Scooter

Tuurlijk, Harrie was eerder deze week weer erg negatief. En tuurlijk, dat hoort bij Harrie en tuurlijk, Harrie zal het er zelf wel naar gemaakt hebben en tuurlijk, het zal allemaal wel overdreven zijn geweest en weet Harrie veel wat u er allemaal nog meer van vond.

Maar nu is er goed nieuws! Dinie en Harrie hebben inmiddels beiden hun scooters in huis! Die van Dinie konden ze uiteindelijk woensdag ophalen. Harrie mocht er bijna meteen een stukje op rijden en vond dat-ie wel erg rammelde. Bleek dat het dashboard, als je dat zo bij een scooter mag noemen, maar met één in plaats van twee schroeven vast zat. Die tweede schroef zat er wel, maar was niet aangedraaid.

Daarna ging Dinie even een stukje rijden met Ricardo achterop. Ze belandden in Son en gingen daar op een terras wat drinken. Toen ze weer weg wilden rijden, zag Dinie dat er een schroef op de bodemplaat lag, het ding waar ze tijdens het rijden haar voeten neerzet. Die schroef bleek in de plaat te horen die de stuurkolom afdekt.

Met de bijgeleverde schroevendraaier kon ze hem er zelf weer indraaien. Voor de zekerheid controleerde ze de andere 5 schroeven in de plaat ook maar even. Die zaten ook allemaal los. Maar Harrie zal er niet over zeuren hoor! Dinie betaalde 100 euro voor afleveringskosten en je kunt onmogelijk verwachten dat een bedrijf voor zo'n flutbedrag controleert of de schroeven zijn aangedraaid en de scooter niet uit elkaar valt!

Harries scooter zou vrijdag komen, maar dat werd uiteindelijk zaterdag. Het bedrijf dat hem kwam brengen belde Harrie met regelmaat op om hem te informeren over de tijd waarop ze er zouden zijn. Om 10 uur 's avonds belden ze dat er een cementwagen in een tunnel in Rotterdam was gekanteld en in de file die daardoor was ontstaan stond de leverancier mét Harries scooter.

Ze spraken daarom af dat ze dan maar zaterdagmorgen zouden komen, tussen 09.00 en 12.00 uur. Omdat het postkantoor in Nuenen op zaterdag om 13.00 sluit, zou Harrie het kentekenbewijs die dag dan nog op zijn naam kunnen zetten en zou hij -nu het ook zo'n mooi weer bleek te zijn- samen met Dinie en de jongens 's middag lekker kunnen gaan toeren.

De leverancier was er al om 10 uur en dus prachtig op tijd. Hij had nog goed nieuws voor Harrie ook: ze hadden alvast een technische aanpassing aan de scooter verricht, zodat die 45 km/uur reed in plaats van 25. Die aanpassing had Harrie zelf op enig moment óók willen laten verrichten, maar toch fronste hij zijn wenkbrauwen bij deze mededeling: hij wilde persé geen helm op op zijn scooter en dat mag alleen op scooters die vanuit de fabriek niet harder gaan dan 25 km/uur. Die zijn te herkennen aan blauwe kentekenplaten, terwijl de de scooters die 45 km/uur rijden een géle plaat hebben.

Harrie keek daarom even achterop de scooter en zag helemáál geen kentekenplaat. "Ja, dat is even misgegaan", vertelde de vriendelijke leverancier. "We hebben nog geen kentekenbewijs ontvangen en konden dus ook nog geen kentekenplaat laten maken, maar die sturen we allebei volgende week op."

Harrie kon zijn eerste scootertoertochtje in de Nederlandse zon dus alsnog vergeten, omdat-ie zijn scooter zonder kenteken niet kan verzekeren en hij het te link vindt om onverzekerd rond te rijden. In eerste instantie gaf-ie er niet veel om en was-ie allang blij dat-ie z'n scooter in elk geval had ontvangen, maar later baalde hij er toch wel van dat Dinie en Ricardo nu wél in de zon konden gaan toeren en Willie en hij niet.

Wanneer het kentekenbewijs en de kentekenplaat zullen arriveren is natuurlijk volstrekt onduidelijk. Dinie -normaal gesproken hét voorbeeld van een positief denkster- verklapte Harrie bovendien dat ze een slecht voorgevoel heeft en dat ze denkt dat hij een kentekenbewijs voor een gewone scooter zal krijgen en een gele kentekenplaat. Bij mensen bij wie vaak van alles mis gaat zou het voor de hand liggen dat zoiets inderdaad gebeurt, maar Harrie weet niet zeker of hij tot die groep mensen behoort.

Concertgebouw

"Oom Izaäk had geen vrolijk leven. Ik heb nooit begrepen waar hij het geleerd heeft in zo'n onmuzikale familie, maar oom Izaäk kon prachtig viool spelen. Al de smart van zijn leven begon te klinken als hij de viool beroerde.

Als oom Izaäk niet speelde, las hij voor uit een theologisch werk. Ik had liever dat hij vertelde over Beethoven, Bach, Brahms. Allemaal veel verdriet hadden ze in hun leven gekend en dat was in hun muziek te horen. 'Mu-ziek', zei mijn oom, 'hoor je wel? Daar zit het woord "ziek" mee ingebakken.

Op een middag zat ik weer op oom Izaäks kamertje. Oom Izaäk had de hele tijd nog niet gespeeld. Plotseling stond hij voor me en vroeg wat ik zo mooi vond aan die waardeloze muziek. Ik raakte in verwarring, er waren geen woorden voor wat ik wilde zeggen.

'Nou? Zeg op!' En toen, nadat ik overal had rondgetast in mijn lege hoofd, stamelde ik een raar zinnetje, waar ik zelf van schrok. 'Het is muziek van God', zei ik zacht.

'Wat zeg je!!?' Ik hoorde oom Izaäk vloeken. 'Het is helemaal geen muziek van God, grote oliebol die je d'r bent, wie heeft je dat wijsgemaakt!? Het is muziek van allemaal zieke mensen die pijn lijden hier op de wereld waar alles belabberd is, lelijk, onvolmaakt en ellendig tot in den treure! Hoor je dat goed!?'

'Ja oom', lispelde ik, maar hij praatte er gewoon doorheen. 'Daar, in die zware boeken, die theologie, dàt is muziek van God! Maar van die viool hier, daar weet God geen flikker vanaf, daar moet hij met z'n poten vanaf blijven, muziek van God..!'"

(Levi Weemoedt, uit 'Muziek uit een klein kamertje')

Tot 22 augustus 1993 was Harrie Concertgebouwmaagd. In kamer en klas, in de kerk en op het werk, op veel plaatsen hoorde hij klassieke muziek, maar nog nooit in het Concertgebouw. Maar op 22 augustus 1993 was het dan zo ver. Harrie had twee kaarten weten te bemachtigen voor een optreden van het Amsterdams Bach Ensemble en had een vriendin die zelf piano kon spelen bereid gevonden hem deze avond te vergezellen.

Harrie bleek niet zómaar kaarten te hebben gereserveerd. Hij bleek twee zitplaatsen te hebben vastgelegd op de dertiende rij van het middenveld, vlakbij Paul van Vliet. Het was er mooi en het was er druk.

De eerste tonen deden Harrie direct aan Levi Weemoedt denken. Ook Harrie vermoedde dat God de hand had gehad in het gebodene. Na een half uur werd Harrie moe, na anderhalf uur had hij hoofdpijn. Reden daarvan was natuurlijk dat Harrie -zeker in die tijd- ongelofelijke moeite had om gewoon te genieten van de dingen van het moment en het moment meestal gebruikte om over onbenullige dingen na te gaan denken.

Zo viel hem al snel op dat de bassist en de eerste violist regelmatig oogcontact hadden. In eerste instantie dacht Harrie dat ze wellicht wat moois met elkaar deelden. Homofilie was ook toen al de gangbare sexuele geaardheid in de wereld die kunst heet, dat wist zelfs Harrie. Maar gaandeweg werd Harrie duidelijk dat het gewoon de bedoeling was dat bepaalde muzikanten op dezelfde tijd aan bepaalde onderdelen van een muziekstuk zouden beginnen en er ook tegelijkertijd mee op dienden te houden. Dat oogcontact was dus gewoon een hulpmiddel om die synchroniteit te bevorderen.

Nu Harrie dit mysterie had opgelost was het tijd om de zaal en de medeluisteraars in zich op te nemen. Links op het podium, achter de muzikanten, zat een lekker stuk. Zoals zo vaak zat er een sukkel naast. Rechts achter het podium was een vrouw in slaap gevallen tegen de schouders van de man naast haar. De vrouw naast Harrie was uit eten geweest en had het gebruik van knoflook niet geschuwd, dat was duidelijk te ruiken. Zij maakte interessante aantekeningen op haar programmaboekje.

Ook de pauze kon Harrie aan de observatie der medemens besteden. Zijn vriendin had erop gestaan om -in ruil voor het kaartje dat Harrie voor haar\had betaald- wat te drinken voor hen beiden te halen. Het was een drukte van belang ter plaatse van de bar, waar twee studenten een vergeefse poging deden het groeien van de rij dorstigen te voorkomen.

"Zou het niet sneller gaan als ik aan de zijkant van de bar zou gaan staan?", vroeg Harries vriendin.
"Ik denk het niet", was zijn antwoord.

Daarop sloot ze -zoals het merendeel der aanwezigen- netjes aan in de rij die zich aan de brede kant van de bar had gevormd.

Terwijl Harrie wachtte liep een arrogant ogende blondine met zekere pas kangs hem heen naar één van de zijkanten van de bar . Nog geen minuut later passeerde ze Harrie opnieuw, maar nu met twee glazen wijn in de handen. Harries vriendin leek nog op dezelfde plaats in de rij te staan. Pas tien minuten later kwam ze met twee glazen bronwater aanlopen. Harries advies was niet adequaat geweest.

Voor het laatste deel van de voorstelling gingen Harrie en zijn vriendin terug naar hun plaatsen. 12 rijen mensen keken in hun richting. Paul van Vliet was nu door een grotere menigte gedetecteerd en was blijkbaar ook de moeite waard om aan te staren.

Toen de muzikanten terugkeerden werd werd het weer stil in de zaal. De bassist keek nog maar eens naar de eerste violist en daar gingen ze weer. Harries oog viel nu op twee grote boeketten met roze bloemen aan weerszijden van het podium. Ze kleurden niet echt goed bij de roodbeklede stoelen van de muzikanten, dit in tegenstelling tot de in stemmig zwart geklede muzikanten zelf.

'Wie zou er nu voor zorgen dat die bloemen op tijd ter plaatse zijn?', was de volgende gedachte die Harries gedachten vulde. 'Zou er op vrijdagmiddag tegen sluitingstijd ineens iemand roepen: "Heeft er al iemand bloemen gehaald voor het Bach-concert van zondag?" Of zou men de bloemen gewoon op zaterdag op de Albert Cuyp halen?'

Harrie ontwaakte juist op tijd uit zijn overpeinzingen om het publiek te betrappen op de fout die hij vooraf vreesde zelf te gaan maken: men applaudiseerde in het midden van het eerst gespeelde vioolconcert, vermoedend dat het stuk ten einde was, hetgeen nog niet het geval bleek. Een goed gevoel geeft dat om de medemens op zo'n blunder te kunnen betrappen!

Harrie keek eens naar de bladmuziek van de muzikanten. Voor aanvang van het eerste nummer, een deel uit de Concerti grossi van Händel, was die daar neergelegd. Nu speelde men werk van Bach, maar door het ijzeren frame van de muziekstandaard waren de letters 'Händel' nog steeds duidelijk te lezen.

"Maar goed dat er geen televisie-opnamen worden gemaakt', bedacht Harrie zich. Het zou op zijn minst doen vermoeden dat je geen noten kan lezen als je werk van Bach speelt met andermans bladmuziek op de standaard.

Het laatste stuk was nu begonnen, nog een stukje Bach voor twee violen. De eerste violist was gepromoveerd tot tweede solist. Zo staand naast die lelijke Duitser die als eerste solist was ingehuurd leek hij een beetje op een keurslager. Of nee, meer op de eigenaar van een sportschool. Maar fijn spelen kon hij wel.

Daarna was het over. Iedereen klapte, de violisten liepen nog een paar keer de trap op en af en toen ging iedereen naar de vestaire. Dat was een woord dat Harrie nog niet vaak had horen bezigen, maar gewoon een fraai synoniem bleek te zijn voor een opbergplaats van jassen die door regenbuien zijn gaan stinken. Paul van Vliet bleek daar -ondanks zijn bekendheid- niet sneller te worden geholpen dan anderen.

Genezen

Harrie is zo goed als genezen verklaard door zijn psycholoog. Het is nog geen half jaar geleden dat ze elkaar voor het eerst de hand schudden, maar zoals het er nu naar uitziet wordt de therapie nog voor het zomerreces beëindigd.

Tijdens de laatste twee bezoeken had Harrie eigenlijk zelf al het idee dat hij net zo goed met Elvis had kunnen gaan wandelen in plaats van met de therapeut praten en die gaf nu zelf ook aan dat hij het tijd vond worden om af te gaan bouwen. Over 4 weken is de volgende afspraak en wellicht is dat voorlopig de laatste.

Misschien is het ook nog wel om een andere reden beter dat de therapie stopt. Harrie heeft namelijk het idee dat zijn therapeut momenteel zelf meer hulp nodig heeft dan Harrie. Nadat ze elkaar afgelopen donderdag een hand hadden gegeven en Harrie achter zijn genezer naar diens kamer liep, begon die ineens `Sha-la-lie` te zingen.

Nou luistert Harrie nooit naar de radio, maar hij wist uit de media wel dat dit de titel was van het lied waarmee Nederland aan het Eurovisie Songfestival 2010 mee wilde doen. "Vanavond is het zo ver", zei de therapeut. "Wat is er dan zo ver?", wilde Harrie weleens weten en toen bleek dat er die avond een voorronde voor het songfestival zou zijn. Daarin moest Nederland gaan proberen zich te plaatsen voor een plaats in de finale.

Harrie is er verder maar niet op ingegaan. In elk geval heeft hij thuis wel wat plaatjes liggen waarmee hij zijn therapeut duidelijk kan maken dat er meer muziek in het leven is dan Sha-la-lie, waarna hij hem wellicht van zijn slechte muziekkeuze kan genezen.

Kloteklanten (deel 25?)

De klant is koning. Dat is een gevleugelde kreet uit Harries jeugd, net als "Melk moet, melk doet je goed" van Joris Driepinter. Die laatste kreet is later officieel ontmaskerd en bleek een leugen te zijn om de boeren van hum melkoverschot af te helpen.

Maar die eerste kreet blijft hardnekkig rondzwerven. Sterker nog: sinds ook allerlei overheidinstanties de mensen die noodgedwongen alleen bij hén voor diensten terecht moeten 'klanten' zijn gaan noemen (een échte klant zou volgens Harrie minstens de keus moeten hebben waar hij met zijn klandizie heen wil), is het hek helemáál van de dam. Het ene bedrijf roept nog harder dan de andere instantie dat de klant bij hen écht koning is.

Harrie merkte daar eigenlijk nooit veel van. Eigenlijk ging het -grof geschat- in 9 van de 10 keren zelfs helemaal mis als hij iets van of met een bedrijf wilde of moest. In het verleden heeft-ie er in dit weblog onder de titel Kloteklanten een aantal stukjes over geschreven. Die stukjes waren nogal populair, kon Harrie zien in het statistisch overzicht dat hij elke week ontvangt. En uit reacties bleek toen ook dat het echt niet alleen bij Harrie vaak mis gaat.

Daarom heeft-ie af en toe overwogen om de stukjesreeks Kloteklanten een blijvend vervolg te geven (nog steeds stof genoeg), maar hij vond het teveel van hetzelfde worden. De gebeurtenissen van de afgelopen twee weken wil Harrie u desondanks toch niet onthouden.

1. Dinie wil een scooter. Samen met Harrie gaat ze naar ASW in Nuenen. Ze bestelt een nieuwe scooter, die de week erna klaar zal zijn. "Doe maar rustig aan," zegt Dinie nog, "want volgende week ben ik op vakantie." ASW gaat het daarna héél rustig aan doen. Vier weken later is de scooter er nog steeds niet. ASW belt nooit zelf om te zeggen hoe het met de voortgang is. Dinie moet er steeds zelf achteraan. Omdat Dinie en Harrie binnen een dag na de aankoop hebben ontdekt dat exact dezelfde scooter onder dezelfde condities met exact dezelfde garantiebeloftes voor 250 euro minder door een ander bedrijf binnen een week aan huis kan worden bezorgd, wil Harrie de aankoop eigenlijk al vrij spoedig annuleren. Dinie wil echter graag de scooter en heeft geen zin in gedoe. Maar na 4 weken is ook zij het eigenlijk zat. Ze besluiten nog één keer af te wachten: woensdag zal de scooter namelijk écht klaar zijn. Als Harrie die woensdag belt met de vraag hoe laat ze hem op kunnen halen, blijkt hij nog niet klaar te zijn. Harrie meldt daarop dat de maat voor hem vol is en dat hij de koop annuleert. De man met wie hij spreekt blijkt één van de twee bazen van ASW te zijn en hij meldt dat Harrie dan 15% annuleringskosten moet betalen. Helaas voor de man (en eigenlijk ook voor Harrie) heeft Harrie dit soort situaties al ettelijke keren meegemaakt en kent hij de rechten van de consument die in het Nieuw Burgerlijk Wetboek staan zo'n beetje van buiten. Nadat de man van ASW behoorlijk boos is geworden, zegt hij dat hij de opperbaas wel even zal laten bellen. Die belt inderdaad terug en is kalm en vriendelijk. Hij vraagt Harrie om even uit te leggen wat er allemaal is gebeurd en als Harrie dat heeft gedaan zegt hij dat dat een heel ander verhaal is dan het verhaal dat hij van zijn medewerkers heeft gehoord. Hij gaat even met zijn medewerkers bellen en belt na een half uur terug. Uiteindelijk blijkt dat de man die de scooter aan Dinie heeft verkocht twee keer een beetje heeft gejokt. In de eerste plaats was de scooter niet zo snel leverbaar als hij had beloofd. En toen hij er wél was, heeft hij er een verkeerd kenteken voor aangevraagd. De baas biedt uitvoerig zijn excuses aan, geeft een financiële tegemoetkoming en belooft dat de scooter vandaag écht klaar zal zijn.

2. In de week nadat Dinie en haar scooter heeft besteld rijden Dinie en Harrie een hele week op gehuurde scooters op Corfu. Na de vakantie besluit Harrie dat hij óók een scooter wil. Kunnen ze samen wat gaan toeren. Harrie weet dan nog niet precies hoe de soap met ASW gaat aflopen, maar heeft dan al zó weinig vertrouwen in dat bedrijf dat hij besluit om zijn scooter via internet bij dat ándere bedrijf (VSNL) te bestellen, waar Dinies scooter 250 euro goedkoper is. Omdat hij geen bevestiging van zijn aankoop krijgt, belt hij met VSNL. Dan blijkt dat de scooter die Harrie heeft uitgezocht niet zo snel leverbaar is in de kleur die Harrie heeft besteld. Ze hebben wel een identiek model staan in de juiste kleuren, maar dat model rijdt 45 kilometer per uur en Harrie wil er persé een die maar 25 km/uur rijdt. Anders moet hij een helm op en hij is bang dat die ook nog de laatste haren op zijn hoofd eraf zal schuren. De man aan de telefoon meldt dat het eenvoudig is om de kleurbepalende delen van de ene scooter over te zetten naar de andere, maar hij weet niet of dat van de belastingdienst mag. Hij belooft Harrie dat hij dat even zal nagaan en dat hij binnen een half uur zal terugbellen. Vier uur later is Harrie nog niet teruggebeld, maar heeft hij besloten dat hij de 25 km/uur-scooter in die ándere kleur ook wel goed vindt. Hij belt daarom opnieuw met VSNL en krijgt weer een andere man. Die blijkt van niets te weten en vraagt of zijn collega Harrie 's avonds even mag terugbellen. Dat mag, maar dat gebeurt niet. Harrie stuurt daarom vlak voor middernacht een mail aan VSNL om het dan maar per mail te regelen. Van de volgende dag verstrijkt de ochtend zonder dat Harrie iets van VSNL hoort. Hij belt ze daarom nog maar eens en dan blijkt dat er een vergissing is gemaakt. Ze hebben namelijk helemaal geen scooter die 25 km/uur rijdt. Hoe de man die dat tegen Harrie vertelde daarbij is gekomen is ze een raadsel.

3. Vooruitlopend op Dinies nieuwe scooter gaat Harrie alvast na bij wie hij het ding het best kan verzekeren. Dan blijkt al snel dat de verzekering voor Dinie erg goedkoop zal worden, omdat ook voor scooterverzekeringen een no-claim-korting wordt gegeven. Daarbij tellen de schadevrije jaren die je met je autoverzekering hebt opgebouwd gewoon mee. En omdat Dinie al ruim 20 jaren schadevrij heeft gereden zal ze maar 25% van de normale premie hoeven te betalen. Moet Harrie wél even de royementsverklaring opsturen, het bewijs dat Dinie die schadevrije jaren inderdaad heeft opgebouwd. Harrie pakt daarop de royementsverklaring uit de kast die Dinie een paar maanden geleden ontving, toen ze haar auto verkocht wegens een auto van de zaak. En tot Harries stomme verbazing leest hij dat Dinie één jaar schadevrij heeft gereden. Hij stuurt een mail aan zijn vaste contactpersoon bij zijn verzekeringsmaatschappij en -voor de zekerheid- een afschrift aan de mevrouw van die maatschappij die hem de offerte voor de scooterverzekering gaf. Tegen zijn gewoonte in zet Harrie SPOED in het onderwerpvak van de mail en verstuurt hij de mail met het verzoek om een bevestiging te sturen als de mail gelezen is. Al binnen een paar uur krijgt hij de bevestiging dat de mail is gelezen (althans geopend). Maar daarna hoort hij een week lang niets meer. Omdat de scooter er toch nog niet is wacht Harrie een week voordat hij gaat bellen. Dan blijkt dat zijn vaste contactpersoon niet meer bij het bedrijf werkt, de mevrouw van de offerte alleen de offertes doet en de man die hij spreekt van niets weet. Na een uitgebreid gesprek, twee uitgebreide mails en nóg een uitgebreid gesprek ontvangt Harrie uiteindelijk (twee weken na zijn spoedverzoek) een brief waarin staat dat de verzekering van Harries auto is beëindigd en dat Harrie 22 jaar schadevrij heeft gereden. Harrie stuurt daarop direct een mail met de mededeling dat het nooit de bedoeling is geweest om de verzekering van zijn eigen auto te beëindigen en vraagt of er iets mis is gegaan. Op die mail heeft hij nog geen antwoord gehad.

4. Het is nog geen jaar geleden dat DSB failliet ging en Harrie -noodgedwongen- weer ING-klant werd. De PIN-pas die hij van ING kreeg blijkt echter nogal eens kuren te hebben. Harrie besluit daarom om een nieuwe pas aan te vragen. ING blijkt een leuke aanbieding te hebben, waarbij je de afbeelding op de pas zelf kan kiezen. Harrie kiest een foto uit van een dagje op het strand, waarbij Ricardo Elvis in het zand ingroef, zodat alleen diens hoofd nog zichtbaar was. Vandaag staat Harrie in de supermarkt en weigert zijn pas weer dienst. Dan schiet hem ineens te binnen dat hij een week of vier geleden een nieuwe pas heeft aangevraagd en dat hij daar nooit meer iets van heeft gehoord. Als hij thuis is pakt hij de telefoon en belt met ING. Hij krijgt een computer aan de telefoon, die hem vraagt waar Harrie over belt. "Over een pas", antwoordt Harrie. Dat kan de computer niet verstaan. Harrie moet het nog een keer herhalen. Dan zegt de computer dat Harrie met een medewerker zal worden doorverbonden. In de eerste minuut die Harrie wacht zegt een stem af en toe dat hij zo spoedig mogelijk zal worden geholpen. Daarna wordt het stil. Na 5 minuten stilte verbreekt Harrie de verbinding en belt hij opnieuw. Deze keer snapt de computer in één keer waar Harrie voor belt. Ook nu wordt beloofd dat Harrie met een medewerker zal worden doorverbonden en deze keer gebeurt dat ook. Harrie moet allerlei persoonlijke dingen doorgeven en als de man zo'n beetje alles van Harrie weet komt hij met de mededeling dat Harrie nooit een nieuwe pas heeft aangevraagd.

Van het voorgaande is helaas geen woord gelogen. Harrie heeft het trouwens niet opgeschreven om te klagen, maar meer uit verbazing: hoe is het mogelijk dat dit land nog bestaat?

Louis Armstrong

Harrie droomt dat hij met zijn vader (Jan) op pad is. Die moet nog even iets ophalen in een café, voordat ze écht zullen gaan rijden. Harrie zet Jan bij het café af en wacht op hem in de auto.

Na 5 minuten is Jan nog niet terug, na 10 minuten nog steeds niet en na een kwartier besluit Harrie zelf maar eens te gaan kijken. Als hij de deur van het café opent, hoort hij dat iemand Basin' street blues van Louis Armstrong speelt. Hij loopt naar de bar en ziet dan tot zijn stomme verbazing dat het zijn vader is die het nummer -uiteraard met de trompet aan de lippen- speelt. Maar wat nog vreemder is: zijn vader ís Louis Armstrong! Hij is zwart, kaal en heeft bolle wangen!

In plaats van beretrots te zijn over de openbaring van dit langverbeide geheim, wordt Harrie kwaad, omdat Louis hem zo lang heeft laten wachten. Hij pakt hem daarom bij de haren (die Louis helemaal niet heeft) en trekt hem mee naar buiten.

Dan wordt Harrie wakker en dat zal hij de komende uren ook blijven. In die uren bedenkt hij zich dat als Jan de reïncarnatie van Louis zou zijn geweest, dat wel de verklaring zou kunnen zijn voor Willies idee dat hij een neger is. Blijft dan nog de vraag waarom Harrie geen neger is. Misschien slaat negerschap een generatie over?

N270

Dinies zus kwam met haar dochters eten en de bedoeling was om in de tuin wat te gaan bakken en grillen. Dinie had net de eerste stukjes gegrilde kipfilet op tafel gezet toen ze een klap hoorden. Hij kwam uit de richting van de N270, de snelweg die op een meter of 75 achter Harries huis ligt en die in de volksmond beter bekend is als de Helmondweg. Een paar jaar geleden had-ie uit dezelfde richting ook zo'n klap gehoord en toen waren 3 Polen met hun auto over kop geslagen. Die kwamen toen met de schrik vrij, zodat Harrie dacht dat het nu ook wel mee zou vallen.

Maar een minuut of tien later hoorde hij de sirenes van allerlei hulpdiensten. Een ziekenauto zat erbij, twee politie-auto's waarschijnlijk en zo te horen was de brandweer er ook bij. Vrij snel daarna kwamen de eerste ooggetuigeverslagen van wat ramptoeristen uit de buurt. Voor hen is het in dit soort gevallen een zegen dat de snelweg alleen door een mislukte geluidswal van een meter of drie hoog wordt gescheiden van het grasveld achter hun huizen. De boodschap was dit keer nogal luguber. Over tientallen meters verspreid lag er troep over de snelweg. Ergens lag er een motor in de berm. De man die die motor bestuurde zat rechtop in de ambulance. Er had een vrouw bij hem achterop gezeten die nog op de snelweg lag en over die vrouw was een wit laken gelegd.

Harrie moest meteen weer aan Pauline denken, een van de beste vriendinnen die hij ooit heeft gehad, een 100% goed mens. In de ochtend van 21 augustus 2006 vertrok ze naar haar werk. Maar daar kwam ze nooit aan en ook kwam ze nooit meer thuis bij haar man en twee kleine kinderen, omdat een Belg haar doodreed. Harrie herinnerde zich meteen weer het verdriet dat alle bekenden van Pauline destijds hadden.

Maar hij moest vóór alles weer denken aan haar ouders. Voor elke ouder is het grootste schrikbeeld dat hun kind vóór hen dood gaat. Voor twee mensen was dat schrikbeeld nu werkelijkheid geworden, maar het absurde was dat zij dat nog niet wisten, maar de mensen bij Harrie in de buurt wél. Harries eetlust was er meteen mee verdwenen.

Crisis

Ook in huize Van Geffen worden de gevolgen van de crisis langzaam duidelijk. Vandaag ligt er welgeteld één appel op de fruitschaal. Zijn huidje lijkt al een beetje rimpelig te worden en er zweeft een haar omheen ziet Harrie, die er vlak bij zit.

Het zal nog wel erger worden ook. Dinie is op een bezinningsmoment in haar leven en zit even tussen twee banen in. Dat is een mooie kreet, die prachtig past in de tijdsgeest, waarin niemand zegt wat-ie bedoelt. Maar van mooie kreten gaat de schoorsteen niet harder gaat roken. En ook de mondjes van Harries bloedjes van kinderen worden er niet mee gevuld.

Nee, het wordt er niet beter op. Harrie is bovendien nog ambtenaar ook, precies het vak waarvan politici vinden dat het zoveel mogelijk moet worden opgeheven. Bij de komende verkiezingen geeft hem dat van de ene kant natuurlijk wel een mooie positie. Echt álle partijen vinden dat er minder ambtenaren moeten komen, dus maakt het niet zo gek veel uit wat Harrie kiest.

Niet dat het normaal gesproken al iets uitmaakt wat je kiest natuurlijk (politici doen immers toch niet wat ze beloven), maar nu is Harrie écht helemaal vrij om iets geks te kiezen. De Piratenpartij of zo, want die zijn tegen een downloadverbod en Harrie vindt het allemaal best, crisis en maar één appel op de fruitschaal, maar als-ie niet meer mag downloaden dan heeft-ie liever een spuitje.

Gelukkig zijn er ook in crisistijd af en toe lichtpuntjes. Omdat Harrie steeds meer op de kleintjes moet letten heeft-ie zich op internet ingeschreven bij iemand die hem nu elke dag rond 13.00 een e-mail stuurt met allerlei échte voordeeltjes, die maar één dag geldig zijn. Eén van de aanbiedingen van vandaag is een apparaat dat een kruising lijkt tussen een verrekijker voor iemand met één oog en een videocamera.

"Wanneer uw meest actieve bezigheid de wandeling naar uw auto is hoeft u niet verder te lezen", was regel 1 van de beschrijvende tekst. Ondanks deze treffende omschrijving van Harries maximale inspanningsniveau las-ie stiekem toch verder. Het blijkt om een apparaat te gaan waarmee mensen al hun stunts en capriolen kunnen vastleggen, zodat ze de mensen in hun omgeving -die er nu blijkbaar niets van geloven als je weer eens aankomt met het verhaal dat je weer een stunt op leven en dood hebt overleefd- met beeldmateriaal van hun kunsten kunnen overtuigen.

190 euro kost het apparaat. Niet alleen bespaart Harrie dat bedrag in een handomdraai, hij heeft ook nog gratis genoten van die prachtige artikelomschrijving.

Kunststof kozijnen

Harrie doet het echt niet met opzet, maar het gaat eigenlijk vanzelf. Als 'ze' zeggen dat iets zus of zo moet, dan neemt-ie eigenlijk meteen aan dat het zus of zo dus juist waarschijnlijk helemaal niet moet en doet-ie eigenlijk als vanzelf iets heel anders. Waar dat vandaan komt weet-ie zelf niet, maar hij heeft het al heel lang, dus het zal wel in zijn jeugd begonnen zijn.

Toen had je in elk geval Joris Driepinter, van wie je elke dag drie glazen melk moest drinken. Dat was gezond, want melk was goed voor je botten en je werd er groot en sterk van. Maar Harrie vond melk helemaal niet lekker, dus die Joris Driepinter vond-ie eigenlijk maar een vervelende bemoeial, die je trouwens ook elke dag weer hoorde, op de radio waarschijnlijk, want televisie was nog niet zoals nu.

Later leerde Harrie dat Joris Driepinter er eigenlijk door de overheid op uit was gestuurd om een hele andere reden dan om alle kindjes in Nederland groot en sterk te maken. Er was gewoon veel teveel melk in Nederland en die moest op. Boeren wisten in die tijd blijkbaar al dat je meer melk verkoopt met leugens dan met de waarheid en de voorgangers van het CDA hadden het in die tijd ook al voor het zeggen, dus zo zal die campagne begonnen zijn. Later bleek dat nogal wat kinderen allergisch zijn voor melk en dat degenen die het wél naar binnen krijgen er dik van worden, maar dat waren de portemonnees van die boeren toen inmiddels ook.

Feit is dus dat Harrie niet zomaar alles gelooft wat ze zeggen. Zo gelooft hij dus helemaal niet dat sport gezond is. In een paar weken tijd heeft één sportende collega een doodsmak gemaakt bij het wielrennen, kreeg een andere ontstoken ogen in het zwembad en scheurde nummer drie zijn enkelbanden bij een potje voetbal, dus kom bij hem niet aan dat sport gezond is.

Harrie is er juist van overtuigd dat het verstandig is om het lijf spaarzaam te gebruiken. Een mens is eigenlijk een hele complexe machine, net als een moderne auto. Met zo'n machine moet je voorzichtig omgaan. Auto's die je steeds weer op de toppen van hun kunnen gebruikt kunnen eerder naar de sloop dan auto's die je rustig berijdt. Tuurlijk, af en toe moet je er een ritje mee maken, maar met mate. En zéker niet over zijn toeren jagen, maar gewoon kalm aan berijden.

Met deze theorie als achtergrond probeert Harrie zoveel mogelijk te vermijden dat hij gaat zweten. Om dat vol te houden moet je af en toe wel investeren en daarom heeft hij een paar jaar geleden kunststof kozijnen laten plaatsen aan de achterkant van zijn huis. Als je geen grootverdiener bent en geen schilder kunt betalen sta je anders toch elke paar jaar weer op de ladder om zélf het schilderwerk bij te houden. En schilderen, dat doe je als het een beetje mooi weer is, niet als het koud is of regent, maar het liefst met een beetje een zonnetje. Maar zonnetje plus inspanning is zweten en dan ben je weer terug bij af.

Harrie was dus blij met zijn kunststof kozijnen, ook al wist hij dat die óók niet helemaal onderhoudsvrij zijn. Eens per jaar moet je ze met een sopje schoonmaken, maar dat is wel te doen. Wat erger is is dat je ze eens in de zoveel jaren met een of andere soort was moet behandelen. Doe je dat niet, dan worden ze dof. Bovendien krijg je het vuil dat er op komt er na een paar jaar niet meer met een sopje af.

Dat van die was, dat wist Harrie van een oud-collega uit Schiedam, die zijn kunststof kozijnen eens in de drie jaar met autowas behandelde. Maar die man ligt nu alweer een jaar of zes onder de groene zoden nadat-ie een hartstilstand kreeg en dat was op een leeftijd die niet veel hoger was dan die van Harrie nu, dus Harrie heeft het zo lang mogelijk uitgesteld.

Maar gisteren heeft-ie het dan toch gedaan en is-ie het dak opgegaan. Hij dacht het noodlot voor te zijn door dat 's ochtends te doen, maar het mocht niet baten: al bij het weghalen van het ergste vuil met een sopje voelde hij dat het zweten zou worden. De hitte van de dakpannen waar hij op stond had hetzelfde effect op zijn voeten met schoenen als een Turks zandstrand in het midden van juli op voeten zonder. En dus werd het niet alleen zweten, maar zelfs flink zweten.

Na een uurtje was-ie klaar, helemaal draaierig en kreeg-ie hoofdpijn. Daarna is-ie op een stoel in de schaduw gaan zitten, met zijn hoofd op een handdoek op tafel. Zo heeft-ie 10 minuten moeten recupereren, terwijl-ie zweetdruppeltjes via zijn kin op de grond zag vallen. Zoiets kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn, zodat-ie Willie alvast heeft verteld dat die over een jaar of drie dit klusje van zijn vader -tegen vergoeding- mag overnemen.

Vrouwen versieren

Soms zie je mannen met onhandige gelaatstrekken met prachtige vrouwen aan de arm rondlopen, zomaar, los, op straat. Harrie kan zich dan uren bezig houden met de vraag hoe ze het in Gods naam voor elkaar hebben gekregen om zo'n vrouw te schaken. En altijd weer eindigt hij dan met de conclusie dat de man terzake waarschijnlijk een goede prater is. Want daar houden vrouwen van, dat weet iedereen, van mannen met wie ze goed kunnen praten. Uiterlijk, geld, macht, het interesseert vrouwen geen zier. Dat zeggen ze zelf en vaak, in de Viva, op de televisie en tegen hun vriendinnen. Mannen moeten begripvol zijn, hun gevoelens kunnen tonen in woord en gebaar, dat is belangrijk voor een vrouw. Een ongemakkelijk vóórkomen doet er niet toe.

Harrie moet eerlijk toegeven dat-ie er zelf weleens aan heeft getwijfeld of dat nou wel echt waar was wat de vrouwen beweerden, of dat hij misschien steeds de uitzonderingen op de regel tegenkwam. Feit is wel dat-ie zich op bepaalde momenten in zijn leven wezenloos heeft gepraat met vrouwen. Dat was altijd op momenten dat-ie weer eens vrijgezel was. Steevast maakte zich dan de grote angst van hem meester, dat er waarschijnlijk nooit meer een vrouw bereid zou zijn om samen met hem iets te gaan beginnen.

Vrienden en vriendinnen probeerden zijn gemoed dan te verlichten door hem erop te wijzen dat er dui-zen-den vrouwen waren waar hij het mee aan kon gaan leggen. Dat was natuurlijk in principe een waarheid als een koe, maar niemand hield daarbij rekening met het feit dat Harrie hoog scoort op de lijst van slechte vrouwenversierders. Hij had altijd genoeg vrouwen over de vloer, dat was het probleem niet, en met ze praten kon-ie ook als de beste. Urenlang, dagenlang, heeft-ie met ze gepraat, ook over zijn vermoeden en vrees dat er nooit meer een vrouw zou verschijnen die haar leven met hem zou willen delen.

Al die gespreksgenoten moesten daar steeds hartelijk om lachen. "De halve wereld valt op jou", is hem weleens verteld. Als-ie dan opmerkte dat-ie het dan wel vreemd vond dat er nooit iemand naar hem keek (behalve om hem uit te lachen), werd er nog aan toegevoegd dat "vrouwen altijd op een zodanige manier kijken dat je het als man niet merkt". Van deze opmerkingen zakte Harries broek al af, maar het bleek nog veel erger te kunnen. Bijna alle vrouwen met wie Harrie in zijn jaren als vrijgezel amicale contacten onderhield, hebben hem weleens gezegd dat hij eigenlijk de ideale man was, omdat ze zo goed met hem konden praten, wat hun eigen vriendje dan nooit bleek te kunnen. Maar aan het eind van menige gezellige avond gingen ze toch steeds weer terug naar hun vriendjes. En dat was vast niet om te praten, dat hadden ze dan immers net tegen Harrie verteld!

Zo is-ie vele malen in grote vertwijfeling achter gebleven. Uiteindelijk heeft dat ertoe geleid dat Harrie is gaan verkondigen dat al die praatjes uit feministische hoeken, dat vrouwen niet geïnteresseerd zijn in uiterlijkheden, maar in de man achter de man, gewoon gelogen waren. Ook is-ie zijn eigen theorie gaan ontwikkelen en uitdragen: dat vrouwen gewoon op de van televisie bekende manier versierd willen worden door achteloos om zich heen kijkende mannen met veel geld of macht bijvoorbeeld, in plaats van zelf af te gaan op die ietwat verlegen jongen die daar in de hoek staat. En dat dat vrouwen gewoon in sex zijn geïnteresseerd en niet in mooie praatjes, ook al wil het Feministisch Vrouwenfront ons anders doen geloven.

Terwijl Harrie inmiddels al bijna 20 jaar lang met de beste vrouw ter wereld samenleef, denkt-ie nog weleens aan zijn toenmalige wanhoop en zijn ideeën uit die tijd. Hij gelooft nog steeds dat zijn theorie de waarheid dichter benadert dan de vrouwenmeningen in de Viva. Hij heeft destijds alleen verzuimd om met die theorie een bijpassende tactiek te bedenken waarmee hij de vrouwen naar zich toe had kunnen zuigen. In plaats van urenlang met allerlei vrouwen te praten over geestelijk en wereldleed, was het handiger geweest om in gesprekken met daarvoor in aanmerking komende vrouwen op enig moment over te schakelen op het uitwisselen van elkaars standpunten ten aanzien van de paring. Misschien kan Harrie daar in een volgend leven iets mee.

RJD R.I.P.

67 bleek-ie al te zijn. Daar schrok Harrie van. Hardrockers horen jong te blijven met lang haar. Maar Harrie schrok nog meer van het bericht dat-ie is gestopt met roken: Ronnie James Dio, dé stem van hardrock, is terug naar de maker.

Ramp in Tripoli

Lullig hoor, dat er een vliegtuig is neergestort. Het was al snel duidelijk dat er ook Nederlanders aan boord waren, zodat het ongeluk met dezelfde snelheid als waarmee het toestel neerstortte werd opgewaardeerd tot Ramp. Daarna daalde een soort landelijke rouw over ons land neer, waarin de een nog treuriger bleek dan de ander.

Harrie zal eerlijk zijn: het interesseert hem weinig, dat ongeluk. Sterker nog: het is een risico dat je neemt, als je zo nodig de hele wereld wil zien. Harrie is opgegroeid in een tijd waarin Eindhoven al ver was, vanuit Bergeijk bekeken dan. Veel verder kwam-ie niet. Maar tegenwoordig moet iedereen het liefst naar de andere kant van de wereld en ja, als je reist, dan heb je meer kans om te verongelukken dan wanneer je thuis een boek leest.

Bovendien vindt Harrie dat aan alle dingen positieve en negatieve kanten zitten en dat mensen vaak geneigd zijn alleen die negatieve kant te bekijken. Dat geldt voor die verongelukten ook. Ze wilden allemaal graag The Big Five zien en uit de krantenberichten heeft Harrie begrepen dat dat ook gelukt is. En nu zien ze aan het einde van hun vakantie, als een soort slagroom op het toetje, óók nog eens The Big One! Als ze een beetje hebben opgepast tijdens hun aardse leven natuurlijk.

Verder scheelt het natuurlijk ook dat Harrie zelf niemand kende van de verongelukten. Hoewel dat dus juist voor heel veel anderen geen enkel beletsel blijkt te vormen om toch mee te doen met de landelijke treurnis. Al dagenlang kun je geen krant openslaan, geen internetforum bezoeken en geen radio of tv aanzetten zonder dat je weer iemand hoort of ziet verkondigen hoe het erg het allemaal wel niet is. Harrie hoort vooral veel politici hun droefenis uiten, waarbij hij dan trouwens wel steeds het beeld heeft dat die politici elkaar buiten het gezichtsveld van de camera's elkaar de harses inslaan om hun leedwezen te kunnen spuien.

Het is dat Harrie zo vaak wordt verweten dat-ie zo cynisch is, anders zou hij bijna gaan denken dat dat meehuilen van al die politici te maken zou kunnen hebben met de komende verkiezingen.

Corfu 2010 - 5. Belofte SLOT)

De meeste horekaffers hoeven geen enkele moeite te doen om te laten blijken dat zij absoluut ongeschikt zijn voor hun vak, maar de uitbater van Harries vakantieoord is geknipt voor zijn vak. Hij is altijd vriendelijk, altijd behulpzaam, laat op de juiste momenten (en nooit te vaak) merken dat hij een Nederlands woord kent, neemt de tijd voor een praatje, kortom: hij geeft je het gevoel dat je écht zijn gast bent. Wat het Nederlands echtpaar destijds in hun vakantie-enclave in Frankrijk voor ogen had, maar wat er naar Harries idee toen niet uit kwam, lukt hier wel: het lijkt erop alsof je als persoonlijke vriend te gast bent bij de uitbater.

Toen de Van Geffens op de eerste dag bij het vakantiecomplex arriveerden, is Harrie meteen wat te drinken gaan kopen voor Ricardo. Daardoor mist hij het moment waarop de uitbater Dinie, Willie en Ricardo naar 'hun' huisje brengt. Hij noemt hen daarbij wel zijn naam, maar in het gedoe van het moment onthouden zij die niet. Voor de rest van de vakantie bedenken ze daarom zelf maar een naam voor hem. Gyros Lamepimelos zal hij voor de rest van de week heten.

Op woensdagochtend loopt Harrie naar Gyros toe, om hem te vragen of hij een mooi tochtje weet dat de Van Geffens kunnen maken met de scooters die ze hebben gehuurd. Maar Gyros begint meteen over voetballen. Olympiakos is 'zijn' club en die moet vanavond een belangrijke wedstrijd spelen tegen PAOK Saloniki. Olympiakos moet in die wedstrijd ten minste gelijkspelen en dan de volgende wedstrijd winnen, anders mist de club deelname aan de financieel lucratieve Champions League.

Harrie maakt van de gelegenheid gebruik om Gyros te melden dat zijn club Ajax de volgende dag om 19.00 uur plaatselijke tijd tegen Feyenoord speelt en vraagt of Gyros die wedstrijd op de televisie wil tonen. Bij de receptie hangt een groot bord waarop is vermeld dat Gyros alle Nederlandse zenders kan tonen, dus dat verzoek moet in te willigen zijn. En Gyros zegt ook direct toe dat hij de televisie op het juiste moment op de gewenste zender in zal schakelen.

Daarna begint hij een heel verhaal over Ajax. Ajax blijkt reuze populair te zijn in Griekenland. Daar is volgens Gyros een eenvoudige verklaring voor. Ajax is een Griekse god en maakt deel uit van de Griekse historie. En naar analogie van de god heeft ook de voetbalclub Ajax een historie. Niemand in Griekenland is vergeten dat Ajax in de jaren 70 drie maal achtereen de beste club van Europa was, temeer daar dat in 1971 ten koste ging van het Griekse Panathinaikos.

Harrie vraagt nog hoe men in Griekenland tegen PSV aankijkt, toch de Nederlandse club die het de laatste 30 jaar het beste doet in Nederland. Daarop maakt Gyros een wegwerpgebaar. Bijna niemand kent die club in Griekenland. Ajax en in mindere mate Feyenoord, dát zijn de clubs die ze in Griekenland kennen, omdat het clubs met historie zijn. PSV heeft geen historie zegt hij en zal daarom nooit populair worden in Griekenland.

De volgende avond is Harrie ruim voor 19.00 uur aanwezig om naar Feyenoord-Ajax te gaan kijken, maar Gyros is er niet. Harrie vraagt aan zijn vrouw hoe het met Gyros' belofte zit, maar zij weet van niets en al helemaal niet hoe ze het benodigde televisiesignaal aan de schotelantenne moet onttrekken. Ze belooft haar man te bellen, die wel al onderweg naar huis is.

Al spoedig verzamelen zich meerdere Nederlanders om naar de wedstrijd te komen kijken. Eén ervan is niet bang uitgevallen en heeft een shirt van Feyenoord aan. Als excuus kan worden aangevoerd dat hij nog niet meerderjarig is. Gezamenlijk wachten de aanwezigen op Gyros, die net na zevenen arriveert. Het lukt hem niet direct om het gewenste beeld op de televisie te krijgen, zodat men alvast maar begint met het nuttigen van de avondmaaltijd. De aanwezigen zien tijdens het eten enkel met regelmaat in het Engels een boodschap op het scherm verschijnen die meldt dat men niet bevoegd is het gevraagde kanaal te bekijken.

Rond kwart over zeven komt Gyros melden dat hij met iemand heeft gebeld die -naar Harrie aanneemt illegale- codes door moet geven om de benodigde bevoegdheid alsnog te verkrijgen. “Binnen een minuut moet het zijn opgelost”, zegt Gyros hoopvol. Harrie vraagt of dat een Griekse of een Nederlandse minuut is, waarop Gyros lacht.

Harrie vraagt daarop wat Gyros' Olympiakos de vorige dag eigenlijk tegen PAOK heeft gedaan. Daarop meldt Gyros dat die wedstrijd is afgelast. Op de bewuste dag werden namelijk overal in Griekenland acties gevoerd tegen de bezuinigingen die de Griekse overheid had aangekondigd om voor steun van de EU in aanmerking te kunnen komen. De Van Geffens stuitten de vorige dag zelf ook op een groep actievoerders, toen ze met de scooter in Kerkyra reden en om moesten rijden, omdat de actiegroep de straat bezet hield. Gyros meldt dat een paar actievoerder een molotovcocktail in een bankgebouw in Athene gooiden, waarbij een zwangere vrouw omkwam. Daarop werden direct allerlei evenementen, waaronder de voetbalwedstrijd, afgelast.

Inmiddels komt uit het kamp van de jongen met het Feyenoord-shirt de mededeling dat Ajax al met 1-0 voor staat. Omdat Ajax de eerste wedstrijd al met 2-0 had gewonnen, betekent dat feitelijk dat Ajax nauwelijks nog kan verliezen. Feyenoord moet nu immers 4 doelpunten gaan maken en dat lukt ze nooit. Toch blijft Harrie hopen dat hij nog iets van de wedstrijd gaat zien. Maar als er om kwart over acht nog steeds geen beeld is, Gyros zich eigenlijk alleen nog bezig houdt met het serveren van eten en de Van Geffens klaar zijn met hún eten, geeft Harrie het op en wandelen Dinie, Ricardo, Willie en hij nog even naar het dorp.

Als Harrie maandag weer thuis is, koopt hij een krant. Daarin ziet hij dat de wedstrijd PAOK-Olympiakos de zondag ervoor alsnog is gespeeld. Olympiakos heeft niet gelijkgespeeld, zoals Gyros hoopte, maar heeft de wedstrijd met 1-0 verloren. Harrie herkent hierin de hand van God en beschouwt de nederlaag als straf voor de man die hem Feyenoord-Ajax beloofde maar niet gaf.

Corfu 2010 - 4. Accomodatie

In het begin van de jaren negentig werkte Harrie een paar maanden in Zuid-Frankrijk. Een Nederlands echtpaar had daar een groot landgoed (als Harrie het zich goed herinnert had het een oppervlakte van 500 hectare) gekocht. Op een vlakke plaats aan het begin van dat landgoed hadden ze met oude stenen een stuk of 10 minihuisjes zonder verdiepingen gebouwd. Elk huisje was voorzien van bedden en sanitair en geschikt voor 2 tot 4 personen. De huisjes waren op frivole wijze rond het hoofdgebouw geplaatst. In dat hoofdgebouw woonden de eigenaren, maar ook een keuken en een eetzaal maakten deel van dat gebouw uit. De gasten betaalden een all-inn-tarief en aten gezamenlijk in de eetzaal. Doel van de eigenaren was om vakantiegangers het idee te geven dat ze zo'n beetje als privégasten bij de uitbaters verbleven.

De manier waarop die Nederlanders het complex bestierden was behoorlijk uniek. Harries vader runde in Eindhoven ooit een bistro met hetzelfde uitgangspunt, maar verder is Harrie eigenlijk nooit meer iets soortgelijks tegengekomen. Met name op vakanties heeft hij eigenlijk alleen maar behoorlijk grootschalige, ongezellige en onpersoonlijke verblijfplaatsen meegemaakt.

Harrie is dan ook aangenaam verrast door de locatie die Dinie voor deze vakantie heeft geboekt. Die doet hem namelijk aan dat Franse vakantieoord denken. Er is een centrale plaats die dienst doet als bar, restaurant en receptie. Om die plaats heen zijn kleine appartementjes gebouwd. Weliswaar zijn er geen oude stenen voor gebruikt en ook staan niet alle appartementen los van elkaar, maar doordat het aantal appartementen beperkt is en ze quasi lukraak over het terrein zijn verspreid, is de sfeer ervan toch heel anders dan die van het gebruikelijke 100-in-een-dozijn-complex aan een doorgaande weg, waar Harrie ook dit keer had verwacht terecht te zullen komen.

Corfu 2010 - 3. Landschap

Wat op Corfu opvalt is dat de eilandbewoners een soort eigen wijze van recycling hebben bedacht, die de uitstraling van het eiland -samen met de vuilnisbelten- uniek maken. Als hun auto (of scooter) het namelijk niet meer doet, laten ze hem gewoon staan waar hij het opgeeft. Dat geeft de bermen van de wegen een hele aparte aanblik. Maar ook bij woonhuizen en op allerlei plekken in de natuur staan ze, de overleden auto's. Het mooiste exemplaar dat Harrie zag, zag er net zo uit zoals een kind een auto tekent. Er stond alleen nog een metalen geraamte. Alles wat er ooit door de fabrikant in was gestopt was verdwenen en vervangen door een grote diversiteit aan grassen en klimplanten.

Ook opvallend is het aantal niet-afgemaakte bouwwerken. Blijkbaar hebben velen ooit het plan opgevat om iets moois te gaan bouwen: een huis, een vakantievilla, of misschien zelfs wel een fabriek of een kantorencomplex. Maar waarschijnlijk was op enig moment het geld op of de initiatiefnemer overleden. Daardoor is het landschap bezaaid met betonnen karkassen, waarin de passant meestal de contouren van een vierkant huis met twee verdiepingen herkent. Doordat de werkzaamheden bijna altijd al in een vroeg stadium zijn gestopt, is duidelijk waarneembaar waar ramen en deuren hadden moeten komen. Nu zijn op die plaatsen alleen openingen te zien, waardoor de geplande indeling van het huis meestal goed zichtbaar is. Het grappige is dat in bijna alle gevallen ook al een trap naar de eerste verdieping is aangebracht.

Maar er is nog een derde ding dat frequent in het landschap van Corfu opduikt. Niet zo vaak als olijfbomen, maar veel vaker dan niet-afgemaakte bouwwerken, vuilnisbelten en achtergelaten voertuigen bij elkaar: herdenkingsmonumenten in de bermen van wegen op plaatsen waar iemand is verongelukt. Harrie heeft ze op een aantal wegen over een aantal kilometer geteld en kwam regelmatig op een gemiddelde van 1 monument per kilometer. Tragisch misschien, dat zoveel mensen op Corfu bij verkeersongelukken aan hun einde komen. Maar je moet dingen positief bekijken, dus: hoe minder Grieken, hoe minder schulden ze kunnen maken.

Corfu 2010 - 2. Subsidie

48 uur zijn de Van Geffens op Corfu en één ding kan nu al met zekerheid worden vastgesteld: ze kunnen het geld hier heel goed gebruiken. Elke plek die de Van Geffens tot nu toe hebben gezien oogt alsof er alweer een tijd geleden een zware oorlog heeft gewoed, maar dat niemand tijd of zin heeft gehad om aan de wederopbouw te beginnen. En u weet hoe mensen zich gaan gedragen in gebieden die er troosteloos en verwoest uitzien: net als varkens in een modderpoel gaan ze er een nóg grotere puinhoop van maken.

Dat is op Corfu dus óók gebeurd. Om de honderd meter is er wel een plaats waar ooit iemand is begonnen met het dumpen van afval. Andere mensen hebben die plekken gaandeweg uitgebouwd tot mini-vuilnisbelten. Zo lijkt het er een beetje op alsof het eiland voornamelijk uit vuilnisbelten bestaat, waartussen men nog wat woningen heeft geplaatst. Het geeft het eiland een uitstraling die van een enorme treurigheid is.

Over de vraag of geld hier van pas komt hoeft dus wat Harrie betreft helemaal niet te worden nagedacht: geld zou een prachtig middel zijn om dit eiland weer enigszins op te kalefateren. Maar toch raadt Harrie het ten strengste af om de Grieken daadwerkelijk financiële steun te gaan verlenen: het is hier namelijk zó'n grote puinhoop, dat 4,8 miljard hier niets substantieels gaat oplossen. Er zullen waarschijnlijk wat vuilnisbelten mee kunnen worden opgeruimd en wellicht dat er een aantal van de soms metersbrede gaten in wat belangrijke wegen van kunnen worden gedicht, maar aan de kern zal er waarschijnlijk weinig veranderen: aan de mentaliteit van de bewoners.

Industrie is er op Corfu nauwelijks te bekennen. Wel veel olijfbomen, horeca, mini-supermarktjes en winkeltjes met de bekende toeristenrommel. Harrie neemt dus aan dat men het hier vooral van het toerisme zal moeten hebben. Omdat die toeristen er maar gedurende een paar maanden per jaar zijn en dan ook bijna iedereen aan die toeristen gaat trekken, zullen de meeste Grieken waarschijnlijk weinig te besteden hebben. En omdat de prijzen in de supermarkten eerder hoger dan lager zijn dan in de Nederlandse, denkt Harrie dat het hier voor velen geen vetpot is.

Dat zie je ook aan het straatbeeld. Mensen leven in krotten van huizen en de auto's die je ziet zijn van de goedkopere merken zoals Kia, Hyundai en Suzuki, of van merken die bekend zijn om hun onverwoestbaarheid, zoals Toyota en Nissan. BMW's en Mercedessen, maar ook Volkswagens. Fords en dergelijke, zijn op de vingers van één hand te tellen.

Als de Grieken dus -in ruil voor die leningen- ook nog eens moeten gaan bezuinigen, ziet Harrie hier helemáál niets meer tot bloei komen.

Corfu 2010 - 1. Start

De crisis in de Europese Unie leek net een beetje over het dieptepunt heen, maar toen kwam het bericht kwam dat Griekenland, een van de EU-leden- zo'n beetje failliet is. Harrie snapt niet waarom, maar het schijnt dat de andere EU-landen ook failliet kunnen gaan als Griekenland dat nu als eerste doet.

De EU-landen willen dat Griekse faillissement dus graag voorkomen en hebben nu afgesproken dat ze Griekenland allemaal geld gaan lenen. De Grieken moeten in ruil daarvoor wel flink gaan bezuinigen. Nederland gaat 4,8 miljard euro aan de knoflookhappers overmaken, in de hoop dat het geld ooit terugkomt. Want de Nederlandse regering is er natuurlijk uitermate bedreven in om geld in bodemloze putten te storten.

De familie Van Geffen heeft daarom besloten zelf poolshoogte te gaan nemen en is gisteren rond een uur of vier in Corfu geland, voor een verblijf van 7 nachten. Enerzijds kunnen ze hun betrokkenheid met de Griekse samenleving tonen, door het land persoonlijk een financiële injectie te gaan geven, maar zo kunnen ze meteen kijken of het nodig en verstandig is om Griekenland die 4,8 miljard te gaan lenen.

Vakantie

Honden gaan op hun baas lijken. Dat zeggen 'ze' tenminste. En als u hier weleens vaker stukjes leest dan weet u dat Harrie 'ze' echt niet tegen gaat spreken. Daarvoor zijn 'ze' met tevelen. En hebben 'ze' meestal te weinig verstand, maar omgekeerd evenredig veel spierkracht. Toch zit er wel iets van waarheid in de genoemde uitspraak. Soms is dat heel goed zichtbaar, zoals bij die man met die kop als een skippybal, die Harrie 's ochtends vroeg weleens tegenkomt en die dan een Rottweiler begeleidt.

Maar soms zit de gelijkenis onder de kap. Zoals bij Elvis en Harrie. Van buiten is er immers weinig gelijkenis waarneembaar. De middenscheiding in Harries haar is inmiddels net zo breed als de rode baan op het Ajax-shirt, terwijl Elvis onbedoeld een groot veldboeket in zijn haren verzamelt als-ie door een bloemenperkje loopt.

Van binnen is de gelijkenis echter een stuk groter. De onrust die zo regelmatig in Harries lijf huist is ook in dat van Elvis uitbundig aanwezig. En lef hebben ze ook evenveel: bijna geen.

Toch groeien ze langzaam aan uit elkaar. Harrie wordt steeds rustiger, maar Elvis steeds neurotischer. Over putdeksels durfde hij al nooit te lopen en in de auto werd hij van de zenuwen misselijk, maar tegenwoordig durft hij ook al niet meer mee te lopen tijdens een fietstochtje. En bij de aanblik van een konijn springt-ie zomaar in je armen als je niet uitkijkt.

Die Elvis, die neuroot, die gaat binnenkort wat meemaken. De familie Van Geffen gaat namelijk een weekje op vakantie en voor het eerst mag Elvis niet mee. Hij hoeft niet thuis te blijven, zoals Willie en Harrie hadden voorgesteld. Dinie heeft geregeld dat Elvis een eigen vakantie-adres krijgt. Elvis mag een week lang tussen soortgenoten gaan logeren in een hondenpension in Nuenen.

Dinie en Harrie zitten nog wel met een klein dilemma. De eigenaresse van het pension had Dinie gevraagd om de mand of het kleed mee te nemen waar Elvis normaal gesproken in of op slaapt. Maar Elvis slaapt sinds een half jaar gewoon op de bank en noch Dinie, noch Harrie voelen er veel voor om die bank mee te slepen naar het pension.

Prijs

"Je bent hier niet de enige gek", zei Harries collega Glasman, "maar wél de enige die het van zichzelf toegeeft." Harrie vroeg of-ie daar een prijs voor kon krijgen, maar meer dan een virtueel schouderklopje kreeg-ie niet.

Later op de ochtend dacht Harrie wéér in de prijzen te vallen, toen-ie te horen kreeg dat-ie zijn werk als eerste af had. Maar ook nu kwam hij bedrogen uit. Deze keer kreeg-ie alleen een glimlach.

Maar 's middags viel-ie alsnog in de prijzen, toen hem werd verteld dat-ie wordt ontslagen. Hij niet alleen trouwens: 389 andere collega's moeten óók weg. Als u nog een leuk baantje voor Harrie weet, dan hoort-ie het graag.