Natuurlijk verkondigen deze openingszinnen grote onzin. Het is dan ook de algemene opinie over de invloed van de herfst op zwaarmoedigen. En zoals gebruikelijk is de algemene opinie nu niet direct iets waar de mens blind op kan varen.
Harrie kan als erkend zwaarmoedige opmerken dat de herfst juist een van zijn favoriete jaargetijden is. Als er al jaargetijden zijn die hem deprimeren dan zijn dat juist de zomer en -in mindere mate- de lente. Sinds deze week weet hij hoe dat komt.
Een psycholoog legde op de radio uit dat normale mensen -zoals u- in de winter rust nemen en de lente aangrijpen om weer met nieuwe energie van alles te gaan ondernemen. Die ondernemingslust kan maanden aanhouden en neemt pas tegen de herfst af.
Een groot aantal zwaarmoedigen -waaronder Harrie- doet het noodgedwongen bijna altijd rustig aan. In de herfst en de winter lijken ze daarom net gewone mensen. Maar als de lente begint, zien ze de normale mensen in actie komen. Die willen er meteen op uit. Die willen fietsen, op terrasjes zitten, hun zonnebril in hun haarplanten en dansen, in de tuin werken en zingen en meer van dat soort dingen.
Zwaarmoedigen daarentegen willen meestal niks. Ja, gewoon rustig aan doen en verder gaan met de kerntaak van hun leven: overleven. Als ze dan de activiteit en hernieuwde levenslust van hun normale medemens zien, krijgen ze toch het gevoel dat zij daar ook aan mee moeten doen. Maar vanwege hun zwaarmoedigheid kunnen ze dat nou net niet opbrengen. Dat bevestigt hun eigen gevoel dat ze niet normaal zijn, wat weer zorgt voor verhoging van hun zwaarmoedigheid. Nu blijkt dit verschijnsel dus allang onderkend te zijn en bij psychologen bekend te zijn als voorjaarsdepressie.
Vroeger dacht Harrie dat je op je 50e wel zo'n beetje zou weten hoe Het Leven in elkaar zit. Volgende week begint Harrie aan zijn 50e levensjaar en hij ziet wel in dat-ie het voor die tijd niet allemaal gaat weten. Maar dít heeft-ie toch maar mooi weer bijgeleerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten