Spijt

Harrie zegt weleens dat-ie spijt heeft van bepaalde dingen, maar gisteren werd-ie terechtgewezen toen-ie dat woord gebruikte. "Je bedoelt dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt", zei zijn gesprekspartner. Die is zwaar gelovig en behoort dus tot de mensen die weten wat een woord waard is.

Harrie waakte er dan ook wel voor om te zeggen: "Nee, ik bedoel gewoon dat ik er spijt van heb, trut!" Voor je het weet word je weer uitgemaakt voor vrouwenhater en daar had Harrie even geen zin an. Hij dacht daarom eens goed na over de woorden van zijn gezelschapsdame.

Maar het kwartje viel toch geen andere kant meer op, zodat Harrie een tweede poging deed om te mogen vinden dat hij spijt had van hetgeen hij te berde had gebracht. Gelukkig bleek de bijbelvaste kennis een waardig vertegenwoordigster van haar soort en dus merkte ze opnieuw op dat Harrie mis zat en dat hij gewoon een verkeerde keuze had gemaakt.

Harrie heeft het er toen maar bij laten zitten. Sinds hij weer vrijgezel is, is er op een bepaalde manier een enorme rust in hem gevaren. Die rust maakt dat Harrie niet meer zo nodig zijn gelijk hoeft te halen in discussies. Als iemand het met hem eens is vindt Harrie dat prima. Maar als dezelfde iemand juist met hem van mening verschilt vindt Harrie het net zo prima. Er is momenteel niets meer te bewijzen wat Harrie betreft. In plaats van een derde poging te doen, nam Harrie dus een stokbroodje met olijventapenade en spoelde die weg met een slok port.

Baas

Omdat het buiten ineens koud werd heeft Harrie deze week de bak met sjaals, handschoenen en mutsen tevoorschijn getoverd. Ricardo pakte er meteen een sjaal en een paar handschoenen uit, maar Willie legde direct beslag op een grijze muts. 

"Volgens mij is die eigenlijk van je moeder", zei Harrie nog, maar toen had Willie de muts allang op zijn hoofd gezet. Gewoon, overdag, binnen.

Sindsdien zet Willie de muts eigenlijk alleen nog maar af als-ie naar school gaat (en de muts als bescherming tegen de kou zou kunnen dienen) en als-ie gaat slapen. Harrie vond dat in eerste instantie een beetje raar. Waarom loopt een puber de hele dag met een muts op zijn kop? Toen Harrie een puber was liet-ie het wel uit zijn hoofd! Met een muts op je kop liep je voor lul. Kou lijden was stoerder. Dacht hij toen althans.

Toen Harrie ernaar vroeg lachte Willie hem een beetje schamper toe (of uit?). Snapte Harrie dat dan niet? Een beetje baas draagt een muts. En zijn broek vet laag, dus met een bazenriem halfweg je kont vastgezet, zodat je de bovenkant van je bazenonderbroek kan zien. Het is nou eenmaal de kleding die hoort bij de die-hard hiphopfans en Willie is een hele grote op dat gebied.

Gisteravond waren Willie en Harrie maar met z'n tweeën. Ricardo zou de avond en nacht bij een vriendje doorbrengen (niet slapend natuurlijk, want ze hadden een LAN-party). Harrie opperde om dan samen uit eten te gaan en Willie vond het een strak plan. Hij had de hele dag in zijn joggingbroek, T-shirt en muts rondgelopen en moest zich dus nog wel even douchen en omkleden voor ze weg konden.

Fris ruikend en ogend kwam hij naar beneden, met de muts nog steeds op zijn hoofd. Terwijl Harrie zijn schoenen aan deed, deed Willie zijn jas aan. Niets wees erop dat hij zijn muts af ging zetten. En hoewel Harrie aannam dat Willie wel snapte dat je niet met een muts op je hoofd in een restaurant kon gaan zitten, vroeg hij voor de zekerheid toch maar even of Willie tijdelijk afscheid kon nemen van de muts.

De immer vrolijke blik op Willies gezicht verdween als sneeuw voor de zon.
"Hoezo", luidde vervolgens zijn vraag, die geladen leek met 100% pure teleurstelling.
- "Je gaat toch niet met een muts op in een restaurant zitten?", was Harries antwoord, dat op haar beurt geladen leek met 100% onvervalst onbegrip.

Heel even was Willie stil, maar toen sloeg hij keihard terug:
"Ja maar dit is niet zomaar een muts, dit is een fashion statement!".

Hierna kwam de lach op Willies gezicht weer terug. En Harrie zelf moest er ook om lachen. Zodoende heeft Willie tapas gegeten met zijn muts op en heeft Harrie twee uur lang met toenemende bewondering naar een baas met een fashion statement op zijn hoofd zitten kijken.

Toch weer een beetje

Harrie heeft nogal wat verzoeken gehad om terug te keren. Nou was-ie dat natuurlijk niet van plan (je stopt of je stopt niet; Harrie wil geen tweede Heintje Davids worden), omdat-ie álles op wil kunnen schrijven wat hem bezighoudt. Ook de dingen waar anderen weleens 'verdrietig' van zouden kunnen worden.

Daarom heeft hij inmiddels een andere plaats gekozen waar hij zijn dingen opschrijft. Alleen heeft hij daar gekozen voor de schrijfwijze die eigenlijk iedereen altijd kiest, te weten de eerste persoon enkelvoud. En eigenlijk mist Harrie zijn Harriestijl (derde persoon enkelvoud) wel een beetje. Bovendien zijn er natuurlijk ook nog steeds dingen die best iederéén mag lezen.

Daarom komt Harrie toch een beetje terug. Vanaf morgen.

Einde

Harrie stopt er per direct mee. Op deze plek althans. Hij startte dit weblog voor zijn kinderen, voor later, zodat ze eventueel nog eens terug zouden kunnen kijken op de dingen die er in hun vader omgingen. Maar het liep een beetje uit de hand en meer mensen dan Harrie had verwacht gingen meelezen. En daardoor kreeg hij een beetje last van een soort Mathijs van Nieuwkerk-effect: teveel je best gaan doen om nóg populairder te worden.

En daarom gaat Harrie een nieuw weblog starten, dat alleen in te zien zal zijn voor degenen die hij dat toestaat. Voor de fans van Harrie is dat jammer, maar helaas.

Onhandigheid

Onhandigheid is dus een bijwerking van het moderne medicijn dat Harrie van de psychiater kreeg. Deze bijwerking spreekt kennelijk nogal tot de verbeelding, want Harrie wordt gék van de verzoeken om er meer over te vertellen. Voor al die drammers en zeurneuzen zal Harrie daarom drie onhandige moves noteren die hij heeft gemaakt sinds hij Lyrica slikt.

1. Na een dag hard werken komt het goed uit dat Harrie nog een grote bak nasi kant en klaar in de koelkast heeft staan. Dat scheelt een gang naar de winkel én koken. Drie minuten is voldoende om de nasi op te warmen in de magnetron. Na die drie minuten haalt Harrie de bak uit het apparaat en zet hem op zijn kop op het gasfornuis.

2. Lekker, een kopje Senseo na het eten! Elvis is ook blij als Harrie koffie drinkt, want hij weet dat hij dan een kauwkluifje krijgt. Bij de eerste geluiden van koffie zetten staat hij dus al naast Harrie in de keuken. Als Harrie zich afvraagt waarom Elvis zijn spitse snuit afwendt en het kluifje niet aanneemt, blijkt dat Harrie hem het oude koffiepadje presenteert. Zijn vermoeden dat het kluifje dan wel in de Senseo zal zitten blijkt juist.

3. Niets zo fijn als even douchen na het opstaan, maar eerst even tanden poetsen en scheren! Na het scheren moet het scheermes natuurlijk in de kast en hangt Harrie zijn handdoek meestal alvast over de wand van de douchecabine. Maar deze keer gooit hij het scheermes in de douchecabine en zijn handdoek in de wc.

Meerdere voorbeelden te over, maar teveel zelfspot is slecht voor de eigenwaarde, heeft een van Harries therapeuten ooit gezegd.

Dag van de psychische gezondheid 2011

Stel: je bent erkend bezitter van een matig stabiele psyche. En stel: je hebt het idee dat noch je huisarts, noch je psychiater écht weten wat de medicijnen die ze je voor kunnen schrijven voor je kunnen betekenen. En stel dan tot slot dat je ter compensatie van die zwakke psyche een hoog IQ van De Schepper hebt gekregen. Wat doe je dan als je op De landelijke dag van de psychische gezondheid 2011 opstaat met het gevoel alsof je dronken bent terwijl je al maanden geen alcohol hebt gehad en je -naarmate de dag vordert- steeds meer begint te wensen dat je dood was? Dan kijk je eens op de site van De landelijke dag van de psychische gezondheid 2011 natuurlijk!

Daar zie je dan tot je grote vreugde dat blijkbaar meer psychoten tobben met vragen over medijnen! Er staat namelijk niet alleen een telefoonnummer waar je met 'gewone' vragen over psychische zaken terecht kunt, nee, er staat ook een apart nummer van een Geneesmiddeleninfolijn! Dan aarzel je natuurlijk geen seconde en bel je dat nummer. Je kijkt wel even raar op als je de mededeling krijgt dat het nummer niet in gebruik is. "Verkeerd gekozen", denk je dan en je doet een tweede poging, maar als de ingeblikte reactie hetzelfde is weet je genoeg.

Je moet dan wel héél gek zijn als je je dan af laat schrikken en niet het algemene telefoonnummer belt. Op dat nummer gaat de telefoon wél over. Na een tiental seconden neemt een mevrouw op en zegt  "Ja hallo?". Even ben je dan van je stuk. Je wéét dat je het nummer van De landelijke dag van de psychische gezondheid 2011 hebt gebeld, maar je weet óók dat je een lotgenote aan de lijn hebt, die er zo te horen nog erger aan toe is dan jij. Ophangen is onbeleefd, dus zeg je waar je voor belt. Tot je opluchting is je lotgenote van het schrikachtige type en verbindt ze je meteen door met een normaal mens. 

Haar leg je uit dat je weinig vertrouwen hebt in de kennis van je huisarts en je psychiater, als het tenminste om medicijnen terzake het psychisch welbevinden en hun werking daarop gaat. De mevrouw blijkt je vraag helemaal te begrijpen, toont zelfs medeleven en zegt dan dat je voor dat soort vragen bij je huisarts of je psychiater moet zijn.

Nadat je dan op vriendelijke toon afscheid hebt genomen van de mevrouw verbreek je de verbinding en blijf je lichtelijk verbijsterd achter. De vraag komt in je op wie er nou eigenlijk gek is: jij of de mensen van De landelijke dag van psychische gezondheid 2011, maar zo'n vraag moet je niet meteen willen beantwoorden. Die moet je lekker laten rijpen. 

Misschien dat je er een antwoord op hebt als De landelijke dag van de psychische gezondheid 2012 voor de deur staat. Tegen die tijd kun je meteen even kijken of ze je tip ter harte hebben genomen en dat niet meer bestaande nummer van de Geneesmiddelenlijn van hun site hebben verwijderd.

Dag van de week van de maand van het jaar

Als niemand nadenkt bij het plannen wordt het voor Harrie natuurlijk erg lastig!

 Harrie wilde weleens weten of hij zijn kinderen een beetje goed opvoedt, zeker nu hij dat de helft van de tijd in zijn eentje moet doen. Nu wil het toeval dat morgen de Week van de opvoeding begint en dat er notabene in zijn eigen dorp een inloopspreekuur is waar je met opvoedvragen terecht kunt.

Harrie had datum en tijd dus al in zijn agenda gezet, maar wat blijkt? Morgen is ook de Landelijke dag van de psychische gezondheid! Een dag waar een erkend geesteszieke als Harrie natuurlijk aan deel móet nemen! Maar hoe moet dat dan met dat opvoeden?

Afijn, daar moet Harrie zelf natuurlijk een beslissing over nemen en hij heeft nog een nachtje om erover te slapen. Maar nu tegenwoordig werkelijk élke gelegenheid wel een dag of een week of een jaar in het middelpunt mag staan (Dag van het fruit, Week van de smaak, Maand van de wansmaak en maakt u het verder zelf maar af), lijkt het Harrie goed om de organisatoren eens te vragen wat data met elkaar af te stemmen.

Saai

Harrie is saai. Op zich verbaast hem het niet dat iemand dat over hem zegt. Dit weekeinde zijn zijn kinderen bijvoorbeeld bij Dinie, zodat Harrie drie dagen helemaal alleen is. Nou ja, alleen met Elvis dan. Maar zonder andere mensen, zonder afspraken. Hij praat dit weekeinde alleen tegen mensen die hij op straat of in winkels tegenkomt, tegen mensen aan de telefoon of af en toe tegen Elvis.

Zo gaat het niet élk weekeinde als de kinderen bij Dinie zijn. Soms spreekt hij in zo'n weekeinde weleens wat af met iemand, maar niet per definitie. En zeker niet omdat hij zich anders zielig voelt. Harrie kan heel goed alleen zijn namelijk en amuseert zich dan prima. Muziek luisteren, film kijken, klusje doen, wandelen met Elvis, krant lezen, noem maar op. En voor je het weet is het dan weer tijd om te gaan slapen.

Harrie vraagt zich weleens af of hij wel normaal en niet erg saai is, door zijn leven zo solitair en basaal te willen leven.  Stel dat er echt een God bestaat en Harrie moet hem straks gaan vertellen wat hij van zijn leven heeft gemaakt, zou God Harrie dan naar de hel sturen wegens het verkwisten van de mogelijkheden die Hij Harrie had gegeven? Of zou Hij Harrie juist op de schouder kloppen en hem zeggen dat Harrie als een van de weinigen had begrepen hoe je een leven moest leven? Vriendelijk zijn tegen anderen, ze helpen als dat kan en ze in hun waarde laten (zolang die anderen dat althans zelf ook doen). En verder je niet mee laten zuigen door de domme massa, die onder het motto "live life to the max" zorgt voor uitputting van de aarde en -door hun enorme prestatiedrang- ook voor uitputting van zichzelf.

Maar gelukkig zijn er mensen die veel minder moeite dan Harrie hebben om het gedrag van anderen te benoemen. Daardoor weet Harrie sinds kort dat er ten minste één persoon is die hem saai vindt. Harrie hoorde het van een hele betrouwbare bron, iemand die erg dicht in de periferie van de betreffende persoon verkeert. Over de vraag of die persoon (met wie Harrie best veel tijd van zijn leven contact heeft gehad) daadwerkelijk heeft gezegd dat Harrie saai is hoeft hij dus niet te piekeren.

Toch heeft het Harrie weer even aan het denken gezet. Maar uiteindelijk heeft hij besloten de mening te laten voor wat die is: een ongevraagde oprisping van een pion uit de domme massa.

Dokter

Tot de mooiste dingen in het leven rekent Harrie de bezoeken aan Joop, zijn huisarts. Joop en Harrie begrijpen elkaar. Daardoor wijken hun gesprekken waarschijnlijk meestal af van de standaard dokter-patiënt-gesprekken.

Dat gold zéker voor het gesprek dat Harrie vanmorgen met Joop had. Iemand had Harrie bang gemaakt over een paar moedervlekken die hij bezit en Harrie had afgesproken dat Joop er vandaag om half negen naar zou kijken. De eerste klant van de dag.

Toen Joop Harrie uit de wachtkamer kwam halen vroeg hij Harrie alvast in zijn spreekkamer te gaan zitten, omdat hij nog even iets tegen zijn stagiaire moest zeggen. Harrie voldeed aan Joops verzoek en wachtte. Hij keek tegen de achterwand van Joops beeldscherm aan en bedacht zich dat mensen in films in deze situatie stiekem bezit zouden nemen van de computer en allerlei wetenswaardigheden over bepaalde figuren zouden gaan opsnorren.

Terwijl Harrie overwoog om die filmster-gewoontes na te gaan doen hoorde hij een telefoon overgaan die heel anders klonk dan de telefoon die hij wel vaker bij Joop hoorde. Omdat de deuren van de spreekkamer nog open waren kon Harrie exact horen wat Joops assistente zei toen ze de telefoon opnam. Zodoende werd hem al snel duidelijk dat de telefoon die hij had horen overgaan was bedoeld voor spoedgevallen.

Maar het werd Harrie óók snel duidelijk dat degene die de spoedlijn had gebeld iemand was die de spoedlijn nogal eens misbruikte voor niet-spoedeisende zaken. De intonatie van de assistente liet daar geen misverstand over bestaan. Een paar keer vroeg ze aan de belster of Joop daadwerkelijk met spoed moest komen. Omdat ze blijkbaar geen bruikbaar antwoord kreeg, maar wel van de belster af wilde, trommelde ze Joop zélf op. Voor ze de telefoon aan hem overhandigde fluisterde ze nog dat de belster had gezegd dat ze het hele gesprek opnam, om eventueel tegen Joop te kunnen gebruiken.

Joop deed de deuren van zijn spreekkamer dicht en ging zitten. Harrie vroeg of hij moest opkrassen, maar Joop schudde van nee, terwijl hij het telefoongesprek overnam. De belster praatte hard genoeg om Harrie te laten vaststellen dat dit een kansloos gesprek werd voor Joop. Die probeerde af en toe wel iets te zeggen, maar kreeg daar geen ruimte voor van de vrouw, wier woordenwaterval even onstuitbaar leek als een hevige aanval van diarree.

Na enige tijd zette Joop de mevrouw even op de luidspreker. Niet netjes misschien, maar Joop weet dat hij zoiets kan doen met Harrie aan tafel. Joop en Harrie begrijpen elkaar. Het gaf Harrie de gelegenheid om vast te stellen dat er geen touw vast was te knopen aan de woordenbrij van de belster.

Nog iets later werd Joop uiteindelijk boos, wat niet bij hem past. Joop is altijd de beminnelijkheid zelve, maar nu dus even niet. Lang hoefde hij trouwens niet boos te zijn, want de belster verbrak het gesprek.

"Een fijne klant", zei Harrie.

- "Ze is gek", zei Joop.

"En nu?", vroeg Harrie. "Ga je nu naar haar toe?"

- "Ik ga eerst naar je moedervlekken kijken en afkoelen", was Joops antwoord.

Harrie mocht gaan liggen, Joop keek en stelde vast dat er niks ergs was. Harrie stond daarna op en terwijl hij zijn kleren fatsoeneerde pakte Joop zijn tas. Een echte mooie, ouderwetse dokterstas.

"Dus je gaat er tóch heen?", vroeg Harrie.

- "Ja," was Joops antwoord, "ook gekken kunnen dood gaan."

Harrie schoot in de lach, waarop Joop zei:

"Misschien kun je me helpen om die dood wat te bespoedigen? Groene zeep op haar stoep smeren? Of misschien ken je wel een paar Polen die de klus kunnen klaren?"

Stikkend van de lach liep Harrie de spreekkamer uit. Hopelijk mankeert-ie snel weer iets.

Bij- en werking

Fijn, die nieuwe pillen! Harrie heeft toch echt het idee dat ze al helpen. Te meten valt het niet, wat natuurlijk jammer is voor iemand met een technische opleiding.

Wat het nog lastiger maakt om stellig te kunnen zeggen dat de nieuwe pillen helpen, is dat Harrie tegelijkertijd met de oude moet stoppen. En het aardige van pillen is nu dat ze allemaal hun eigen manier van werken hebben, maar ook hun eigen manier van bijwerken. En als de (bij)werking van de ene gelijk is aan de (bij)werking van de ander krijg je rare dingen.

Harries nieuwe pillen hebben bijvoorbeeld als bijwerking dat je er in het begin duizelig van kan worden. 1 van de 10 mensen op wie de pillen werden getest meldde dat. Maar nu wil het geval dat duizeligheid bij proeven ook werd vastgesteld bij mensen die wilden stoppen met de oude pillen die Harrie slikte! En reken maar dat hij het merkt, die dubbele dosis duizeligheid! Af en toe staat hij te tollen op zijn benen. Maar gelukkig is hij de laatste weken niet meer omgevallen. En hij weet en merkt dat het voor een goed doel is. Hij merkt bijvoorbeeld al dat de passiviteit die de oude pillen veroorzaakte langzaam plaats maakt voor een gezonde dosis ondernemingslust. Dan maar even een tijdje duizelig.

Maar de mooiste bijwerking van zijn pillen blijft Harrie toch wel "Onhandigheid" vinden. Hij moet eerlijk zeggen dat hij zich af en toe inderdaad erg onhandig voelt, maar hij weet niet of dat weer een gevolg is van de enorme duizeligheid die bezit van hem neemt of dat dat inderdaad de beschreven onhandigheid is die zijn nieuwe pillen claimen te kunnen veroorzaken.

"Wat maakt het uit wat de oorzaak is", zult u zich misschien afvragen, maar Harrie wil het dolgraag weten.En opnieuw moet hij daarbij op zijn technische (lees: chemische) achtergrond wijzen. Als er pillen zijn die 'onhandigheid' als bijwerking hebben, dan moet het immers ook mogelijk zijn om pillen te maken die 'handigheid' als (bij)werking hebben! Die zou Harrie dolgraag willen hebben. Maar misschien bestaan ze niet en moet hij ze zelf maken?

Misschien wordt het tijd dat Harrie zijn studeerkamertje tot minilaboratorium ombouwt.

Scheidingsevaluatie

Het is alweer bijna een jaar geleden dat Dinie en Harrie besloten te stoppen met hun huwelijk. Bijna 17 jaar leef je samen met één en dezelfde persoon in een huis en dat houdt dan ineens op. Het kan niet anders dan dat dat een vreemde gewaarwording is.

Harrie kan, na bijna een jaar, zeggen dat dat ook inderdaad wel het geval is. Van de ene kant heb je als vrijgezel ineens weer een geweldige vrijheid. Niemand aan wie je hoeft uit te leggen waarom je vroeg naar bed gaat. Niemand die commentaar heeft als je The modern dance van Pere Ubu nog eens op vol volume draait. Niemand die er iets van zegt als je contact met een andere vrouw krijgt.

Maar een keerzijde is er zeker ook. Degene die aan een half woord genoeg had is weg, zodat Harrie er steeds weer minstens 100 moet gaan uitspreken. En ook lachen is anders. Dinie en Harrie konden samen best goed lachen. Nu moet Harrie in zijn eentje gaan lachen en dat is niet eenvoudig. Tuurlijk is Elvis er ook nog, maar daar lach je je ook niet mee dood.

Dubbel is het dus. En of het nu beter of slechter is dan eerst? Dat is nog niet eens zo makkelijk te zeggen, ook doordat er in Harries leven ook nog andere vrij ingrijpende dingen spelen. Dat-ie op 1 januari 2013 wordt ontslagen bijvoorbeeld. Als het goed is komt daar wel een andere baan voor terug, maar wat voor invloed die op Harries bestaan zal hebben is zeer ongewis. Harrie heeft daar best last van merkt-ie.

Maar gelukkig is hij erin geslaagd om een andere functie te vinden. Daar is-ie een week geleden mee begonnen en hij merkte meteen dat het hem nieuwe energie gaf. Jammer is wel dat het in principe een tijdelijke functie is, tot 1 januari 2012, maar op Harries werk wordt altijd gezegd dat niets er zo definitief is als een tijdelijke functie.

Daarnaast is Harrie sinds een paar maanden bezig om nu écht van zijn pillen tegen zwaarmoedigheid af te komen. Hij wist via internet al dat dat hoogstwaarschijnlijk gepaard zou gaan met bijwerkingen als hoofdpijn en duizeligheid en dat bleek ook zo te zijn. Die duizeligheid is het ergste, omdat Harrie daardoor twee keer van de trap is gevallen en één keer tussen het bad en de wc. Bij die laatste val heeft hij zijn pols behoorlijk gekneusd.

Naarmate Harrie steeds minder van zijn oude pillen slikt wordt de zwaarmoedigheid af en toe weer wat erger dan voorheen, maar als het goed is gaan de nieuwe pillen die Harrie sinds een week in een opbouwend schema slikt hem daar van afhelpen. Ook die nieuwe pillen hebben bijwerkingen, waarvan Harrie 'een gevoel van onhandigheid' de mooiste vond. Die bijwerking had hij nog nooit op een medicijn gezien, maar toen hij hem las besefte hij dat het afkicken van zijn oude pillen naast duizeligheid vooral ook dát teweeg bracht. Het moment dat Harrie op zijn badkamer achterover viel, ten volle besefte dát hij viel en toch geen enkel idee had wat hij moest doen om zijn val te stoppen duidt achteraf gezien op een enorme mate van onhandigheid.

Al met al durft Harrie niet zomaar te zeggen dat zijn leven zonder Dinie ineens veel beter is dan zijn jaren mét Dinie.

Vogeltje

Harrie zag een flits, hoorde een klap en toen was het weer net zo stil als een halve seconde eerder. Maar die tijd was voor Harrie genoeg om te weten dat De Dood aan zijn achterdeur rondwaarde.

Hij legde daarom zijn krant weg, stond op, liep naar de tuindeuren en zag dat hij gelijk had. Op de grond lag een vogel. Hij bewoog nog wat met een pootje, alsof hij rek- en strekoefeningen aan het doen was. Maar Harrie wist natuurlijk dat dit stuiptrekkingen waren, de laatste ongecontroleerde bewegingen van een wezen voor het de laatste adem uitblaast.

Harrie twijfelde wat hij nu zou doen. Een echte man zou een schep pakken en daarmee vogelhoofd en -romp van elkaar scheiden. Maar Harrie is geen echte man en besloot even te blijven twijfelen. Dat bleek maar een seconde of 20 nodig te zijn. Daarna waren de rek- en strekoefeningen afgelopen en was er geen beweging meer in het vogeltje waarneembaar.

Harrie heeft vervolgens een katern van de krant gepakt en is daarmee naar buiten gegaan. Daar vond hij nog een stukje hout waar Elvis altijd mee speelt. Met dat blokje heeft hij de dode vogel op de krant geschoven. Bij het uitvoeren van die handeling zag hij dat het bekje van de vogel open stond, alsof hij nog iets had willen zeggen voor hij naar gene zijde vertrok. Maar Harrie zag ook dat er bloed uit het bekje kwam en met bloed in je bekje is het moeilijk spreken.

Harrie heeft de vogel daarna in de grijze kliko gedaan en de krant in de blauwe. Over afvalscheiding hoef je Harrie niets te vertellen.

Nieuwe woorden

"Nieuwe woorden leren". Freek de Jonge en Bram Vermeulen bezongen deze hobby in 1976 in de show Interieur. De nieuwe woorden werden bedacht door een vader, die een onhandige klusser bleek te zijn en de ene na de andere vloek lanceerde als hij met zijn hamer op zijn vingers sloeg of 220 Volt door zijn lijf voelde gaan.

Harrie is óók gek op nieuwe woorden, maar ziet er meestal weinig die echt bijzonder en de moeite waard zijn. En bij zijn vader hoeft hij niet aan te kloppen, want die is reeds tot as vergaan. Maar gelukkig hebben we in tijden van schaarste onze eigen Hollandse multiculturele samenleving. Volgens Harrie is er meer sprake van multicultureel dan van samenleving, maar juist aan dat vermoeden is het woord te danken dat Harrie opviel: boerkaboete.

Vrouwen die (vrijwel) geheel gesluierd op straat lopen (meestal in de vorm van een boerka) riskeren voortaan een boete van 380 euro. Harrie is er niet dol op mensen op straat te ontmoeten van wie alleen de ogen zichtbaar zijn en hij zou het dus niet erg vinden als boerka's uit het straatbeeld verdwijnen. Maar hij ziet weinig in het plan om dat af te gaan dwingen via een boetesysteem? Harrie denkt namelijk niet dat er agenten zullen zijn die daadwerkelijk tot verbalisering over zullen gaan als ze een vrouw in boerka zien lopen. Te bang voor de reacties die dat zal opleveren van omstanders denkt Harrie. Bovendien heeft een rijke Franse moslim al beloofd dat als er toch boerkaboetes worden opgelegd, hij die zal betalen.

Harrie denkt dus niet dat er in de toekomst in Nederland minder vrouwen in boerka's op straat zullen zijn. Maar we hebben er wél een mooi nieuw woord bij.

Toivonen

Er wordt weinig gelachen in de wereld. Te weinig naar Harries zin. Misschien komt het door de crisis dat mensen zo serieus met Het Leven bezig zijn en vergeten dat lachen de gezondheid ten goede komt?

Maar gelukkig is niet iederéén zo serieus en daardoor heeft Harrie vandaag weer eens onbedaarlijk kunnen lachen. In het AD staat vandaag een interview met Ola Toivonen, een voetballer van PSV. Nou heeft Harrie niet zo veel Anschluss met PSV, wat mede als oorzaak heeft dat ze altijd spelers als Toivonen in hun elftal hebben. Jongens met boevenkoppen, die zijn opgegroeid met de regel "eerst de man, dan de bal". Jongens die hun gebrek aan voetbalkwaliteiten problemen te verdoezelen door hun tegenstander met harde, smerige en geniepige overtredingen proberen uit te schakelen en daar zó bedreven in zijn geraakt dat scheidsrechters hun wangedrag meestal niet kunnen zien, laat staan bestraffen.

Deze Ola Toivonen zei in het interview dat hij zou willen dat het eens afgelopen was met smerige en onnodige overtredingen in het voetbal. Harrie viel van de bank af van het lachen! De zelfkennis van Toivonen bleek net zo gering te zijn als zijn voetbalkwaliteiten! Toivonen die oproept om minder overtredingen te maken is hetzelfde als Gerard Joling die zegt dat homo's niet zo nichterig moeten doen, als politici die zeggen dat ze integer zijn en als vrouwen die zeggen dat ze het karakter van een man belangrijker vinden dan zijn uiterlijk en zijn geld. Allemaal nonsens, maar voor degenen die eens willen lachen en weten hoe de wereld in elkaar zit zijn het gouden momenten.

Dood

De dood komt als een dief in de nacht, althans volgens het gezegde. Harrie is dol op gezegdes. En als dit gezegde waar is heeft Harrie voorlopig niets te vrezen, want de dood vertoonde zich dezer dagen al twee keer aan hem.

Op vrijdagmiddag kwam een vrij jonge vrouw met hem aanzetten. Ze kwam bij Harrie een computer kopen, die hij op Marktplaats had aangeboden. Na binnenkomst maakte ze een opmerking over Elvis, een Collie, en vertelde dat ze zelf een Border Collie had. "Maar ik maak me zorgen om hem, want ik moet hem kwijt", merkte ze vervolgens op. Toen Harrie vroeg of hij dan ziek was, antwoordde ze: "Nee, ík ben ziek en ze denken dat ik nog maar een half jaar te leven heb".

