In het begin van de jaren negentig werkte Harrie een paar maanden in Zuid-Frankrijk. Een Nederlands echtpaar had daar een groot landgoed (als Harrie het zich goed herinnert had het een oppervlakte van 500 hectare) gekocht. Op een vlakke plaats aan het begin van dat landgoed hadden ze met oude stenen een stuk of 10 minihuisjes zonder verdiepingen gebouwd. Elk huisje was voorzien van bedden en sanitair en geschikt voor 2 tot 4 personen. De huisjes waren op frivole wijze rond het hoofdgebouw geplaatst. In dat hoofdgebouw woonden de eigenaren, maar ook een keuken en een eetzaal maakten deel van dat gebouw uit. De gasten betaalden een all-inn-tarief en aten gezamenlijk in de eetzaal. Doel van de eigenaren was om vakantiegangers het idee te geven dat ze zo'n beetje als privégasten bij de uitbaters verbleven.
De manier waarop die Nederlanders het complex bestierden was behoorlijk uniek. Harries vader runde in Eindhoven ooit een bistro met hetzelfde uitgangspunt, maar verder is Harrie eigenlijk nooit meer iets soortgelijks tegengekomen. Met name op vakanties heeft hij eigenlijk alleen maar behoorlijk grootschalige, ongezellige en onpersoonlijke verblijfplaatsen meegemaakt.
Harrie is dan ook aangenaam verrast door de locatie die Dinie voor deze vakantie heeft geboekt. Die doet hem namelijk aan dat Franse vakantieoord denken. Er is een centrale plaats die dienst doet als bar, restaurant en receptie. Om die plaats heen zijn kleine appartementjes gebouwd. Weliswaar zijn er geen oude stenen voor gebruikt en ook staan niet alle appartementen los van elkaar, maar doordat het aantal appartementen beperkt is en ze quasi lukraak over het terrein zijn verspreid, is de sfeer ervan toch heel anders dan die van het gebruikelijke 100-in-een-dozijn-complex aan een doorgaande weg, waar Harrie ook dit keer had verwacht terecht te zullen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten