Eigen mening

Harrie heeft een paar dagen verzaakt. Dat zit zo, Harrie had het nogal druk. Maandag stond er een wasmand (met waterhoofd) vol spullen voor de strijk. Dat is een van Harrie’s huiselijke taken. Soms laat ie de strijk te ver opladen. Nu ook. Daardoor was ie drie uur bezig.

Daarnaast had ie het ook heel druk op z’n werk. Op dinsdag hadden ze ook nog eens een bedrijfsuitje. Gingen ze met z’n allen survivallen. Nou is voor Harrie het Leven Zelf al één grote survivaltocht, dus dat ie nog steeds last had van z’n enkelbanden kwam goed uit.

Anita (Harrie’s collega die zo’n grove taal gebruikt dat ze net zo goed een vent had kunnen zijn) deed ook niet mee aan de survival. Maar zij had gewoon gezegd dat ze geen zin had in die flauwekul. Konden Anita en Harrie dus gezellig samen achter hun collega’s aanlopen, een beetje foto’s maken, een beetje lachen als er iemand in het water donderde. En natuurlijk elkaar ondertussen proberen een beetje af te zeiken.

Woensdag moest Harrie dan bij twee gemeenten op bezoek. Hij moest er gaan vragen of die gemeenten met Harrie’s baas willen samenwerken als de nieuwe wet er komt, waarvan Harrie denkt dat die er níet komt. Harrie ging er met Paulus heen, een collega heen die véél vager kan praten dan Harrie.

In het gesprek met de eerste gemeente was Paulus op dreef. Hij vroeg honderduit aan de man van de gemeente en gebruikte allerlei modieuze kreten als terugpakken, sonderen, helder krijgen, etc. Harrie snapte helemaal niets van het gesprek.

Na drie kwartier waren Paulus en Harrie en eigenlijk klaar, maar er was anderhalf uur gepland. De man van de gemeente vond het eigenlijk óók genoeg, maar Paulus niet. Die bleef maar sonderen en dingen helder krijgen.

Toen ze eindelijk buiten waren, zei Paulus dat het een goed gesprek was geweest. Harrie vond dat ook maar.

's Middags gingen ze naar de tweede gemeente. Daar zaten drie mannen, die net als Harrie het vermoeden hadden dat de wet waar het over ging niet door zou gaan. Ook nu begon Paulus te sonderen en plaatjes helder te krijgen. Als extra begon hij nu allerlei dingen die werden gezegd terug te pakken om het mee terug te kunnen nemen.

Op een bepaald moment ging het over de praktische gang van zaken, straks onder de nieuwe wet. Harrie vertelde toen hoe hij dacht dat het straks in de praktijk zou gaan, maar voegde daaraan toe dat dat zijn persoonlijke mening was. Paulus reageerde daarop met de mededeling dat niemand iets aan Harrie’s eigen mening had. Harrie bracht nog voorzichtig in dat hij dacht dat hij best een eigen mening mocht hebben, maar daar reageerde Paulus niet meer op.

In elk geval vond Harrie dit gesprek een stuk duidelijker dan het ochtendgesprek, wat ook kwam doordat deze heren normaal Nederlands spraken.

Toen we buiten kwamen zei Paulus: "ik vond het maar een moeizaam gesprek". Oprecht verbaasd zei Harrie dat hij het juist een stuk duidelijker vond dan het ochtendgesprek. Daarop zei Paulus dat ie vond dat Harrie véél te veel had uitgelegd en aan het woord was geweest, terwijl ze juist allerlei dingen van de gemeentemensen hadden willen horen.

Harrie had nog iets willen antwoorden, maar realiseerde zich net op tijd dat niemand op zijn mening zat te wachten.