Harrie schrok ervan, ook omdat de vrouw geen zieke en ook geen treurige indruk maakte. Ze vertelde daarna dat een zeldzame kankervariant in haar leefde, die als bijzonderheid had dat hij overal in haar lichaam zat en daarom ook niet te bestrijden was. Het was wachten op het moment dat de ziekte bezit van haar hart zou nemen, waarna het over en uit zou zijn. Harrie kon het niet helpen dat hij zich afvroeg wat hij in Gods naam zou moeten doen als de kankercellen tijdens haar bezoek aan zijn huis in het hart van de vrouw zouden komen.

De volgende dag was Harrie nog veel dichter bij de dood, toen hij een apparaat ging ophalen dat hij via Marktplaats bij een man in Eindhoven had gereserveerd. Die man bleek óp een kerkhof te wonen, vlakbij het centrum van Eindhoven. De man vertelde dat er vreemde dingen gebeurden in de eerste nachten die hij in het huis doorbracht. Voor hij naar zijn bed ging, deed hij steeds alle lampen in de woonkamer uit. Maar elke ochtend als hij weer beneden kwam, stond het lampje op zijn eetkamertafel gewoon weer te branden.

Samen met zijn dochter had hij op een avond een zelfbedacht ritueel uitgevoerd. Daarbij had hij in de woonkamer een heleboel kaarsen en waxinelichtjes aangestoken en stemmige muziek opgezet. Daarna hadden zijn dochter en hij de geesten van de doden, die zij verantwoordelijk achtten voor de spontaan oplichtende lamp, toegesproken. Dat zij de nieuwe bewoners waren van het huis, dat ze snapten dat ze op het terrein van de geesten woonden, maar dat ze hoopten dat ze met z'n allen in goede harmonie op het terrein zouden kunnen wonen. Na die avond waren er geen ochtenden meer geweest waarop lampen weer spontaan waren gaan branden.

Eerst een bezoek van een vrouw die dood gaat. Daarna een bezoek aan een man die op een dodenakker woont. Als je die lijn doortrekt en gelooft dat driemaal scheepsrecht is, dan lijkt Harries einde toch nabij.

Moderne kinderen

In zijn eerste voorjaar als vrij man wilde Harrie zijn voortuin naar eigen inzicht inrichten en dus strooide hij er wat zakjes zaad met het opschrift Wildbloemenmengsel in uit. Een paar weken lang bloeiden er best wat aardige dingen, maar na een maand of drie moest Harrie vooral vaststellen dat het geen succes was. De uitgebloeide wilde bloemen waren na een paar dagen harde wind met z'n allen plat gaan hangen over de vaste planten waar hij aan gehecht was. Alsof ze het hadden afgesproken.

Harrie besloot gisteren om korte metten te maken met alles wat aan het wildbloemenzaad was ontsproten en heeft in een uur alles wat hem niet aanstond uit de grond getrokken. En nu hij toch zo lekker bezig was besloot hij eindelijk de sterfhuisconstructie te gaan realiseren die hij al zo lang in gedachten had voor de laurusstruik die aan het begin van zijn voortuin staat. Hij had hem al een paar keer tot aan de grond afgeknipt, maar dat was voor de laurus geen reden om met groeien te stoppen. Daarom heeft Harrie deze keer de laurus niet alleen tot de grond afgeknipt, maar de vrijgekomen stobben met zoutzuur ingesmeerd.

Bij het toedienen van het zoutzuur vroeg Harrie zich af wanneer een mens dat eigenlijk ontwikkelt, het vermogen om eens met gezond verstand na te denken over niet-alledaagse dingen. Hij herinnerde zich dat hij in de beginjaren van zijn middelbare schooltijd al regelmatig experimenteerde met electrische apparatuur. Niet zelden kwam hij daarbij onder stroom te staan, sloegen er steekvlammen uit apparaten of gebeurden beide dingen tegelijk, maar hij probéérde in elk geval iets.

Die herinnering deed hem beseffen dat zijn oudste zoon Willie -ondanks een zéér groot aantal gelijkenissen met zijn vader- toch voor een deel uit héél ander hout is gesneden dan Harrie. Terwijl Harrie de uitgebloeide resten van de wilde bloemen uit de grond trok, kwam Willie namelijk naar buiten met kaas in zijn hand.
"Is dit jonge kaas?", vroeg Willie aan zijn vader.
- "Dat kan ik van hieraf natuurlijk niet zien", antwoordde Harrie. "Wat staat erop?"
"Belegen kaas", antwoordde Willie.

Harrie schoot eerst in de lach, maar verviel al snel in een vorm van treurigheid.
- "Als er belegen kaas op staat is het dus geen jonge kaas", zei hij tegen Willie.
"Wat is het verschil dan?", durfde Willie ook nog te vragen.
- "Nou, jonge kaas is jong en belegen kaas is wat ouder", antwoordde een licht geïrriteerde Harrie.

Of Willie na dit voorval het verschil tussen de verschillende soorten kaas kent weet Harrie niet. Dat moet hij hem maar eens vragen. Het lijkt Harrie in elk geval geen goed idee om daarbij te beginnen over zijn eigen jeugd en het voorbeeld van zijn experimenten met electrische apparaten te noemen. Willie zou eens op een idee komen.

Faal

Waar Harrie zit weet hij niet precies. Maar wel dat hij hier al rennend over de Eindhovense buitenring is gekomen en dat hij zo dadelijk naar een tentoonstelling gaat. Samen met Dinie en Ricardo. Die zitten bij hem aan tafel. Waar Willie is vertelt het verhaal niet.

Er is geen enkele sprake van een ongemakkelijke sfeer aan de tafel. Dinie en Harrie praten met elkaar alsof ze nog steeds een gelukkig getrouwd stel zijn. Ricardo eet chips en drinkt Fanta.

Dan wordt omgeroepen dat de tentoonstelling over een kwartier gaat beginnen. Harrie staat direct op en zegt dat hij zich nog om moet kleden. Hij zet het weer op een rennen, maar ditmaal niet over de Eindhovense rondweg. Hij realiseert zich namelijk dat hij veel sneller in het hotel is als hij dwars door het station loopt.

Hij rent daarom het perron op en moet heel even inhouden, omdat er een korte stoptrein passeert. Als die voorbij is kijkt Harrie naar links en naar rechts en loopt dan loodrecht op de rails naar het volgende perron. Als hij ook de rails achter dat perron oversteekt is het nog maar een klein eindje naar het hotel.

Maar op de rails na dat tweede perron staat een intercity. Harrie besluit om aan deze kant van de intercity in te stappen en direct aan de andere kant er weer uit. Als hij dan weer goed links en rechts kijkt moet snel en levend op de plek kunnen komen waar hij wil zijn.

Maar het is druk in de intercity en het lukt Harrie niet om de deuren aan de andere kant van het treinbalkon te bereiken. Sterker nog, hij raakt er steeds verder van verwijderd, want bij elke stap die hij vooruit zet wordt hij drie stappen opzij geduwd. Nadat hij een keer of drie opzij is geduwd merkt hij bovendien dat de trein op volle snelheid ligt. Reed de trein dan al toen Harrie instapte? Of kan deze trein gewoon heel snel optrekken?

Harrie raakt in elk geval in hevige paniek, want uitstappen bij deze snelheid is levensgevaarlijk. Harrie probeert als een bezetene een oplossing te bedenken en die komt even snel als onverwacht als hij wakker wordt en hij alles blijkt te hebben gedroomd.

Benjamin

Harrie blijkt de bovenverdieping te hebben gehuurd van een huis in het Midden van Duitsland. Op de begane grond woont de eigenaar. Hun zoon Benjamin woont op de eerste verdieping. En de Van Geffen's nu dus tijdelijk op de tweede.

Toen Harrie voor de eerste keer achter Benjamin twee trappen opliep naar zijn tijdelijke verblijfplaats had hij niet de indruk dat hij een geweldige keuze had gemaakt. De tweede verdieping van een huis klonk niet best. Bovendien blijkt Elvis bang te zijn voor de twee trappen. De marmeren trap van de begane grond naar de eerste gaat trouwens nog wel, maar de open houten trap van de eerste naar de tweede verdieping betreedt Elvis met geen poot, zodat Harrie meerdere keren per dag de trap op en af moet met een hond in zijn armen.

Maar de verdieping waar de Van Geffen's huizen blijkt verder perfect te zijn. Beter zelfs dan de lagere verdiepingen,omdat het uitzicht vanaf de tweede geweldig is. Vanaf het balkon aan de voorkant kun je de bergen inkijken en in de zon zitten als de middag vordert. Aan de achterkant is een nog groter balkon, waar de zon tot een uur of twee op schijnt. Vanaf dat balkon heb je ook een mooi uitzicht op bergen, maar vooral ook op het dal, waarin het dorpje ligt.

1200 mensen wonen er in dat dorp en het lijkt echt alsof de tijd er stil heeft gestaan. Er is een bakker, een slager en een kruidenier. En aan de gesprekken op straat te horen kent iedereen elkaar hier, zoals vroeger gebruikelijk was.

Harrie denkt wel vast te kunnen stellen dat de bewoners van dit dorp lijden aan dat typisch Duitse gebrek aan humor. Hij heeft hier nog niemand horen lachen, op Ricardo, Willie en hij zelf na dan. Daar moet Harrie trouwens wel bij zeggen dat ook Benjamin af en toe lacht, maar de Van Geffen's denken dat dat meer een lach uit onzekerheid is. Zij schatten Benjamin in als een wat wereldvreemde student zonder vrienden, die de hele vakantie met Vati en Mutti zit opgescheept en in zijn hart wel snapt dat dat niet echt past bij een viriele kerel van een jaar of twintig.

Misschien is het daarom dat hij elke keer opduikt als Harrie zich in het trapportaal begeeft? Harrie probeert steeds heel zachtjes te doen als hij van of naar zijn verdieping gaat, om Benjamin op zijn plek te houden. Maar met een tegenspartelende Elvis in je handen is het moeilijk om écht stil te zijn, zeker voor iemand die met zijn oor aan de deur geplakt lijkt te zijn, gereed om de deur te openen bij het minste geluid.

Dát Benjamin steeds opduikt is nog tot daar aan toe, maar hij begint ook steeds een praatje. Op zich ook nog niet zo'n probleem, als je niet met een volwassen herdershond in je armen staat en je kunt verstaan wat hij zegt. Maar Harries begrip van de Duitse taal is niet meer zoals betaamt, zodat zijn deel van de conversatie met Benjamin voornamelijk bestaat uit hummen en 'ach so!' zeggen.

Maar af en toe lacht Benjamin dus een voorzichtige, wat onzekere lach. Op die momenten lacht Harrie gewoon met Benjamin mee. Harrie is echt de beroerdste niet als hij iemand met eenvoudige middelen het gevoel kan geven dat hij erbij hoort, zéker niet als het een Duitser is.

Drosophila melanogaster

Willie en Ricardo wilden toch eigenlijk wel ergens naartoe in de vakantie. Daarom zit Harrie nu samen met hen (en Elvis natuurlijk) in een huisje in Duitsland. Harrie zit trouwens in zijn onderbroek, want het is hier ontzettend warm. Dat schijnt bijzonder te zijn, want Harrie las net in de weersvoorspellingen dat het in een straal van 600 kilometer rond Nederland baggerweer is. En hij heeft gisteren toch maar 350 kilometer gereden.

Het is wel een beetje vreemd deze vakantie. Het is de eerste sinds 1994 zonder Dinie. Daardoor is het inpakken niet helemaal vlekkeloos verlopen. Zo is Harrie in elk geval zijn scheermes vergeten. Verder is hij vergeten om vlak voor vertrek nog een rondgang te maken door de koelkast en de bederfelijke dingen mee te nemen of weg te gooien.

Maar het allerergste is dat hij zich net bedenkt dat hij waarschijnlijk is vergeten om de vuilniszak uit de bak in de keuken naar de container buiten te verplaatsen. Die zak stonk de dag voor vertrek al, maar Harrie vond dat-ie het nog maar een dagje vol moest houden. In die dag heeft de familie Van Geffen nogal wat watermeloen gegeten en de schillen daarvan in de genoemde vuilniszak gedaan. Harrie maakte zich niet veel zorgen om de paar fruitvliegjes die al rond de zak cirkelden, omdat hij die de volgende dag tóch weg zou gooien.

Maar als Harrie probeert te reconstrueren wat hij voor het laatst in de keuken heeft gedaan, dan maakt een lichte huivering zich van hem meester. In de film van zijn herinnering ziet hij zichzelf de deksel van de vuilnisbak verwijderen en die naast de bak leggen. Daarna pakt hij van het aanrecht de broodjes die hij heeft gesmeerd en die legt hij op de eetkamertafel bij de laatste dingen die moeten worden ingepakt. Vervolgens ziet hij zich een aantal keren heen en weer lopen tussen de eetkamertafel en de auto met die laatste spullen, tot de tafel leeg is.

Daarna hoort hij zichzelf aan de jongens vragen of ze klaar zijn voor vertrek. Hij vraagt nog of ze hun jas bij zich hebben en twijfelt aan de waarheid van Ricardo's antwoord als die zegt dat de zijne al in de auto ligt. Maar hij vindt dat die de gevolgen van zijn soms lakse gedrag dan eventueel maar eens aan den lijve moet ondervinden. Daarom loodst hij de kinderen en Elvis naar buiten, draait de voordeur op slot, stelt het navigatiesysteem in, vraagt of iedereen zit en vertrekt dan.

Na ongeveer één kilometer beseft Harrie dat hij zélf is vergeten een jas mee te nemen. Willie zegt dat ze dan maar even terug moeten rijden. Dat kan nog best; ze zijn immers nog in Nuenen? Maar daar heeft Harrie geen zin in. Hij heeft een vest meegenomen en dat moet de jas desnoods maar vervangen.

Als hij wél terug was gegaan, had hij misschien nog gezien dat de vuilniszak nu helemaal open in de keuken staat, met de deksel ernaast en meloenschillen bovenop. Fruitvliegjes hoeven zo in elk geval niet veel moeite te doen om de schillen te vinden. En Harrie hoeft over een week waarschijnlijk geen moeite te doen om fruitvliegjes te vinden. Hij vraagt zich alleen af of er niet zó veel fruitvliegjes in huis zullen dat hij de voordeur niet meer open zal krijgen.

Groeten

Hoe meer hulpmiddelen we hebben om te communiceren, hoe minder we met elkaar praten. Daar had Harrie het in zijn vorige stukje over. Harrie moest aan zijn eigen stukje denken toen hij zich weer eens dood ergerde aan een collega, tegen wie Harrie vriendelijk 'goedemorgen' zei toen deze bij Harrie in de lift stapte, maar die het niet de moeite waard vond hierop iets terug te zetten. Harrie kan zich de tijd nog heugen dat het gebruikelijk was een groet met een wedergroet te beantwoorden, maar die tijd is voorbij.

Begrijp Harrie goed: het is niet zijn bedoeling om deze onbeschoftheid (want dat is het in Harries ogen) toe te schrijven aan de mobiele telefoon. Ook in het tijdperk vóór de mobiele telefoon heeft hij het vaak genoeg meegemaakt dat collega's het verdomden om een hardop uitgesproken groet te beantwoorden. Waar het Harrie om gaat is dat hij niet begrijpt dat mensen niet het fatsoen op kunnen brengen om een groet te beantwoorden. Op grond van de fatsoensnormen die Harrie hanteert getuigt het namelijk van zéér weinig respect om een groet niet te beantwoorden.

In het normale leven maakt hij het óók volop mee dat mensen weigeren een groet te beantwoorden, maar daar heeft hij dan nog wel enige vrede mee. Niemand vraagt er immers om om ongevraagd een goede morgen toegewenst te krijgen door een vreemde. Misschien is het enkel accepteren van deze groet dan ook wel de norm? En van een norm kan naar boven en naar beneden worden afgeweken. Naar boven door de brenger van de ongevraagde groet terug te groeten, naar beneden door hem op zijn gezicht te slaan. Maar bij collega's ligt het voor Harrie toch anders. Van hen verwacht Harrie op zijn minst een teruggroet.

In schril contrast met deze mondelinge groeten staan echter de groeten die mensen elkaar tegenwoordig per geschreven tekst (brief of mail) doen. Vroeger werd een geschreven tekst afgesloten met een afstandelijke kreet als "Hoogachtend" of met het al wat amicaler overkomende "Met vriendelijke groet". Maar tegenwoordig gaan alle remmen los bij het afsluiten van geschreven woord. Zo ontvangt Harrie de afgelopen tijd met regelmaat de "Hartelijke groeten", wat eigenlijk ook ouderwets is, maar wat hij al een tijdje niet had gezien en wat dus blijkbaar aan een opmars bezig is.

Maar waar Harrie éigenlijk naartoe wil zijn de groeten die duidelijk van deze tijd zijn. Een veel voorkomend voorbeeld hiervan zijn de "Warme groeten" die Harrie steeds vaker krijgt. In eerste instantie klinkt dat eigenlijk wel goed. "Warme groeten". Harrie kreeg er de eerste keer ook wel een warm gevoel bij. Maar naarmate hij vaker "Warme groeten" krijgt, krijgt hij steeds meer visioenen van mensen die hem ter begroeting (of in dit geval: ter afscheid) zo'n nattige zweethand geven. Daarom krijgt hij nu nooit meer een warm gevoel bij "Warme groeten", maar eerder gevoelens van lichte onpasselijkheid.

Nog zo'n moderne afscheidsgroet, waar duidelijk over is nagedacht is "Intense groeten". U mag best weten dat Harrie daar even voor is gaan zitten toen hij die kreeg. "Hartelijke groeten": dat is duidelijk. "Vriendelijke groeten": die snapt Harrie ook. "Warme groeten": modern, misschien op den duur wat onsmakelijk overkomend, maar iets bij voor te stellen. Maar "Intense groeten"? Daar heeft Harrie nog steeds geen echt beeld bij.

Dat geldt dan weer wel voor het laatste voorbeeld dat Harrie met u wil delen. Deze week mocht Harrie de "Welgemeende groeten" in ontvangst nemen. Maar die brachten hem eerlijk gezegd serieus in de war, want blijkbaar zijn er dus ook "Nietgemeende groeten". Die heeft hij nog nooit gehad en hij hoopt ze eigenlijk ook nooit te krijgen. Dan maar liever geen groeten.

Met moderne groeten,
Harrie van Geffen

Communiceren

We leven in een práchtige tijd. De ene technologische vondst is nog knapper en onnavolgbaarder dan de andere. Ze volgen elkaar in zo'n enorm tempo op dat de kans niet denkbeeldig is dat je de opkomst en ondergang (en alles wat ertussen gebeurde) van zo'n vondst mist als je te lang op vakantie gaat.

Veel van de vondsten zijn erop gericht om het de mens makkelijker te maken om met een soortgenoot te communiceren. Men zou dus zomaar kunnen denken dat de communicatie tussen mensen enorm is verbeterd door al die nieuwigheden, maar niets is minder waar. Mensen blijken hun aandacht namelijk voornamelijk te richten op de mógelijkheden, niet op de inhoud. Een beetje zoals mensen eigenlijk altijd doen: bezig zijn met uiterlijk vertoon en niet met waar het om gaat.

Mobiele telefoons moeten natuurlijk met name worden genoemd. Ooit was een telefoon bedoeld om mee te bellen en als je dat deed, dan was dat om een ander iets te vertellen wat je op je lever had. Dat het bijzonder was dat degene die jij belde echt luisterde naar wat jij vertelde had je toen niet in de gaten. Zoiets dééd je gewoon. Sterker nog: zonder dat de ander erom vroeg zei je ook wat terug als dat te pas kwam. En zo kon een geanimeerd gesprek ontstaan.

Tegenwoordig is een telefoon vooral bedoeld om níet met iemand te hoeven praten. En dan bedoelt Harrie niet alleen dat je hem niet gebruikt om mee te telefoneren, maar ook dat je hem in gezelschap als excuus gebruikt om niet mee te hoeven doen aan gesprekken over dingen die ergens over gaan. Op het merendeel van de feestjes waar Harrie de laatste jaren verscheen werd geen normaal gesprek meer gevoerd. In plaats daarvan haalde het merendeel der aanwezigen direct nadat ze in een stoel waren geploft haar/zijn telefoon tevoorschijn en ging daarmee zitten spelen.

Meestal gingen de telefoonbezitters daarna bij elkaar zitten en elkaar laten zien welke leuke dingen hún telefoon allemaal kon, welke leuke ringtones ze hadden verzameld en hoe goed muziek op hun telefoon klonk. Harrie kan u vertellen dat het voor iemand die snel overprikkeld is een ramp is als 3 mensen tegelijkertijd gaan pronken met het schelle geluid van hun speeltje.

Maar het ergste wat Harrie heeft meegemaakt was dat mensen die tegenover elkaar in een woonkamer van hooguit 6 bij 6 zaten elkaar gingen bellen, omdat ze geen zin hadden om naar elkaar toe te lopen. Waar dat gesprek over ging weet Harrie trouwens niet, omdat hij toen is opgestaan om even te gaan braken.

Rouwcurve

Na een verlies komt een mens in een rouwcurve terecht. En dan bedoelt Harrie niet het verlies van een potje biljarten of van de huissleutels, maar een verlies door een overlijden of een scheiding.

Harrie zit als vers gescheiden man dus ongetwijfeld óók in zo'n rouwcurve. Het is hem alleen niet helemaal duidelijk wáár in die curve hij momenteel zit en dus ook niet wanneer hij kan verwachten dat hij er weer uit komt. Áls hij er al uit komt natuurlijk.

De rouwcurve is bedacht door -hoe kan het anders- een vrouw, mevrouw Elisabeth Kübler-Ross. Dat wist Harrie trouwens niet uit zijn hoofd hoor! Hij heeft dat gewoon even opgezocht op internet, omdat hij toch eens wilde zien waar hij in de curve zit.

De curve onderscheidt 5 fasen, die je allemaal moet doorlopen (agogen zeggen trouwens liever doorléven). Ontkenning en boosheid zijn de eerste twee fasen, maar die heeft Harrie misschien 10 jaar geleden al doorleefd. Fase 3 is onderhandeling. Harrie weet niet eens wat daarmee wordt bedoeld. Dat je afspraken maakt over de spullen en de kinderen? Dan is die fase ook afgerond.

Harrie zit dus óf in fase 4 (depressie) óf in fase 5 (aanvaarding). Op dit punt wordt het lastiger. In een depressie zit-ie immers al 20 jaar. Maar zijn depressie vertoont wel wat gelijkenis met het waterpeil van de Rijn. Meestal kabbelt het water gewoon lekker door, maar soms zorgen onverwachte dingen, zoals een ontploffende vulkaan of smeltende poolkappen ineens voor hoogwater. Alleen kan dat hoogwater ook oorzaken hebben die wél worden verwacht, zoals plotselinge en hevige regenval. Analoog aan die verschijnselen is het voor Harrie vrijwel onmogelijk te zeggen of hij nu door de scheiding in een dip zit of gewoon door Het Leven als geheel.

Harries redenering is nu dat hij zich zal moeten concentreren op fase 5, waarin mensen volgens mevrouw Kübler-Ross "enige emotionele afstand en objectiviteit" tonen en "langzaam maar zeker weer perspectief gaan zien, hoop krijgen en actiever gaan investeren in hun nieuwe leven". Een gebeurtenis van de afgelopen week maakt dat Harrie vermoedt dat hij toch echt in deze fase is aangeland.

Het gebeurde tijdens de afscheidsavond op de school van Ricardo, Harries jongste zoon. Ricardo had een jaar lang in groep 8 gezeten en ging de basisschool verlaten. Het is dan gebruikelijk dat groep 8 een musical opvoert voor de ouders en een gelimiteerd aantal -door de ouders- genodigden.

In het programmaboekje, dat voorafgaand aan de musical was verspreid, had gestaan dat Ricardo al eerder zijn zang- en rapkwaliteiten had bewezen. Na afloop van de musical stond Harrie in een groepje waarvan ook Dinie (Harries ex), enkele van Dinies familieleden en Harries oudste zoon Willie deel uitmaakten. Iemand in het groepje merkte op dat er niet veel zang en rap was geweest. "En ook geen kwaliteit", voegde Willie er gevat aan toe.

Omdat Willies gevoel voor humor vrijwel exact gelijk is aan dat van Harrie schoot Harrie enorm in de lach. Vanuit zijn ooghoeken zag hij echter dat Dinie niet om de opmerking kon lachen. Harrie bedacht zich dat het weleens zo zou kunnen zijn dat ze zich realiseerde dat ze nu weliswaar van Harrie af was met zijn humor die haar in de loop der jaren steeds meer was gaan irriteren, maar dat ze via Willie eigenlijk nóóit van die humor af zou komen. Daardoor moest Harrie nóg harder lachen en ging Dinie nóg lelijker kijken. Harrie heeft eruit geconcludeerd dat hij waarschijnlijk het einde van de curve nadert.

Bijzondere dag

Harries dag is nog maar een half uur oud en nú al bijzonder.

Niets wees daar vlak na het opstaan op. Harrie ging tanden poetsen, douchen, aankleden en met Elvis naar buiten. Hij zag de rode poes van nummer 88 wegschieten, de eekhoorn in de boom klimmen en een konijn over het pad de bosjes inrennen. Elvis bleef weer eens ver achter.

Harrie besloot maar even op Elvis te wachten en bemerkte ineens dat de vogels vandaag wel erg veel kabaal maakten. De een floot nog harder dan de ander. En op de kikkers in de vijver leek na Harries vorige wandeling wel een versterker te zijn gemonteerd.

En ineens werd Harrie duidelijk waarom hij alles zo duidelijk hoorde: hij hoorde namelijk niks op de achtergrond. De kortste en meest zinloze snelweg van Nederland, die tussen Eindhoven en Helmond, zweeg deze ochtend. Alsof hij weer was afgesloten voor de zoveelste proef van TNO.

Harrie hoopt dat zijn dag voor de rest ook zo bijzonder wordt!

Autist

Vandaag om kwart voor zes liet Harrie Elvis uit. Omdat het vandaag Vaderdag is en dus ook nog eens zondag had hij niet verwacht om op die tijd iemand tegen te komen, laat staan een man.

Maar dat gebeurde wel. Harrie kende de man, maar had hem al minstens een jaar niet gezien. Het was een man waarvan Harrie vermoedde dat hij in aanzienlijke mate leed aan autisme. In het verleden werd de man vergezeld door een Berner Sennehond. Dat was in eerste instantie nog een pup. De man ging er waarschijnlijk regelmatig mee naar buiten want Harrie kwam hem eveneens met enige regelmaat tegen.

Dat gebeurde dan altijd op het smalle pad langs de vijver, waar de man met de klok mee en Harrie tegen de klok in langs liep. De keren dat ze elkaar kruisten begon de man altijd vreemde bewegingen te maken met de riem van zijn hond en daardoor ook met de hond zelf, omdat die aan de riem vast zat. Harrie maakte hieruit op dat de man wilde voorkomen dat hij en zijn hond te dicht in de buurt zouden komen van Harrie en zíjn hond, wat -gelet op de geringe breedte van het pad- onbegonnen werk was.

Harrie groette de man altijd vriendelijk, zoals hij gebruikelijk is te doen als hij mensen -al dan niet met hond- tegenkomt. Soms mompelde de man wat terug, soms ook bleef hij halsstarrig de andere kant opkijken, alsof hij helemaal niet in de gaten had dat hij door het hoge gras naast het pad liep en dat iemand hem passeerde.

Maar het is ook een keer gebeurd dat hij zowaar een praatje met Harrie begon te maken en hem complimenteerde met de knappe verschijning die Elvis nu eenmaal is. In dat gesprek merkte Harrie dat de man een overdreven aandacht had voor bepaalde nutteloze zaken en wat wereldvreemd overkwam. Harries conclusie was dat de man aan autisme leed en hoogstwaarschijnlijk als vrijgezel door het leven ging.

Vandaag zag Harrie de man ineens weer lopen, een meter of dertig van hem vandaan, nabij het punt van het pad dat voor de man het begin- en voor Harrie het eindpunt van de wandeling was. Harrie groette de man en wilde richting huis lopen, maar de man trok een minisprint en kwam naar Harrie toe. Hij maakte allerlei complimenten over de schoonheid van Elvis, daarmee de indruk gevend dat hij deze nog nooit eerder had gezien. Onderwijl keek Harrie naar de hond van de man en zag dat het een pup, maar geen Berner Sennehond was.

Harrie vroeg aan de man wat er met zijn vorige hond was gebeurd en rekende er eigenlijk eerder op dat de man van schrik in elkaar zou krimpen dan dat hij een antwoord zou gaan geven. Maar hier had Harrie zich danig vergist. het leek alsof de man met een andere hond ook een ander mens was geworden. Hij begon een verhaal dat uiteindelijk een half uur zou duren en waarin Harrie haarfijn alle nadelen van de vorige hond kreeg uitgelegd.

Inge bleek namelijk nogal van de opruimerige soort te zijn en de Berner Sennehond meer van de wilde, zodat Inge haar huis niet in de opgeruimde staat kon houden die zij zo graag zag. Bovendien was de hond nogal dominant geweest, zodat hij een keer een happende beweging naar de de oudste dochter van de man had gemaakt. In recordtijd moest Harrie het beeld dat hij van de man had gevormd bijstellen. Niet alleen was de man niet de vermoede vrijgezel, hij was zelfs getrouwd met een vrouw en had daar ook nog kinderen bij verwekt.

Opeens stelde de man aan Harrie de vraag of die wel wist tot welk ras de hond behoorde waar de man nú mee rondliep. De hond was klein en zwart en had een rond hoofd, zodat Harrie wel op een Labrador durfde te gokken. "Dat denkt iedereen", giechelde de man, "maar dat is het dus niet!" Harrie snapte dat het de bedoeling was dat hij nu andere hondenmerken zou gaan noemen, maar behalve poedel en teckel schoot hem niet zo gauw een hondenras te binnen. En omdat de hond van de man zeker niet tot één van die rassen behoorde gaf Harrie het op.

"Het is een Golden Retriever!", jubelde de man.
- "Die zijn toch blond?", vroeg Harrie.
"Dat klopt", antwoordde de man, "maar dit is dan ook een kruising met een Friese Stabij."

Hierna ging de man volledig los. Hij vertelde over de zoektocht die hij -samen met Inge- had ondernomen om een hond te vinden die over een karakter beschikte, maar tot wiens karakter het op zijn kop zetten van de woning van Inge dan weer niet behoorde. Hij had allerlei boeken gelezen, waaruit diverse geschikte hondenrassen naar voren waren gekomen, maar sommige van die rassen hadden dan maar weer twee kruisjes als het aan kwam op geschiktheid voor het wonen in de stad en vielen daardoor alsnog af.

Deze opmerking riep bij Harrie meer vragen op dan hij antwoorden gaf (hoe liep die schaal waarop de hond kruisjes kon scoren? Waarom moest de hond geschikt zijn voor de stad terwijl de man en Inge in een dorp wonen). Maar Harrie wilde onderhand naar huis. Het was Vaderdag en hij verheugde zich op een uitgebreid ontbijt, dat Willie en Ricardo vast stiekem hadden voorbereid. Na drie pogingen om dit de man duidelijk te maken liet die Harrie inderdaad gaan. In de tijd die met deze pogingen gemoeid gingen noemde de man nog de titels van de boeken die hij had bestudeerd, meldde hij dat hij nog met de fokker contact ging opnemen om uit te vogelen welk percentage Golden Retriever en welk percentage Friese Labij er in zijn pup zaten en zei hij tot drie maal toe hoe blij hij met het beestje was.

Toen mocht Harrie eindelijk naar huis. Bij het afscheid kreeg Harrie nog een vriendschappelijke klap op de schouder en de wens dat hij een fijne Vaderdag zou doorbrengen van de man mee.

Solliciteren

Harrie heeft morgen een sollicitatiegesprek. Wéér een sollicitatiegesprek kan-ie misschien beter zeggen. Deze keer gaat het om een functie bij zijn eigen werkgever.

In heel veel sollicitatiegesprekken die Harrie in zijn leven voerde wist hij potentiële werkgevers niet voor zich in te nemen. Dat Harrie maar drie dagen per week wilde werken was daarbij in 99% van de gevallen het struikelblok.

"Dat wil ik óók wel, drie dagen werken", zei één van de mensen aan de andere kant van de tafel ooit tegen Harrie.
- "Waarom doet u dat dan niet?", was de vraag die Harrie een logisch vervolg op deze ontboezeming leek.
"Omdat ik dan minder verdien natuurlijk", was het eerlijke antwoord.

Harrie -die in die tijd natuurlijk nog jonger en dus naïever was dan nu- meende vervolgens te moeten opmerken dat hij inderdaad dacht dat er altijd een direct verband was tussen het aantal uren dat iemand een functie in loondienst vervult en het salaris dat hij daarvoor in ruil ontvangt. Minder uren werken levert daardoor dus minder salaris op, maar wel meer vrije tijd. En de tijd die iemand zoals Harrie dan dus níet werkt kan vervolgens weer worden toegewezen aan één van de vele werkzoekenden in ons land, wat de staatskas ook nog eens ten goede komt.

Een goedkeurend knikje was wel het minste wat Harrie na deze eenvoudige uitleg van een nobele levensinstelling had verwacht, maar in plaats daarvan ontstak de man aan de andere kant van de tafel in woede. "Dan kan ik mijn huis toch niet meer betalen man!", riep hij uit.
- "Dan verhuist u toch naar een goedkoper huis?", probeerde Harrie nog, maar ergens voelde hij al wel aan dat hij de baan terzake wel kon vergeten.

Maar morgen is er dus weer een nieuwe kans en Harries wens om in deeltijd te werken zal waarschijnlijk niet eens onderwerp van gesprek zijn. Harrie solliciteert namelijk naar een functie als webredacteur en omdat hij is opgeleid om chemicus te zijn, neemt hij aan dat het voornamelijk over de vraag zal gaan of Harrie eigenlijk wel de kwaliteiten heeft die een webredacteur moet hebben.

Maar Harrie weet eigenlijk nú al dat de mensen met wie hij gaat praten die vraag met 'nee' gaan beantwoorden. En dat ligt niet zo zeer aan het feit dat Harrie de kwaliteiten ontbeert die een webredacteur moet hebben, als wel dat in dit geval het eigenlijke werk dat een webredacteur pleegt te doen (het redigeren van teksten voor internet) bijzaak lijkt te zijn. De webredacteur die men in dit geval zoekt lijkt vooral goed te moeten zijn in alles, behálve in het schrijven van webteksten. Autowassen, haar knippen, brood bakken, het land besturen, bejaarden helpen oversteken, boomhutten bouwen: alles behalve schrijven.

Maar Harrie gaat toch praten. Sollicitatiegesprekken kunnen soms raar verlopen.

Held

Eén van Harries grootste helden is ongetwijfeld Randy Newman. Jeugdigen onder ons zegt die naam ongetwijfeld weinig, omdat die met hun doorgesnoven neuzen liever naar Dr. Dre en Snoop Dogg luisteren, dus even voor iedereen waar niet meteen een bel gaat rinkelen: Randy Newman schreef You can leave your hat on, dat nummer waarmee de carriere van Joe Cocker later weer uit de dood kon herrijzen.

In Harries jeugdjaren maakte Randy Newman furore als schrijver en vertolker van veelal cynische nummers. Dat cynisme verklaart dan weer meteen waarom Harrie zo'n bewonderaar is van deze man. En het mooiste was om Randy Newman in levenden lijve te horen.

De meeste artiesten voegen op een podium weinig toe aan wat ze op de plaat al hebben gedaan, maar bij Randy Newman is dat net andersom. Zingen kan hij namelijk niet echt, wat volgens Harrie de reden is dat hij op zijn elpee's vaak door een compleet orkest wordt begeleid. Maar op het podium is hij meestal alleen met zijn piano. Weliswaar valt zijn matige gezang dan extra op, maar dat mankement wordt ruimschoots gecompenseerd door de anekdotes die hij tussen de nummers door vertelt.

Harrie is dan ook buitengewoon blij dat hij gisteren de hand wist te leggen op weer eens een illegale kopie van een live-optreden van zijn held, ditmaal een uit 1977. En vrijwel meteen aan het begin was het concert voor Harrie al geslaagd. Nadat Randy Newman zijn eerste nummer had gespeeld, riep iemand uit het publiek: "Where have you been?" Randy Newman antwoordde daarop: "At home, hoping that someone would leave me money, but no one did".

Harrie moest zó hard lachen dat Willie kwam vragen of het wel goed ging met zijn vader. Harrie zei dat het prima met hem ging en herhaalde de oorzaak van zijn lachbui voor Willie. Aan diens reactie merkte Harrie dat zijn zoon ernstig betwijfelde of het écht goed ging met zijn vader.

Nieuwe liefde

Harrie woont inmiddels alweer ruim vier maanden gescheiden van Dinie. Nou is Elvis er wel de hele dag en Willie en Ricardo zijn er ook de helft van de tijd, maar het is toch ánders, zonder vrouw. Zijn hart begon daarom vrijdagochtend sneller te kloppen toen hij zag dat hij dit bericht om half twee 's nachts per sms had gekregen:

X: Hee schat. Sorry voor de late reactie en ik weet dat het al laat is, maar hier toch het teken dat ik echt ben en interesse heb in jou. Ik bel je vanmiddag terug!

In gedachten probeerde Harrie na te gaan of hij in de voorbije maanden zijn telefoonnummer aan een interessante vrouw had gegeven, maar er schoot hem niets te binnen. Daarna begon hij de voordelen van het alleen zijn nog even af te wegen tegen de nadelen, met de aan zichzelf gedane belofte dat hij nooit meer aan een vrouw zou beginnen in het achterhoofd. Maar zijn nieuwsgierigheid won het van zijn verstand en daarom stuurde hij dit antwoord:

Harrie: Geeft niks joh! Goed werk heeft tijd nodig!

Harrie hoorde die middag niets van de onbekende en was de sms alweer vergeten, toen hij afgelopen maandag wéér een sms via het onbekende nummer kreeg. Harrie antwoordde er direct op en zo kon onderstaande (letterlijk overgenomen) conversatie per sms ontstaan.

X: Hee! Ik laat het wel een beetje afweten, of niet? Ik hoop dat je nog interesse in of hebt ...XX
Harrie: Nou, volgens mij heb jíj niet zoveel interesse!
X: Ja wel hoor! Ik heb hier alleen een andere telefoon voor geregeld en die was ik dit weekend vergeten mee te nemen...
Harrie: Wat stel je voor om te doen?
X: Even kort kennis maken en daarna kijken wat er mogelijk is?
Harrie: Wil graag eerst weten wat er bij jou mogelijk is hihihi!
X: Of heb je zin om vanavond al af te spreken?
Harrie: Wat doen?
X: Nou ik kan je helaas niet ontvangen. Maar het is voor mij geen probleem om te verplaatsen...Wat wil je vanavond doen?
Harrie: Neuken?
X: Ja ik vind het prima! Heb immers al een foto van je gezien! Wil je me niet eerst beter leren kennen?
Harrie: Kan daarna toch nog? Hoe heet je ook alweer?
X: Ja daar zit wat in. Mijn naam is Lars. Wat was jouw naam ook al weer? Xx
Harrie: Ik heet Harrie.

Hierna kreeg Harrie geen sms meer terug.

Dag van de ambtenaar

"Vandaag (21 maart) is het de dag van de ambtenaar", meldde Harries collega Glasman vanmorgen. Op de vraag of dat echt waar was, antwoordde Glasman: "Ja, vandaag eindigt de winterslaap en begint de voorjaarsmoeheid".

Wereldvrouwendag

Vrouwen willen voor vol worden aangezien en hetzelfde worden behandeld als mannen. Die wens is ergens in de jaren 60 ontstaan. Omdat Harrie in die jaren is geboren, is hij met dat vrouwengeklaag opgegroeid en weet hij niet beter dan dat vrouwen voor vol worden aangezien en hetzelfde worden behandeld als mannen.

Om die reden zou hij dan ook willen dat ze eens ophielden met dat gezeur. Niet alleen hebben ze hun punt allang gemaakt, ze zijn inmiddels ook al lang de baas over mannen.

Toch heeft blijkbaar niet iedereen dat in de gaten. Afgelopen zaterdag las Harrie de Volkskrant, die bol stond van de stukken over vrouwen. In één stuk stond dat aan het einde van de 21e eeuw de vrouwen de baas over de mannen zullen zijn. Daar vergist deze krant zich dus precies één eeuw.

Maar misschien doelt de Volkskrant op een ándere ontwikkeling die Harrie voorziet. Een ontwikkeling die -volgens Harries inschattingen- over een jaar of veertig zal inzetten en die eind 21e eeuw een feit zal zijn. Harrie heeft het dan natuurlijk over het baren van kinderen. Nu gebeurt dat nog door vrouwen, maar -let op Harries woorden- aan het eind van deze eeuw zullen het de mannen zijn die kinderen ter wereld brengen, na eerder door hun bazen te zijn bevrucht.

Pas afgelopen dinsdag werd Harrie trouwens duidelijk waarom er vorige zaterdag zoveel stukken over vrouwen in de Volkskrant stonden. Deze dinsdag, 8 maart 2011, bleek het namelijk Wereld-vrouwendag te zijn. Eerst was hij er nog een beetje boos over (bereiken vrouwen dan écht nooit een punt waarop ze aandacht genoeg hebben?). Maar gisteren werd Harrie de betrekkelijkheid van de waarde van Wereldvrouwendag in één klap duidelijk, toen hij zag dat het over twee weken Landelijke Compostdag is.

Vakantie

Ooit vond Harrie het best leuk om naar het buitenland te gaan en daar een beetje de vlotte jongen uit te gaan hangen. Vooral aan Frankrijk heeft hij best goede herinneringen. Maar ergens in de tijd is hij de reislust verloren. Harrie vindt vakanties meestal teveel gedoe en het geld niet waard.

Dat begint al bij de voorbereiding; hoewel hij vakanties bij voorkeur zo min mogelijk voorbereidt, duurt die voorbereiding hem toch nog altijd te lang. Daarna komt de reis zelf. Dat vindt hij wel het ergste deel van vakantie, met name de terugreis.

Reizen duren altijd langer dan je hoopt. Elke keer weer probeerde Harrie vooraf een schatting te maken van de duur van de reis, waarbij hij elke keer weer een pessimistischer scenario koos dan de vorige keer. En toch bleek hij zich elke keer weer rijk te hebben gerekend, ook al nam hij alleen snelwegen en deed hij alsof snelheidslimieten in Frankrijk niet bestaan. Als Harrie zich hier weleens over beklaagde, stuitte hij met regelmaat op mensen die glashard beweerden dat voor hen de vakantie al begon als ze met de auto het tuinpad verlieten. Dit soort sujets dienen wat Harrie betreft met argwaan te worden behandeld.

De eigenlijke vakantie is meestal één lange poging om te doen alsof je geniet van de vooroorlogse toestanden waarin je verzeild bent geraakt en de luxe van thuis helemaal niet mist. Daarnaast is vakantie een tijd van alert zijn op anderstalige kooplieden, die jouw vermeende gebrek aan kennis van hun moedertaal steeds weer aangrijpen om je een financiële poot uit te draaien.

Misschien trekt Harrie de laatstgenoemde onhebbelijkheid der buitenlandse middenstand wel teveel door naar een gehele landspopulatie? Feit is in elk geval dat hij na een vakantie nooit de behoefte heeft om lyrisch te worden over de bijzondere mensen die hij heeft leren kennen. Waar anderen steeds weer thuis komen met enthousiaste verhalen over de boeiende mensen die ze hebben ontmoet, mensen die ondanks (of misschien juist dankzij) hun nauwelijks aanwezige financiële middelen toch dolgelukkig blijken te zijn en een hele typische maar wel zeer bruikbare kijk op de wereld blijken te hebben, is Harrie nooit veel verder gekomen dan gesprekken met kansarme lieden die hun lot draaglijk trachtten te maken door het innemen van grote hoeveelheden sterke drank.

Goed beschouwd zullen de mensen in Harries directe omgeving hem eerder aanzetten tot interessante verhalen dan de mensen die hij in den vreemde trof. Johnny en Anita van twee deuren verder bijvoorbeeld, die bij hun dagelijkse ruzies zó hard schreeuwen dat Harrie bijna letterlijk kan volgen wat ze tegen elkaar roepen. Of de familie Nervosi aan het einde van de straat, die juist wél dol zijn op vakanties en hun jaarlijkse tweeweekse trip dankzij vier weken voorbereiding en drie weken opruimen achteraf weten op te rekken tot een spektakelstuk dat zijn gelijke niet kent.

Van reizen leer je dat een paar van de merkwaardigste exemplaren van de mensheid bij je om de hoek wonen.

Verwarring

100 jaar geleden moet het veel makkelijker zijn geweest, toen mensen nog gewoon tastbare dingen maakten. Maakte iemand een stoel, dan was voor iedereen in no-time duidelijk of je er fatsoenlijk op kon zitten en zo ja, of je dat voor hooguit een week op die stoel zou kunnen , of dat het geval na een week zou instorten.

Tegenwoordig is zoiets nauwelijks meer mogelijk, omdat uiterlijk vertoon de spil in ons bestaan is geworden. De grootste rotzooi wordt gewoon verkocht, omdat er een mooie verpakking omheen zit (kijk bijvoorbeeld naar vrouwen: de mooiste vrouwen zijn meestal de grootste krengen). Aan het uiterlijk van een product is de kwaliteit van hetgeen waarvoor het is bedoeld in elk geval niet meer af te zien.

In dit verband moest Harrie wel lachen om een tweetal testen dat hij las in twee van de belangrijkste Nederlandse computerbladen. In beide bladen werd aandacht besteed aan HDMI-kabels. Dat zijn kabels waarmee je beeld en geluid van bijvoorbeeld een dvd-speler kunt transporteren naar bijvoorbeeld een televisie, zodat je daarop het beeld en geluid kunt zien resp. horen.

Het bijzondere van HDMI-kabels is dat ze digitale signalen ook digitaal doorgeven. Omdat digitale signalen zoals bekend alleen uit nullen of enen bestaan (wel of geen signaal), wekt het bevreemding dat er HDMI-kabels bestaan die 7 euro per meter kosten, maar dat er evengoed HDMI-kabels voor 600 euro per meter te koop zijn.

Als leek zou je denken dat elke HDMI-kabel een nul gewoon als een nul doorgeeft en een een als een een. Maar zoals je vroeger aan een stoel kon zien of hij degelijk was, aan een HDMI-kabel zie je cht niet of hij zijn werk goed doet. Daarom testten beide computerbladen wat verschillende kabels.

De uitkomst verbaasde Harrie niet: het ene computerblad concludeerde (letterlijk) dat de bewering dat dure HDMI-kabels beter zijn dan goedkope 'belachelijk' is. Het andere computerblad constateerde daarentegen opzienbarende kwaliteitsverschillen tussen dure en goedkope kabels.

Harrie denkt dat de uitkomst van beide testen typerend is voor de twijfel die onze hedendaagse maatschappij kenmerkt.

Einde

Dit is het dus. Of eigenlijk: dit wás het dus. Dinie en Harrie zijn nu officieel gescheiden. 5 augustus 1996 - 3 februari 2011 is er in de grafsteen van hun huwelijk gebeiteld.

Als mensen vertellen over scheidingen hoor je meestal verhalen over processen die een half mensenleven in beslag nemen. Bij Dinie en Harrie was alles in 4 maanden gepiept, maar dan ook echt álles. Op 8 oktober 2010 was er het besluit om ermee te stoppen, precies 3 maanden later trok Dinie in een ander huis en minder dan een maand later is het huwelijk officieel ontbonden.

Harrie zou -terwille van de kinderen- zelf nooit hebben besloten om ermee te stoppen. Toen Dinie dat besluit 4 maanden geleden wél nam, raakte Harrie in eerste instantie dan ook hevig in paniek en wilde hij eigenlijk alleen maar dood . Maar de juiste pillen en gesprekken met vrienden hielpen hem door de eerste paniek heen.

Langzaam aan kwam een gevoel van opluchting en begon Harrie ook de voordelen te zien van een leven zonder vrouw. Maar pas toen ook de kinderen het nieuws van de aanstaande scheiding redelijk leken te hebben geaccepteerd kwam er voor het eerst in jaren weer een echte rust in Harrie.

En nu is hij dus alweer 4 weken alleen. Met Elvis dan, want die is bij Harrie gebleven. Dinie heeft als vervanger van Elvis een poesje voor in haar huis gekocht. Zo hebben Willie en Ricardo in elk huis een dier waar ze zich mee kunnen vermaken. Twee hele verschillende dieren natuurlijk, een neurotische maar lieve Collie in Harries huis en een ondeugende, speelse poes bij Dinie. Net zo verschillend eigenlijk als Dinie en Harrie.

Gehandicapt

Als er iets veranderd is in de loop der tijden is het wel de manier waarop we dingen mogen benoemen. Vroeger kon je iemand -op basis van diens geestelijke of lichamelijke kenmerken- gewoon een gek of een gehandicapte noemen. Dat kan in de huidige tijd absoluut niet meer.

Lastig is wel dat er elke paar jaar weer een andere benaming voor gekken en gehandicapten wordt bedacht die hun kenmerken nóg meer moet verhullen. Doel hiervan is om duidelijk te maken dat een gek of een gehandicapte een gewoon mens is en evenveel kansen in de maatschappij moet krijgen als iedereen.

Grappig is dat het in het streven naar verhulling van onvolkomenheden wenselijk lijkt om één woord te bedenken waar alle minder bedeelden onder kunnen worden geschaard. Zo werd een gek eerst een geestelijk gehandicapte en werden de old school gehandicapten opgewaardeerd tot lichamelijk gehandicapten.

Vervolgens werd het woord gehandicapte verruild voor het veel chiquer klinkende 'minder valide'. Als Harrie het goed heeft gevolgd is die term inmiddels weer vervangen door het nog minder erg klinkende 'beperking' (uiteraard leverbaar in de smaken lichamelijk en/of geestelijk). De volgende stap zal wel zijn dat een etiket voor gehandicapten geheel verdwijnt en dat 'gewone' mensen van een label zullen worden voorzien om hen van de minder geoutilleerde medemens te onderscheiden.

Toch kan Harrie niet ontkennen dat het eigenlijke doel om gekken en gehandicapten door naamswijziging meer kansen in de maatschappij te geven lijkt te zijn geslaagd. Mooi voorbeeld hiervan is dit filmpje dat hij van zijn vriend Bert ontving. Vroeger zou dit soort mensen hun leven lang in een dwangbuis hebben moeten doorbrengen, maar tegenwoordig blijken ze totaal ongevaarlijk te zijn.