Op vrijdagmiddag kwam een vrij jonge vrouw met hem aanzetten. Ze kwam bij Harrie een computer kopen, die hij op Marktplaats had aangeboden. Na binnenkomst maakte ze een opmerking over Elvis, een Collie, en vertelde dat ze zelf een Border Collie had. "Maar ik maak me zorgen om hem, want ik moet hem kwijt", merkte ze vervolgens op. Toen Harrie vroeg of hij dan ziek was, antwoordde ze: "Nee, ík ben ziek en ze denken dat ik nog maar een half jaar te leven heb".
Harrie schrok ervan, ook omdat de vrouw geen zieke en ook geen treurige indruk maakte. Ze vertelde daarna dat een zeldzame kankervariant in haar leefde, die als bijzonderheid had dat hij overal in haar lichaam zat en daarom ook niet te bestrijden was. Het was wachten op het moment dat de ziekte bezit van haar hart zou nemen, waarna het over en uit zou zijn. Harrie kon het niet helpen dat hij zich afvroeg wat hij in Gods naam zou moeten doen als de kankercellen tijdens haar bezoek aan zijn huis in het hart van de vrouw zouden komen.
De volgende dag was Harrie nog veel dichter bij de dood, toen hij een apparaat ging ophalen dat hij via Marktplaats bij een man in Eindhoven had gereserveerd. Die man bleek óp een kerkhof te wonen, vlakbij het centrum van Eindhoven. De man vertelde dat er vreemde dingen gebeurden in de eerste nachten die hij in het huis doorbracht. Voor hij naar zijn bed ging, deed hij steeds alle lampen in de woonkamer uit. Maar elke ochtend als hij weer beneden kwam, stond het lampje op zijn eetkamertafel gewoon weer te branden.
Samen met zijn dochter had hij op een avond een zelfbedacht ritueel uitgevoerd. Daarbij had hij in de woonkamer een heleboel kaarsen en waxinelichtjes aangestoken en stemmige muziek opgezet. Daarna hadden zijn dochter en hij de geesten van de doden, die zij verantwoordelijk achtten voor de spontaan oplichtende lamp, toegesproken. Dat zij de nieuwe bewoners waren van het huis, dat ze snapten dat ze op het terrein van de geesten woonden, maar dat ze hoopten dat ze met z'n allen in goede harmonie op het terrein zouden kunnen wonen. Na die avond waren er geen ochtenden meer geweest waarop lampen weer spontaan waren gaan branden.
Eerst een bezoek van een vrouw die dood gaat. Daarna een bezoek aan een man die op een dodenakker woont. Als je die lijn doortrekt en gelooft dat driemaal scheepsrecht is, dan lijkt Harries einde toch nabij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten