Harrie was er vorige week eerlijk over, dat hij één van die idioten was met een rekening bij DSB. Daarna gebeurde precies wat hij al vermoedde: de een na de ander kwam hem vertellen dat hij een sukkel was. Eigen schuld, als je klant werd bij een onbekende bank.
Eén iemand ging nog wat verder en probeerde Harrie min of meer duidelijk te maken dat het eigenlijk asociaal was wat ie deed: je geld in bruikleen geven aan een bank die andere mensen oplichtte. Die polissen verkocht aan domoren en daar 80% provisie van opstreek. Als je aan zo'n bank je geld toevertrouwde dan kon je niet deugen. Dat werd niet letterlijk gezegd, maar Harrie hoorde het tussen de regels door.
Harrie was niet verbaasd door de reacties. Hij weet dat hij zelf in vervelende of gênante situaties meestal anders reageert dan de meeste 'gewone' mensen. Als iemand uitglijdt en voorover in een plas valt, voelt Harrie zélf de nattigheid. Zijn eerste reactie zal dan ook automatisch zijn om de onfortuinlijke medemens te helpen.
De meeste mensen beginnen in zo'n situatie echter keihard te lachen. Eigen schuld, dikke bult. Bovendien is niets leuker dan het leed van een ander. En als het vermoeden bestaat dat die ander uit zichzelf nog niet genoeg lijdt, dan is het zinvol om hem/haar nog even wat trappen na te geven, verbaal of fysiek.
Het past ook perfect in de tijdgeest. Bijna iedereen vindt zichzelf belangrijker dan anderen. En slimmer. Maar vinden en zijn, daar zit een groot verschil tussen. Jammer genoeg zijn de meeste mensen niet slim genoeg om dat te beseffen. Dat zal wel een reden zijn dat velen steeds weer letterlijk a-sociaal reageren op bepaalde momenten. Je moet íets doen om een misplaatst gevoel van superioriteit in stand te houden.
Helaas trouwens voor al die superieure medemensen: Dinie en Harrie lijden niets van het failliet van DSB. Ze hebben er alleen wat ongemak van en krijgen alles terug wat ze hadden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten