Eerlijk

Harrie was nogal gespannen en heeft daarom vanmiddag een film gekeken. Een lekker ontspannende film, met actie, ongeloofwaardige situaties en natuurlijk veel doden.

In de film is een man nét met zijn depressieve vrouw aangekomen in het buitenhuis dat de man van zijn vader heeft geërfd. Ze krijgen ruzie, hij rent weg (met een jachtgeweer) en dan schiet hij een agent dood die een vrouw wil vermoorden.

Wat later zit de man lekker buiten te praten met de vrouw die hij redde. De vrouw begrijpt de woorden van de man niet en zegt dat hij duidelijke taal moet gebruiken. Op de avond die volgt zit de man op een steiger bij het meertje naast zijn huisje. De geredde vrouw komt eraan, kleedt zich uit, duikt in het water en komt dan bij de man zitten. Die is verbouwereerd en zegt iets als "zo zo". Daarop zegt de vrouw: "Zie je wel dat je duidelijk kunt zijn?" Twee minuten later jankt de man zijn klamme dop in de vrouw.

Toen de film was afgelopen (de vrouw bleek trouwens een bedriegster en werd ook doodgeschoten, de depressie van zijn vrouw was ineens over) ging Harrie thee zetten. Terwijl hij het water opgoot zag hij de parallel tussen de film en een interview dat ie vanmorgen op de radio hoorde. Het was een interview met een inwoner van een stad (in India of Pakistan, zoiets), die vertelde dat het steeds voller werd in 'zijn' stad en dat het logisch was dat dat leidde tot steeds meer geweld en moorden.

Mochten wij Nederlanders dingen ook maar eerlijk en eenvoudig zeggen zoals ze zijn. Dan konden we gewoon zeggen dat het hier te vol is. En dat het toch een stuk prettiger leven zou zijn in dit land als er een paar miljoen mensen zouden verdwijnen. Maar eerlijk zijn wordt hier niet erg op prijs gesteld. We mogen zeggen dat het drúk is, maar vól?

De film heeft Harrie weer eens laten zien wat er gebeurt als je eerlijk bent. Als die man er net als onze politici omheen was blijven draaien, had ie de sloot van de vrouw nooit mogen beroeren.

Hart

Harrie houdt van allerlei soorten muziek. Veel mensen snappen daar niks van. Hoe kun je nou én graag luisteren naar Like some kous-kous western van Renaldo & The Loaf én naar Ik verscheurde je foto van Koos Alberts?

Harrie heeft dat al eens uitgelegd dacht ie. In principe houdt ie vooral van vernieuwende muziek. Maar ook muziek die recht uit het hart komt kan ie waarderen.

Nou is Harrie nog steeds bezig met al z'n elpee's in een database te zetten. Een kolereklus, inderdaad. Hij komt ook veel elpee's tegen waarvan ie weet dat ie ze nooit meer gaat draaien. Dat maakt de klus er niet leuker op. Maar vandaag stuitte hij juist op een elpee met één nummer erop dat ie helemaal super vindt, maar al járen niet meer heeft gehoord.

Harrie heeft het over He's a friend, de titeltrack van een elpee van Eddie Kendricks. Die zong in het verleden nog bij The Temptations, toen die nog aardige muziek maakten. Maar Eddie begon een solocarrière. Harrie heeft twee elpee's uit zijn solotijd en het zijn allebei geen hoogstandjes. Maar He's a friend is een prachtnummer. Het is een ode van Eddie aan God. Harrie heeft niks met God, maar door het enthousiasme van Eddie zou ie er bijna in gaan geloven.

Harrie heeft sinds een tijdje weer een platenkast in zijn woonkamer. Daar past hooguit een vijfde van al zijn elpee's in. Hij moet dus een streng selectiebeleid voeren. Alleen de beste elpee's of de elpee's met muziek die áls je ernaar luistert echt op elpee en niet op cd moeten worden gedraaid mogen in de kast beneden. De elpee van Eddie Kendricks komt nog niet eens op de wachtlijst voor die kast. Daarom heeft ie het nummer op de computer opgenomen. Kan ie het voortaan ook overal mee naartoe nemen.

Kreten

"Herfst is theater in de tuin." Dat las Harrie deze week op een poster in winkelcentrum Kernkwartier, toen ie daar nog in mocht. , waar Harrie meestal zijn boodschappen doet. Hij vond het eigenlijk wel een aardige kreet.

Harrie houdt wel van de herfst. Voor hem is het een periode waarin alles weer een beetje normaal wordt. Niet steeds weer de vraag horen "waar ga je naartoe op vakantie" of "was je vakantie leuk?". Niet steeds weer excuses verzinnen om niet in de veel te hete zon te hoeven zitten. Niet meer zweten als je pas vijf minuten met de hond aan de wandel bent en de dazen meteen op je afkomen.

In plaats daarvan komt een aparte geur over het land. Een geur in een tijd van beginnende verrotting, maar waarin de lucht door de vochtigheid toch iets fris heeft. Vooral op ochtenden na warme herfstdagen die worden gevolgd door koude nachten is die geur goed waarneembaar. Dat zijn ook de ochtenden dat Harrie zich kan gaan verheugen op hét herfstmoment: de dag dat hij de houtkachel weer kan gaan gebruiken.

Harrie kon zich dus wel iets voorstellen bij de kreet op die poster en dat gebeurt niet vaak. Je wordt tegenwoordig doodgegooid met kreten. Op elke straathoek hangt tegenwoordig wel een poster met zinloze zinnen. Harrie kan zich over het gros van die posters uitermate verbazen. En dan nog niet eens zozeer omdat er blijkbaar iemand (lees: een reclameman of -vrouw) was die zijn stompzinnige gedachte zonder gêne naar buiten durfde te brengen, maar vooral ook omdat er boven die creatieve geest altijd nog iemand heeft gestaan die de wangedachte van zijn werknemer heeft goedgekeurd. En het meest verbazingwekkende is dan natuurlijk wel het feit dat er nog een opdrachtgever in het spel is die óók instemt met zo'n tenenkrommende kreet en er nog dik voor betaalt ook! Kijk maar naar de kreet die mensen naar Brabant moet lokken.

Een van de meest domme kreten die Harrie ooit zag verschijnt steeds op het venster van het koffiezetapparaat op zijn werk. Nadat dat een kopje -overigens behoorlijk goed drinkbare- koffie heeft afgeleverd vertoont het de mededeling "Wij wensen u een prettige koffiebeleving".

Koffiebeleving is zo'n woord dat helemaal in deze tijdgeest past. Waarin iemand een passie heeft voor koken als ie bedoelt dat ie elke week een ei bakt. Of waarin iemand eens 'iets heel raars gaat doen' op het terras en dan een coupe vanille-ijs mét slagroom bestelt. Zo bedoelt degene die de prettige koffiebeleving bedacht natuurlijk gewoon dat ie hoopt dat Harrie en zijn collega's van hun koffie zullen genieten. Een zinloze wens, want de koffie zal mét die wens echt niet beter smaken dan zónder.

Hoewel Harrie de achterliggende boodschap van de koffiemaker dus wel begreep, heeft ie toch lang gedacht dat er geen dommere leuze bestond. Uiteraard vergiste hij zich daarin, want in gekkenhuis dat Nederland is geworden kan het elke dag nog véél gekker. Dat zag Harrie onlangs op de snelweg tussen Rotterdam en Breda, waarin hij een betonmortelwagen inhaalde, die aan de zijkant de tekst voerde:
"100 jaar betonbeleving".

Het zal wel even duren voor deze stompzinnigheid wordt overtroffen, maar Harrie weet zeker dat ie het mee gaat maken.

Maij weg

De commissaris der koningin van Noord-Brabant, mevrouw Johanna Rika Hermanna Maij-Weggen, geboren te Klazienaveen op 29 december 1943, stopt op 1 oktober met haar werk. Harrie was verbaasd toen hij dat hoorde. Mevrouw Maij vertelde eerder dat ze niet begreep dat iedereen op zijn 65e met werken stopte. Nu doet ze het zelf ook.

Afgelopen vrijdag was er een afscheidsreceptie. 800 mensen mochten mevrouw Maij-Weggen (roepnaam Hanja) een hand komen geven. Iedereen mocht die hand 15 seconden vasthouden, anders zou het te lang gaan duren. Harrie zag op Omroep Brabant een beeldverslag. Allerlei 'mensen die er toe doen in die kringen' passeerden de revue. Bisschop Hurkmans, Hans Wiegel, iemand waarvan hij de naam alweer is vergeten, maar die 'menig wit wijntje met Hanja had genuttigd' en meer ons-kent-ons-mensen.

Dat Guus Meeuwis er ook was verbaasde Harrie helemaal niks. Harrie weet niet wat er speelt tussen Guus Meeuwis en de Brabantse bestuurders, maar hij vermoedt dat er wederzijdse hand- en spandiensten worden verleend die het daglicht niet goed verdragen. Anders kan ie in elk geval niet verklaren waarom hij mevrouw Maij vorige week op Omroep Brabant mocht horen zeggen dat Guus' kneuzenliedje Brabant door het Brabantse volk zélf tot volkslied was verkozen.

Hier moest Harrie toch even slikken! Maij kwam ooit met een lobby om Brabant aan een volkslied te helpen. Ieder weldenkend mens was daar tegen, maar het moest en het zou van Maij. Harrie nam in zijn naïviteit nog even aan dat áls er al een Brabants volkslied zou komen, dat men dan wel zo verstandig zou zijn om iets van niveau te kiezen (en dus een nummer van Gerard van Maasakkers).

Maar nee, de strijd ging zonder voorselectie meteen zo'n beetje tussen "Het leven is goed in mijn Brabantse land", "Lekkere worst van de HEMA" en dan dat Guus Meeuwis-misbaksel. Een stel zwakbegaafden richtte zelfs een clubje op om Guus' liedje erdoor te drukken. Natuurlijk had dat liedje meteen in de categorie 'buiten mededinging' moeten worden geplaatst. Harrie vindt althans dat van een volkslied wel iets mag worden verwacht, meer in elk geval dan een tenenkrommende strofe als "Was men maar op Brabant zo trots als een Fries". Als Harrie Maij was geweest, had ie de taalpolitie op Guus afgestuurd.

Gelukkig belandde Maij's volksliedidee in de vlakspoeler. Lang bleef het stil, totdat Harrie haar dus vorige week ineens doodleuk hoort zeggen "dat dat nummer nou eenmaal door de Brabanders zelf als volkslied is gekozen"! Nu brak Harries klomp! Het leek warempel wel alsof Maij haar wens er toch nog even op een regenachtige avond door wilde drukken!

Een paar weken eerder had Harrie ook al hevig moeten slikken bij de lancering van Brabant's nieuwe slogan. De oude voldeed blijkbaar niet meer. Harrie weet trouwens al niet eens meer zeker wat de vorige kreet was. "Natuurlijk vernieuwend" dacht ie. Hij weet wél dat die kreet was bedacht door een Brabantse gedeputeerde. Daar durft natuurlijk niemand tegen te zeggen dat zijn kleine mongoloïde nichtje zo'n tekst óók wel kan bedenken.

De nieuwe kreet luidt "Dan denk je aan Brabant".
Ook een kreet van niks natuurlijk. En wat Harrie merkwaardig vindt: het is een zinnetje uit dat liedje van Guus Meeuwis!

Helemáál lachwekkend werd het toen Harrie hoorde dat de provincie Noord-Brabant 200.000 euro had betaald voor het ontwerp. Eerst snapte Harrie er niks van. Die zin die lag er toch al? En die rood-witte blokjes, die waren toch óók al bedacht? Hoe kan dat dan 200.000 euro kosten?

Maar later snapte Harrie wel iets héél anders, namelijk wat de reclamejongens die hij weleens spreekt bedoelen, als ze zeggen dat de sfeer in hun bedrijf zo goed is en dat voor hun werken niet als werken voelt. In gedachten zag Harrie zichzelf ook even als reclamejongen. Het was tien over half zeven 's avonds. Hij was net terug van de zaak en had zijn magnetronprak naar binnen gewerkt terwijl ie naar That's the question keek.

Hij bedacht zich dat ie nog een nieuwe slogan voor Brabant moest bedenken, maar over 20 minuten begon zijn favoriete Lingo. Hij stond snel op, liet een boer, zette zijn laptop aan, maakte een Senseo en ging zitten. Hij opende Word, voegde via Invoegen-Afbeelding-Autovormen een ellipsvorm in en typte daar "Op weg naar later" in. Hij maakte nog een tabelletje, maakte de vakjes daarin om en om rood en plakte die tabel ook in de ellips. Hij sloeg het document op en noemde het Brabant.

Daarna opende hij de factuur die hij de week ervoor aan de provincie Limburg had gestuurd (een geinig vlagontwerp om de werklozen in de mijnstreek tot actie te manen: "Laat ze wapperen"). Een vlag was natuurlijk duurder dan een sticker, dus van de 4 maakte ie een 2. 200.000 euro was nog steeds een mooi bedrag. Hij veranderde het adres op de factuur en printte deze. Daarna printte hij het ontwerp zelf en een enveloppe. Op die laatste plakte hij een postzegel met de beeltenis van Andre Hazes. Was net die dag uitgebracht.

Harrie stopte de factuur en het ontwerp in de enveloppe, maakte nog een kop Senseo en hoorde dat Lingo begon.

Nood

De wijk waarin Harrie woont is een jaar of 35 oud. In de kern van die wijk staat een winkelcentrum. De toepasselijke naam is Kernkwartier.

Harrie doet sinds tien jaar de meeste van zijn boodschappen in het Kernkwartier. In het begin bij Groenwoudt. Er zat toen ook een kleine Jumbo, maar daar kwam nooit iemand. Harrie was best tevreden over Groenwoudt, maar toen brak de oorlog uit. Groenwoudt ging weg, er werd gehakt en gebroken en toen zat er een Konmar.

Aan de andere kant van het Kernkwartier was het óók oorlog. Jumbo ging weg, de boorhamers kwamen en toen zat er een Albert Heijn. Die zit er nog steeds. Harrie deed de meeste van zijn boodschappen de laatste jaren een beetje noodgedwongen dáár, omdat aan de andere kant van het Kernkwartier steeds een andere winkel kwam.

Bij Konmar kwamen maar 20 klanten per week, dus die ging al snel op slot. Daarna kwam de Edah, maar die was nóg minder populair. Daarom kwam er een Plus op de plaats van de Edah. Dat vond Harrie eigenlijk wel een fijne winkel. Het vlees en de groenten waren er altijd nog wel een paar dagen houdbaar, terwijl de verse dingen bij 'zijn' Albert Heijn eigenlijk altijd dezelfde dag op moesten.

Maar de Plus kon het blijkbaar óók niet bolwerken en ging begin dit jaar dicht. Dat was het moment dat Jumbo besloot om weer terug te komen in het Kernkwartier. Je zou het een omslachtige en langdurige verhuizing kunnen noemen. Maar eerlijk is eerlijk: Jumbo is een fijne winkel. Ze hebben er bijna alles, je hoeft er nooit lang te wachten en de verse dingen zijn écht vers.

Harrie heeft zich in al die jaren vaak verbaasd over het gemak waarmee de supermarkten hun geld weggooien. Bij elke wisseling van eigenaar werd de inrichting namelijk rigoureus aangepakt. Mooiste voorbeeld daarvan was de overgang van Groenwoud naar Konmar. Bij Groenwoud was alles wit, maar bij Konmar moest alles zwart, tot de plafondplaten aan toe. Bij elke verandering van eigenaar werd er gehakt, gebroken, geïnvesteerd en geld weggegooid.

Met de terugkeer van Jumbo dacht Harrie dat er voorgoed rust zou komen. Het is bij Jumbo steeds behoorlijk druk, terwijl het aantal bezoekers aan Albert Heijn duidelijk afneemt.

Maar sinds gisteren is ook Jumbo dicht. Sterker nog: het hele Kernkwartier is dicht. Iemand heeft gisteren ontdekt dat er fouten zitten in de staalconstructie van het winkelcentrum. Gevaar voor instorting was er niet, maar de burgemeester (per definitie een beroep voor iemand die geen enkel risico durft te nemen) kondigde meteen een noodverordening af. Iedereen moest het winkelcentrum ogenblikkelijk verlaten. De komende dagen zal worden bekeken wat er precies aan de hand is en hoe de onveilige situatie kan worden opgelost.

Harrie ziet het komische van de hele situatie wel in. Hij denkt zelf dat als het Kernkwartier echt onveilig was geweest, het wel een keer zou zijn ingestort tijdens een van de vele hak-, breek-, sloop- of wederopbouwevenementen die er hebben plaatsgevonden. Maar de Nuenense opperburger wil natuurlijk niet negatief in het nieuws komen.

Mitsoepsi

Harries vader Jan had bij leven abonnementen op 3 kranten (geen Televaag), op De Groene, Elsevier, Vrij Nederland en op Autoweek, zag Harrie toen hij zijn nalatenschap afwikkelde. Het mooiste was wel dat hij het nog allemaal las ook. En net als Harrie nam hij alles wat hij las voor waar aan.

Doordat ie alles las, kon Jan over alles meepraten, zelfs op zijn 80e. Grappig was wel dat ie, naarmate zijn leeftijd vorderde, dingen soms anders ging onthouden dan hij ze had gelezen. Harrie wist dat, omdat ie vaak dezelfde dingen las als Jan. Harrie verbeterde hem in het begin wel eens, maar hij merkte al snel dat Jan zich op die momenten een beetje ongemakkelijk en betrapt voelde.

Ook op een ander gebied merkte Harrie dat. Jan sprak sommige dingen namelijk nét even anders uit dan de uitvinder ervan had bedoeld. IT bijvoorbeeld, de afkorting van informatietechnologie, die normaliter als ie-tee wordt uitgesproken, sprak Jan gewoon uit zoals je het schrijft: it. Harrie heeft hem één verbeterd, maar toen ie die betrapte blik van Jan zag heeft hij het er verder maar bij gelaten.

Harrie is er daardoor misschien wel een beetje medeschuldig aan dat sommige oud-kennissen van Jan die niets van auto's weten wellicht weer aan anderen doorvertellen dat er een fan-tas-tisch automerk bestaat, waarvan de naam menigeen de wenkbrauwen zal doen fronsen. Jan was een enorme fan van Japanse auto's in het algemeen, maar van Mitsubishi in het bijzonder. Die naam kreeg ie alleen nooit op de juiste manier uit zijn mond. Hij noemde het merk altijd Mitsoepsi.

Nu heeft Mitsoepsi niet alleen auto's, maar ook draaitafels gemaakt en nog wel hele bijzondere ook. Zoals het model LT-5, op de foto bovenaan dit stukje. Het is een tangentiale draaitafel, wat al vrij zeldzaam is, maar het meest aparte is dat ie op zijn kant staat.

Het allerleukste is dat Harrie er een heeft gekocht. Nou ja, gereserveerd, want hij krijgt hem pas over een week. Harrie wilde hem laten opsturen, omdat de huidige eigenaar (Berrie) in Almere woont. Maar Berrie moest volgende week tóch in Eindhoven zijn. Hij is namelijk PSV-fan en gaat volgende week donderdag naar een wedstrijd van zijn club kijken. En dan konden Berrie en Harrie na de wedstrijd dus wel even zaken doen.

Harrie weet niet hoe goed of slecht de Mitsoepsi-draaitafel is. Wel dat ie apart is en dat is voor Harrie voldoende om hem te willen hebben. Toch hoopt ie stiekem dat Berrie een betere kijk op draaitafels dan op voetbal heeft.

Penopauze

De meest recente maanden van Harries leven zijn niet zijn beste. Alle mogelijke redenen daarvoor heeft Harrie al 455 keer de revue laten passeren: heropspelende jeugdervaringen, onverwerkte trauma's, vader net dood. Uit het verhaal van een ervaringsdeskundige maakte ie zelfs op dat zijn longproblemen meer invloed op zijn gemoedstoestand en vooral op zijn permanente vermoeidheid zouden kunnen hebben dan hij zou verwachten.

De afgelopen dagen heeft Harrie elke dag met Elvis in het bos gewandeld. En elke dag weer waren dat de spaarzame momenten waarop Harries permanente gedachtentsunami luwde. Op die momenten kon ie 'gewoon' nadenken, zonder bij elke gedachte door 86 nieuwe gedachten te worden afgeleid.

Tijdens de wandeling van vandaag heeft ie vastgesteld dat de kans het grootst is dat ie gewoon in de penopauze is. Eén probleem: die schijnt niet te bestaan. Toch wordt er veel over geschreven. Op internet zijn de bijbehorende klachten uitgebreid en dikwijls beschreven en Harrie herkent ze bijna allemaal.

Op zich maakt het natuurlijk niet zo veel uit hoe het heet wat je mankeert, zeker niet als wat je denkt te mankeren volgens deskundigen tóch niet bestaat. Lastig is dan alleen wél dat je er dan ook niet echt goed achterkomt wat je moet doen om de klachten te pareren.

Gelukkig heeft Harrie iemand gekend die hetzelfde had als hij, al was die 10 jaar jonger toen het bij hem begon: zijn vader. Die kreeg die klachten aan het eind van de jaren zestig. Internet bestond toen nog niet en in die tijd werd ook niet elke klacht serieus genomen. Het is dan ook nogal waarschijnlijk dat Harries vader geheel op eigen houtje heeft geprobeerd de beste manier te vinden om van zijn klachten af te komen.

Omdat Harries vader nogal kordaat kon zijn in zijn beslissingen, stond zijn leven in no-time op zijn kop. Hij was de jacht naar geld en bezit moe, stapte op als directeur van een goedlopende fabriek van lederen kleding, verliet zijn gezin en ging leven met het doel om van zo min mogelijk geld rond te komen. Kerngedachte daarbij was: elke gulden die je niet uitgeeft, hoef je ook niet te verdienen.

Harrie heeft die levenswijze altijd al een beetje gevolgd door alleen maar in deeltijd te werken. Omdat ie een baan heeft waarin ie goed verdient, is dat ook niet zo'n héle grote opoffering. Maar die baan gaat waarschijnlijk verdwijnen. Harrie doet het werk trouwens al zó lang, dat ie er niet eens echt rouwig om zou zijn als het inderdaad zou verdwijnen.

Terwijl Elvis rondrende zag Harrie de dingen ineens een beetje in elkaar passen. Zijn baan die op termijn verdwijnt, werk dat ie niet echt interessant vindt, een stem binnenin hem die zegt dat ie eens zou moeten gaan doen wat ie écht leuk vindt. Hij zag langzaam een parallel met zijn vader ontstaan. Hij had hem wel even willen bellen om het erover te hebben, maar dat gaat niet meer.

Hoewel Harrie veel op zijn vader lijkt, zijn er ook veel verschillen. Eén ervan is dat Harrie een stuk minder kordaat is dan zijn vader en toch ook aan bepaalde aardse zaken gehecht blijft. Harrie zou ook nooit zijn gezin in de steek laten. Voorlopige conclusie lijkt dan ook te zijn dat Harrie zich moet gaan oriënteren op léuke banen, ook al betalen ze veel minder. Levert ie financieel in, maar gaat ie er tóch op vooruit.

Totem

Het is bijna zover. Morgen gaat Dinies grootste wens in vervulling en gaat ze met dolfijnen zwemmen.

Waarschijnlijk gaat ze dat ergens in een afgesloten waterparadijs en onder begeleiding van deskundigen doen. Harrie dacht eerst dat ze de zee op wilde en dáár ergens wilde gaan zwemmen. Dat wílde ze ook wel, maar ze kon op internet niemand vinden die dat aanbood. "Misschien is dat ook wel te gevaarlijk", zei Dinie. "Het blijven toch wilde beesten, ook al weet ik zéker dat ze mij niks zullen doen", voegde ze daar nog aan toe.

Dinie gelooft in totem's. Een totem is een natuurlijk of bovennatuurlijk voorwerp, wezen of dier dat persoonlijke symbolische betekenis voor een individu heeft en aan wiens fenomenen en energie men zich sterk verbonden voelt. Die laatste zin heeft Harrie natuurlijk niet zelf bedacht. Veel te lang en met moeilijke woorden. Nee, de zin komt uit Wikipedia.

Dinies totem is dus de dolfijn. Dat ze daar morgen mee gaat zwemmen wordt dus een hele bijzondere gebeurtenis. Harrie baalt wel dat ie er niet bij is. Terwijl Dinie met haar totem zwemt, kan Harrie thuis nadenken over zíjn totem. Voorlopig komt ie niet veel verder dan de struisvogel.

Prikkels

Dinie zegt al jaren tegen Harrie dat ie op moet houden zich altijd schuldig te voelen en beter voor zichzelf moet zorgen. Maar Harrie dacht altijd dat dat gewoon een opmerking was om aardig te zijn. Pas toen de dokter het tegen hem zei is ie er eens over gaan nadenken en merkt ie dat ie eigenlijk wel erg weinig van zichzelf mag.

Deze dagen wordt Harrie wel héél erg duidelijk dat ie constant leeft met een enorm schuldgevoel. 10 dagen vakantie en alleen met de kinderen thuis. Dinie had hem nog gezegd: je hoeft he-le-maal niks te doen. Alleen waar je zin in hebt. In zijn hoofd had Harrie daarom al allerlei ideeën: fietsen, met Elvis naar het bos, kranten lezen in de zon, eindelijk de database met elpee's afmaken, een nieuwe draaitafel kopen en die vergelijken met zijn NAS. En natuurlijk vooral veel muziek luisteren.

Vandaag is zijn derde dag en pas sinds een uur of twee begint het ergens op te lijken. Hij is inderdaad met Elvis naar het bos geweest, heeft een paar koeien met zijn nieuwe telefoon gefotografeerd, gelachen om Elvis die niet langs de koeien durfde (die toch echt achter prikkeldraad stonden), op een bankje in het bos gezeten en daarbij gelet op zijn ademhaling en de geluiden om hem heen.

Vanaf dat moment is er een zekere rust in Harrie gevaren. Hij is naar huis gegaan, heeft een van zijn laatste muzikale aanwinsten opgezet en is toen pastasaus gaan maken (Bolognese, zijn specialiteit).

Nu zit ie dus te typen en vraagt ie zich af: waarom kan ie niet gewoon op elk moment van de dag léven, net zoals nu? Waarom tobt ie maar altijd een beetje aan, met de handrem strak aangetrokken? Het antwoord weet ie natuurlijk wel: het is veel te zwaar om vrijuit te leven met een permanent schuldgevoel op je rug. Een militair loopt zonder bepakking óók veel makkelijker dan zonder. En in technische zin mag zo'n schuldgevoel dan niks wegen, in psychisch opzicht is het loodzwaar.

Blijft over de kernvraag: hoe kom je van een schuldgevoel af, als je daar al 48 jaar mee leeft? Je kan er natuurlijk met mensen over gaan praten die ervoor gestudeerd hebben, maar Harrie heeft al te vaak met dat soort mensen gepraat. En is ie er iets mee opgeschoten? "Je wordt er altijd wijzer van", zal ie maar zeggen.

Harrie heeft in elk geval in zijn hoofd inmiddels wel een lijstje gemaakt met dingen die hij wel of juist niet zou moeten doen om een makkelijker leven te leiden. Veel draait daarbij om één woord: prikkels. Harrie moet prikkels vermijden. Geen mensenmassa's opzoeken dus, maar ook: stoppen met zoeken naar nóg meer leuke en zeldzame elpee's en die tangentiale draaitafel níet kopen. Het geeft allemaal onrust.

De tijd die Harrie nu verliest door op internet te zoeken naar dingen die hij al heeft, zou ie vervolgens moeten besteden aan meditatie. Hij heeft de laatste tijd veel gelezen over mindfulness, een soort therapie of levenswijze waarbij het erom draait om je te concentreren op dít moment. Niet nadenken over wat je nog allemaal moet doen, in de nabije of verre toekomst, maar alleen denken aan nú.

Harrie zou er bijna door vergeten dat zijn Bolognesesaus staat aan te branden.

Hengstenbal

De komende week heeft Harrie écht vakantie. Dinie is een week naar Turkije met een vriendin. Harrie mag de kinderen dus een week verzorgen. Hij bedacht zich dat hem dat het beste zou lukken als ie zelf ook vrij zou nemen. Vandaag is de eerste van zijn vrije dagen en pas op 30 september moet ie weer werken. Eén dag: daarna begint zijn weekeinde dan alweer.

Harrie is de vakantie uiterst nerveus begonnen. Ten eerste omdat het best raar is, een hele week zonder Dinie. Ten tweede omdat ie op nuchtere maag een uur naast Dinie in een rij voor een incheckbalie op Welschap moest staan tussen teveel andere mensen. En ten derde omdat ie zich schuldig voelt. Ruim een hele week vrij, waarin ie van Dinie he-le-maal niets hoeft te doen. Maar die stem binnenin Harrie zegt al 48 jaar elke dag dat Harrie zich nuttig moet maken. Kleine kans dus dat Harrie nu ineens ongegeneerd kan gaan genieten.

Vóór zijn eerste vrije dag heeft Harrie trouwens al iets zinvols gedaan: Dinie's auto verkocht. Op 1 oktober begint Dinie aan haar nieuwe baan. Voor die dag moet er een lease-auto bij de Van Geffen's worden afgeleverd. Dinie's Fiat mocht dus weg. Harrie had hem op internet gezet en kreeg meteen een acceptabel bod van een handelaar zonder naam uit Amersfoort. Die wilde meteen naar Nuenen rijden, in de vrijdagavondspits. Harrie vond het best.

De man was nog een kop kleiner dan Harrie, maar wel twee keer zo dik. Hij had een peuk in zijn mondhoek, die daar tijdens zijn hele verblijf van een half uur is blijven hangen. Toen ie zich bukte om de motorkap te openen, gunde hij Dinie en Harrie een uitgebreide blik in zijn bilnaad. Dinie was er drie uur later nóg misselijk van.

Maar hij nam de auto mee, na natuurlijk nog wat te hebben gepingeld. Dinie en Harrie hebben de buit verdeeld. Dinie wil van haar deel in elk geval met dolfijnen gaan zwemmen in Turkije. Harrie gaat kijken of ie met het geld iets kan kopen waarmee ie zijn schuldgevoel over zijn vrije tijd kan vergeten. Hij heeft een mooie draaitafel zien staan.

Lach

De meest aanstekelijke lach ter wereld is zonder twijfel die van Willie. Hij lacht een beetje snel, zoals een paard hinnikt. Korte uithaaltjes van geluid, meer een soort hardop grinniken eigenlijk.

Willie is van baby af aan eigenlijk altijd vrolijk geweest. Een opgewekt kind. Ook in moeilijke tijden lacht ie liever dan dat ie huilt. Deze week ging ie voor het eerst naar de middelbare school. Hij was zenuwachtig, maar ging niet zielig doen. In plaats daarvan citeerde hij Borat uit diens gelijknamige film: "Very excite!" En daar dan weer dat gegrinnik achteraan.

Dat is nog zoiets moois van Willie: hij kan goed mensen nadoen, kan precies de grappige teksten uit film of muziek perfect onthouden en weet die dan ook nog eens op precies de juiste momenten te reproduceren. Harrie lacht zich regelmatig het schompus om zijn zoon.

Maar soms ook heeft het iets wrangs. Harrie deed óók niets liever dan lachen, teksten van cabaretiers onthouden en op gepaste (of juist ongepaste) tijden herhalen en de wereld vrolijk bekijken. Maar precies op het moment waarop Harrie van een kind een tiener moest worden, scheidden zijn ouders. Door de strijd die ze daarvan maakten, veranderde Harries leven in een tranendal. Dat is uiteindelijk wel weer redelijk goed gekomen, maar nooit helemaal.

Harrie ziet elke dag weer aan Willie hoe groot de impact van die scheiding was. Willie heeft namelijk wél twee ouders die blij met elkaar zijn en die proberen hun kinderen veilig en gezellig groot te brengen. In die situatie hoef je geen weken wakker te liggen van je eerste bezoek aan de middelbare school, maar kun je volstaan met de opmerking "Very excite!". En daar dan een hinniklach achteraan.

Maximum

Harrie heeft het er al een paar keer over gehad: hij is zijn elpeecollectie aan het uitbreiden en opwaarderen. In de eerste fase heeft ie zich voornamelijk op het uitbreiden gericht. Dingen gekocht waarvan hij eigenlijk vond dat ze in zijn verzameling zouden moeten zitten, maar waarvan ie ook al vrij zeker wist dat ie ze zelden zou gaan draaien. Daarbij heeft ie wel steeds streng op de prijs en de kwaliteit gelet. Deze fase was er vooral een waar het om de kwantiteit ging.

Nu is ie bezig aan de tweede fase: het opwaarderen van zijn collectie met elpee’s die hij altijd al wilde hebben, maar niet eerder kocht. De kwaliteitsfase dus. In deze fase wordt Harrie behoorlijk uitgekleed.

De elpee’s die hij graag wil hebben behoren namelijk zelden tot het gangbare werk. Er werden er daarom meestal al weinig van geperst op het moment van introductie. Omdat de elpeepersen sinds de jaren negentig bovendien steeds vaker stil bleven staan, is er ook niet vaak meer iets bijgemaakt. Harrie zoekt nu dus meestal naar vrij zeldzame dingen. Dat heeft zijn prijs.

De eretitel “Duurste elpee van Harrie ooit” is daardoor in een aantal maanden al diverse keren overgedragen. Jarenlang was die titel voorbehouden aan de dubbelelpee Best Of Ralph. Notabene een verzamelelpee, die normaliter niet bekend staan als zinvolle investeringen. Maar dit was een verzamelaar met nummers uit de fameuze stal van Ralph Records, ook bekend van de befaamde Buy-Or-Die-Innersleeves. 80 gulden betaalde Harrie voor dit album, tijdens een beurs in Utrecht. 36 euro, voor de jongeren onder ons en 4 keer zoveel als een elpee in de hoogtijdagen van het zwarte goud kostte.

Harrie dacht destijds dat ie nooit meer zo veel aan een elpee zou gaan uitgeven, maar afgelopen zaterdag heeft ie in euro’s bijna net zoveel uitgegeven als destijds aan de Ralph-verzamelaar. 74 euro en 60 cent om precies te zijn, waar de verzendkosten vanuit Duitsland dan wel bij zijn inbegrepen. Voor die prijs mag hij zich eigenaar noemen van wederom een 4-dubbelelpee: de Duitse uitgave van Minimum-Maximum van Kraftwerk.

Harrie denkt dat dit album voorlopig wel zijn duurste elpee aller tijden zal blijven. Bijna alles wat ie miste heeft ie namelijk binnen: de Engelse versie van Minimum-Maximum bijvoorbeeld, Zebra én Baby van Yello, American Band-Ages van Nash The Slash, United States Live van Laurie Anderson, noem ze maar op. Er zijn er nog wel een paar die hij wil hebben, maar daarvan vindt ie de prijzen toch écht te absurd: Pocket Universe van Yello bijvoorbeeld (vraagprijs 165 euro), of Próxima Estación... Esperanza van Manu Chao (170 euro).

15 jaar geleden dacht Harrie dat ie nooit meer dan 80 gulden aan een elpee zou uitgeven. Misschien dat die ontbrekende slpee’s dus toch nog wel ooit gaan komen.

Interessante mensen

Meisje: "Heb je zin om mee te gaan naar een feest in Malibu?"
Jongen: "Malibu...een feest....een hele avond praten met interessante mensen die ik nog niet ken....natuurlijk heb ik daar zin in!"

Harrie tekende deze dialoog op uit een serie op Nickelodeon waar Ricardo naar keek. Hij kreeg er een wee gevoel van in zijn buik, dat waarschijnlijk voortkomt uit de stem in zijn hoofd die hem steeds zegt dat ie misschien niet spoort. Dat ie asociaal is.

Contacten met onbekenden zijn voor veel mensen immers dé reden om te leven. In Amerika is dat al lang zo, weet Harrie van Amerikaanse series. Omdat wij Amerika graag nadoen, is het nu ook al een tijdje in Nederland in zwang. Maar Harrie wordt zelf niet bepaald hitsig van al die "mogelijk interessante contacten met hem onbekende mensen". De meeste mensen die hij in zijn leven op feestjes sprak en die hij vóór zo'n feestje nog niet kende, hoefde hij ná zo'n feestje ook liever nooit meer te zien. Hij heeft daardoor steeds meer broertjes dood aan contacten met mensen die hij niet kent en die hij ook helemaal niet wíl kennen.

Als Harrie terugkijkt heeft ie eigenlijk altijd al moeite gehad met interessante onbekenden op feestjes. Van jongs af aan meed hij zoveel mogelijk gezelschappen met al die -volgens derden steevast 'boeiende'- onbekenden. In bepaalde levensfasen kon ie het wat beter opbrengen om zich er toch tussen te begeven, of was het sociaal gezien echt onmogelijk om zich eraan te onttrekken. Maar zijn hobby is het nooit geworden, lekker zijn blik verruimen door met interessante vreemdelingen te gaan kouten.

Gelukkig heeft hij sinds kort het gevoel dat hij nu een leeftijd en een bijbehorend levensinzicht heeft bereikt waarop hij het recht heeft om te mogen zeggen: "ik heb geen zin om mijn vrije tijd door te brengen in gezelschappen met mensen die ik niet ken en al helemaal niet om de morele verplichting te voelen om met hen een gesprek te gaan voeren".

Harrie zat erop te broeden om daarover in dit weblog iets te schrijven, maar was enigszins bevreesd dat Dinie dat niet leuk zou vinden. Dinie vindt het namelijk wél heel leuk om zich af en toe onder de mensen te begeven. Tijdens die broedtijd begon Dinie toevallig zélf over dit onderwerp. Harrie liet haar praten zonder enige richting aan het gesprek te geven (ja, hij leert nu écht bij op bepaalde onderdelen!) en tot zijn verbazing zei Dinie toen zomaar ineens wat Harrie uit zichzelf nauwelijks hardop zou durven zeggen: dat met héél veel mensen eigenlijk helemaal geen echt gesprek te voeren is, omdat de meeste mensen eigenlijk alleen maar zélf willen praten. En het kenmerk van een goed gesprek -daar waren Dinie en Harrie het snel over eens- is toch dat er een uitwisseling van meningen, ervaringen, hoogte- en dieptepunten en nog veel meer plaatsvindt.

Harrie kan dus nu met een gerust hart dit stukje afronden, een koude pils pakken en lekker in zijn eentje naar zijn nieuwe elpee van Kraftwerk gaan luisteren.

Griep

Harrie wil meer aandacht gaan besteden aan de dingen waar het in het leven écht om gaat. Niet meer hoppen van de ene naar de andere versterker dus, of maar weer eens een paar nieuwe luidsprekers kopen, gewoon om ze eens te kunnen beluisteren.

Vanuit die gedachte heeft ie onder meer besloten om meer aandacht aan het eten te gaan besteden. Nu heeft een goeie kok natuurlijk goed gereedschap nodig en dus heeft ie een paar échte keukenmessen gekocht, van Sabatier. Daarmee kon ie natuurlijk niet op glazen snijplanken gaan snijden, zoals ie met zijn oude knakenmessen wél deed. Daar worden die messen hartstikke bot van. En op houten planken wilde Harrie ook niet snijden. Die gaan vezelen en Harrie wil die vezels niet eten.

Harrie toog daarom naar Marskramer, om daar een paar snijplankjes van kunststof te gaan kopen. Maar tussen de snijplanken van glas, hout en kunststof lag ook een prachtig plankje van bamboe. Een mooi natuurproduct, bamboe! Keihard, groeit als kool en dus vast milieuvriendelijker dan kunststof. Bovendien zou elke woninginrichter Harrie natuurlijk met zo’n plankje gaan prijzen. Dinie had immers net de tuin vol met allerlei bamboesoorten gezet. Harrie zag het plankje in gedachten al op het aanrecht van zijn keuken liggen, de keuken die aan de bamboetuin grenst. Zo zou Harrie iedere woningsnob even subtiel laten merken hoe je dat doet, ‘je woning uitbreiden naar je tuin’, zoals Harrie ze altijd in woonprogramma’s hoort wauwelen.

Hij pakte het plankje en liep ermee naar de kassa. Hij wilde het plankje aan het kassameisje geven, maar toen kwam er een ander meisje aangelopen. Zij was vlakbij de toonbank, toen ze moest niezen. Ze hield daarbij keurig haar beide handen voor de mond en veegde die aan haar schort af. Daarna pakte ze het plankje van Harrie aan. Harrie gaf haar 5 euro en kreeg er 1 terug.

Terwijl hij de euro terug in zijn portemonnee stopte, vroeg het meisje aan haar collega:
“Moet ik nu met dit flesje doen?” Ze wees daarbij op een klein flesje, waarin een kleurloze vloeistof zat en die voorzien was van een spraydop.
“Ja”, antwoordde de collega.
Daarop pakte het meisje het flesje, sproeide wat vloeistof op een hand en begon toen haar handen te wrijven, alsof ze ze aan het wassen was.

Harrie kon het niet laten om even te vragen waarom het meisje deed wat ze deed.
“Oh”, zei het meisje, “dat is een instructie van het hoofdkantoor in verband met de Mexicaanse griep. Na elke klant moeten we onze handen schoonmaken om de kans kleiner te maken dat we virussen overbrengen.”

Het tekent Harries groei dat ie de winkel kon verlaten zonder de dames een zinvol advies te geven.

Onbetrouwbaar

Harrie heeft het liever niet over politiek. Gewoon, omdat hij niet houdt van gedraai, geslijm, gekruip en gelieg. Kernkwaliteiten van de gemiddelde politicus.

Maar af en toe moet ie er toch even wat stoom over afblazen, omdat het even té erg wordt. Deze week zagen we weer drie mooie voorbeelden van wat onze politici vermogen.

De gemeente Utrecht bleek bijvoorbeeld ruim drie ton per jaar te betalen aan een externe adviseur voor adviezen over de luchtkwaliteit. De overheid heeft weliswaar in het kader van bezuinigingen en oneigenlijk gebruik van uw en mijn geld beloofd om minder externen in te huren, maar in Utrecht was die boodschap blijkbaar nog niet aangekomen. Harrie acht de kans trouwens groter dat iemand bij de gemeente wel een paar euro meepikt van de opdracht aan die adviseur, die immers vast wel het vrindje is van d'een of d'ander.

Dan minister Eurlings, van Verkeer en Waterstaat. Met regelmaat braakt die allerlei wilde plannen de wereld in, waarvan zelfs Harrie snapt dat die niet haalbaar zijn. Zelfs Harrie, die toch echt héél naïef is, had door dat Eurlings vooral de geschiedenisboeken wilde halen, met welk plan dan ook. En zie: deze week besluit hij dat na 44 jaar praten het werk aan de A4 bij Delft mag worden afgerond. Misschien een goed besluit, dat weet Harrie niet, maar duidelijk is wel dat Eurlings' doel is behaald.

Tot slot: Karst Tates, misschien beter bekend als Karst T. U weet wel, die man die op Koninginnedag probeerde een betonnen paal omver te rijden. De overheid heeft uitgebreid onderzocht wat Karst bezielde. Geen makkelijke klus als de persoon in kwestie dood is denkt Harrie, maar toegegeven, hij kent natuurlijk ook niet alle moderne opsporingsmethoden.

Nu, vier maanden na dato komt dan het eindrapport. Harrie heeft geen idee wat het heeft gekost, maar hij denkt wel dat ie ervan had kunnen gaan rentenieren. Van de uitkomsten van het rapport had Harrie wél een idee en die worden door het onderzoek bevestigd: Karst had het op de koninklijke familie gemunt. De mensen in de bus met koninklijke mensen hadden lichte tot ernstige verwondingen kunnen oplopen als Karst niet de betonnen paal maar de bus had geraakt. En de mensen die hij doodreed stonden in de weg.

Eén conclusie had Harrie 4 maanden geleden al direct -kostenloos!- getrokken, maar die hoorde hij niet noemen in dit Dr. Oetker-onderzoek: dat Karst Tates dit alles met opzet deed.

Niet doen

Harrie is van de lp's. Altijd geweest. De meeste verzamelaars van vinyl hebben meer met singles.

Voor de goede orde: singles zijn schijfjes van kunststof met een diameter van 7 inch, geen vrijgezellen. Die noemen zichzelf tegenwoordig óók single, omdat we onze taal zo graag te grabbel gooien. Daarnaast schijnt vrijgezel lullig te klinken. Harrie daarentegen krijgt juist altijd hele rare beelden bij iemand die van zichzelf zegt dat ie single is. Ziet ie die persoon meteen op 45 toeren per minuut rondjes draaien.

Ergens in de jaren zeventig bedacht iemand een kruising tussen de lp en de single: de 12-inch-single. Eén nummer per kant, net als de single, maar met een diameter van 12 inch, net als de lp. Meestal maakt de 12-inch 45 toeren per minuut, net als de single, maar soms maar 33, net als de lp.

Harrie heeft altijd gedacht dat geldelijk gewin de reden was om 12-inches te introduceren. Zo'n grote schijf met dito hoes is immers imposanter dan zo'n lullig 7-inch ding, dus daar kun je met goed fatsoen best meer (lees: het dubbele) voor vragen. Maar voor liefhebbers van goede muziekweergave, zoals Harrie, had de 12-inch óók een groot voordeel. De groef op een 12-inch heeft veel meer ruimte dan op een single of elpee. Daardoor is de dynamiek van een 12-inch normaliter veel beter dan die van een elpee of single.

Toch kocht Harrie zelden 12-inches, omdat het soort muziek dat hij het leukste vindt meestal niet op 12-inch werd uitgebracht. En voor 12-inches van nummers die hij wel aardig vond had ie het geld niet over. Voor bijna hetzelfde geld kocht je een elpee.

Maar de laatste weken heeft ie zijn 12-inch-collectie vrijwel verdubbeld. Via diverse kanalen op internet heeft ie wat dingen bij elkaar gezocht die hem wel aardig leken. Dingen van vroeger (Goldrush van Yello), maar ook van nu (21 questions van 50 Cent met Nate Dogg).

Bij het beluisteren van zijn aanwinsten herinnerde Harrie zich al snel dat er nog een derde, vergeten, reden was waarom ie nooit zo dol was op 12-inches: de remixes. Vaak was een 12-inch een remix van een nummer dat al op elpee en/of of single was verschenen. De artiest en zijn producer hadden op een bepaald moment blijkbaar gevonden dat het nummer 'af' goed was en het gepubliceerd.

Maar later vonden ze het toch ineens nodig om het nummer opnieuw te mixen. Vaak betekende dat niet veel meer dan dat het intro wat werd verlengd, dat er een instrumentaal stukje tussen werd geplakt of dat er wat vreemde geluiden doorheen werden gemengd. Zo werd een aardig nummer van 4 minuten dan ineens een gedrocht van 6 minuten of meer. Voor de muziekkenner geen probleem, maar de echte fans moesten zo'n nieuwe mix natuurlijk wel hebben om de collectie te completeren. Geldelijk gewin was dus vast en zeker de belangrijkste reden geweest de 12-inch te introduceren.

Harrie heeft ze even geteld: hij heeft momenteel precies 179 12-inches in huis. Daarvan voegen er waarschijnlijk maar twee écht iets aan het origineel toe. The breaks van Kurtis Blow natuurlijk, omdat daar een heel couplet extra in zit. En nog beter geslaagd: Big idea van The Brecker Brothers. Van oorsprong twee toeteraars in het jazzgenre waar Harrie altijd nogal nerveus van wordt. Maar de 12-inch remix van dit nummer stamt van een paar jaar terug, toen rap en jazz ineens heel mooi samen bleken te gaan. Op de remix zingt Veera mee en het resultaat is grandioos.

Voor de rest vindt Harrie de remixes op 12 inch meestal niks toevoegen. Vooral tegen zijn Helden van Yello zou hij willen zeggen: doe het niet meer.