Prikkels

Dinie zegt al jaren tegen Harrie dat ie op moet houden zich altijd schuldig te voelen en beter voor zichzelf moet zorgen. Maar Harrie dacht altijd dat dat gewoon een opmerking was om aardig te zijn. Pas toen de dokter het tegen hem zei is ie er eens over gaan nadenken en merkt ie dat ie eigenlijk wel erg weinig van zichzelf mag.

Deze dagen wordt Harrie wel héél erg duidelijk dat ie constant leeft met een enorm schuldgevoel. 10 dagen vakantie en alleen met de kinderen thuis. Dinie had hem nog gezegd: je hoeft he-le-maal niks te doen. Alleen waar je zin in hebt. In zijn hoofd had Harrie daarom al allerlei ideeën: fietsen, met Elvis naar het bos, kranten lezen in de zon, eindelijk de database met elpee's afmaken, een nieuwe draaitafel kopen en die vergelijken met zijn NAS. En natuurlijk vooral veel muziek luisteren.

Vandaag is zijn derde dag en pas sinds een uur of twee begint het ergens op te lijken. Hij is inderdaad met Elvis naar het bos geweest, heeft een paar koeien met zijn nieuwe telefoon gefotografeerd, gelachen om Elvis die niet langs de koeien durfde (die toch echt achter prikkeldraad stonden), op een bankje in het bos gezeten en daarbij gelet op zijn ademhaling en de geluiden om hem heen.

Vanaf dat moment is er een zekere rust in Harrie gevaren. Hij is naar huis gegaan, heeft een van zijn laatste muzikale aanwinsten opgezet en is toen pastasaus gaan maken (Bolognese, zijn specialiteit).

Nu zit ie dus te typen en vraagt ie zich af: waarom kan ie niet gewoon op elk moment van de dag léven, net zoals nu? Waarom tobt ie maar altijd een beetje aan, met de handrem strak aangetrokken? Het antwoord weet ie natuurlijk wel: het is veel te zwaar om vrijuit te leven met een permanent schuldgevoel op je rug. Een militair loopt zonder bepakking óók veel makkelijker dan zonder. En in technische zin mag zo'n schuldgevoel dan niks wegen, in psychisch opzicht is het loodzwaar.

Blijft over de kernvraag: hoe kom je van een schuldgevoel af, als je daar al 48 jaar mee leeft? Je kan er natuurlijk met mensen over gaan praten die ervoor gestudeerd hebben, maar Harrie heeft al te vaak met dat soort mensen gepraat. En is ie er iets mee opgeschoten? "Je wordt er altijd wijzer van", zal ie maar zeggen.

Harrie heeft in elk geval in zijn hoofd inmiddels wel een lijstje gemaakt met dingen die hij wel of juist niet zou moeten doen om een makkelijker leven te leiden. Veel draait daarbij om één woord: prikkels. Harrie moet prikkels vermijden. Geen mensenmassa's opzoeken dus, maar ook: stoppen met zoeken naar nóg meer leuke en zeldzame elpee's en die tangentiale draaitafel níet kopen. Het geeft allemaal onrust.

De tijd die Harrie nu verliest door op internet te zoeken naar dingen die hij al heeft, zou ie vervolgens moeten besteden aan meditatie. Hij heeft de laatste tijd veel gelezen over mindfulness, een soort therapie of levenswijze waarbij het erom draait om je te concentreren op dít moment. Niet nadenken over wat je nog allemaal moet doen, in de nabije of verre toekomst, maar alleen denken aan nú.

Harrie zou er bijna door vergeten dat zijn Bolognesesaus staat aan te branden.