Brabants volkslied

Brabant wil een volkslied hebben. Harrie is natuurlijk een ras-Brabander, maar het zou hem eerlijk gezegd normaal gesproken worst wezen of Brabant al dan niet een volkslied had.

Maar nu begint de commissaris van de koningin (Harrie's collega's noemen haar liefkozend Hare Maij) zich er toch wel erg tegenaan te bemoeien. En in haar kielzog drijft een hele kudde kroegtijgers.

Eén van hen is blijkbaar op een website begonnen met het verzamelen van stemmen voor het liedje "Brabant" van Guus Meeuwis. Belangrijkste reden om dát liedje te kiezen (let op, Harrie citeert wat nu komen gaat en is geenszins aansprakelijk voor het beschrevene!!!!): "het is toch prachtig als je met z'n allen in een cafe in Salou staat en als alle Brabanders dan beginnen mee te zingen als ze "Brabant" draaien?" Harrie wil bij deze meteen een voorstel doen: alle Brabanders die graag in Salou verblijven daar vanaf nu permanent laten blijven.

Het zou natuurlijk van de zotte zijn als "Brabant" van G. Meeuwis het Brabants volkslied zou worden. In de eerste plaats heeft het liedje een veel te hoog meezing-gehalte. Niet-Brabantse landgenoten beschouwen ons al als simpele zielen die voornamelijk bezig zijn met zuipen en feesten; dit lied zal niet tot verbetering van dat imago leiden.

Wat Harrie erger vindt, is de kromtaal die de heer Meeuwis gebruikt. Harrie heeft de exacte liedtekst er even bijgehaald en de man zingt toch daadwerkelijk de regel:

"Was men maar op Brabant zo trots als een Fries".

Zowel taalkundig als inhoudelijk gezien is deze zin natuurlijk een gedrocht van de eerste orde. Uiteraard snapt Harrie best wat de vadsige Tilburger met zijn vroeg-oude uiterlijk eigenlijk had wíllen zeggen. En hij snapt óók best dat wat deze PSV-supporter met het eeuwige aureool van gesjeesde student had willen zeggen niet past in één regel van een liedje.

Toch heeft dit de heer Meeuwis er niet van weerhouden om een kromzin te fabriceren die kant noch wal raakt. Dat is tot daar aan toe: de meeste liederen van tot nationale helden gebombardeerde volkszangers staan er immers vol mee. Maar moet je zo'n zanger dan belonen door zo'n taalkundig gedrocht tot volkslied te maken? Harrie dacht het niet! Dit is immers koren op de molen van het grote aantal medelanders dat ervan overtuigd is dat Brabanders domme boeren zijn.

Meer nog dan om de populariteit van Meeuwis' meezinger, is Harrie verbaasd over het feit dat in de discussie over een Brabants volkslied steeds één naam niet genoemd wordt. En dat is uitgerekend de naam van de enige Brabantse kwaliteitszanger die bestaat: Gerard van Maasakkers.

Gerard weet de Brabantse volksaard feilloos te verwoorden zonder daarvoor in kromtaal te hoeven vervallen. Met zijn lied Land van zand heeft hij in Harrie's ogen het ultieme Brabantse volkslied ook al geschreven. Vreemd dat niemand het daar ooit over heeft.