Penopauze

De meest recente maanden van Harries leven zijn niet zijn beste. Alle mogelijke redenen daarvoor heeft Harrie al 455 keer de revue laten passeren: heropspelende jeugdervaringen, onverwerkte trauma's, vader net dood. Uit het verhaal van een ervaringsdeskundige maakte ie zelfs op dat zijn longproblemen meer invloed op zijn gemoedstoestand en vooral op zijn permanente vermoeidheid zouden kunnen hebben dan hij zou verwachten.

De afgelopen dagen heeft Harrie elke dag met Elvis in het bos gewandeld. En elke dag weer waren dat de spaarzame momenten waarop Harries permanente gedachtentsunami luwde. Op die momenten kon ie 'gewoon' nadenken, zonder bij elke gedachte door 86 nieuwe gedachten te worden afgeleid.

Tijdens de wandeling van vandaag heeft ie vastgesteld dat de kans het grootst is dat ie gewoon in de penopauze is. Eén probleem: die schijnt niet te bestaan. Toch wordt er veel over geschreven. Op internet zijn de bijbehorende klachten uitgebreid en dikwijls beschreven en Harrie herkent ze bijna allemaal.

Op zich maakt het natuurlijk niet zo veel uit hoe het heet wat je mankeert, zeker niet als wat je denkt te mankeren volgens deskundigen tóch niet bestaat. Lastig is dan alleen wél dat je er dan ook niet echt goed achterkomt wat je moet doen om de klachten te pareren.

Gelukkig heeft Harrie iemand gekend die hetzelfde had als hij, al was die 10 jaar jonger toen het bij hem begon: zijn vader. Die kreeg die klachten aan het eind van de jaren zestig. Internet bestond toen nog niet en in die tijd werd ook niet elke klacht serieus genomen. Het is dan ook nogal waarschijnlijk dat Harries vader geheel op eigen houtje heeft geprobeerd de beste manier te vinden om van zijn klachten af te komen.

Omdat Harries vader nogal kordaat kon zijn in zijn beslissingen, stond zijn leven in no-time op zijn kop. Hij was de jacht naar geld en bezit moe, stapte op als directeur van een goedlopende fabriek van lederen kleding, verliet zijn gezin en ging leven met het doel om van zo min mogelijk geld rond te komen. Kerngedachte daarbij was: elke gulden die je niet uitgeeft, hoef je ook niet te verdienen.

Harrie heeft die levenswijze altijd al een beetje gevolgd door alleen maar in deeltijd te werken. Omdat ie een baan heeft waarin ie goed verdient, is dat ook niet zo'n héle grote opoffering. Maar die baan gaat waarschijnlijk verdwijnen. Harrie doet het werk trouwens al zó lang, dat ie er niet eens echt rouwig om zou zijn als het inderdaad zou verdwijnen.

Terwijl Elvis rondrende zag Harrie de dingen ineens een beetje in elkaar passen. Zijn baan die op termijn verdwijnt, werk dat ie niet echt interessant vindt, een stem binnenin hem die zegt dat ie eens zou moeten gaan doen wat ie écht leuk vindt. Hij zag langzaam een parallel met zijn vader ontstaan. Hij had hem wel even willen bellen om het erover te hebben, maar dat gaat niet meer.

Hoewel Harrie veel op zijn vader lijkt, zijn er ook veel verschillen. Eén ervan is dat Harrie een stuk minder kordaat is dan zijn vader en toch ook aan bepaalde aardse zaken gehecht blijft. Harrie zou ook nooit zijn gezin in de steek laten. Voorlopige conclusie lijkt dan ook te zijn dat Harrie zich moet gaan oriënteren op léuke banen, ook al betalen ze veel minder. Levert ie financieel in, maar gaat ie er tóch op vooruit.