waarvoor van Mieke Telraam en dan nog een stukje Ave Verum, dat was het meestal wel. En daarna snel de grond in met die kist.

Met de komst van de cd en de opmars van homofielen is daar wel iets in veranderd. Iedere idioot kan tegenwoordig immers thuis een cd branden met zijn favoriete muziek. En dankzij de homofielen is menige begrafenis tegenwoordig vrolijker en uitbundiger dan een bruiloft.

Homofielen zijn immers nogal uitbundig in hun uitingen van levensvreugde. Denkt Harrie aan een homo, dan denkt ie aan een bruingebakken en van olie glimmende man met vrolijke snor, lederen pet en dito broek zonder achterkant, die vanaf een bootje uitbundig naar de medemens zwaait.

Helaas is menig homo weleens té uitbundig geweest, waardoor er in de voorbije decennia nogal wat op jonge leeftijd zijn bezweken aan de gevolgen van een dodelijke besmetting door onveilige seks. Meestal was de weg naar de dood voor die jonge mensen toch nog behoorlijk lang, waardoor ze tijd genoeg hadden om na te denken over hun uitvaart. En vaak bleken ze een uitvaart te willen die paste bij het leven dat ze hadden geleid: vrolijk en speels. Dat betekende ook de doodsteek voor een muzikale omlijsting door Mozart en Mieke Telraam.

Op een begrafenis kan dus tegenwoordig alle muziek gedraaid worden. Harrie vindt het als muziekliefhebber dan ook belangrijk dat tijdens zijn laatste optreden de beste muziek wordt gedraaid die hij kent. Muziek die hem ooit recht in het hart trof, of waarvan hij vindt dat die past bij zijn laatste gang.

Helaas heeft Dinie daar hele andere ideeën over. Zij begrijpt Harries wens wel, maar heeft van de andere kant weinig zin om tijdens Harrie's dienst te gaan luisteren naar Einstürzende Neubauten of Laurie Anderson. In het dagelijks leven wordt ze daar al gek van. En omdat ze ervan uitgaat dat ze toch treurig zal zijn als Harrie dood is (ondanks het feit dat de hypotheekschuld dan in één keer flink daalt), heeft ze tijdens zijn begrafenis al helemáál geen zin in die (Harrie citeert) 'klereherrie'.

Ziedaar dan het dilemma dat is ontstaan en daardoor leidt tot Harries doodsangst. Kijk, hij weet eigenlijk wel zeker dat Dinie er niet voor zal kiezen om De Vlieger van André Hazes te laten horen. Maar waar ligt de grens dan wél? Om de een of andere reden houdt die vraag Harrie met regelmaat bezig. Misschien komt het wel doordat hij nog steeds denkt dat ie niet ouder wordt dan 50? Langer kan een mensenlichaam volgens hem niet tegen de eeuwige spanning die door zijn bloed raast. En hij is al 47, dus........

En zo gebeurt het regelmatig dat Harrie denkt 'deze moet erbij!', als ie een van zijn favoriete nummers hoort. Vaak heeft ie al gedacht: 'ik moet ze opschrijven, want anders draaien ze straks het verkeerde'. Maar ja, waar schrijf je ze op? En dan nog, stel dat ie ze op een briefje schrijft en degene die Harrie straks aflegt gooit het briefje weg?

Daarom bedacht Harrie om het lijstje hier neer te zetten. Kan het niet door een of andere onbenul worden weggegooid. En als u dan bij de dienst aanwezig bent, kunt u ook kijken of het een beetje klopt.

1. Charles Aznavour - Hier encore. Weeïg natuurlijk, maar met een tekst die Het Leven zelf beschrijft. Tegelijk een soort eerbetoon aan Harrie's moeder. In d'r hart bedoelde ze het waarschijnlijk allemaal best goed.
2. Proclaimers - Sunshine on Leith. Het eerste (en eigenlijk ook het laatste) nummer dat Dinie en Harrie allebei mooi vonden.
3. Randy Newman - I'm different. Een Held. En ook lekker cynisch.
4. Leon Redbone - Prairie Lullabye. Nóg een Held. Alle andere nummers van Leon mogen óók.
5. Gerard van Maasakkers - Liedje van altijd. Mooi om nog even de band met Brabant en Nuenen te leggen op je afscheid.
6. Einstürzende Neubauten - Epilog. Een mooi einde natuurlijk. Snel en duidelijk.

6 nummers, dat valt alleszins mee denkt Harrie. Zeg 3 minuten per nummer en Epilog duurt nog geen minuut. Moet u dus iets meer dan een kwartier uw kop houden. Dat lijkt Harrie niet teveel gevraagd. Bovendien mag u daarna naar de borrel.

O ja, het is natuurlijk zo dat smaken weleens wijzigen. Harrie zal hier dus af en toe een update maken. En toespraken hoeven eigenlijk ook niet. Die hoort Harrie toch niet meer.


Het is misschien een aardig idee om Leon Redbone te vragen om op te treden tijdens de begrafenis?

Hoogbegaafd

Vroeger ging het gerucht dat Harrie best slim was. Als in die tijd de term hoogbegaafd had bestaan, dan had men dat etiket vast op Harrie geplakt.

Later bleek het met de hoogbegaafdheid van Harrie nogal mee te vallen. Waarschijnlijk léék Harrie heel slim, omdat men in die tijd in Bergeijk nog niet gewend was aan 'import' en het gemiddelde IQ van oudere generaties autochtone Bergeijkenaren als maatstaf hanteerde.

Op Harrie's school was één meisje écht slim. En het toeval wilde dat zij en Harrie met elkaar zouden trouwen. Dat meisje, Natalia, en Harrie hadden zelfs al uitgezocht welke auto ze samen zouden kopen. Die auto hadden ze aangekruist in een pocket waarin alle automodellen van het betreffende jaar (1969?) waren afgebeeld. Natalia en Harrie kozen (toen al!) een BMW.

Harrie zag het boekje vijf jaar geleden nog terug, toen hij met z'n zussen het huis leegruimde waarin hun aller moeder kort daarvoor was overleden. Jammer genoeg heeft ie het boekje bij die gelegenheid weggegooid. Van het voorgenomen huwelijk is het trouwens nooit gekomen.

Natalia spoorde Harrie zeer recent via dit weblog op en stuurde hem een mailtje. Harrie heeft inmiddels een paar keer over en weer gemaild met Natalia, die zichzelf voortaan trouwens Natal noemt.

Het was Harrie al snel duidelijk dat Natal zéér humoristisch kan schrijven. Verder heeft ze haar slimheid van vroeger volledig benut: ze is met heel veel dingen bezig, waarvan een groot aantal nog maatschappelijke relevantie heeft ook. Ze heeft voor zichzelf bovendien een leefwijze gevonden waarin ze niet van een baas afhankelijk is. Een beter bewijs dat ze slimmer is dan Harrie is er natuurlijk niet.

Natalia zat de laatste jaren van de lagere school bij de Harrie in de klas, omdat ze een klas mocht overslaan (overigens verklapte ze aan Harrie dat diens gezicht op de klassenfoto die zij nog bezat 'om onduidelijke redenen helemaal rood was gekleurd'. Een reden ervoor wist ze niet, 'want ze vond Harrie destijds toch heel leuk'. Waarschijnlijk had Harrie toen al de gave om zich óf erg geliefd te maken bij mensen, óf ze het bloed onder de nagels vandaan te halen. Waarschijnlijk is het bij Natal op een door haar verdrongen moment van fase 1 naar fase 2 gegaan).

Bebby zat ook bij Natal en Harrie in de klas (blijf vooral ook Bebby's weblog lezen op http://blog.sport.be/van_sedona_naar_sint_joost/. Hij vertelt daarin over de voorbereidingen die hij treft om mee te doen aan de marathon die zijn baas laat plaatsvinden op een stuk snelweg dat die baas aanlegt. Treurige ontwikkeling hierin: de weg is waarschijnlijk niet op tijd af). En ook Bebby heeft zich duidelijk ontwikkeld. Hij is een hoge ambtenaar en hij spreekt de taal der volwassenen die Harrie niet beheerst. Verder heeft hij een sterk sociale instelling en is hij een rustig mens met een weloverwogen mening.

Wat Harrie maar zeggen wil: je kunt nog zo veelbelovend lijken als kind, pas aan de finish wordt duidelijk wie er het meeste van heeft gemaakt.

(On)geloof

Harrie heeft weinig op met het geloof. Hij vindt het best als anderen geloven. Zelf doet hij er niet aan mee. Te vaak ziet hij dingen gebeuren waarvan hij niet denkt dat een God (of Allah, om onze andersgelovende medelanders niet voor het hoofd te stoten) ze zo zou doen als hij zou bestaan.

Eergisteren kreeg Harrie een krantenbericht onder ogen dat zelfs de grootste gelovers aan het denken zou moeten zetten, mits zij de achtergronden bij het bericht zouden kennen. Het bericht ging over Harrie's voormalige buurjongen, klasgenoot en vriend Sebatiaan Ringelaar.

De familie Ringelaar telde net als de familie Van Geffen 5 kinderen. Bij elke Van Geffen zat wel een Ringelaar in de klas. De families woonden naast elkaar in de bossen van Bergeijk. Als Harrie de achterdeur uitliep, dan kwam ie in een bos terecht. In datzelfde bos zou hij Sebatiaan tegenkomen als die via de tuindeuren van de woonkamer der Ringelaars naar buiten zou lopen.

Harrie is op jeugdige leeftijd en in opkomend duister trouwens nog eens door het het dubbelglas van die tuindeuren gelopen en in het glas gevallen. De talrijke littekens op zijn lijf doen hem nog met regelmaat aan de Ringelaars denken.

Er was een belangrijk verschil tussen de Ringelaars en de Van Geffen's. De Ringelaars waren streng gelovig, de Van Geffen's waren heidenen. Mevrouw Ringelaar was ook nogal streng. Sebatiaan moest van haar -op de lagere school al- veel tijd aan huiswerk besteden. Harrie kan zich niet herinneren dat hij toen ooit huiswerk had. Als Sebatiaan klaar was met zijn huiswerk, moest ie in het woordenboek gaan lezen om zijn woordenschat te vergroten.

Harrie speelde redelijk dikwijls met Sebatiaan. Ze waren immers buurjongens, bijna net zo oud (Harrie was 4 maanden ouder) en ze zaten 6 jaar lang bij elkaar in de klas, op de lagere school. Harrie was toen al slecht in het nemen van risico's. Sebatiaan (die deze naam overigens overhield aan een schrijffout die hij eens in zijn eigen naam maakte) durfde daarentegen alles. En alsof hij al niet genoeg door God was gestraft met een moeder die hem het woordenboek van buiten liet leren, ging daarbij meestal iets fout.

Harrie herinnert zich nog goed dat Sebatiaan in een Belgische speeltuin met zijn vingers tussen de katrol van de kabelbaan kwam en een deel van zijn pink in België moest achterlaten. Ook herinnert hij zich nog als de dag van gisteren dat Sebatiaan en hij gingen jongleren op een boomstam die over het water bij Het Schut in Bergeijk was gelegd. Uiteraard gleed Sebatiaan uit en viel in het water.

Dat was op een zondag. Toen ze thuis kwamen van het jongleeravontuur kwam mevrouw Ringelaar haar nog druipende zoon ophalen en vertelde dat ze net een vreselijk bericht had gehad. Irene, Sebatiaan's enige zus en fanatiek bergbeklimster, was bij het uitoefenen van haar hobby uitgegleden en naar beneden gestort. Sebatiaan vond het een spectaculair bericht. Ook Harrie zag er toen de ernst niet zo van in. Hoe kan het ook als je nog geen tien bent. Pas later, toen Irene weer thuis kwam en duidelijk werd dat ze voor de rest van haar leven in een rolstoel zou moeten doorbrengen wegens een hoge dwarslaesie, drong de ernst van het gebeurde tot de kindergeesten door.

Voor de Ringelaar's was dat het begin van een boel ellende. Details kent Harrie er trouwens niet van, omdat de Van Geffen's door de scheiding van Harrie's ouders gingen verhuizen. Bovendien ging Harrie toen naar een andere school dan Sebatiaan en ze verloren het contact. Maar in een klein dorp (wat Bergeijk toen nog was) zijn sommige dingen publiek bezit, zodat Harrie toch op de (algemene) hoogte bleef van het wel en vooral het wee der Ringelaar's.

Zo hoorde Harrie dat de criminele neigingen van de jongste Ringelaar steeds ergere vormen aannamen, waarna hij door zijn ouders werd aangemeld voor het Vreemdelingenlegioen. De hoop dat hij daar enigszins manieren zou leren en in het gareel zou gaan lopen bleek ijdel. Ringelaar Junior raakte in het drugscircuit verzeild. Harrie heeft er later over horen vertellen dat Junior's drugsgebruik er de oorzaak van was dat op een gegeven moment een van zijn benen moest woren geamputeerd.

In de tussentijd werd bij mevrouw Ringelaar borstkanker geconstateerd. Ook daar weet Harrie de details niet van. Wel weet hij dat mevrouw Ringelaar al geruime tijd geleden aan die ziekte is overleden.

Helaas zou de spreekwoordelijke gifbeker daarmee nog niet leeg blijken te zijn voor de Ringelaars. In juni van dit jaar bekeek Harrie de overlijdensadvertenties in het Eindhovens Lachblad (de krant van de niet-objectieve PSV-fan). Tot zijn grote schrik bleek dat Ringelaar Junior was overleden, op 5 juni, 44 jaar oud inmiddels. Harrie zag in de advertentie dat vader Ringelaar nog steeds in hetzelfde huis in Bergeijk woonde. Ook Sebatiaan bleek nog in Bergeijk te wonen. De drie andere kinderen Ringelaar bleken in de Randstad te leven, keurig met partner.

Eergisteren kreeg Harrie dan de schrik van zijn leven en een vrijwel ultiem bewijs dat gelovig zijn maar een beperkt nut heeft (op aarde althans). In een ouder exemplaar van het Eindhovens Lachblad zag hij wéér een overlijdensadvertentie van de familie Ringelaar. Vader Ringelaar meldde daarin dat een ernstig auto-ongeluk het leven van zijn zoon Sebatiaan had beëindigd, op 21 september jl.

Harrie heeft het artikel in de krant over het ongeluk op de site van het ED opgezocht. Sebatiaan heeft waarschijnlijk te hard gereden. Op de foto bij het artikel staat de boom waar hij tegenaan is gereden op de plaats waar even daarvoor Sebatiaan nog zat. Sebatiaan kan op het moment van het ongeluk in elk geval weinig hebben geleden.

Hoeveel ongeluk kan een familie treffen? Op die vraag komt natuurlijk nooit een antwoord. Maar Harrie denkt dat de hoeveelheid ongeluk die de Ringelaars hebben gehad in elk geval het maximaal verwerkbare overschrijdt. Hopelijk vergist Harrie zich in Het Geloof en is er voor de gelovigen, zoals meneer Ringelaar, in elk geval een mooi leven ná de dood.

Kloteklanten (7?)

(Wat voorafging: Harrie beëindigde zijn abonnement op het Algemeen Dagblad, omdat de bezorger op zaterdag geen of de verkeerde krant bracht en niet aan nabezorging deed. Harrie trachtte daarop over te stappen op NRC Next. Hij stuurde vandaag deze mail aan die krant).

Goedemorgen,

De bezorger van onze vorige krant begon er een gewoonte van te maken om ons op zaterdag geen of de verkeerde krant te brengen. Van nabezorging had men daar al helemaal nooit gehoord. Ik heb me daar lange tijd enorm over op zitten winden, de krant uiteindelijk opgezegd en een proefabonnement op NRC Next Plus aangevraagd.

Op 25 september heb ik het eerste exemplaar ontvangen. Helaas was het op 29 september al mis en ontving ik géén krant. Ik heb getracht u dat per telefoon te melden, maar u had het erg druk, werd me door een automatische mevrouw verteld. Zij adviseerde me een andere keer terug te bellen.

Ik heb u mijn klacht toen maar per mail gemeld en daar direct bijgezegd dat ik mijn proefabonnement direct wilde beëindigen. Ik heb namelijk geen zin om me wéér op te gaan winden over de bezorging van een krant.

Helaas volgde geen nabezorging. Sterker nog: er volgde –behalve een ontvangstbevestiging van mijn klacht- helemaal niets. Ik heb u daarom gisteren nog drie keer gebeld. De eerste twee keren vertelde de automatische mevrouw me weer dat het erg druk was en dat ik beter een andere keer terug kon bellen.

De derde keer kreeg ik een meneer aan de telefoon, die mijn klacht niet terug kon vinden. Hij bood me nog aan om het met een nieuw proefabonnement recht te gaan zetten, maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Hij heeft daarop beloofd het proefabonnement te beëindigen. Ik heb hem gevraagd dit per e-mail te bevestigen. In eerste instantie vond hij dit nogal lastig, maar in tweede instantie beloofde hij het toch te zullen doen.

Helaas is ook dit niet goed gegaan denk ik. Ik heb namelijk nog steeds geen bevestiging van u ontvangen. Daarom doe ik het zelf maar even met deze mail: ik wil geen kranten meer van u ontvangen!

Tot slot wil ik ook u de vraag stellen die ik de uitgever van mijn vorige krant stelde: begrijpt u waarom de lezersaantallen van (betaalde) kranten teruglopen? Ik wel!

Lustobject

Wat een teleurstelling. Vrouwen moeten niet langer als lustobject worden gezien.

Harrie las het gisteren al op Geen Stijl. Vreemd trouwens dat Geen Stijl zo'n slechte naam heeft in den lande. Tuurlijk, ze zijn nogal direct. En de taal die ze daarbij gebruiken is óók direct en afwijkend van de norm. Maar ze vertellen zelden iets wat niet waar is. Sterker nog: ze vertellen vaak dingen waarvan Harrie de indruk heeft dat anderen ze liever uit de publiciteit houden. Wat dat betreft is Geen Stijl net Het Leven zelf: elkaar netjes allemaal napraten en vooral niets schokkends zeggen. Brrrrr, daar heeft Harrie het niet zo op.

Maar vandaag staat het dus ook op de voorkant van de Volkskrant, dus het is wel degelijk een item: het kabinet vindt dat vrouwen niet meer als lustobject moeten worden gezien. We moeten af van de 'seksualisering van de samenleving'. De belangrijkste doelgroep is de jongeren. Het kabinet wil die groep ontseksualiseren door 'de media' te vragen om terughoudend te zijn met seksistische beeldvorming.

Harrie moet wel lachen om het kordate standpunt dat het kabinet hiermee inneemt. Tegelijkertijd vraagt hij zich af of onze bewindvoerders wel weten hoe de wereld in elkaar zit. Tuurlijk kun je MTV vragen om geen seksueel getinte videoclips meer te vertonen. Je kunt een melkboer ook vragen om te stoppen met de melkverkoop. Maar in beide gevallen zal men schaterlachend weglopen, omdat men zo gewoon zo veel mogelijk wil verdienen.

Daarnaast vraagt Harrie zich af of de vrouwen die men zo graag wil beschermen wel bescherming nodig hebben. Harrie denkt dat veel vrouwen zelf maar al te graag als lustobject willen worden gezien. Of is het door de klimaatverandering dat ze tegenwoordig in weinig meer dan wat uitgebreide lingerie door de stad lopen?

Volgens Harrie kunnen mensen heel goed zelf inschatten wat hun levenswijze en gedrag voor gevolgen heeft. Vooral de reacties die hi hoorde nadat onlangs bleek dat twee Groningse homofielen andere homofielen met HIV-besmet bloed injecteerden hebben hem de schellen van de ogen doen vallen. Hij heeft toen in interviews allerlei homofielen horen verklaren dat ze graag onbeschermde sex hebben met andere -hen vaak volkomen onbekende- homofielen. De kans dat ze dan sex hadden om mt HIV te worden besmet gaf een extra kick aan hun sexleven.

Harrie moest toen denken aan de dure campagnes die de overheid voert om condoomgebruik te stimuleren. In één klap werd hem duidelijk dat die campagnes inderdaad zo zinloos zijn als Harrie altijd al vermoedde. Net zo zinloos als de nu gestarte campagne om media te vragen terughoudend te zijn met het vertonen van seksueel getinte beelden.

Eén geluk trouwens voor vrouwen die geen lustobject willen zijn: de meeste vrouwen zijn te lelijk om een lustobject te zijn.

Dokter

Harrie’s rechteroor is verstopt. Let wel: hij hééft het niet verstopt (het zit nog gewoon aan zijn hoofd), maar het ís verstopt.

Het zal wel samenhangen met Harrie's steeds vaker optredende luchtwegklachten. Volgens dokter Tuur zal Harrie vanaf z’n zestigste aan de zuurstof moeten als ie niks aan zijn luchtwegen doet. Daarom heeft ie een puffer van Tuur gekregen. Moet ie elke dag een keer puffen om zijn luchtwegen in conditie te houden. Maar Harrie vergeet dat meestal, zodat ie beter vast een zuurstoffles kan bestellen. Bestelt ie er meteen een rollator bij, ander is het zo’n gesjouw!

Omdat zo’n verstopt oor wel erg lastig is, besloot Harrie maandagmorgen om een afspraak met Tuur te maken.

TRINGGGGGG......TRINGGGGGGGG
- Welkom bij Huisartsenpraktijk Ringeltuur. Om u zo goed mogelijk van dienst te kunnen zijn, laten wij u een keuzemenu horen. Voor dringende spoedgevallen toetst u een 1. Belt u voor een herhaalrecept, toets dan een 2. Wilt u de assistente spreken, toets dan een 3. Als u geen keuze maakt, wordt u automatisch doorverbonden met de assistente.
- (Harrie toetst een -3-)
- De assistente is in gesprek. Een ogenblik geduld alstublieft.
- ....
- De assistente is nog steeds in gesprek. Nog een ogenblik geduld alstublieft.
- ....
- TUUT TUUT TUUT
- (HvG) Godverdomme!

TRINGGGGGG ....TRINGGGGGGGG
- Welkom bij Huisartsenpraktijk Ringeltuur. Om u zo goed mogelijk van dienst te kunnen zijn, laten wij u een keuzemenu horen. Voor dringende spoedgevallen toetst u een ....
- (Harrie toetst een -3-)
- De assistente is in gesprek. Een ogenblik geduld alstublieft.
- ....
- De assistente is nog steeds in gesprek. Nog een ogenblik geduld alstublieft.
- ....
- De assistente is (KLIK) Huisartsenpraktijk Ringeltuur, met Gemma?
- (HvG) Ja goedemorgen, u spreekt met Harrie van Geffen. Ik wilde vragen of ik voor morgen een afspraak kan maken met dokter Tuur.
- (AvT) Oe, dat zal niet lukken. Tuur werkt nooit op dinsdag.
- (HvG) O ja, dat is waar ook. Moderne dokter! Kan het dan woensdagmiddag?
- (AvT) Op woensdagmiddag is de praktijk altijd dicht.
- (HvG) O, dat is niet zo mooi.
- (AvT) Nee, voor u niet hihihi, voor ons wel!
- (HvG) Ja, dat snap ik. Nou, dan ga ik wel thuisdokteren. Tot ziens!
- (AvT) Dag.

In de dagen die volgden heeft Harrie baby-olie, een waterige oplossing van TeaTree, een zeepemulsie, een teerbevattend huidsmeersel en wat vaginale creme in zijn oor gespoten, alles in ongelijke hoeveelheden en wisselende samenstellingen. Helaas heeft dit alles niet tot een bevredigend resultaat mogen leiden. Sterker nog, sinds gisteren zit Harrie’s rechteroor nu potdicht en begint zijn linkeroor te jeuken. Hij heeft daarom gisteren nog eens met Gemma gebeld en nu kan ie vanmiddag naar Tuur toe.

Huishoudelijke mededelingen

Dit wordt bericht 88 of zo. 88 allemaal vrij lange stukken. En dan is het onvermijdelijk dat Harrie de plank eens misslaat, de tijd hem nieuwe inzichten biedt of hij 'gewoon' iets recht moet zetten. Komt ie!

1. Het klopt dat u niet meer op berichten kunt reageren. Harrie kreeg toch een beetje het idee dat hij voor ú schreef door u de mogelijkheid te bieden een reactie te geven. Maar hij schrijft vooral voor zichzelf. Dat u het leest is leuk en genoeg. Wilt u toch iets tegen Harrie zeggen, mail hem dan maar gewoon. Heeft u Harrie's mailadres niet, dan heeft u pech.

2. Enkele lezers waren nogal geschrokken van Harrie's laatste stukje (LULKOEK), omdat Harrie daarin zegt dat de overheid graag op wazige wijze communiceert. "Dat zeg je toch niet over je eigen werk" was de algemene strekking van de reactie's.

Even voor alle duidelijkheid: Harrie vindt dat er best eens een kijkje in de keuken van de overheid mag worden geboden. Hij zit daar van úw geld te werken. En nog iets: in heel Nederland wordt tegenwoordig praat gebezigd die voor niemand meer echt te begrijpen is. Daar gaat Harrie het een volgende keer over hebben. En hij vindt het wél zo eerlijk om eerst zijn eigen nest te bevuilen alvorens hij in het uwe kakt.

3. Harrie voorspelde een rampseizoen voor Ajax. Met de uitschakeling in de voorronde van de Champions League zat ie direct goed op koers. Maar tegen zijn verwachtingen in staat Ajax wel bovenaan in de eredivisie. "Hoe verklaar je dat nou?", vragen diverse Harrie-watchers zich af.

Harrie heeft er natuurlijk wel een verklaring voor. Ajax heeft -zoals hij al eerder heeft gezegd- altijd als hofleverancier voor Pisvee gediend. Die konden daardoor jarenlang de prijzen ophalen. Ajax kocht in al die jaren maar twee ex-Pisvee-ers: Gert Bals en die ene jongen die met een kapotte knie aankwam, 3 jaar revalideerde en toen de AOW in ging. Zijn naam is aan Harrie's geheugen ontschoten.

Maar dit jaar staan er ineens 4 ex-Pisvee-ers in ons team: Colin, Stam, Rommedahl en Huntelaar. En zie: ineens draait Ajax zoals Pisvee in de beste tijd! Het voetbal is niet om aan te zien, maar we staan wél bovenaan! Dus Harrie moet bij deze even door het stof voor de Ajax-leiding: Harrie heeft het echt verkeerd gezien en feliciteert u alsnog met het nieuwe beleid om ex-boeren in te slaan!

Lulkoek

Harrie had een kleine aanvaring op zijn werk. Harrie’s baas had hem namelijk gevraagd om in een belangrijk overleg te zeggen dat hij (de baas) een bepaald plan niet zo goed vond. Harrie vond het plan trouwens zelf ook niet goed. En dus zei Harrie in dat belangrijke overleg dat zijn baas het plan niet zo goed vond.

En dat blijken veel mensen dus heel vreemd te vinden aan Harrie, dat hij dingen duidelijk zegt. Een ei dat op de rand van de pan wordt gebroken en daarna in boter wordt gebakken, noemt hij bijvoorbeeld een gebakken ei. En een ei dat ongebroken gedurende 6 minuten in kokend water wordt gelegd, noemt hij een gekookt ei (niet vergeten de wekker te zetten, anders wordt het een hardgekookt ei!).

Maar zoals u had kunnen weten is Harrie ambtenaar. En duidelijke taal gebruiken als ambtenaar, dat is niet echt gebruikelijk. Sterker nog: het is eigenlijk zelfs ongewenst! Het zou immers zomaar kunnen gebeuren dat iemand gaat begrijpen wat je zegt! En als iemand weet wat je bedoelt, kan ie achteraf ook gaan klagen dat je niet hebt gedaan wat je hebt beloofd. En dan kan je ‘erop worden afgerekend’, zoals Holleeder zou zeggen. En ergens op afgerekend worden, daar heeft een ambtenaar nou écht een broertje dood aan!

