Zo gaat het niet élk weekeinde als de kinderen bij Dinie zijn. Soms spreekt hij in zo'n weekeinde weleens wat af met iemand, maar niet per definitie. En zeker niet omdat hij zich anders zielig voelt. Harrie kan heel goed alleen zijn namelijk en amuseert zich dan prima. Muziek luisteren, film kijken, klusje doen, wandelen met Elvis, krant lezen, noem maar op. En voor je het weet is het dan weer tijd om te gaan slapen.
Harrie vraagt zich weleens af of hij wel normaal en niet erg saai is, door zijn leven zo solitair en basaal te willen leven. Stel dat er echt een God bestaat en Harrie moet hem straks gaan vertellen wat hij van zijn leven heeft gemaakt, zou God Harrie dan naar de hel sturen wegens het verkwisten van de mogelijkheden die Hij Harrie had gegeven? Of zou Hij Harrie juist op de schouder kloppen en hem zeggen dat Harrie als een van de weinigen had begrepen hoe je een leven moest leven? Vriendelijk zijn tegen anderen, ze helpen als dat kan en ze in hun waarde laten (zolang die anderen dat althans zelf ook doen). En verder je niet mee laten zuigen door de domme massa, die onder het motto "live life to the max" zorgt voor uitputting van de aarde en -door hun enorme prestatiedrang- ook voor uitputting van zichzelf.
Maar gelukkig zijn er mensen die veel minder moeite dan Harrie hebben om het gedrag van anderen te benoemen. Daardoor weet Harrie sinds kort dat er ten minste één persoon is die hem saai vindt. Harrie hoorde het van een hele betrouwbare bron, iemand die erg dicht in de periferie van de betreffende persoon verkeert. Over de vraag of die persoon (met wie Harrie best veel tijd van zijn leven contact heeft gehad) daadwerkelijk heeft gezegd dat Harrie saai is hoeft hij dus niet te piekeren.
Toch heeft het Harrie weer even aan het denken gezet. Maar uiteindelijk heeft hij besloten de mening te laten voor wat die is: een ongevraagde oprisping van een pion uit de domme massa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten