Minimal

Harrie keek naar een film. Een film met een heel slecht verhaal eigenlijk. Het was een Franse film. Harrie had het idee dat de film al een uur bezig was, toen ie zag dat ie nog twee uur ging duren.

Ondanks het slechte verhaal kon Harrie niet stoppen met kijken. Het was maar goed ook dat ie dat niet deed, want de film gaf hem ineens een scherp inzicht in zijn zijn: minimalisme is een kernwoord in zijn bestaan!

Voor wat betreft muziek wist ie dat al wel van zichzelf. Want ook al houdt ie van allerlei soorten muziek, van klassiek tot smartlap, door zijn leven loopt electropop als rode draad. En dan niet dat duffe Tiësto-gedoe, maar échte, goed doordachte electropop, waarvan Kraftwerk natuurlijk de grondlegger is. Eenvoudig lijkende muziek, met steeds terugkerende ritmes, pompende bassen en af en toe wat heldere frivoliteiten.

Maar steeds komt het basisthema van het nummer terug. Het is een soort symmetrie in muziek. En symmetrie, dat ziet Harrie ook graag in de inrichting van een huis. Niet hier een plantje en daar een kandelaar, nee, een plant links van object X en een zelfde plant rechts. Luidsprekers horen ook op gelijke afstanden ten noordoosten en noordwesten van Harrie te staan. 2 luidsprekers ja, geen 5. Met 5 is symmetrie niet mogelijk.

Terwijl ie gisteren film keek, zat Harrie wat na te denken. Tijd genoeg voor, want in de film gebeurde weinig. Een man repareerde klokken en perste een vrouw af, terwijl zijn vriendin een kamer inrichtte. Franse films hebben altijd al Harries voorkeur gehad, maar hij had zich nooit echt afgevraagd waardoor dat kwam.

Gisteren vroeg ie zich dat wél af, omdat Emmanuelle Béart meespeelde. Hij keek naar een film met een kontverhaal waarin niks gebeurde en hij genoot er nog volop van ook. Hij vroeg zich af of het door Emmanuelle Béart kwam dat ie de film toch zo mooi vond. Zij was óók al zo mooi in Manon des sources. Eén van de mooiste films die Harrie kent, zeker zo mooi als Jean de Florette, wat eigenlijk deel 1 is van Manon des sources. Terwijl Harrie die twee films in zijn gedachten zag, dacht ie ook nog even aan dat andere prachtige tweeluik: Le chateâu de ma mère en La gloire de mon père, naar de boeken van Marcel Pagnol.

En ineens zag hij de rode draad in zijn geliefde Franse films: het gaat bijna altijd in een gezapig tempo en lijkt vaak eenvoudigweg de verfilming van een gewone dag in het leven van een gewone Fransman op het Franse platteland. Nooit bijzondere effecten met waanzinnige schietpartijen, maar altijd voorvallen uit het leven zelf. Geen glitter en glamour, maar gewoon, eenvoudig, voor iedereen voorstelbaar.

Het was een mooie conclusie aan het einde van een dag waarop Harrie zich al eerder had gerealiseerd dat ie steeds meer een hekel krijgt aan materie en gedoe. Hij had een nieuwe computer voor Willie gekocht, die hij gebruiksklaar moest maken. Ondertussen had ie nog een afspraak en gedoe met zijn nieuwe, complexe mobiele telefoon. Aan het einde van de middag, toen de computer draaide, de afspraak voorbij was en hij had besloten om gewoon een simpele telefoon te kopen kreeg ie pas rust in zijn hoofd.

En toen Dinie eindelijk ook weer eens op tijd thuis kwam, kwam ie er pas toe om de dingen te gaan die ie écht leuk vindt en die hem energie geven in plaats van opslurpen: muziek draaien en op zijn gemak eten koken.