De kerkhofganger

De kerk in Nuenen is niet bijzonder mooi. Maar hij is wel imposant, als je er vanuit het park naar kijkt. En dat deed Harrie vanmiddag, toen hij met twee stukken kaas en twee dozen eieren van de weekmarkt kwam.

Vanaf de kaasboer liep ie door het park naar de auto en zag de kerktoren fier boven alle omringende objecten uitsteken. De grijze lucht aan de achterkant gaf de kerk met bijbehorende toren nog iets extra stoers.

Harrie vond het zo’n mooi gezicht dat ie besloot maar weer eens over het kerkhof te lopen. Dat doet ie graag, zeker als ie een mindere dag heeft, zoals vandaag. Op zo’n dag denkt ie weleens na over de dood en hoopt dan dat na zijn overlijden zijn hersenen ook daadwerkelijk stoppen met nadenken. Niemand die hem kan vertellen of dat zo is.

Veel mensen vinden kerkhofbezoek een lugubere bezigheid. Harrie -zelf geenszins van naïviteit gespeend- vindt dat buitengewoon naïef van die mensen. Het leven geeft je immers maar één zekerheid en dat is dat je dood gaat. Waarom zou je dan niet bij leven alvast eens gaan kijken naar je voorland?

Vreemd is ook dat mensen in het buitenland vaak wél naar kerkhoven gaan. Dan heet het ineens dat men iets van de cultuur van een land wil bekijken. Harrie raadt die mensen bij deze aan om eerst eens naar de cultuur van hun eigen land te gaan kijken.

Op het Nuenense kerkhof is het nooit echt stil. Je hoort er het rumoer uit het dorp, maar vooral ook het geluid van de auto’s die om de weg rond Nuenen rijden. Harrie vindt die geluiden niet storend. Het geeft het Nuenense kerkhof in zijn ogen juist iets extra’s. Het laat je immers merken dat het leven gewoon doorgaat, al nemen enkelen daar niet meer aan deel.

Zoals gezegd was het vandaag niet Harrie’s beste dag. Maar als ie op zo’n dag over het kerkhof loopt, is het net alsof de gedachten die zijn functioneren op zo’n dag in een wurggreep houden als sneeuw voor de zon verdwijnen. Alsof de doden die gedachten vanuit hun kist van Harrie overnemen.

Toen Harrie thuis kwam, voelde hij zich een stuk beter.