Chapeau!

Eén maand is Dinie nu bij haar nieuwe baas in dienst. Eén maand, waarin ze gemiddeld twee keer per week op en neer naar Rotterdam moest rijden. Dat rijden vindt ze leuk, in d’r lease-auto: cruise-control aan, lekker eigen muziek draaien, beetje bellen, kopje koffie erbij.

Die koffie doet ze in een beker die Harrie voor d’r heeft gekocht. In een beetje moderne auto zit minstens één houder voor zo’n beker, maar niet in die van Dinie. Harrie snapt nu wel waarom auto’s zonder bekerhouder in Autoweek altijd een slechte recensie krijgen, want Dinie heeft d’r beker al twee keer om zien vallen.
En toch blijft ze lachen. Ondanks de omgevallen koffie, ondanks de ritten naar Rotterdam en -dat vooral- ondanks het feit dat ze nu soms om 6 uur ’s ochtends op moet staan. Want vroeg opstaan, dat is voor Dinie net zo’n straf als het voor Harrie is om 5 minuten naar Geer en Goor te moeten kijken.

Een nieuwe baan kost altijd al veel energie. Als je een driedaagse werkweek met rotsvaste tijden bij een baas om de hoek verruilt voor een vierdaagse werkweek met zesdaagse werktijden bij een baas ver weg, om 6 uur ’s ochtends op moet en dan ook nog een auto zonder fatsoenlijke bekerhouder krijgt, dan kost dat véél energie. En toch blijft Dinie lachen, want de baan levert haar ook veel energie op.

De wettelijke proeftijd heeft ze dus doorstaan. In de komende vijf maanden moet ze laten zien dat ze een vast contract verdient. Harrie heeft er alle vertrouwen in dat haar dat gaat lukken. Dinie heeft namelijk al gezien dat er nog veel werk te verrichten is bij haar nieuwe baas, onder andere op het gebied van het vastleggen en nakomen van afspraken en op het onderhouden en verbeteren van contacten met klanten. Daar kun je niemand beter voor in dienst hebben dan Dinie.

Na die vijf maanden mag ze zelf een auto uitzoeken. Harrie neemt aan dat het er een wordt met een bekerhouder.