Opgelicht door Remco Dijkslag en Frederika ten Kate uit Arnhem

Harrie moet zich toch weer even melden, omdat-ie is opgelicht op internet. Hij heeft het hier en hier al opgeschreven, maar omdat er misschien hier en daar gaat worden gecensureerd en je meer hits via Google creëert als je de namen van de oplichters op meerdere plekken vermeldt, wil-ie het hier ook nog even vertellen.

Voor de tweede keer in mijn leven ben ik opgelicht via Marktplaats (wel vreemd trouwens: honderden dingen besteld uit alle landen van de wereld, maar alleen in Nederland twee keer belazerd). Ik heb op dinsdag 16-11-2010 gereageerd op de advertentie met nummer 396838013 van Remco Dijkstal en Frederika ten Cate uit Arnhem. Ik heb helaas geen kopie van de advertentie gemaakt. Titel van de advertentie: "nog geen 3 maanden oude x box met call of duty black ops". Omdat ze al ruim 2 jaar bij Marktplaats waren ingeschreven vertrouwde ik het genoeg om te bellen (telefoonnummer 0650558090). Ik kreeg eerst Frederika en vervolgens Remco aan de lijn.

Het klonk vertrouwd, dus kwamen we overeen dat ik de Xbox voor 160 euro (verzendkosten voor aangetekende verzending inbegrepen) zou overnemen. Ik heb via de mail mijn gegevens doorgegeven en kreeg via de mail (frederikaenremco@hotmail.com, IP-adres 77.168.12.223) het rekeningnummer (ING-rekening 751988219 ten name van mevrouw F. te Kate) en het adres (Utrechtsestraat 17, 6811 LS in Arnhem). Ik neem inmiddels aan dat dat adres vals zal zijn.

Ik heb het geld via internetbankieren van ING overgemaakt, zodat het geld binnen een paar minuten op de rekening van Frederika ten Kate moet hebben gestaan. Ze mailden vervolgens dat de Xbox op woensdagochtend 17-11-2010 zou worden gepost.

In de loop van woensdagochtend heb ik via de mail gevraagd om me het track&tracenummer te geven, zodat ik de zending zou kunnen volgen. Ik heb daarop geen antwoord gekregen. Omdat ik al een keer eerder ben opgelicht via Marktplaats heb ik in de loop van de dag nog gebeld, nog een keer gemaild en ge-sms-t. Aan het einde van de middag kreeg ik een SMS terug met de mededeling "ik kom net van mijn werk en stuur de code straks". Dat is niet gebeurd.

Op donderdag heb ik opnieuw gemaild en gebeld. De eerste keer nam er iemand op die 'hallo' zei. Nadat ik mijn naam noemde werd er aan de andere kant niets meer gezegd. Ik hoorde wel het geluid van een pers of iets dergelijks. Na een seconde of tien hing men op.

Ik heb op donderdag verder niets meer gehoord en ook werd er geen Xbox bezorgd. Ik heb daarom vrijdag een soort offensief ingezet en minstens 30 keer gebeld. Er werd niet meer opgenomen. Ook op sms-jes werd niet gereageerd. Ik heb een aantal keren een mail gestuurd en aangegeven dat ik het er niet bij zou laten zitten in geval van oplichting. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik naar de politie zou gaan, dat ik de bank zou informeren en dat ik er in dit forum melding van zou maken. Ik heb nog aangeboden om het geld gewoon terug te storten en dat ik het er dan bij zou laten zitten, maar tot op heden is mijn geld niet terug. En uiteraard is er ook geen Xbox afgeleverd.

Ik beschouw me dus officieel als opgelicht en wil dat hier melden. Ik zal het stappenplan invullen en een afspraak bij de politie gaan maken.

Overigens gaven ze zelf in een van hun mailtjes (n.a.v. een opmerking van mij over oplichting) aan dat ze zelf ooit waren opgelicht met een laptop. Ik heb eerlijk gezegd het idee dat die oplichting misschien wel recent heeft plaatsgevonden en dat ze zo kwaad waren (en bij de politie misschien niet geholpen werden) dat ze daarop hebben gedacht: "dat kunnen wij ook". Ik heb niet het idee dat dit doorgewinterde oplichters zijn. Daarvoor hebben ze teveel tastbare sporen achtergelaten volgens mij (wat niet wegneemt dat ik niet aanneem dat ik mijn geld terugzie).

STOP!

Op 1 mei 2007 schreef Harrie zijn eerste stukje in dit weblog. Volgens de teller die aan het weblog is verbonden is dit stukje 421 en het zal (in elk geval voorlopig) het laatste zijn.

Redenen zijn er genoeg. De belangrijkste is dat Harrie vooral het laatste jaar een hele andere kijk op zichzelf heeft gekregen. Daardoor heeft hij een beter besef gekregen van wat hij belangrijk in zijn leven vindt en waar zijn leven om zou moeten draaien. Relatieve soberheid, doen wat je leuk vindt en stoppen met nutteloze dingen doen zijn daar belangrijke onderdelen van.

