Il y a 60 coups qui ont sonné à l'horloge
Je suis encore à ma fenêtre, je regarde, et j'm'interroge ?
Maintenant JE SAIS, JE SAIS QU'ON NE SAIT JAMAIS !
La vie, l'amour, l'argent, les amis et les roses
On ne sait jamais le bruit ni la couleur des choses
C'est tout c'que j'sais ! Mais ça, j'le SAIS... !
Jean Gabin kon mooi spelen in films. Maar hij heeft ook bovenstaande regels gezongen. "Maintenant je sais" heet het lied, waarvan de tekst op http://www.paroles.net/chanson/17866.1 staat.
Ko van Dijk zong het trouwens in het Nederlands, omdat de meeste Nederlanders niks van de Franse taal snappen. Van de Nederlandse trouwens ook niet, maar daar wilde Harrie het niet over hebben.
Nee, Harrie wilde het even hebben over de mens in het algemeen, over zijn twijfels, zijn toppen en zijn dalen. Over zijn onzekerheden, zijn valkuilen, zijn bedreigingen en zijn kansen. En over al die dingen van Harrie in het bijzonder.
Harrie heeft namelijk vaak gedacht dat er een dag zou komen waarop zijn hoofd tot rust zou komen. Dat er een dag zou komen waarop de orkaan van gedachten, twijfels, onrust, woede, onzekerheid en wat al niet meer zou gaan liggen. Dat zou de dag zijn waarop hij zou denken 'nu snap ik hoe het werkt', waarna hij het leven bij haar kloten zou pakken en haar voortaan zou uitlachen.
Maar hij had beter moeten weten. Want Harrie was 13 toen Jean Gabin "Maintenant je sais" zong. Jean Gabin was toen al 70 en die zong toen dat hij het nog steeds niet wist. Maar de tekst van het lied drong blijkbaar niet tot Harrie door. Later wel. Desondanks bleef Harrie het idee houden dat hij het leven wél ooit zou doorgronden. Mensen maken graag steeds weer dezelfde denkfouten.
Na deze ietwat lange inleiding kan Harrie melden dat hij deze week een belangrijke les heeft geleerd. Harrie heeft lang gedacht dat -door open en eerlijk te zijn- respect zijn deel zou zijn. Die gedachte werd volop gevoed door zijn werkgever, die zijn werknemers steeds maar weer oproept om open en eerlijk tegen elkaar te zijn en elkaar aan te spreken op ongewenst gedrag.
Harrie heeft die boodschap van zijn baas goed in zijn oren geknoopt. In de 7 jaren die hij bij zijn baas rondloopt, heeft hij vervolgens getracht zo open en eerlijk mogelijk te zijn. Zo heeft hij allerlei collega's gecomplimenteerd met hun enorme kennis, met hun gevoel voor humor en met hun collegialiteit. Een aantal ervan heeft hij zelfs weleens thuis ontvangen en getracteerd op een barbecue. Nog weer anderen helpt hij aan software, met computerproblemen of van de wal in de sloot. Maar altijd uit een soort oprechte liefde of waardering voor die collega's en met als doel om de verstandhouding te verbeteren.
Nou is het natuurlijk wel zo dat niet iedereen omgekeerd ook het beste met Harrie voorhad. In die gevallen is Harrie ook weleens boos geworden op collega's. Gewoon, omdat Harrie vindt dat als iemand hem probeert te belazeren, het het eerlijkste is om dat dan tegen degene te zeggen die hem belazert. Toevalligerwijs is dat precies volgens de wens van de baas: elkaar aanspreken op ongewenst gedrag.
Diezelfde baas heeft Harrie deze week min of meer medegedeeld dat het eigenlijk niet de bedoeling is dat hij eerlijk zegt wat hij vindt. Nou ja, misschien mag hij het wel zeggen, als hij het dan maar op een dusdanige manier zegt dat het net lijkt alsof het allemaal wel meevalt.
Harrie is één avond lang bijzonder teleurgesteld geweest over deze terechtwijzing. Maar toen hij vanmorgen wakker werd, dacht hij aan Jean Gabin. Tussen het moment dat die zong dat hij nóóit zou weten hoe het leven in elkaar zit en het moment waarop hij stierf, bleken achteraf maar twee jaar verschil te zitten. Harrie wil wat langer leven met het doorleefde besef dat hij het leven nooit zal kunnen bevatten. Dat besef is vanaf vandaag een onlosmakelijk onderdeel van hem.
