Zo schiet het niet op met zo'n weblog natuurlijk. In twee weken twee stukjes. Dan kun je net zo goed stoppen. Maar dat doet Harrie natuurlijk niet. Net nu de geruchten steeds sterker worden dat hij met sommige van zijn stukjes bij een groeiende groep mensen het bloed onder de nagels weghaalt zeker? Dat zou natuurlijk dom zijn.
Harrie had ook deze keer een goed excuus om niet te schrijven. Na Ricardo werd Harrie nu namelijk zelf ziek. Twee daagjes maar hoor, maar voor het einde van de week had ie al vrij gepland, dus hij had weinig tijd deze week.
Viel trouwens nog niet mee om ziek te zijn. Op ziektedag één kreeg ie minstens tien telefoontjes met steeds dezelfde vraag waar hij geen antwoord op wist. Via de mail kwam er óók nog een vraag, waarvan beantwoording minstens een halve dag zou kosten. Zal wel horen bij de moderne tijd, waarin iedereen -behalve Harrie trouwens- zichzelf onmisbaar acht.
De vrije vrijdag zou Harrie gebruiken om samen met Dinie inkopen te gaan doen voor Sinterklaas. Want Ricardo gelooft nog steeds in de Sint, net als alle andere kinderen op één na in zijn klas. Dinie en Harrie polsten toch even hoe Ricardo er tegenaan keek om maar één (groot) cadeau te krijgen met Sinterklaas. Maar dat plan viel slecht: Ricardo wilde véél cadeautjes.
En omdat Dinie en Harrie hebben besloten dat dit hoe dan ook het laatste jaar is dat Ricardo in de Sint gelooft, zullen er nog één keer veel cadeautjes zijn. Die hebben Dinie en Harrie vrijdag in goede harmonie bijeengezocht en ingepakt. Was dus wéér een dag voorbij zonder kans om te schrijven.
Gisteren is Harrie dan druk geweest met de surprise die hij nog moest maken voor de pakjesavond die hij volgende week zondagmiddag heeft met Dinie's familie. Die zijn gek op surprise's zeggen ze elk jaar weer. Harrie vraagt zich weleens af of Dinie's familie eigenlijk wel weet dat 'surprise' aan het Frans ontleend is en dat het verrassing betekent, want direct na het trekken der briefjes met namen, beginnen ze aan elkaar te vragen: "Wie heb jij?".
Bij de eerste briefjestrekking die Harrie in Dinie's familie mocht meemaken dacht hij nog even dat dit een grappig bedoelde en onschuldige vraag was, waarop natuurlijk niemand een (eerlijk) antwoord zou geven. Al snel bleek dat hij hier een ernstige vergissing beging. De pakjesavond zélf blijkt voor Dinie's familie namelijk maar bijzaak te zijn in een spel dat als doel heeft om de eerste te zijn die van alle deelnemers weet 'wie ze hebben'.
Harrie is nog echt van de oude stempel en heeft een hekel aan het gevraag en geroddel dat bij dit spel hoort. Zijn grote angst is dat hij nog eens midden in een erotische droom wakker wordt gebeld met de vraag 'wie heb jij?'
