Evolutie

Er zijn tijden in Harries leven geweest dat hij van alles wilde kopen (vooral elpee's), maar er geen geld voor had. Nu is Harrie recent tot de ontdekking gekomen dat hij geleidelijk aan in een soort rustfase in zijn leven is beland waarin dat is omgedraaid: door wat gehandel hier en daar (en ook door af en toe tegen betaling wat stukjes te schrijven) heeft hij wat geld op zijn priverekening verzameld waarvan hij best iets leuks zou kunnen kopen, maar hij heeft vrijwel geen enkele behoefte meer om andere dingen te kopen dan de primaire levensbehoeften. 

Elke dag ziet-ie op allerlei manieren aanbiedingen van producten voorbij komen, maar hij ziet nog maar zelden dingen waarvan zijn portemonnee gaat jeuken. Het is nu al zó erg, dat hij zelfs nauwelijks meer koopwaardige dingen tegenkomt als hij actief gaat zoeken, op Marktplaats bijvoorbeeld, of op eBay. En in plaats van zich daarbij neer te leggen en leuke dingen te gaan doen, blijft-ie toch steeds zoeken naar iets koopbaars. Van dat zoeken wordt-ie trouwens onrustig, dus hij vraagt zich wel af waarom hij dan toch blijft zoeken. Misschien zijn het afkickverschijnselen van een oude koopverslaving?

Toch koopt Harrie nog weleens wat, maar meestal zijn dat dan dingen die hij koopt voor de heb. Zo kocht hij vorige week de draaitafel die op de foto boven dit bericht staat, de Mitsubishi LT-20. Harrie heeft zelf al een prachtige Nottingham Analogue Spacedeck, een van de beste draaitafels ter wereld. Mitsubishi daarentegen is nou niet echt beroemd geworden om de kwaliteit van haar draaitafels. Harrie vermoedt daarom dat hij de Mitsubishi een paar keer zal uitproberen, tot de conclusie gaat komen dat zijn NAS twintig klasses hoger presteert en de Mitsubishi dan in de kast of op Marktplaats zet. 

Audio-apparatuur verkopen via Marktplaats levert vervolgens wéér onrust op. De meeste kandidaat-kopers willen namelijk horen wat ze kopen en willen dus een demonstratie bij Harrie thuis hebben. Daar heeft Harrie natuurlijk eigenlijk helemaal geen zin in en Dinie trouwens al helemáál niet. Die heeft door Harries gehandel al meer dan genoeg koekwauzen in haar woning gezien. Harrie zou zichzelf dus tweemaal onrust kunnen besparen door nu ook de laatste stap nog te zetten en ook qua audio-apparatuur geen dingen meer te kopen waarvan hij vooraf eigenlijk al weet dat het geen blijvertjes zijn. 

Wat dat betreft is de Mitsubishi trouwens een randgeval: het is een draaitafel met tangentiaal-arm, wat betekent dat de arm altijd loodrecht op het gedeelte van de groef staat waar de naald zich bevindt. Dat soort draaitafels is in verhouding redelijk zeldzaam. Van de tangentiaal-tafels die Harrie heeft gezien en gehad lijkt de Mitsubishi bovendien een van de meest degelijke te zijn. Er is dus een gerede kans dat Harrie de Mitsubishi toch gaat houden, al zal die er dan rekening mee moeten houden dat-ie de rest van zijn leven in een kast van een huis zal moeten doorbrengen.

Geel

Bij de winter hoort kerst en bij kerst hoort rood. Harrie heeft geen idee wie dat bedacht heeft.

Nu is het is lente en daar hoort ook een kleur bij: geel. Geel is ook de kleur van de trui die de winnaar van de Tour de France krijgt, die trouwens in de zomer wordt verreden. De Tour start dit jaar in Rotterdam en die stad was daarom afgelopen donderdag geel gekleurd, las Harrie in het Algemeen Dagblad van vrijdag. Joop Zoetemelk en Bernard Hinault kwamen met een speciale gele Tour-trein aan op het station. Volgens het verhaal werden 's avonds ook de Erasmusbrug en de Euromast in het geel gehuld.

Harrie las het bericht vlak nadat hij boodschappen had gedaan. Pas toen drong het tot hem door dat het lente was. In de winkel voerde geel ook al de boventoon, maar hij had de link met de lente toen nog niet gelegd. Enigszins naïef, dat klopt, maar dat hoort bij Harrie.

Bij de kassa had hij het achteraf bezien ook al kunnen bedenken, toen hij zo'n plastic ding pakte om zijn eigen boodschappen af te bakenen van die van zijn voorganger. Er stond een tekening op van een lachend, donzig, geel kuiken en van een vrolijk gekleurd ei. Daarnaast stond de tekst "Vrolijk Pasen".

Zelfs op dat moment zag Harrie de link met de lente niet. Daarentegen begreep-ie echter weer wel waarom Dinie de dag ervoor (toen die Tour-trein dus in Rotterdam stond) met allerlei kronkelige takken thuis was gekomen en die in een vaas had gezet. Harrie gooit zelf al het onbruikbare houtwerk altijd in de kachel.

Tijdens het afrekenen bleef Harrie nadenken over die woorden "Vrolijk Pasen". Waarom hoort bij Pasen altijd het woord "vrolijk"? Bij kerst hoor je dat woord nooit. Een "Gezellige Kerst" kun je krijgen, of soms zelfs een "Sfeervolle Kerst", maar nooit een "Vrolijke Kerst". Omgekeerd wensen ze je ook nooit "Sfeervolle Pasen" of "Gezellige Pasen" toe.

Wie bepaalt dat soort associaties eigenlijk, vroeg Harrie zich af. Het ligt voor de hand te denken dat God daar zelf mee begonnen is, want die heeft ook Het Leven Zelf geregeld.

Toch acht Harrie de kans groter dat de middenstand het heeft bedacht. Middenstanders zijn meesters in het bedenken van onzinnige dingen die niemand begrijpt, maar die wel op een of andere manier hun omzet verhogen. Het gros van de bevolking bestaat immers uit mensen die zelf niet na willen of kunnen denken. Die omarmen dat soort middenstandswijsheden direct als een nieuw levensmotto en gaan het daarna zelfs ongevraagd verspreiden. Op dat moment kreeg Harrie het inzicht dat de middenstand waarschijnlijk ook wel ooit de kleur rood aan kerst en geel aan Pasen zou hebben gegeven.

Na zijn bezoek aan de supermarkt kocht Harrie nog wat rode roosjes voor Dinie, want vrijdag kende hij Dinie exact 16 jaar. Bij het afrekenen kreeg hij gratis een gele emmer met een sticker van Witte Reus mee. De middenstand vindt niet alleen dat de lente geel is, maar we moeten dan ook grote schoonmaak houden.

Voorjaarsdepressie

Voor gekken zoals Harrie is de herfst de slechtste tijd van het jaar. De blaadjes gaan dan vallen en veroorzaken neerslachtigheid bij hen die een aanleg hebben voor zwaarmoedigheid. 

Natuurlijk verkondigen deze openingszinnen grote onzin. Het is dan ook de algemene opinie over de invloed van de herfst op zwaarmoedigen. En zoals gebruikelijk is de algemene opinie nu niet direct iets waar de mens blind op kan varen.

Harrie kan als erkend zwaarmoedige opmerken dat de herfst juist een van zijn favoriete jaargetijden is. Als er al jaargetijden zijn die hem deprimeren dan zijn dat juist de zomer en -in mindere mate- de lente. Sinds deze week weet hij hoe dat komt. 

Een psycholoog legde op de radio uit dat normale mensen -zoals u- in de winter rust nemen en de lente aangrijpen om weer met nieuwe energie van alles te gaan ondernemen. Die ondernemingslust kan maanden aanhouden en neemt pas tegen de herfst af. 

Een groot aantal zwaarmoedigen -waaronder Harrie- doet het noodgedwongen bijna altijd rustig aan. In de herfst en de winter lijken ze daarom net gewone mensen. Maar als de lente begint, zien ze de normale mensen in actie komen. Die willen er meteen op uit. Die willen fietsen, op terrasjes zitten, hun zonnebril in hun haarplanten en dansen, in de tuin werken en zingen en meer van dat soort dingen. 

Zwaarmoedigen daarentegen willen meestal niks. Ja, gewoon rustig aan doen en verder gaan met de kerntaak van hun leven: overleven. Als ze dan de activiteit en hernieuwde levenslust van hun normale medemens zien, krijgen ze toch het gevoel dat zij daar ook aan mee moeten doen. Maar vanwege hun zwaarmoedigheid kunnen ze dat nou net niet opbrengen. Dat bevestigt hun eigen gevoel dat ze niet normaal zijn, wat weer zorgt voor verhoging van hun zwaarmoedigheid. Nu blijkt dit verschijnsel dus allang onderkend te zijn en bij psychologen bekend te zijn als voorjaarsdepressie.

Vroeger dacht Harrie dat je op je 50e wel zo'n beetje zou weten hoe Het Leven in elkaar zit. Volgende week begint Harrie aan zijn 50e levensjaar en hij ziet wel in dat-ie het voor die tijd niet allemaal gaat weten. Maar dít heeft-ie toch maar mooi weer bijgeleerd!

29

'She's lucky to be alive', the doctor whispered to the nurse

'She only lost half a pint of blood, twenty-nine dollars and an alligator purse...'


Tom Waits schreef en zong het, op zijn elpee Blue valentines. $29,00 heet het en Harrie moest meteen aan dat nummer denken toen-ie hoorde dat we in Nederland 29 miljard euro moeten gaan bezuinigen. Wat de waarde van de dollar is maakt bij dit vergelijk niet zoveel uit. 29 dollar of 29 miljard euro, dat verschil is ook zonder de juiste omrekeningsfactor wel duidelijk.


Toch hoeft niet op alles bezuinigd te worden. Dat was goed nieuws en Harrie hoorde het een dag later op de autoradio. De overheid wil namelijk juist méér geld gaan besteden aan allochtonen die in Nederland onder hun niveau werken. Professoren die vuilnis ophalen dacht Harrie meteen, of ingenieurs die in plantsoenen schoffelen. 


Harrie vond het van de ene kant best een goed idee om te proberen die mensen op niveau te laten werken, maar van de andere kant: als je dan zó veel moet bezuinigen, zou je het geld dat je wilt besteden aan mensen die al werk hebben dan niet beter kunnen besteden aan mensen die nog helemaal geen werk hebben? 


Gelukkig is Harrie makkelijk in dit soort situaties. Hij is geen econoom en geen wereldverbeteraar, hij heeft geen visie maar wel andere dingen aan zijn hoofd en hij weet ook dat het zonde van de energie is om te proberen de overheid op andere gedachten te brengen, dus hij laat ze hun gang maar gaan.


Het leuke van het radioprogramma was dat ze ook een voorbeeld in de studio hadden, een allochtoon die al bezig was om van dat nieuwe overheidsplan gebruik te maken. De man kwam uit Iran en was elektrotechnicus. Hij kon heel goed elektrische installaties aanleggen vertelde hij, maar momenteel werkte hij in een fabriek waar ze elektrische hulpmiddelen voor gehandicapten maakten. Harrie begreep niet direct waar die gapende kloof tussen opleiding en werkomgeving in dit geval dan zat, maar het was nog vroeg en hij kende het opleidingsniveau en de werkomgeving van de man natuurlijk ook niet exact.


Maar al snel bleek die informatie ook eigenlijk helemaal niet nodig te zijn, om te kunnen vaststellen dat de overheid een eerste deel van de 29 miljard alweer voor het oprapen heeft. Toen aan de elektrotechnisch deskundige werd gevraagd wat hij wilde gaan doen met het geld dat de overheid in hem wilde investeren was het antwoord: "een eetcafé beginnen".


Harrie heeft de radio toen maar uitgezet en een cd van Tom Waits opgezet.

Gek

Tante Ans was de enige gek in Harries familie. De enige officiële, erkende gek althans, die ook het grootste deel van haar leven in een inrichting heeft gewoond. Volgens Harries moeder waren de meeste broers en zussen van tante Ans ook gek. Ans' broer Jan, die ook Harries vader was, was volgens Harries moeder de gekste van allemaal. Volgens haar hadden ze Jan in een inrichting moeten opsluiten en niet tante Ans.

Harrie heeft tante Ans maar één keer in zijn leven gezien, in haar eigen huis, en dat moet voor Harries 7e verjaardag zijn geweest. Dat weet Harrie zo goed, omdat het één van de twee uitstapjes in zijn leven is geweest waarbij zowel zijn vader als zijn moeder aanwezig was. Die geraakten rond 1967/1968 in een soort oorlog en Harrie is van 1961, dus.....

Maar er is nóg iets wat Harrie altijd van die dag zal onthouden. Toen tante Ans de deur open deed om Harrie en zijn familie binnen te laten, zei ze tegen Harrie: "Maar jou had ik toch niet gevraagd?". Zoals gezegd, Harrie was hooguit 7. Kan het zo zijn dat een kind zó door zo'n opmerking wordt geraakt dat die een deel van zijn leven gaat bepalen? Of zijn er gewoon andere redenen waarom Harrie zich nooit écht gewenst voelt als-ie ergens op bezoek is?

Harrie moest aan zijn tante Ans denken, omdat hem door meerdere mensen werd gevraagd of het wel verstandig was dat-ie hier openlijk had verklaard dat-ie gesprekken met een psycholoog voerde. Misschien gaan ze wel denken dat je gek bent, was de boodschap die er al dan niet rechtstreeks aan toe werd gevoegd.

Harrie moest daar eigenlijk wel om lachen. Hij heeft in zijn leven al zó veel in kringen vertoefd die tot doel hebben om de geestelijke gezondheid der mensheid te verbeteren, dat een bezoek aan een psycholoog voor hem net zo gewoon is als een bezoek aan Albert Heijn voor u. Daardoor heeft-ie inmiddels een vrij duidelijk beeld gekregen van de manier waarop de dingen in de wereld gaan. En hij heeft er ook door geleerd dat hij graag verre blijft van veel dingen die in die wereld gebeuren, waarvan het streven naar steeds maar meer er één is.

Maar de meeste mensen willen juist wél steeds meer, ook al moeten ze daar soms hun ellebogen flink voor gebruiken, hun gezin verwaarlozen of zichzelf verloochenen. Harrie praat weleens met dat soort mensen en merkt dan dat zij Harrie best gek vinden. Harrie is nog niet zo ver dat-ie hardop durft te zeggen dat ze zelf waarschijnlijk gekker zijn dan hij, maar hij is al wél zo ver dat-ie het soms denkt.

Tante Ans, díe was gek. Ze woonde trouwens in kasteel Ter Worm in Heerlen, althans, toen ze nog niet gek genoeg was voor een gesticht. Een foto van dat kasteel staat bovenaan dit bericht. Als je dat als woning kunt vinden heb je het nog niet zo gek bekeken.

Connie Palmen

Harrie herinnert het zich nog wel, de eerst keer dat-ie die stem op de radio hoorde. Hij was in de auto op weg naar Amsterdam en opeens was-ie daar.

Pas toen het allemaal alweer achter de rug was realiseerde Harrie zich hoe fascinerend het eigenlijk is dat er op zo'n moment zó snel zó veel dingen door je hoofd kunnen gaan. Je rijdt naar Amsterdam, niets vermoedend en een beetje in gedachten verzonken. Ineens schrik je wakker uit die gedachten, omdat je een stem hoort die een soort wekker voor je brein lijkt te zijn. Je kent die stem, maar kan hem niet direct plaatsen.

Maar het zal uiteindelijk hooguit 5 seconden na je ontwaken zijn dat je alweer weet wie je daar hoort: het is Stalen Toon, met wie je een jaar in de plaatwerkerij hebt gewerkt! Stalen Toon, aan wiens stem 30 jaar geleden al te horen was dat hij een tabaksfabriek in zijn eentje aan voldoende klandizie hielp. Stalen Toon, op op wiens lijf nauwelijks nog ruimte beschikbaar was voor nóg een tattoo en van wie werd gefluisterd dat hij zijn vrouw had laten 'kwijtmaken' door een maat die de ovens bij de Hoogovens vulde.

Toen Harries brein die snelle exercitie achter de rug had, was het tijd om eens te gaan luisteren naar wat Toon te vertellen had. Hoe kwam Toon trouwens in Gods naam op de radio terecht? Waren ze er misschien toch achter gekomen van dat Hoogoven-verhaal? Of was Toon misschien bekeerd en zat Harrie toevallig naar de EO te luisteren?

Vervolgens kwam de verwarring: die man op de radio gebruikte woorden waar Stalen Toon nog nooit van had gehoord! En de zinnen die van die woorden werden gemaakt waren ook voor Harrie onbegrijpelijk. Wat praatte Toon trouwens bekakt! Was het Stalen Toon eigenlijk wel?

Dat bleek inderdaad niet het geval te zijn. De stem bleek toe te behoren aan Connie Palmen, een schrijfster die volgens velen zulke prachtige boeken schrijft. Harrie heeft later weleens een poging gedaan om iets van haar werk te lezen, maar het lukte hem niet. Hij bleef steken, ergens in de woordenbrij.

Connie is nu weer in het nieuws. Ze heeft haar partner verloren. Dat is niet de eerste keer. Ergens in 1995 overleed ook haar toenmalige partner, Ischa Meijer, al. Het is voor Connies volgende man niet te hopen dat zij meer gemeenschappelijk heeft met Stalen Toon dan alleen haar stem.

Misbruik

Harrie vindt het vreselijk als kinderen sexueel of anderszins misbruikt zijn, laat dat duidelijk zijn. Maar als-ie eerlijk is begrijpt-ie de ophef niet die momenteel wordt gemaakt over het sexuele misbruik van kinderen door geestelijken. Waarom staan de kranten daar al de hele week vol mee? Gaan die ons de komende weken zeker melden dat de watersnoodramp op 31 januari 1953 plaatsvond, dat Nederland in 1974 van Duitsland verloor met 2-1 en dat inwoners van België Belgen worden genoemd.

Ajax

Het lijkt weer wat beter te gaan met Ajax. 15 jaar lang is het niks bijzonders geweest, maar de laatste tijd winnen ze nogal regelmatig.

Toch is winnen voor de gemiddelde Ajax-fan niet genoeg. Een Ajax-fan wil vooral mooi voetbal zien, met veel goals. Dat laatste is trouwens óók in orde, want Ajax scoort aan de lopende band. Maar mooi voetbal spelen? Dat heeft Harrie ze sinds 1996 eigenlijk niet meer zien doen.

Morgen speelt Ajax in Amsterdam tegen PSV. PSV-fans zijn heel anders dan Ajax-fans. Al speelt PSV 34 wedstrijden beroerd en winnen ze alle wedstrijden met 1-0, dan nóg zijn hun fans blij. Daar hoef je dus bij Ajax-fans niet mee aan te komen.

Harrie is nogal ongerust over het zelfvertrouwen waarmee spelers en trainers van Ajax zich de aanloop naar Ajax-PSV. Zouden ze in Amsterdam niet weten dat PSV wedstrijden in de Arena als een extra thuiswedstrijd ziet? Ze verliezen er zelden van Ajax. Bovendien doet PSV ook dit seizoen precies wat ze normaliter doen: belabberd en slaapverwekkend voetballen, maar wel steeds met 1 goal verschil winnen.

In hoogtijdagen hoorde het bij Ajax, die arrogantie. Maar Harrie denkt dat het na vijftien jaar drollenvoetbal misschien realistischer is om je een beetje gedeisd te houden.

Hulp

Tegen de meeste mensen in zijn periferie heeft Harrie het al verteld en ook de goede lezer van dit weblog heeft het al gezien: Harrie praat sinds december wekelijks met een psycholoog. Niet om de psycholoog (die overigens Henk heet) een plezier te doen trouwens, maar om er zelf achter te komen waarom hij niet van bepaalde gedachten en eigenaardigheden afkomt.

Harrie heeft in het verleden wel vaker psychologen bezocht, maar veel wijzer is hij van geen van hen ooit geworden. Op het moment zelf was hij teveel in de war om de oorzaak daarvan te kunnen benoemen, maar terugkijkend kan-ie dat heel goed: geen van zijn behandelaars deed ooit een poging om iets van een vertrouwensband op te bouwen.

Dieptepunt was een mevrouw bij de RIAGG in Utrecht die Harrie consequent met 'u' bleef aanspreken. Toen Harrie op een bepaald moment zijn allerellendigste gedachten met haar had gedeeld en de vrouw in kwestie opnieuw begon te u-en, vroeg Harrie of ze hem niet alsjeblieft gewoon wilde tutoyeren. Dat wilde de mevrouw niet. "Het is in ons beroep niet gebruikelijk om dat te doen," antwoordde ze, "omdat we de afstand tussen cliënt en hulpverlener duidelijk willen houden." Harrie heeft daarop gedaan wat zijns inziens nodig was om de afstand tussen hem en de hulpverlening zo groot mogelijk te krijgen en is vertrokken.

