Klein

"Het zit hem in de luifel niet
maar in hetgeen gij eronder ziet."

Harries moeder bezigde deze tegelspreuk met regelmaat. Het was ook een van de meest verstandige dingen die ze wist te vertellen.

Harrie moest vandaag aan deze wijsheid denken, omdat hij is overgestapt van een grote laptop op een netbook. De diameter van het beeldscherm van zijn oude laptop was ongeveer 40 cm, die van zijn notebook nog geen 25. Daarnaast is zijn netbook drie keer lichter dan de laptop.

In de praktijk gebruikte Harrie die grote laptop alleen maar om weer een andere laptop op afstand te bedienen en om er zijn mail op te lezen. Maar als ie even iets wilde schrijven, was het een hoop gedoe, zo'n grote en zware laptop.

Nu heeft ie dus zo'n klein netbook gekocht. Alles wat ie met zijn grote laptop kon, kan ie ook met dit kleine ding. En het leuke is dat ie hem bijna in zijn binnenzak kan stoppen, zo klein is ie. Nóg leuker: volgens de fabrikant kan je het ding 8 uur gebruiken met één accuvoeding!

Vanaf nu wordt het dus een stuk makkelijker om even wat te gaan schrijven. Kijken of dat hier ook zichtbaar wordt. Trouwens: als ie meer stukken gaat schrijven dan eerst zegt dat eigenlijk ook niks. Denk maar aan de wijsheid van Harries moeder......

Witte kerst

De afgelopen kerst is officieel tot Witte Kerst verklaard. Bij Harrie in de straat was het vooral een Grijze Kerst of een Blubberige Kerst, maar eerlijk is eerlijk: er lag zo her en der wel degelijk nog wat origineel witte sneeuw.

In 1981 was de vorige officiële Witte Kerst (wie bepaalt dat trouwens wanneer kerst Witte Kerst mag heten? Is daar een clubje voor?). Toen was Harrie 20 en met hele andere dingen bezig. Voor zijn gevoel was dit dus wel zo'n beetje de eerste Witte Kerst. Omdat iedereen altijd zo hoopt op een Witte Kerst en hij zich dus eigenlijk gewoon Witte-Kerst-Maagd voelde, was ie reuze benieuwd om te ondervinden wat zo'n Witte Kerst nou zo anders maakt dan een Gewone Kerst.

Als ie terugkijkt en eerlijk is, viel het hem een beetje tegen. Het was wel gladder dan andere kersten, omdat de gemeente Nuenen niet strooit buiten de drukkere wegen. Nou was er toch best veel sneeuw gevallen in de dagen voor kerst en samen met de ijzelige motregen die daarna was gekomen was Harries wijk in een soort ijsbaan veranderd. Omdat Elvis toch een paar keer per dag naar buiten moet heeft Harrie dat volop mogen beleven. Zelfs Elvis gleed regelmatig uit, zo glad was het.

Verder rook hij op de ochtend van tweede kerstdag een geur van fondue en gourmet in de straat. Dat had ie op de avond van eerste kerstdag ook al geroken, maar dat was niet zo bijzonder. Misschien kwam het doordat het een beetje heiig was, dat die vette etenslucht onder die laaghangende bewolking bleef hangen en zo de geur van de kerstdis wat verlengde?

Witte Kerst bleek er ook niet voor te zorgen dat Harrie eindelijk ook eens zo copieus at als andere gezinnen tijdens kerst. Op eerste kerstdag eet ie al jaren alleen maar ongezonde hapjes, omdat Willie dan jarig is en het bezoek ook gevoerd moet worden. Dat is dan natuurlijk niet met opgevulde kalkoen of varkenshaas in cranberrysaus, maar met opgewaardeerde borrelgarnituur.

En op tweede kerstdag at ie dit jaar bij McDonalds, wat natuurlijk een dermate groot dieptepunt is dat het vanaf nu nooit meer slechter kan. Daar was trouwens wel een reden voor, want Dinie had kaartjes besteld voor een optreden van Najib Amhali in Amsterdam. De bedoeling was om eerst in Amsterdam te gaan eten, maar het optreden bleek in de Heineken Music Hall te zijn. Die staat in Amsterdam-Zuidoost, zodat het nogal een gedoe is om in Amsterdam te gaan eten. En als je in Amsterdam-Zuidoost wilt eten, dan is de keuze niet veel groter dan McDonalds, Kentucky Fried Chicken of Burger King.

Was het optreden van Najib dan van een dusdanig niveau dat je kon zeggen: "Ja, dít maakt een Witte Kerst zo anders dan een Gewone Kerst?". Nee. De voorstelling bleek The best of Najib te heten. Harrie dacht dat die titel meteen de eerste grap zou zijn, maar het bleek inderdaad een herhaling te zijn van grappen die hij in eerdere shows al had gemaakt. Goede grappen, daar niet van en de Van Geffen's hebben zich rotgelachen, maar eigenlijk kan het natuurlijk niet: een cabaretier die oude grappen gaat herhalen.

Harrie moet dus vaststellen dat hij weinig verschillen zag tussen een gewone en een witte kerst.

Lijstje

Wie was dit jaar de beste politicus? Wie had de hoogste zonnebloem? Wat zijn de beste (?) 2000 platen aller tijden?

Het jaar is bijna afgelopen en dan is het blijkbaar lijstjestijd. Harrie vindt het grote onzin. Niet dat ie niet weet hoe hij ze moet maken hoor! Als kind maakte hij elke paar dagen een nieuwe top 30 van zijn favoriete singles. Later was ie in zijn hoofd steeds bezig met het op populariteit rangschikken van zijn vrienden en vriendinnen in lijstjes. Maar nu is ie zo ver dat ie alleen nog met meewarige blik naar lijstjes kijkt.

Alle reden dus om weer eens een lijstje te maken, want dingen waar je een hekel aan hebt, daar moet je doorheen, zegt de dokter altijd. Harrie kennende ligt het dan voor de hand om een muzieklijstje te maken, maar hij is er wel achter dat dat onzinnig is. Bij elke sfeer en/of gemoedstoestand hoort voor hem een ander lijstje. En toen schoot het hem meteen te binnen: een lijstje met kerstmuziek! De sfeer en Harries gemoedstoestand zijn rond kerst altijd redelijk constant, dus daar gaat ie.

10.
Eigenlijk wilde Harrie hem niet meetellen, omdat het maar een half nummer is. Maar omdat ie zo leuk is, mag ie hekkensluiter zijn: Christmas in heaven van Monty Python.
"It's christmas in heaven,
There's great films on tv...
"The sound of music" twice an hour
And `Jaws' I, II, and III"

9.
Twas the night before christmas van Snoop Dogg en Nate Dog. Oud nummer voorzien van nieuw ritme en 'modernere' tekst:
"The children were snuggled up
Sleepin' in bed
My bitch on my jock
Givin' holiday head"

8.
Stop the cavalry van Jona Lewie. Harrie zat in zijn meest actieve muziekperiode toen dit nummer uitkwam en was meteen verkocht. Hij heeft het nummer toen zelfs meteen op single gekocht. Vrij uniek, omdat ie niet meer dan 10 singles in zijn leven heeft gekocht.

7.
Christmas is for mugs van Graham Parker. Mooi, vlot nummer, met de bekende rauwe stem van Graham Parker.

6.
Jingle bells mag niet ontbreken en de versie van Ella Fitzgerald vindt Harrie het mooist. Beste zangeres ooit wat Harrie betreft.

5.
Harrie vindt Youp van 't Hek een enorme kwal, die al 25 jaar dezelfde boodschap brengt. Wel wordt hij steeds kaler, zweteriger en minder verstaanbaar. Maar eerlijk is eerlijk, Flappie (daterend van de periode voordat hij Parijs ontdekte) blijft grappig. En verstaanbaar.

4.
Aretha Franklin met O christmas tree. Mooie rustige plaat, vol vuur gezongen door een van de weinige zangeressen die Harrie zonder oordoppen aan kan horen.

3.
Tuxedomoon's Weihnachtrap stond op de verzamelelpee Ghosts of christmas past. Een verademing tussen alle standaard kerstmuziek.
"Stille Nacht, heilige Nacht, ich kann es nicht bezahlen."

2.
Aan AC/DC heeft Harrie heel lang een hekel gehad, maar Mistress for christmas vindt ie een topplaat. Hard en humoristisch: dat past niet bij kerst en dat maakt dit nummer zo apart.

1.
Eigenlijk met afstand op 1: The Pogues met Fairytale from New York. Vernieuwend, muzikaal, leuk, een topper!
"You´re a bum you´re a punk
You´re an old slut on junk
Lying there almost dead on a drip in that bed
You scumbag you maggot
You cheap lousy faggot
Happy christmas your arse I pray god it´s our last"

Kirsty MacColl hoeft trouwenns nooit meer lijstjes te maken: zij werd op 18 december 2000 in Mexico vermoord. En de favoriete kerstplaat van Shane McGowan op zijn beurt is trouwens vast All I want for christmas is my two front teeth. Het allermooiste moet nog komen: we hebben er beeld bij!



Harrie zal binnenkort zijn lijstje met muziek voor zijn uitvaart eens gaan updaten.

Verkleintje

Mensen zeggen vaak niet wat ze bedoelen. Vaak is dat om te verdoezelen dat ze eigenlijk niet weten waar ze over praten, of omdat ze een verborgen agenda hebben. Dat gebeurt vaak op Harries werk. En soms durven mensen gewoon niet te zeggen wat ze echt vinden. Dat kom je eigenlijk overal wel tegen.

Harrie wil het vandaag even hebben over een derde vorm van draaikonterij, waarvan het lijkt dat niemand hem opvalt, maar waar Harrie helemaal allergisch voor is: het gebruik van verkleinwoorden. Voor de duidelijkheid zal ie een voorbeeld van dicht bij huis geven, dan is meteen duidelijk waar zijn allergie vandaan komt. Wordt en passant meteen wat duidelijker waarom Harrie weleens met Het Leven worstelt.

Harries moeder hield rond 1970 op met leven, al overleed ze pas in 2002. Rond 1970 ging Harries vader bij haar weg en die klap heeft ze nooit verwerkt. Om het leven op de moeilijke momenten wat draaglijker te maken, greep ze weleens naar de alcohol. Harrie gruwelt nóg, als hij denkt aan de gemiddelde zondagmiddag uit zijn jeugd, waarop zijn moeder aankondigde dat ze zin had in 'een wijntje', 'een sherrytje' of 'een portje'.

Dat klinkt gezellig: wijntje, sherrytje of portje. Het klinkt beter dan "Ik ga nu een fles wijn leegzuipen". Maar in het geval van Harries moeder was het eigenlijk wel gewoon hetzelfde. Vele wijntjes maakten gewoon een fles en Harries moeder rustte meestal niet voor zo'n fles leeg was.

Harrie heeft het idee dat het verkleinen van dingen steeds populairder wordt. Hij snapt het trouwens ook wel, want het is natuurlijk gewoon een prettig klinkende manier om te verbloemen dat er stront aan de knikker is. Je kunt bijvoorbeeld als vrouw wel zeggen dat je veel teveel gevreten hebt en daarom een kont als die van een molenpaard hebt ontwikkeld, maar het klinkt veel lieflijker als je zegt dat je 'een maatje meer hebt'. Omgekeerd is het als kledingwinkel commercieel gezien natuurlijk óók slimmer om je zaak 'Maatje meer' te noemen dan 'Dekzeilen voor dikke vrouwen', dat snapt Harrie best.

De commerciële mogelijkheden van verkleinwoordjes heeft ook Albert Heijn goed begrepen. Harries moeder kocht vroeger -als ze geen wijntje aan het drinken was natuurlijk- voor 10 gulden (zeg 4,50 euro) een mud aardappelen, wat volgens Wikipedia ongeveer 70 kilo was. Als grootgrutter word je in deze moderne tijden, waarin winstmaximalisatie centraal staat, natuurlijk erg verdrietig van dat soort prijzen. Daarom introduceerde Albert Heijn het 'kilo'tje aardappelen': een stuk of zes eigenheimers in een kek buideltje met een vriendelijk klinkende naam, die je voor anderhalve euro mee mag nemen. Ze smaken natuurlijk gewoon naar aardappel, maar het klinkt ontegenzeggelijk beter dan 'een mud èrpel'.

Anderhalve euro voor een kilo'tje aardappelen is 105 euro of 231 gulden voor een mud. Harries moeder zou acuut een borreltje hebben genomen als ze zo'n bedrag had moeten betalen.

Iets

Bestaat God? Harrie denkt van niet, maar hij gelooft wel dat er Iets is. Dat geloof is ontstaan doordat bepaalde dingen in zijn leven steeds weer terugkeren, alsof Iets ze stuurt. Met één van die dingen werd Harrie gisteren weer geconfronteerd: de factor Tijd. Harrie merkt steeds weer dat Iets bepaalt dat voor sommige handelingen een bepaalde tijd nodig is.

Mooi voorbeeld is als ie samen met de kinderen een mooie film zit te kijken en dan even snel wat te drinken voor ze wil pakken. De film stopzetten is soms geen optie, zodat Harrie dan probeert tijdwinst te boeken door bijvoorbeeld twee glazen vanuit twee verschillende flessen te vullen.

Dat gaat bijna nooit goed. Soms stroomt het ene glas al over, als het andere pas half vol is. Vaak ook giet hij de inhoud van één der flessen in de keukenla, omdat ie teveel naar de andere fles kijkt. Het eindigt er dan mee dat Harrie aan de slag moet met een keukendoekje, om de plakkerige rotzooi op te ruimen. En aan het eind van de catering-ronde kan ie dan vaststellen dat als ie gewoon rustig aan had gedaan en glas voor glas had ingeschonken, hij twee keer zo snel klaar was geweest als wanneer hij probeert tijd te besparen.

Gisteren wees Iets hem opnieuw terecht. Harrie had haardhout besteld. Dat wordt door een mannetje met een vrachtwagen voor Harries carport gestort. Harrie moet het daarna netjes onder carport opstapelen. Harrie heeft sowieso een hekel aan dat karwei. Het is dom en redelijk zwaar werk. Het hout ligt weliswaar maar een paar meter van de plek waar het moet komen, maar hij heeft eens geteld en kwam op 200 keer dat ie moest lopen, bukken, 4 zware houtblokken beetpakken, zich oprichten, teruglopen en opstapelen. Hij is er meestal een uur of twee mee bezig en zit daarna behoorlijk stuk.

Gisteren leek het geluk hem toe te lachen. Willie was al om half een thuis en Harrie had hem gevraagd of ie mee wilde helpen. Als Willie de blokken nou naar Harrie toe gooide, dan hoefde Harrie alleen maar te stapelen. Willie wilde dat best doen en begon vol jeugdige energie met de blokken te gooien, waarvan de meesten Harrie misten.

Harrie hoefde zich eigenlijk alleen maar bezig te houden met de stabiliteit van de houtstapel, wat nog niet zo eenvoudig is. Aan de linkerzijde heeft de houtstapel namelijk helemaal geen steun en aan de rechterzijde loopt de waterafvoerpijp van het platdak van Harries schuur. Eén keer heeft Harrie die pijp als steun gebruikt, waarna de pijp vervaarlijk begon door te buigen. Feitelijk moet Harrie dus een houtstapel bouwen die alleen aan de achterzijde daadwerkelijk steun heeft.

Harrie merkte al snel dat het met Willies hulp een stuk sneller ging dan anders. In een mum van tijd had ie al een stapel gemaakt die tot buikhoogte reikte. Op dat moment hoorde hij echter wat gekraak, wat Harrie herkende als teken dat de houtstapel in beweging was. Toen hij keek, zag hij dat een paar houtblokken op scheenbeenhoogte te zwaar tegen de regenpijp leunden. Met wat gerichte trappen probeerde Harrie de houtblokken wat naar binnen te trappen, er angstvallig voor zorgend om de stapel niet ineen te laten storten.

Hoewel het niet veel leek te helpen, besloot Harrie gewoon verder te gaan met stapelen. Na een paar minuten hoorde hij echter opnieuw gekraak. Harrie schopte daarom nogmaals tegen de houtblokken, maar omdat zijn trap deze keer precisie miste, schopte hij een gat in de regenpijp.

Willie kon er wel om lachen, maar Harrie niet. Nu moest ie de houtstapel dus afbreken om de regenpijp te vervangen en daar had ie weinig zin in, zeker niet in deze kou. Harrie herinnerde zich dat hij nog een stuk regenpijp had liggen en ook een potje lijm voor hard pvc had staan. Hij zaagde daarom een stuk van de pijp af, zaagde dat stuk in de lente open en wilde dat om de bestaande buis heen plakken. Dat had ie echte loodgieters ook weleens zien doen. De lijm kon ie helaas niet vinden.

Harrie moest dus in de auto en naar Praxis. Daar zag ie dat de lijm niet onder de 5 graden Celsius kon worden gebruikt. Aan dat detail heeft hij verder geen aandacht besteed. Eenmaal thuis heeft ie het stuk pijp met lijm ingesmeerd en om de kapotte afvoerpijp geplakt. Daarna kon ie weer verder met stapelen. Precies twee uur nadat hij en Willie ermee begonnen was ie klaar. Net zo snel als anders.

R&B

Harrie houdt van allerlei soorten muziek, als die maar een ziel heeft. Wat dat betreft is het wel vreemd dat ie niet van originele Spaanse muziek houdt. Daarin wordt de gitaar altijd op passievolle wijze bespeeld. Verder heeft ie nog nooit een Spaans lied gehoord waarin het woord 'corazon' ontbreekt. En toch vindt ie er geen moer aan.

Begrijpelijker is wel dat Harrie niet van R&B houdt. Alleen aan de naam heeft ie al een hekel. Vroeger, toen Harrie nog haar op zijn hoofd had, had je rhytm and blues als muziekstroming. Dat werd toen ook weleens afgekort als R&B, maar was toch vooral rhytm and blues. Mooie, uptempo muziek, die duidelijk op jazz was gebaseerd. Gaandeweg kwamen er blues- en gospelinvloeden bij, maar het was en bleef een swingend geheel.

Een aantal jaren geleden hoorde Harrie de kreet R&B ineens steeds weer gebruiken. Omdat ie dan nooit de muziek hoorde die erbij hoorde, besteedde hij er verder weinig aandacht aan. Tot ie er op een gegeven moment achter kwam dat er een nieuwe muzieksoort was ontstaan die (om het overzichtelijk te houden waarschijnlijk) óók R&B werd genoemd.

Deze neo-R&B heeft weinig met het origineel te maken. Goed, het is ook muziek. En ja, het zijn ook vooral donkere mensen die deze muziek maken. Maar verdere overeenkomsten zijn er niet. De moderne R&B wordt gekenmerkt door een volledig ontbreken van ziel en passie. Neo-R&B wordt niet zelden ten gehore gebracht door groepjes gelikt geklede en zielig kijkende negers, die elkaar in geliktheid en treurigheid proberen af te troeven. Harrie ziet er echter vooral nog-niet-uit-de-kast-heaumeaux in, die slaap en nervositeit opwekkende samenzang bedrijven in plaats van herenliefde.

Deze week zat Willie naar weer zo'n echt modern R&B-nummer te kijken op TMF.
"Vind jij dat nou echt mooie muziek?", vroeg Harrie aan hem.
Willie, die nog steeds als droomwens heeft om neger te worden antwoordde daarop:
"Nee man, dit is echt waardeloos. Bén je eindelijk neger, ga je dít soort muziek maken."

Haute cuisine

Time flies when you're having fun, luidt het gezegde. Harrie kon dan ook nauwelijks geloven dat het gisteren al een jaar geleden was dat zijn vader Jan overleed. Harrie heeft zijn slechtste jaar sinds 1993 achter de rug en toch voelde het alsof zijn vader pas een paar maanden geleden stierf.

Ter nagedachtenis hadden de meeste van zijn kinderen met aanhang besloten om gezamenlijk uit eten te gaan. Toen het erop aankwam om een geschikt restaurant te vinden kwam Harries oudste zus met een briljant idee: het restaurant dat Jan zélf in de jaren zeventig gestart was!

Jarenlang was Jan druk (en uitermate succesvol) geweest als directeur van een fabriek in lederen kleding. Eind jaren 60 (hij was toen rond de 40) moet hij beseft hebben dat hij wel veel succes en geld, maar weinig levensvreugde had. Hij verliet toen zijn bedrijf, zijn gezin en zijn luxe bungalow en besloot terug te gaan naar de basis. Hij verhuisde naar een enkel kamertje in Eindhoven en nam zich voor om met zo min mogelijk middelen te gaan leven.

Het was dus eigenlijk wel opmerkelijk dat hij ergens rond 1973 toch weer besloot om opnieuw in zaken te gaan en dan nog wel als horekaffer. Het pand dat hij daarvoor als inrichtte staat midden in het centrum van Eindhoven, op Keizersgracht nummer 6. Ooit was het eigendom van de familie Fens, die het als koetshuis gebruikte. Jan verbouwde het tot bistro, wat een behoorlijke klus moet zijn geweest.

Aardig om te vermelden is dat hij bij de verbouwing bleef aansluiten bij zijn nieuwe levensstijl: geen geld uitgeven als dat niet nodig is. Jan was gek op hout en kon daar van alles mee maken. Tijdens de verbouwing van het koetshuis, werd een kilometer verderop de zgn. Fellenoordkerk afgebroken, die eigenlijk de St. Antonius van Paduakerk heette.


Jan kocht de nodige spullen van de gesloopte kerk en hergebruikte ze voor zijn bistro. Op 2 oktober 1973 (Jan's 45e verjaardag) verscheen een interview met hem in het Eindhovens Dagblad. Daarin vertelde Jan dat hij het voormalig doopvont als barbecue wilde gaan inzetten. De lambrizering van de voormalige studeerkamer ging hij in de bar verwerken. En van een paar oude kerkdeuren wilde hij een telefooncel maken. Blijkbaar viel het woord 'heiligschennis' tijdens het interview. Volgens het stuk in de krant zei Jan daarover: "Wat is eerder heiligschennis: het afbreken van de kerk en het in elkaar rammen van de spullen of het materiaal gebruiken en er mensen een plezierige avond mee bezorgen?" Harrie hóórt het hem zeggen.

De bistro werd een groot succes. De formule die Jan hanteerde was dan ook vrij ongewoon. Zijn bistro moest vóór alles een verzamelplaats zijn van mensen. Alles moest er kunnen, als je anderen maar niet lastig viel. Studenten moesten zich er thuis voelen, maar doktoren (toen nog een beroep met aanzien) ook. Jan had daarom niet de gebruikelijke tafeltjes voor 4 personen, maar een aantal lange tafels waaraan een man of 8 een plaats konden vinden.

Als je dus met minder dan 8 man kwam, was je er vrij zeker van dat je bij onbekenden aan tafel kwam te zitten. Jan's idee was dat je zo automatisch contact zou leggen met mensen die je anders nooit zou spreken. En dat gebeurde.

Maar na een paar jaar had Jan definitief genoeg van het ondernemerswezen. De bistro werd hem te druk en hij kreeg weer het idee dat hij niet leefde, maar geleefd wérd. Hij verkocht zijn restaurant en is sindsdien nooit meer in zaken gegaan.

Maar zijn bistro ging verder en heet nu restaurant Fens. Daar ging Jan's nageslacht (op zijn oudste zoon na) dus gisteren eten. Het was leuk om het na een jaar of dertig weer eens van binnen te zien. Harrie herkende direct de verhoging, waarop Jan destijds de eettafels had staan. En toen ie naar de wc ging zag ie ook de deur naar de bovenverdieping, waar hij en zijn zusjes vroeger sliepen als ze bij hun vader waren.

Maar er was ook veel veranderd. Een verbetering vond Harrie de ramen die aan de kant van de Bergstraat waren geplaatst. Maar dat de bar met kerkhout was vervangen door een moderne bar deed hem pijn.

De belangrijkste verandering betrof de kaart. Studenten die vroeger bij Jan wilden eten, konden zeggen "Ik heb maar vier gulden te besteden". Jan zorgde er dan voor dat ze voor vier gulden fatsoenlijk aten. Restaurant Fens heeft duidelijk niets van Jan's ideeën overgenomen, maar heeft zich een soort haute-cuisine-stijl aangemeten.

Nou is onder intimi redelijk bekend dat Harries lievelingseten fricandel speciaal is. Een stuk of vier, bij voorkeur. Van haute cuisine moet ie niet veel hebben. Hij heeft weleens op de televisie gezien hoe haute cuisine eruit ziet, maar hij hoefde het tot nog toe nooit te eten. Sinds gisteren weet Harrie dat haute cuisine bij Fens betekent dat de kabeljauw maar nét gaar is, de vier boontjes en twee peultjes eigenlijk net níet en dat Fens 'handgemaakte frietjes' maar opstapelt om net te doen alsof je iets op je bord hebt liggen. Misschien koelen 8 handgemaakte frietjes ook wel gewoon te snel af als je ze náást elkaar legt.

Uiteindelijk had iedereen toch best lekker gegeten en honger. Op Ricardo na dan, die voor 9 euro het Piratenmenu kreeg. Dat bleek één fricandel met gewone friet te zijn. Hij is net 10 geworden, maar vroeg zich hardop af of het nou echt zó lang moest duren voor ie dít te eten kreeg.

Gelukkig vertelde Harries jongste zus Jannie dat ze thuis nog een héle grote doos fricandellen in de vriezer heeft liggen en ze nodigde Harrie, Dinie, Willie en Ricardo uit om die binnenkort in één keer op te komen eten.

Computermuziek

"Computers zijn om naar porno te kijken, niet om muziek mee te maken." Harrie hoorde dat iemand op Omroep Brabant TV beweren, rond 6 uur 's ochtends, terwijl ie alleen even Teletekst wilde kijken.

Goed, de man die het zei kwam uit Eindhoven, dus verzachtende omstandigheden genoeg, maar de zelfverzekerdheid waarmee de man het zei en het feit dat hij zelf ook muzikant bleek te zijn, verontrustten Harrie toch. Er lopen genoeg domme mensen op deze aarde rond, die stellig gebrachte nonsens zomaar voor waarheid aannemen als het op de televisie wordt gezegd.

Harrie wil daarom toch even wat tegengas geven en het nog maar eens opnemen voor elektronische muziek in het algemeen. Zonder daarbij afbreuk te doen aan 'gewone' muzikanten natuurlijk: als iemand iets goeds kan met een traditioneel instrument als een gitaar, drums of desnoods een ukelele, dan is Harrie de eerste om dat te waarderen.

Maar Harrie durft óók te stellen dat makers van elektronische muziek zeker iets toevoegen aan de muziekgeschiedenis. Kraftwerk is hier al eerder genoemd, Yello heeft een flinke steen bijgedragen, maar één iemand is hier nog niet eerder genoemd. En dat is nou nét iemand waarvan Harrie vroeger vond dat hij een schande was voor de muziekindustrie, maar die hem er gaandeweg juist van heeft overtuigd dat elektropop niet moet worden verward met het simpelweg indrukken van wat voorgeprogrammeerde knopjes.

Thomas Dolby verscheen aan het begin van de jaren tachtig op het muzikale toneel en viel vooral op doordat hij op wilde vallen. Rond brilletje, Spandau Ballet-haren, dat soort werk. Harrie zag geen enkele meerwaarde in zijn muzikale fratsen. Hij kwam ook eigenlijk al te laat om op te vallen als pionier in de elektropop.

Toch raakte Harrie in zijn muziek geïnteresseerd, toen in 1984 zijn elpee The flat earth verscheen, met de klassieker I scare myself erop. Behalve door mooie nummers viel de plaat ook op door een perfecte geluidskwaliteit. Daarna zou alleen mondjesmaat nog iets van Thomas Dolby verschijnen. Een soundtrack in 1987, Aliens ate my Buick in 1988 en -een van Harries favorieten- Astronauts and heretics in 1992. Ook al zo'n album met een perfecte geluidskwaliteit.

Harrie vergat Thomas Dolby daarna eigenlijk weer. Diep in zijn hart bleef namelijk zijn eerste mening over de man hangen: een mannetje dat vooral met zijn uiterlijk wilde opvallen. En hij had dan wel wat aardig klinkende albums gemaakt, maar inhoudelijk had het niet de impact die het werk van Kraftwerk wél had.

