Er zijn teveel regels in Nederland! Dat roepen burgers en bedrijven al jaaaaaaaaaa-ren. Gelukkig kregen we met Jan-Peter ineens een premier die zijn oren open had staan. Hij zou er wat aan gaan doen.
We zijn nu aan JP’s derde kabinet toe en in deze regeerperiode moet het écht gaan gebeuren. Harrie maakt van nabij mee dat JP ten minste één hele grote schijnverbetering aan het maken is. Die heeft betrekking op het woud aan vergunningen die burgers en vooral bedrijven moeten aanvragen als ze iets willen gaan doen.
Daar is JP trouwens een groot voorstander van, dat we hier in Nederland onderhand eens iets gaan doen. Ophouden met televisie kijken en Internetten! Stoppen met comavingeren en blonde Amerikaanse meisjes zoek maken! Uit de luie stoel en aan het werk! De VOC-mentaliteit terug in het land.
JP zag dus dat burgers en bedrijven best wel aan de slag wilden, zag ook dat ze daarbij gek werden van alle vergunningen en regels en besloot er iets aan te gaan doen. Nee, de bestaande wetten gaan niet weg hoor! Er komt er gewoon eentje bij! Een wet die zorgt voor de coördinatie van een stuk of 25 bestaande wetten.
Harrie heeft zich weleens afgevraagd of dat nou iets oplost, zo’n extra wet. Als hij JP had geheten, had ie meer gezien in het weggooien van die 25 wetten en er dan gewoon 1 wet van maken. Maar Harrie is natuurlijk beperkt in zijn visie: hij is noch beleidsmaker, noch jurist.
Vandaag zag Harrie dat die enorme lastenverlichting die JP met die nieuwe wet gaat doorvoeren op dit moment nog wel een beetje wordt tegengewerkt door de juridische bazen van Nederland. Dat is een selectie uit de club van ons-kent-ons-mensen die niet meer op een al te zichtbare plaats in de samenleving kunnen worden gezet (Winnie Sorgdrager) of voor wie nergens anders een goedbetaald baantje voorhanden is (Maxima). Het gezelschap noemt zich Raad van State en als je het als bedrijf of burger niet eens bent met een overheidsbeslissing is je laatste kans om je gelijk te halen bij die club in Den Haag.
Vorige week heeft de Raad van State uitspraak gedaan in een zaak over afval. Ergens in Nederland staat namelijk een huis, waar iemand woont én een bedrijf uitoefent. Zoiets als Harrie zelf dus: hij woont gewoon met Dinie, Willie en Ricardo (en Elvis natuurlijk!) in een rijtjeshuis, maar daar repareert hij ook weleens een computer.
Nou, die man in dat huis in Nederland zette zijn vuilniszak dus buiten. Een oplettende ambtenaar vond daar -naast wat gevulde condooms, dito tampons en rottende kipresten, stelt Harrie zich zo voor- één brief in die het bedrijf van die man had geschreven. Die ambtenaar verklapte dat natuurlijk van die brief en vanaf dat moment werd al het afval van die man als bedrijfsafval gezien. En neem van Harrie aan: als je als bedrijf in Nederland iets met afval hebt, dan gaat je dat véél tijd en véél geld kosten.
Maar de man wist van het bestaan van de Raad van State en hij dacht -waarschijnlijk met JP’s roep om een VOC-mentaliteit in het achterhoofd- ook nog wel dat het gezond verstand daar zou zegevieren.
Maar helaas: de Raad van State vindt dat één brief in een volle vuilniszak die hele zak tot bedrijfsafval maakt en zadelt daarmee een simpele ziel weer met een hoop trammelant en kosten op. Gelukkig denkt JP met ons mee!