Die oude ervaringen hebben Harrie er lang van weerhouden om toch weer iemand te gaan zoeken om mee te gaan praten. Maar bepaalde gedachten en handelingen dingen bleven in Harries leven terugkeren en ze zorgden er steeds weer voor dat Harrie met de handrem aangetrokken leefde vanwege onhandige hersenkronkels. Uiteindelijk heeft hij daarom eind 2009 toch besloten om een nieuwe poging te doen om een goede gesprekspartner te vinden. En hij kan niet anders zeggen: met Henk heeft hij het buitengewoon getroffen.

Henk is een paar jaar ouder dan Harrie, maar ziet er jonger uit. Zijn manier van werken is nogal anders dan die van Harries eerdere gesprekspartners. Henk gaat regelmatig gewoon even op de grond zitten, omdat hij rugproblemen heeft. Verder staat hij om de haverklap op en loopt dan langzaam door zijn spreekkamer, omdat hij zich dan beter kan concentreren. Aantekeningen maakt-ie nauwelijks in aanwezigheid van zijn cliënten, omdat-ie vindt dat ze zijn aandacht nodig hebben. Al die dingen bij elkaar zorgen voor een losse  sfeer, waarin het makkelijk is om van alles te bespreken. En omdat Henk dan ook nog eens zeer analytisch is ingesteld, had hij al in het eerste gesprek door wat Harries kernprobleem was, iets wat Harrie zelf in 49 jaar niet heeft kunnen vaststellen.

In één gesprek ging het over Harries ouders. Harrie vertelde wat dingen over ze en  Henk trok binnen een half uur de conclusie dat Harrie eigenlijk nogal veel op zijn vader lijkt, maar dat hij dat van zijn moeder eigenlijk niet mocht. Dat zorgt volgens Henk voor de strijd die Harries gedrag en zijn gevoel bijna dagelijks met elkaar voeren. En als klap op de vuurpijl merkte Henk nog op dat die strijd er waarschijnlijk ook de oorzaak van is dat Harrie een beetje een haat-liefde verhouding heeft met vrouwen. Daar moet Harrie nog eens goed over nadenken.

Wie is wie update

Harrie dacht in het begin dat ie dit weblog nooit vol zou houden. Maar het blijft maar duren. Omdat ie weleens schuilnamen voor zijn personages gebruikt en z'n geheugen steeds slechter wordt, weet ie af en toe zelf niet meer wie wie was. Daarom maakt ie er hier een lijstje van. Netjes op alfabet. En hij zal het netjes bijhouden als er iemand bijkomt.

Annie:

Een nichtje van Dinie en dochter van Dinies zus Kees. Bouwjaar: 1991. Een jong meisje en dus niet te herkennen aan de te grote zonnebril in het haar en telefoon in de hand.

Bambam:

Ook al een nichtje van Dinie en dochter van Dinies zus Kees.

Bebby:

Was al een vriend van Harrie op de basisschool. En nu nog steeds!Een rijk bezit!

Bets:

Bets is de vrouw van Diederik, die weer de broer is van Dinie. Bets is van 1981. Een jong blaadje dus voor Diederik (1971)!

De Generaal:

Een van Harries weinige echte vrienden. Harrie kent hem vanaf de middelbare school. Net als Harrie gek op muziek. Net als Harrie ernstig geraakt door de dingen des levens en toch weer opgekrabbeld. Wil boswachter worden. Als ie dat is, wil Harrie met hem samen gaan wonen.

Diederik:

Dinies broer. Bouwjaar 1971. Getrouwd met Bets (1981)en voorzien van 1 zoon: Jules (2008).

Dinie:

De vrouw van Harrie. Bouwjaar 1968. Eigenlijk te slim en levenslustig voor Harrie.

Dolly:

Wéér een nichtje van Dinie en wéér een dochter van Dinies zus Kees. Bouwjaar: 1990.