Maar in 2001 veranderde Harries mening volledig. Thomas Dolby produceerde de elpee (jaja, een elpee in 2001!) Forty, een registratie van een concert dat hij ter gelegenheid van zijn veertigste verjaardag gaf. En Harrie was eigenlijk verbijsterd. Waar Kraftwerk, toch de goeroes der elektropop, steeds weer voer geven aan de tegenstanders van deze muzieksoort ("ze hoeven alleen wat knopjes in te drukken"), bleek Thomas Dolby op het podium bijna elk nummer nieuw leven in te blazen en meerwaarde te kunnen geven. Het ontbreken van de muzikanten die hem op zijn elpee's hadden geholpen (hij werd slechts bijgestaan door één man) bleek juist de bron en uitdaging voor iets moois. Dat hij met zijn kompaan van I scare myself de plaatversie tot een lachertje maakte, deed Harrie beseffen dat Thomas Dolby een gigant is in de elektropop.

In 2006 verscheen The sole inhabitant, een video-opname van een live-optreden van Thomas Dolby. Als extraatje bij die dvd laat Thomas Dolby zien hoe dat gaat, elektropop maken. Tegenstanders van elektropop kunnen dat hier eens bekijken.

Kerk

Harrie komt niet vaak in de kerk, maar vorig weekeinde zat ie er twee keer. Op zaterdag in Nuenen, bij de uitvaart van Sonja. En op zondag in Deurne, in de kapel van Hotel Willibrordhaeghe. Vroeger hoorde die kapel bij een klooster, nu is hij een onderdeel van wat de uitbater een 'conferentiehotel' noemt.

Harrie was er samen met Dinie, omdat Gerard van Maasakkers er optrad. Achteraf bleek het optreden trouwens anders te verlopen dan Harrie had verwacht. Kern van het optreden was namelijk de viering van het tienjarig bestaan van Wereldmuziekkoor Makandra. Gerard van Maasakkers was als gast uitgenodigd. Harrie nam aan dat het koor hem zou begeleiden. In werkelijkheid zong het koor zelf 2 keer 25 minuten zonder Gerard en aan het eind van de middag zong Gerard dan nog een half uur zonder koor. En ook zonder zijn Vaste Mannen trouwens. Zijn enige gezelschap was zijn gitaar.

Het was dus veel minder Gerard dan Dinie en Harrie hadden verwacht en gehoopt, maar toch was het de moeite waard. Het was namelijk best bijzonder om hem eens helemaal alleen te horen. Bovendien was de lokatie heel apart. Je ziet een artiest van klasse niet dikwijls in een kapel optreden.

Gerard had het bijzondere van de lokatie vast ook ingezien en mee laten spelen bij de keuze van de liedjes die hij zong. Zo zong hij 'Bennie', over een homofiele jongen. Verder zong hij nog een nieuw nummer, waarin hij zich rechtstreeks tot Onze Lieve Heer richt en hem vertelt: "Lieven Heer, ik vuul 't niet meer".

Vloeken in de kerk was het niet. Dat zou een aimabel mens als Gerard van Maasakkers niet gauw doen. Maar de boodschap die hij met deze liedjes op die plek verkondigde was voor iedereen duidelijk.

Zebrapad

Harrie moet even door het stof. Weet u nog dat ie zo lullig deed over de gemeente Nuenen, die de Pootlaan en Brabantring ging ombouwen? Terecht kreeg Harrie daar kritiek op.

Eén iemand merkte op dat Harrie onwaarheden vertelde en liet doorschemeren dat het makkelijk is om op de gemeente te kankeren. "Als het je echt teveel wordt, doe er dan echt wat aan en laat je zien daar waar de besluiten genomen worden", stelde die persoon voor.

Harrie moet nu toch echt toegeven dat ie het allemaal verkeerd heeft gezien. De verkeerschaos die hij vreesde is uitgebleven. Belangrijkste reden daarvoor is dat werkzaamheden een paar weken later dan gepland zijn begonnen. De gemeente besloot toch om eerst maar de andere klussen af te maken, zodat er alsnog een alternatief voor het verkeer was.

Verder moet Harrie ook toegeven dat het eindresultaat er mag wezen. Het is echt een stuk mooier geworden dan hij had verwacht. Hoogtepunt is wel het zebrapad dat is aangelegd. Dat is niet zomaar een zebrapad, zoals u op de foto kunt zien, het is een zebrapad met eigen lantaarnpaal in het midden!

Harrie zal voortaan voorzichtiger zijn voor hij berichten verspreidt die insinueren dat de gemeente Nuenen rare en onnodige bouwsels verzint.