Maximum

Harrie heeft het er al een paar keer over gehad: hij is zijn elpeecollectie aan het uitbreiden en opwaarderen. In de eerste fase heeft ie zich voornamelijk op het uitbreiden gericht. Dingen gekocht waarvan hij eigenlijk vond dat ze in zijn verzameling zouden moeten zitten, maar waarvan ie ook al vrij zeker wist dat ie ze zelden zou gaan draaien. Daarbij heeft ie wel steeds streng op de prijs en de kwaliteit gelet. Deze fase was er vooral een waar het om de kwantiteit ging.

Nu is ie bezig aan de tweede fase: het opwaarderen van zijn collectie met elpee’s die hij altijd al wilde hebben, maar niet eerder kocht. De kwaliteitsfase dus. In deze fase wordt Harrie behoorlijk uitgekleed.

De elpee’s die hij graag wil hebben behoren namelijk zelden tot het gangbare werk. Er werden er daarom meestal al weinig van geperst op het moment van introductie. Omdat de elpeepersen sinds de jaren negentig bovendien steeds vaker stil bleven staan, is er ook niet vaak meer iets bijgemaakt. Harrie zoekt nu dus meestal naar vrij zeldzame dingen. Dat heeft zijn prijs.

De eretitel “Duurste elpee van Harrie ooit” is daardoor in een aantal maanden al diverse keren overgedragen. Jarenlang was die titel voorbehouden aan de dubbelelpee Best Of Ralph. Notabene een verzamelelpee, die normaliter niet bekend staan als zinvolle investeringen. Maar dit was een verzamelaar met nummers uit de fameuze stal van Ralph Records, ook bekend van de befaamde Buy-Or-Die-Innersleeves. 80 gulden betaalde Harrie voor dit album, tijdens een beurs in Utrecht. 36 euro, voor de jongeren onder ons en 4 keer zoveel als een elpee in de hoogtijdagen van het zwarte goud kostte.

Harrie dacht destijds dat ie nooit meer zo veel aan een elpee zou gaan uitgeven, maar afgelopen zaterdag heeft ie in euro’s bijna net zoveel uitgegeven als destijds aan de Ralph-verzamelaar. 74 euro en 60 cent om precies te zijn, waar de verzendkosten vanuit Duitsland dan wel bij zijn inbegrepen. Voor die prijs mag hij zich eigenaar noemen van wederom een 4-dubbelelpee: de Duitse uitgave van Minimum-Maximum van Kraftwerk.

Harrie denkt dat dit album voorlopig wel zijn duurste elpee aller tijden zal blijven. Bijna alles wat ie miste heeft ie namelijk binnen: de Engelse versie van Minimum-Maximum bijvoorbeeld, Zebra én Baby van Yello, American Band-Ages van Nash The Slash, United States Live van Laurie Anderson, noem ze maar op. Er zijn er nog wel een paar die hij wil hebben, maar daarvan vindt ie de prijzen toch écht te absurd: Pocket Universe van Yello bijvoorbeeld (vraagprijs 165 euro), of Próxima Estación... Esperanza van Manu Chao (170 euro).

15 jaar geleden dacht Harrie dat ie nooit meer dan 80 gulden aan een elpee zou uitgeven. Misschien dat die ontbrekende slpee’s dus toch nog wel ooit gaan komen.