Elvis:

De hond van de familie Van Geffen en feitelijk de baas van het gezin. Als Elvis niet mee mag op vakantie, als hij nat wordt van de regen of als hij zijn oren in zijn nek legt, barsten de kinderen in tranen uit. Elvis is een tricolor Collie of Schotse Herder. De meeste mensen noemen hem een Lassie. U weet hoe het is met 'de meeste mensen'. Ze zien meestal nog wel dat Elvis een andere kleur heeft dan Lassie.

Eugene:

Een collega van Harrie. Net als Harrie altijd in voor handel.

Fannie:

Harries oudste zus uit 1956.

Glasman:

Een collega van Harrie. Eigenschap: weet volgens sommigen alles.

Hannie:

Harries middelste zus uit 1963. Getrouwd met Rambo en voorzien van 1 dochter, Willemien.

Henk:
Psycholoog, schaker en Shakespeare-liefhebber. Harrie bezoekt hem sinds december 2009 met als doel om via gesprekken te weten te komen waarom hij bepaalde gedachten en eigenaardigheden blijft houden die zijn leven minder leuk maken dan mogelijk is.

Jannie:

Harries jongste zus uit 1965. Getrouwd met Jozef.

Joop:

De collega van Harrie die eigenlijk bij alle collega's de favoriete collega is.

Jozef:

Getrouwd met Harries jongste zus Jannie.

Kees:

Zus van Dinie en dus Harries schoonzus. Bouwjaar: 1965. Drie dochters: Annie, Dolly en Bambam.

Ko:

Zoon van Harries broer Roderick en geboren in 1983. Harrie ziet beiden nooit. Naar verluidt is Ko zo'n jongen die graag tegen de politie vecht.

Koos:

Een collega van Harrie. Eigenschap: weet alles. Is net als Harrie constant zoekende naar dé manier om op een leuke manier geld te verdienen.

Mina:

Harries collega en kamergenote.

Rambo:

Getrouwd met Harries middelste zus Hannie en vader van Willemien.

Ricardo:

Harries jongste zoon uit 1999. Een denker, nu al.

Roderick:

De broer van Harrie uit 1954. Vist zijn hele leven al op karper en is daarin een trendsetter geweest. Is op foto's zelden zonder karper te zien. Heeft 1 zoon, Ko, uit 1983. Harrie ziet beiden nooit. Roderick prijst zichzelf of internet aan als levensgenieter.

Sjimmie:

Een van de hoogste mensen op Harries werk (qua salaris). Werd ooit naakt in een gesloten sauna gezien met Sjors (zie aldaar).

Sjors:

Een voormalig baasje van Harrie. Zo iemand die regelmatig treinen ziet rijden waar hij op móet springen. Werd ooit naakt in een gesloten sauna gezien met Sjimmie (zie aldaar).

Toon:

Een vrij nieuwe collega van Harrie en alleskunner. Heeft twee boten, vangt en rookt vis en kan nog wichelroedelopen ook.

Willemien:

Harries nichtje en dochter van zijn zus Hannie.

Willie:

Harries eerste en oudste zoon. Geboren in de kerstnacht van 1996. Altijd vrolijk en groot gevoel voor humor. Lijkt verder sprekend op Harrie qua gedrag. Wil altijd het laatste woord hebben. Grootste wens: neger zijn. Is in september 2009 met tweetalig VWO begonnen.

Zon

Het is laat op de zondagochtend en hoewel het buiten vriest, schijnt eindelijk ook weer eens de zon, na maanden van sneeuw en dito ellende. En als de zon op koude dagen schijnt, dan is tussen 11 en 15 uur de bank in Harries woonkamer het fijnste plekje ter wereld. Daar schijnt die zon dan precies op. Daar word je dan eerst lekker warm van en na een tijdje val je -als de kinderen zich gedeisd houden- in slaap.

Dinie ligt al op dat fijne plekje en Harrie gaat erbij liggen. In de warme, soezerige en intieme situatie waarin ze liggen vindt Harrie dat-ie wel wat diepgang aan het geheel kan toevoegen. Daarom vraagt-ie of Dinie het idee heeft of de gesprekken die hij sinds een paar maanden met een psycholoog voert effect hebben. "Dat weet jij zelf beter dan ik", is Dinies -op zich logische- nutteloze antwoord.

Even later doorbreekt Harrie de soezerige stilte opnieuw. "Wat zou je ervan vinden als ik er een draaitafel bij koop?",  vraagt-ie aan Dinie. "Als jij daar gelukkiger van wordt moet je dat doen", is opnieuw een antwoord waar Harrie niks aan heeft.

"Lekker vaag ben je", merkt-ie dan ook op. "Heb je ook nog antwoorden waar ik wél iets aan heb? Denk je dat Ajax vanmiddag van Sparta gaat winnen?". "Nee natuurlijk niet", is nu eindelijk een concreet antwoord.

Al met al dus toch nog een antwoord gehad, dat later die middag tot Harries geluk ook nog eens niet blijkt te kloppen. Als dat eenmaal bekend is valt Harrie in slaap en wordt-ie twee uur later wakker. De zon is dan al lang achter de aanbouw verdwenen.

30 km

Harrie was natuurlijk weer een zeikerd, een dwarsligger, bang voor verandering en noem het maar op, toen hij het had over de invoering van de 30-kilometerzone in Nuenen-Zuid. Hij kreeg zelfs het advies om dan zélf in de politiek te gaan, als-ie het allemaal zo goed wist. een aanbod dat-ie natuurlijk meteen afsloeg. Harrie is graag eerlijk en duidelijk en wil bovendien niet ten koste van anderen hogerop komen. Met zo'n instelling heb je in de politiek natuurlijk niets te zoeken.

Inmiddels is het bijna 5 maanden geleden dat Harrie zijn gal spuwde. En zie, in die 5 maanden lijkt het er warempel op alsof Harrie ineens een boel medestanders heeft gekregen! Eerst kwamen er ingezonden brieven in het Nuenense huis-aan-huisblad, Rond de linde. Men vond het er allemaal niet veiliger op worden met die snelheidsbeperkingen. De wegen waarop je nog maar 30 mag nodigen eerder uit om er 80 te rijden dan 50, dus 30 was al helemáál idioot, was de boodschap.

Iedereen rijdt er dus nog gewoon minstens 50. Dat is op zich niet zo erg als er geen controle is, ware het niet dat op de straten ter zake nu ook alle verkeer van rechts voorrang heeft gekregen. Dat geeft dus eigenlijk vooral een situatie van schijnveiligheid. En omdat aan twee van de straten basisscholen zijn gelegen, zijn het waarschijnlijk vooral ouders die alsnog beseffen dat het niet zo'n fijn plan was om de verkeerssituatie te gaan veranderen.

Wat doe je dan als politicus, als je ziet dat je iets verkeerd hebt gedaan? Terugdraaien kan niet, want dan geef je toe dat je het fout zag. Nee, dan start je een communicatie-offensief. En zodoende kregen Harrie en vele anderen een paar weken geleden ineens een grote enveloppe in de bus met daarin 3 stickers met een diameter van een centimeter of 20. De stickers waren eigenlijk miniatuurversies van verkeersborden die aangeven: hier niet harder dan 30 rijden! Er zat ook een brief bij, met de vraag om de stickers op de afvalcontainers te plakken, zodat iedereen op dagen dat huisvuil werd ingezameld zou kunnen zien: hier is 30 de maximumsnelheid!

Die stickeractie is volgens Harrie geen groot succes. Hij heeft nog maar één container gezien met zo'n sticker erop. Hij heeft daarom de hoop dat de gemeente dat óók zal zien en dat malle besluit misschien tóch terug gaat draaien?

Maar waarschijnlijker is dat de gemeente het al gezien hééft. Wat zou anders de reden zijn dat er gisteravond een voorlichtingsavond werd georganiseerd over de nieuwe verkeerssituatie? Harrie heeft de avond niet bezocht moet-ie toegeven. Wat zou je op zo'n avond aan voorlichting moeten krijgen? Hij weet zelf al wel hoe je verkeer van rechts voorrang moet geven. En ook wat het inhoudt om 30 te rijden in plaats van 50 is hem bekend.

Nogmaals, fouten toegeven doen politici niet snel, maar misschien dat de gemeenteraadsverkiezingen van eergisteren nog iets gaan opleveren? De partij die met het idee van die 30-kilometerzone kwam kreeg deze keer maar de helft van het aantal kiezers van de vorige keer. Als politici nou eens écht gaan doen wat ze altijd beloven en écht naar de burgers gaan luisteren, dan zou dit foutje gewoon kunnen worden rechtgezet.