De Van Geffen’s hebben dus herfstvakantie. Eerst wilden Dinie en Harrie ergens een huisje huren, maar Dinie stelde voor om vanuit huis wat dingen te gaan doen. Van de kosten van een huisje kun je immers veel doen en het eerste wat de Van Geffen's ervan hebben gedaan is gebowld.
Willie en Ricardo zijn gék op bowlen. Harrie vindt het óók wel leuk, maar ook vaak te warm. En dan kan je wel gaan blussen met trappist, maar dat geeft weer andere problemen. Op weg naar de bowling zag Harrie dat de Nuenense woonboulevard open was. Hij opperde nog even om dáár naartoe te gaan in plaats van naar de bowling, maar Willie en Ricardo vonden dat een belachelijk plan. Harrie hoopt vurig dat ze op hem blijven lijken.
Woonboulevards, braderieën, concerten: Harrie moet er niets van hebben. Als er meer dan twintig mensen bijeen zijn is het Harrie tegenwoordig al gauw te druk. Een soort claustrofobie voor mensen of zo. Als die mensen nou allemaal hun kop houden is het nog wel te doen, maar het vreemde aan De Mens is dat hij/zij juist meer geluid gaat produceren naarmate er meer van zijn soort bijeen zijn. Harrie herkent deze handicap overigens als geen ander, want zelf heeft hij er ook lang last van gehad. Nu heeft ie er alleen nog last van als ie teveel drinkt en dat is nog maar zelden het geval.
Het ergste van mensen in grote groepen vindt Harrie het als ze gaan zingen. Harrie houdt erg van muziek, dat is al eerder gezegd, maar mensen die samen gaan zingen blijken altijd weer erg beperkt in de keuze van hun repertoire. Daardoor wordt er al-tijd weer zo'n honderd-in-een-dozijn-liedje uitgekozen: meestal iets Nederlandstaligs, vaak ook iets populairs, maar áltijd iets van een verbazingwekkende eenvoud. "Het kleine cafe aan de haven", "Ach vaderlief toe drink niet meer", u kent het repertoire wel.
Het is mede daarom dat Harrie extra verheugd is als er af en toe nog eens een Nederlandse zanger boven het maaiveld uit komt met een niet-meezingbaar lied. Het meest recente voorbeeld op dat gebied is tegelijk een van de meest vaccinerende Nederlandstalige nummers die Harrie ooit hoorde. Het staat op de nieuwste cd van Spinvis, Goochelaars en Geesten, en het heet Wespen op de appeltaart.
Harrie heeft het nummer eerst een keer of tien moeten horen voor ie enigszins begreep waar het over ging. En toen ie dat eenmaal doorhad en de muziek zelf ook nog niet verveelde, wist ie al: dit wordt een van mijn favoriete nummers aller tijden.
Het nummer is trouwens niet echt geschikt voor op Harrie's begrafenis (zie http://harrievangeffen.blogspot.com/2007/10/dodenmars_11.html). Als Harrie het goed heeft, zingt Spinvis alsof hij een gek in een gesticht is, die daar een feestje heeft (eigenlijk moet Harrie natuurlijk zeggen dat Spinvis zingt alsof hij een jongen met een geestelijke beperking is, die een feestje in zijn opvanghuis bijwoont, maar Harrie houdt van klare taal). Op zich is een nummer over een gek op Harrie's begrafenis natuurlijk zeer wel op zijn plaats, maar de tekst lijkt er te vrolijk voor.
Inmiddels heeft Harrie het nummer al minstens vijftig keer gehoord en nóg kan ie het niet meezingen. Spinvis heeft de zinnen van het nummer precies zo opgeschreven als een echte gek zou doen. Een geniale gek vindt Harrie. U kunt het nummer trouwens legaal beluisteren en er dan ook nog een minimalistische videoclip bij bekijken die de kunstenaar heeft bedacht. Ga daarvoor maar naar http://www.youtube.com/watch?v=F3ZTrGWSLf4&mode=related&search=.
