Maij weg

De commissaris der koningin van Noord-Brabant, mevrouw Johanna Rika Hermanna Maij-Weggen, geboren te Klazienaveen op 29 december 1943, stopt op 1 oktober met haar werk. Harrie was verbaasd toen hij dat hoorde. Mevrouw Maij vertelde eerder dat ze niet begreep dat iedereen op zijn 65e met werken stopte. Nu doet ze het zelf ook.

Afgelopen vrijdag was er een afscheidsreceptie. 800 mensen mochten mevrouw Maij-Weggen (roepnaam Hanja) een hand komen geven. Iedereen mocht die hand 15 seconden vasthouden, anders zou het te lang gaan duren. Harrie zag op Omroep Brabant een beeldverslag. Allerlei 'mensen die er toe doen in die kringen' passeerden de revue. Bisschop Hurkmans, Hans Wiegel, iemand waarvan hij de naam alweer is vergeten, maar die 'menig wit wijntje met Hanja had genuttigd' en meer ons-kent-ons-mensen.

Dat Guus Meeuwis er ook was verbaasde Harrie helemaal niks. Harrie weet niet wat er speelt tussen Guus Meeuwis en de Brabantse bestuurders, maar hij vermoedt dat er wederzijdse hand- en spandiensten worden verleend die het daglicht niet goed verdragen. Anders kan ie in elk geval niet verklaren waarom hij mevrouw Maij vorige week op Omroep Brabant mocht horen zeggen dat Guus' kneuzenliedje Brabant door het Brabantse volk zélf tot volkslied was verkozen.

Hier moest Harrie toch even slikken! Maij kwam ooit met een lobby om Brabant aan een volkslied te helpen. Ieder weldenkend mens was daar tegen, maar het moest en het zou van Maij. Harrie nam in zijn naïviteit nog even aan dat áls er al een Brabants volkslied zou komen, dat men dan wel zo verstandig zou zijn om iets van niveau te kiezen (en dus een nummer van Gerard van Maasakkers).

Maar nee, de strijd ging zonder voorselectie meteen zo'n beetje tussen "Het leven is goed in mijn Brabantse land", "Lekkere worst van de HEMA" en dan dat Guus Meeuwis-misbaksel. Een stel zwakbegaafden richtte zelfs een clubje op om Guus' liedje erdoor te drukken. Natuurlijk had dat liedje meteen in de categorie 'buiten mededinging' moeten worden geplaatst. Harrie vindt althans dat van een volkslied wel iets mag worden verwacht, meer in elk geval dan een tenenkrommende strofe als "Was men maar op Brabant zo trots als een Fries". Als Harrie Maij was geweest, had ie de taalpolitie op Guus afgestuurd.

Gelukkig belandde Maij's volksliedidee in de vlakspoeler. Lang bleef het stil, totdat Harrie haar dus vorige week ineens doodleuk hoort zeggen "dat dat nummer nou eenmaal door de Brabanders zelf als volkslied is gekozen"! Nu brak Harries klomp! Het leek warempel wel alsof Maij haar wens er toch nog even op een regenachtige avond door wilde drukken!

Een paar weken eerder had Harrie ook al hevig moeten slikken bij de lancering van Brabant's nieuwe slogan. De oude voldeed blijkbaar niet meer. Harrie weet trouwens al niet eens meer zeker wat de vorige kreet was. "Natuurlijk vernieuwend" dacht ie. Hij weet wél dat die kreet was bedacht door een Brabantse gedeputeerde. Daar durft natuurlijk niemand tegen te zeggen dat zijn kleine mongoloïde nichtje zo'n tekst óók wel kan bedenken.

De nieuwe kreet luidt "Dan denk je aan Brabant".
Ook een kreet van niks natuurlijk. En wat Harrie merkwaardig vindt: het is een zinnetje uit dat liedje van Guus Meeuwis!

Helemáál lachwekkend werd het toen Harrie hoorde dat de provincie Noord-Brabant 200.000 euro had betaald voor het ontwerp. Eerst snapte Harrie er niks van. Die zin die lag er toch al? En die rood-witte blokjes, die waren toch óók al bedacht? Hoe kan dat dan 200.000 euro kosten?

Maar later snapte Harrie wel iets héél anders, namelijk wat de reclamejongens die hij weleens spreekt bedoelen, als ze zeggen dat de sfeer in hun bedrijf zo goed is en dat voor hun werken niet als werken voelt. In gedachten zag Harrie zichzelf ook even als reclamejongen. Het was tien over half zeven 's avonds. Hij was net terug van de zaak en had zijn magnetronprak naar binnen gewerkt terwijl ie naar That's the question keek.

Hij bedacht zich dat ie nog een nieuwe slogan voor Brabant moest bedenken, maar over 20 minuten begon zijn favoriete Lingo. Hij stond snel op, liet een boer, zette zijn laptop aan, maakte een Senseo en ging zitten. Hij opende Word, voegde via Invoegen-Afbeelding-Autovormen een ellipsvorm in en typte daar "Op weg naar later" in. Hij maakte nog een tabelletje, maakte de vakjes daarin om en om rood en plakte die tabel ook in de ellips. Hij sloeg het document op en noemde het Brabant.

Daarna opende hij de factuur die hij de week ervoor aan de provincie Limburg had gestuurd (een geinig vlagontwerp om de werklozen in de mijnstreek tot actie te manen: "Laat ze wapperen"). Een vlag was natuurlijk duurder dan een sticker, dus van de 4 maakte ie een 2. 200.000 euro was nog steeds een mooi bedrag. Hij veranderde het adres op de factuur en printte deze. Daarna printte hij het ontwerp zelf en een enveloppe. Op die laatste plakte hij een postzegel met de beeltenis van Andre Hazes. Was net die dag uitgebracht.

Harrie stopte de factuur en het ontwerp in de enveloppe, maakte nog een kop Senseo en hoorde dat Lingo begon.