Harrie weer eens hier. Zo wordt het niks met dit weblog, hoort Harrie van diverse kanten. Als Harrie niet vaker schrijft bloedt het dood.
Denkt u daar ook zo over? Lekker makkelijk he? Een beetje aan de zijkant gaan lopen schreeuwen? Ga dan zelf schrijven als u het allemaal zo goed weet?
Harrie heeft het gewoon te druk. In het echt en in zijn hoofd. Dat gedoe met die computers kost gewoon veel tijd. Het is wel heel leuk om mensen ermee te helpen, maar er is soms gewoon heel veel tijd mee gemoeid.
Zo kwam deze week de man die zijn processor uit zijn computer had gerukt zijn eigendom terughalen. Bij het brengen bleek ie al lang van stof en bij het terugbrengen was dat niet anders. Tot overmaat van ramp wilde ie dat Harrie een blik zou werpen op datgene wat de klant vreesde kwijt te zijn: de foto's van zijn overleden dochtertje.
Dat was achteraf trouwens veel erger dan het leek. Niet alleen moest Harrie de foto's zien van zijn toen nog levende dochtertje, maar hij kreeg ongevraagd ook de foto's van het stervende en daarna dode dochtertje te zien. "Kijk, hier hebben ze haar net van de beademing losgemaakt". "Kijk, zie je hoe d'r lippen hier al blauw worden?". "En zo hebben we haar opgebaard, want zo lag ze altijd, dus niks handen gevouwen."
Dat soort zaken blijft dan nog wel een tijdje door Harrie's hoofd spoken. Gelukkig worden die gedachten afgewisseld met ideeën omtrent de juiste tactiek om op de werkvloer te overleven. Jammer alleen dat er daarna dan weleens weinig tijd en fut over is om hier nog wat neer te zetten. Maar Harrie geeft nog niet op!