In elk geval waren de mensen in het belangrijke overleg in rep en roer na Harrie’s woorden. Want wat zei Harrie daar nou toch? Er werd wat geroepen door de een, er werd wat geroepen door de ander en toen werd het langzaam stil. Want uiteindelijk waren ze het wel eens met Harrie en zijn baas.

Maar dat kwam één van de mensen in het belangrijke overleg eigenlijk niet zo goed uit. Dat was dan ook iemand van het ministerie, dus echt hoog qua ambtenaar. Veel hoger dan Harrie. En die ministeriemens ging na het overleg tegen andere ambtenaren (die er niet bij waren geweest) verklappen wat Harrie had durven zeggen. Via via kwam dat weer bij Harrie en bij zijn baas terug.

En nou is het niet direct zo dat Harrie een verbod heeft gekregen om een ei dat ongebroken gedurende 6 minuten in kokend water wordt gelegd een gekookt ei te noemen (en nog steeds niet vergeten de wekker te zetten, anders wordt het een hardgekookt ei!), maar het lijkt er toch verdacht veel op.

Leest of hoort u dus weleens dat ambtenaren zeggen dat ze hun best gaan doen om duidelijker met u te gaan communiceren? En dat ze daar soms zelfs voor op een cursus gaan? Geloof er dan niks van en weet dat het weggegooid geld is. Maar niet achter Harrie’s rug om verder vertellen dat hij dat gezegd heeft he?

Koopkracht

Afgelopen weekeinde waren Dinie en Harrie in Den Haag. Na jaren eindelijk weer eens even weg zonder de kinderen. Die waren -samen met Elvis- bij Dinie's moeder en dus helemaal blij.

Dinie had een hotel gereserveerd in Den Haag. Toen ze er zaterdag aankwamen konden ze meteen in hun kamer, die hoger dan lang was. Daarna wilden ze de stad in, wat nog niet eenvoudig bleek voor twee provincialen. Toen ze buiten stonde, was Harrie eerst z'n geld vergeten. Terug naar binnen dus en weer naar buiten, om erachter te komen dat het te warm was voor een jas. Terug naar binnen dus en weer naar buiten, waar bleek dat Harrie z'n zonnebril nodig had. Terug naar binnen dus en weer naar buiten. De receptioniste begon er inmiddels het hare van te denken. Nu bleek dat het fototoestel nog boven lag. Nog één keer ging Harrie naar binnen en -de receptioniste vrolijk groetend alsof hij haar voor het eerst die dag aanschouwde- weer naar buiten.

Op een steenworp afstand van het hotel bleek een enorm complex te liggen, waarin bij nader onderzoek de paarden van de koningin bleken te wonen. Harrie vroeg zich af of het eigenlijk wel gepast was dat zo'n stel stomme beesten op zo'n peperduur stuk terrein woonden, maar Dinie adviseerde Harrie terecht om dit weekeinde te besteden aan ontspanning en niet te zoeken naar antwoorden op retorische vragen.

Een paar straten verderop stuitte Harrie weer op iets interessants: een bord waarop was vermeld dat de straat waarin het bord stond de volgende dag zou zijn afgesloten, omdat de Gouden Koets van de koningin er dan een proefrit in zou maken.

Natuurlijk het was bijna Prinsjesdag! Dat had Harrie zich niet gerealiseerd! Hij heeft thuis twee prinsjes, dus voor hem is het elke dag Prinsjesdag, maar de Gouden Koets! Die had hij nog nooit in het echt gezien.

Onmiddellijk moest hij denken aan dat prachtige verhaal van zijn favoriete schrijver Bob den Uyl (God hebbe zijn ziel), die eens in Den Haag liep terwijl het Prinsjesdag bleek te zijn. Ook hij had de Gouden Koets niet eerder in het echt gezien en had er naar eigen zeggen 'best een uurtje voor over om dit tekort in mijn ervaringswereld op te heffen'. Den Uyl kon de route der koets destijds eenvoudig vaststellen, omdat deze werd gemarkeerd door een dun laagje zand dat daar -naar hij aannam- was neergestrooid 'om het slippen der rijtuigen te voorkomen of juist te bewerkstelligen'. Uiteindelijk zag Den Uyl de koets en zelfs zag hij de koningin, die in zijn richting zwaait. Den Uyl merkt dan op: "Ik zwaai niet terug; ik ken mijn manieren en zal nooit de vlerkerigheid begaan op straat naar mij onbekende dames op leeftijd te wuiven, zelfs niet als zij onmiskenbaar de indruk wekken daarvan best gediend te zijn".

Helaas werd Dinie tijdens het weekeinde in de nek gevat door een opkomende griep, waardoor zij steeds minder animo voelde om de proefrit der koets op zondag te gaan bekijken. Ontbijten zouden ze, dan nog even naar zee en dan vervroegd terug naar huis. Maar tijdens het ontbijt nam een oorverdovend hoefgetrappel bezit van de ontbijtruimte. Harrie vermoedde dat dit weleens de paarden uit het naburige complex konden zijn, die op weg waren naar de proefrit.

Hij bleek het juist te hebben geraden. De hele straat waarin het hotel was gevestigd was vergeven van de paarden. Ze stonde in groepjes bij elkaar en keurig in het gelid. Op sommige zaten mensen met sabels, op andere had de berijder een instrument als wapen. Ze stonden zeker een minuut of tien stil in de straat. Verderop zag Harrie dat de politie bezig was de straten verkeersvrij te maken om de paarden een vrije doortocht te kunnen bieden. De Gouden Koets was er helaas nog niet bij.

Op weg naar het strand mopperde Harrie over het aanschouwde. Hij had zich namelijk nooit gerealiseerd dat zijn belastinggeld ook al aan oefenritjes voor dit soort flauwekul wordt besteed. Een oefenritje voor een tocht die uiteindelijk bestaat uit een paar honderd meter, van Paleis Noordeinde naar het Binnenhof. Zal het 300 meter zijn? Dat hij het salaris voor de koningin en haar almaar uitdijende familie betaalt vindt ie al erg, maar dit leek hem het toppunt van spilzucht. Goed, het was aardig om die paarden te zien, maar de wetenschap dat minstens tweehonderd goedbetaalde mensen een hele dag aan alleen een oefening kwijt zijn was hem toch iets te zot.

De volgende dag zag Harrie dat de hele paardenstoet die dag wéér bijeen was geweest. Nu was het strand het strijdtoneel, waar de paarden les kregen om tegen harde knallen en schreeuwende kinderen te kunnen.

Op dinsdag was dan de eigenlijke dag. Daar heeft Harrie uiteindelijk niets van gezien, maar hij heeft wel in de krant gezien dat de koningin -nadat ze uit haar koets was gestapt, mocht vertellen dat het goed gaat met ons land en dat alle hardwerkende mensen daarom weer wat extra geld mogen inleveren.

Spinnen

Iets te hard gespind.





Harrie's mobiele telefoon ging van de ene op de andere kapot. Geen nood natuurlijk: Harrie schroeft apparaten in geen tijd open. Dat er bij het terugplaatsen der onderdelen weleens wat overblijft (zie 6 september) is daarbij een hinderlijk bijverschijnsel.

In elk geval schroefde Harrie zijn kapotte Nokia open en zag niets dat stuk leek. Daarom kocht hij exact dezelfde Nokia, maar dan een nieuwe zonder defecten. Toen kon ie vaststellen dat de accu van de stukke in elk geval nog in orde was.

Op Marktplaats vond ie een nieuw printplaatje voor z'n Nokia en toen ie die had besteld, betaald en geplaatst deed de Nokia het nog steeds niet. Daardoor werd uiteindelijk duidelijk dat het laatste resterende onderdeel, het beeldscherm van de telefoon, stuk was. Maar dat vond Harrie te duur om óók nog los te kopen. Bovendien was ie toen al een paar essentiele schroeven en twee drukknopjes kwijt. Zat Harrie dus met twee goede printplaatjes, één goede batterij, een incomplete behuizing en een kapot display.

Maar terwijl Harrie zich op onderdelen voor z'n Nokia orienteerde op Marktplaats, stuitte hij op wat Sony-telefoons. De luxere versies daarvan bleken een ingebouwde mp3-speler te hebben, een radio, een fotocamera en een videocamera. Harrie -enthousiast geworden door stiekeme filmpjes op Internet van vechtende scholieren, slaande leraren en vrouwen op roltrappen zonder ondergoed maar met korte rok- besloot daarop op Sony over te stappen.

Hij verkocht zijn Nokia-restanten en vond een aardige Sony. Maar toen ie ermee thuis kwam, bleek de fotocamera het niet te doen. En toen ie hem openschroefde hield ie dus eerst een onderdeel over en daarna deed de camera het nog steeds niet.

Harrie verkocht hem dus weer en bestelde een nieuwer model, een zwarte. Tegelijkertijd zag ie ook nog een mooie bruin-rode en die haalde ie in de buurt op. Maar toen ie dáár mee thuis kwam, bleek ie er alles mee te kunnen doen, behalve bellen. Voor een telefoon vond Harrie dit een handicap, dus die heeft ie gisteravond weer teruggebracht.

Maar nu is z'n zwarte Sony binnen en die is helemaal in orde. Op het geheugenkaartje ervan staan nog wat foto's en filmpjes van de oude eigenaar. Vrienden van die oude eigenaar blijken een hobby te hebben aan het optillen van achterkanten van auto's, terwijl andere vrienden dan zo hard mogelijk gas geven. Dit levert diverse filmpjes op, die in eerste instantie hevig rokende autobanden tonen, waarna het beeld langzaam verandert in een egaal grijs geheel.

Gelukkig is de oude eigenaar op zijn telefoon wél zuinig geweest.

Yoga

Harrie heeft weleens het gevoel dat er twee smurfen in zijn buik wonen. En die smurfen doen op sommige momenten een handeling met Harrie's buikinhoud, die hetzelfde aanvoelt als wanneer vroeger iemand prikkeldraad bij je deed.

Maar prikkeldraad deed alleen pijn aan je arm. Als die smurfen met je buik bezig zijn, levert dat nogal een gespannen gevoel op. En dat gevoel belet Harrie bij tijd en wijle om de vrolijke snuiter te zijn die hij graag is.

In een helder moment besloot Harrie daarom om de smurfen het leven zuur te maken en meldde hij zich aan voor yoga. Harrie hoopt dat smurfen niet van yoga houden.

In de slechtste periode van zijn leven heeft Harrie al eens een curus yoga gedaan in Utrecht, op de universiteit. Aan het einde van elke les viel ie in slaap en dat gaf toen toch in elk geval tijdelijk wat geestelijke verlichting.

Nu had ie zich wéér aangemeld bij de universiteit, maar deze keer in Geldrop. Harrie hoopte dat zijn medecursisten -net als in Utrecht- weer van het type 'rechtenstudente' zouden zijn. Dat viel echter een beetje tegen.

Toegegeven, er waren wel veel vrouwen. Sterker nog: er waren alléén maar vrouwen. 14 stuks in totaal. Maar in niets leken zij op de onbespoten vruchten die Harrie zich uit zijn Utrechtse tijd herinnerde. Deze waren allemaal minstens twee keer zo oud en twee keer zo zwaar. En van het onschuldige van die meisjes uit Utrecht was in deze vrouwen werkelijk niets terug te vinden.

De cursusleidster heette Ans en zij maakte voor de nieuwkomers duidelijk dat haar manier van yoga geven erop is gericht om aan te leren voelen wat goed voor je is. En blijkbaar deed Ans het goed, want binnen een half uur had Harrie al geleerd dat het goed voor hem was om net te doen alsof er geen andere cursistes waren.

Eerlijkheidshalve moet ie toegeven dat het gros van de vrouwen gewoon stil was en de oefeningen deed. Daarentegen waren er de dames Regelzucht, die voor Harrie wel een aparte kleedkamer zou regelen, mevrouw Zorgplicht, die erop aandrong dat Harrie toch vooral kussentjes pakte om er allerlei lichaamsdelen op te laten ontspannen, en mevrouw Drankdoos, die haar dagelijkse portie duidelijk nog niet binnen had en daar erg onrustig van werd, om de kalmte van de overige dames meer dan teniet te doen.

Aan het einde van de les kwam Ans nog even aan Harrie vragen of hij het niet vervelend vond, als enige man tussen 14 vrouwen, maar Harrie zei dat het best meeviel als hij zijn bril afzette.

Kloteklanten (deel 6 alweer?)

IZA: "IZA Zorgverzekeringen, met mevrouw Mandje, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
Harrie: "Goedemorgen, u spreekt met Harrie van Geffen uit Nuenen. Ik heb een vraagje over een nota die ik bij u heb ingediend en die om een mij niet geheel duidelijke reden niet door u is betaald"
IZA: "He wat vervelend nou. Over wat voor nota gaat het?"
Hvg: "Een rekening van de opticien. Ik heb een nieuwe bril gekocht. En volgens mij betaalt u dan altijd wel een paar euro en ik dacht: die paar euro pak ik even mee. Maar u wilt blijkbaar niks betalen deze keer".
IZA: Dat is vreemd, want u mag eens per twee jaar een nieuwe bril van ons kopen en krijgt dan een maximumbedrag van ons terug. Heeft u misschien een polisnummer voor me, dan kijk ik even naar de details".
Hvg: "Uiteraard, dat is 070.YGH.957.PJD.406".
IZA: ..................."Meneer Van Geffen?"
HvG: "Dat ben ik".
IZA: "Pootlaan 45 in Nuenen?"
HvG: "Daar woon ik".
IZA: "Wat is precies het probleem?"
HvG: "Nou, ik heb u dus de originele factuur van de brillenwinkel toegezonden, om die paar euro van u te krijgen. Dat vind ik altijd al raar, dat ik u de originelen moet toezenden ...."
IZA: "We kunnen natuurlijk niet met kopieën gaan werken, dan kan iedereen een rekening wel 10 keer indienen".
HvG: "Ja, maar nu kan ik niet terug naar de winkel als onze Ricardo op mijn bril gaat zitten of als Elvis er met zijn poot tegaan zwiept, want dan heb ik de originele factuur nodig. Maar goed, ik kreeg een paar dagen geleden een enveloppe van u met een kopie van mijn factuur en daar zat een standaardbriefje van u bij. En in dat standaardbriefje stond dat u mijn factuur terugstuurde. En dat was niet zo, want ik kreeg alleen een kopie ervan. En er stond ook dat u mij niks ging vergoeden. En de reden waarom u niks zou gaan vergoeden stond in een andere brief die ik al had gehad of nog zou krijgen. Nou en die brief waarin de reden stond waarom ik niks van u kreeg had ik toen nog niet gehad, maar gisteren wél".
IZA: "En wat was de reden?"
HvG: "De reden was dat ik geen originele factuur bij u had ingediend. Maar die had ik dus juist wél ingediend en u heeft hem ook gehad, want anders had u er mij geen kopie van kunnen sturen. In elk geval heb ik die rekening nu niet meer, want u heeft hem nog steeds als u hem niet heeft weggegooid en ik kan hem dus ook niet nog een keer aan u opsturen".
IZA: ..........
HvG: "Snapt u het probleem?"
IZA: "Ja, ik kijk even wat na. ............."Aha, ik zie het al".
HvG: "Verklap het me!"
IZA: "De factuur staat niet op uw naam. Uw naam moet erop staan en uw adres, de sterkte van de bril, enzovoort. Op uw rekening staat dat allemaal niet en dan kan de rekening ook van uw buurvrouw zijn".
HvG: "Mijn naam staat wel op die factuur, dat zie ik hier op de kopie. En ik kan u verklappen dat weinigen hier in de buurt Harrie van Geffen heten hoor".
IZA: "Toch hebben we een andere nota nodig. Met uw naam, adres, geboortedatum, oogsterkte, montuurprijs, enzovoort".
HvG: "Moet ik er ook in laten zetten wanneer mijn vader mijn moeder verliet, mijn zoontje zijn arm brak en ik werd ontmaagd?
IZA: ................
HvG: "Is het misschien een idee om zoiets de volgende keer meteen in een brief op te nemen? Als u me twee brieven stuurt om me te vertellen dat u niet gaat betalen, is er misschien in één van die twee brieven wel een plekje om de échte reden te vermelden waarom u me niet gaat betalen. Dat scheelt me weer een boel vraagtekens en prikkels, een telefoontje en een stukje voor mijn weblog".
IZA: "Kan ik anders nog iets voor u doen meneer Van Geffen?"
HvG: "Nee, voor deze keer weet ik weer genoeg".
IZA: "Dan wens ik u een hele fijne dag toe meneer Van Geffen".
HvG: "Het zal aan u niet liggen mevrouw Mandje. Goedemorgen".
IZA: "Goedemorgen".