Maar daardoor is hij tegelijkertijd -nog meer dan eerst- gaan inzien dat een dergelijke levensfilosofie in deze maatschappij juist helemaal niet gangbaar is. Sinds Harrie een mobiele telefoon met abonnement heeft genomen is dat besef ineens verhevigd. Was Harrie eerst gewoon een niet echt bij de tijdse man met een simpel mobieltje, nu blijkt hij ineens onbedoeld lid te zijn geworden van de kudde die men 'de grote massa' noemt.

En in het leven van die grote massa blijken mobieltjes -nog meer dan Harrie al vermoedde- een centrale plaats in te nemen. Het gaat nog net niet zo ver dat mensen die naast elkaar op de bank zitten een gesprek via hun mobieltje met elkaar voeren, maar het valt Harrie wel op dat heel veel gesprekken wel óver de mobieltjes gaan.

Harrie heeft de ergernis om dat soort dingen altijd gebruikt om hier stukjes te schrijven. Maar dat kost energie en die energie wil hij er niet meer in stoppen. Het lost namelijk niets op. Hooguit dat anderen zijn machteloosheid en frustratie begrijpen of erom kunnen lachen, maar zelf heeft hij er geen profijt van. En daarom stopt hij, hier en nu. Hij gaat zijn energie -in elk geval voorlopig- in dingen stoppen die hem energie opleveren in plaats van kosten.

Harrie bedankt u allen voor het lezen. Reageren zal vanaf nu ook niet meer mogelijk zijn. Als afsluiting een treffend gedicht van John O'Mill:

Deze planeet kan men rond blijven lopen
Met de bek van verbazing wagenwijd open

Harrie en het occulte (2)

Harrie blij, dat-ie wichelroede kon lopen. Had-ie ein-de-lijk ook eens iets gevonden wat hij kon en nog iets vrij bijzonders ook. Maar drie dagen na zijn ontdekking is de eerste euforie alweer voorbij.

Harrie was zó enthousiast over zijn gave die eindelijk uit de kast kwam, dat-ie meteen een wichelroede bestelde. Die werd gisteren thuisbezorgd. Harrie spoorde er in mum van tijd precies de plek in de tuin mee op waar een andere wichelroedeloper ooit op verzoek van de toenmalige bewoonster een energieveld aantoonde en er een metalen geval begroef om dat veld op te heffen. Harrie groef het metalen ding een paar jaar later per abuis op, dacht dat het een kleerhanger was en gooide het weg.

Willie en Ricardo wilden daarna óók weleens proberen hoe die wichelroeden werkten en toonden de energiepiek even feilloos op als Harrie. Dinie, die een half uur later thuis kwam, bleek het kunstje vervolgens ook te beheersen.

Harrie gaat dus gewoon verder met zoeken naar iets wat hem bijzonder zou kunnen maken.

Harrie en Frankrijk

Ooit leken Harrie en Frankrijk voor elkaar te zijn gemaakt, maar met het verstrijken der jaren werd de liefde minder. Harrie ontdekte deze zomer wat daar de oorzaak van is. Kijkt u even mee?

Harrie en het occulte

In 1976 gaf Gerrit Komrij in het NRC Handelsblad dagelijks zijn mening over de televisieprogramma's van de avond ervoor. In één van zijn stukjes meldt hij te hebben gekeken naar een interview van Simon van Collem (destijds filmrecensent en nu alweer jaren genietend van eeuwige rust) met actrice Karen Black. Van Collem zegt in dat interview dat Karen Black paranormale gaven bezit, omdat zij hem (Van Collem) van een zwerende vinger genas. Gerrit Komrij zegt daar vervolgens over dat zoiets in de geneeskunst geen paranormale gave, maar vaginale contractie wordt genoemd.

Harrie moest hier gisteravond aan denken. In het verleden hebben diverse mensen die zeiden over paranormale te beschikken aan Harrie verteld dat ook híj paranormale gaven bezat. Harrie heeft daarop weleens getracht om met aanbevolen kaartlegmethodes of het gebruik van pendels inzicht te krijgen in zijn eigen toekomst, maar succes had dat niet. Wel wist hij een toenmalige vriendin na kaartlegging te vertellen dat het tussen haar en haar vriendje niet lang meer zou duren. Die voorspelling kwam inderdaad uit, maar Harrie heeft uit dit succes nooit de conclusie getrokken dat hij daadwerkelijk over enige paranormale begaafdheid zou beschikken.

Maar gisteren is dat veranderd. Harries collega Toon had eerder in de week terloops opgemerkt dat hij de kunst van het wichelroedelopen beheerste. Daarmee kan hij storende elektrische stromen aantonen. Sommige mensen kunnen allerlei klachten krijgen van dat soort stromen, zoals hoofdpijn of slapeloosheid. Het neefje van een collega van Toon en Harrie bleef onzindelijk, tot Toon aantoonde dat er een stroom onder zijn bedje liep. Nadat Toon de stroom met een magneet had onderbroken was het ventje binnen een week zindelijk.

Harrie vroeg aan Toon of hij niet een keer een demonstratie van zijn kunsten wilde geven en dat heeft Toon gistermiddag gedaan. Hij had twee -in een L-vorm gebogen- metalen staafjes van thuis meegebracht en daar liep hij mee door Harries werkkamer. De korte kanten van de staafjes rustten losjes in zijn handen, terwijl de lange kanten in eerste instantie recht naar voren wezen. Maar toen Toon door de kamer liep, begonnen de lange kanten uit zichzelf naar elkaar toe te draaien. Hiermee bewees Toon dat er ook een elektrische stroom door Harries werkkamer liep.

Indachtig de mededelingen uit het verleden dat ook híj paranormale gaven bezat, kon Harrie het niet nalaten te vragen of hij het ook een keer mocht proberen. Dat mocht en het was meteen raak. Harrie kan óók stromen aantonen met wichelroeden!

Gisteravond heeft Harrie een uurtje op internet zitten zoeken naar informatie over wichelroedelopen. Wat hem het meest verblijdde was de opmerking dat degenen die wichelroede kunnen lopen bijna altijd ook met een pendel overweg kunnen. In het verleden had Harrie daar zoals gezegd géén succes mee, maar toen had hij ook zelf maar iets gefabriceerd. Nu heeft hij een paar échte, verzilverde wichelroeden besteld én een echte pendel.

Harrie heeft dus weer een nieuwe hobby voor de komende tijd!

Prepaid tijdperk voorbij

EINDHOVEN - Op 1 september 2010 komt een einde aan een tijdperk. Op die dag zal in Nederland een einde komen aan het bestaan van prepaid-telefoons en -overeenkomsten. Reden daarvan is dat deze week ook de laatste twee Nederlandse gebruikers die nog van deze -ooit revolutionaire- manier van mobiele telefonie gebruik maakten (Dinie en Harrie van Geffen uit Nuenen) zijn overgestapt op een mobiele telefoon met abonnement.

"En niet zomaar een abonnement", geeft Dinie van Geffen desgevraagd aan. "We hebben er namelijk ook meteen een internetabonnement bij genomen." Aan Harrie van Geffen, die in bescheiden kring bekend is door de ongenuanceerde visie die hij op de wereld heeft en die visie in een weblog wereldkundig maakt, vroegen we of zijn nieuwe mobiele mogelijkheden ervoor gaan zorgen dat hij ook tot de Twittergemeenschap zal gaan toetreden. "Ik pieker er niet over", was zijn resolute antwoord. "Waarom zou ik mijn mening in 140 tekens gaan verkondigen als ik dat ook in 2000 woorden kan doen?"

Meedoen is belangrijker dan winnen

Vroeger mochten professionals niet aan de Olympische Spelen meedoen. Professionals, dat was synoniem voor geld. En de Olympische Spelen gingen niet om geld, maar om sport. Meedoen is belangrijker dan winnen, dat was de gedachte.

Ergens in de tijd is er blijkbaar iets ingrijpend veranderd op dat gebied. Tegenwoordig zijn professionals van harte welkom bij de spelen. En winnen is in deze tijd toch echt belangrijker dan meedoen. Ironisch genoeg lijkt de oude Olympische ideologie nu juist te zijn overgeslagen naar de kant van de professionele sport (lees: het grote geld)!

Harrie kreeg daar gisteren een stuitend voorbeeld van dat hem recht in zijn smoel trof, omdat het over zijn eigen Ajax ging. Ajax kon zich gisteren voor het eerst in vijf jaar plaatsen voor deelname aan de eerste ronde van de Champions League. En wonder boven wonder lukte het nog ook! Het kostte Harrie al zijn vingernagels, bezorgde hem een migraine-achtige hoofdpijn en deed hem vrezen voor de werking van zijn hart, maar Ajax wist te winnen.

Direct na de wedstrijd werd echter met geen woord gesproken over het matige spel, de moeizame winst of mogelijk komende aansprekende wedstrijden tegen de grootmachten uit het moderne voetbal, zoals Barcelona of Internazionale. Het ging alleen maar over geld.

Ajax had voor de wedstrijd begon een schuld van 21 miljoen euro. Dat werd voor en tijdens de wedstrijd een paar keer vermeld. En direct nadat de winst binnen was, ging het er alleen maar over dat Ajax die schuld nu in één klap voor zo'n 75% had ingelost. Deelname alléén aan de Champions League zou namelijk al minstens 15 miljoen euro op gaan brengen, zelfs als Ajax alle wedstrijden in de eerste ronde zou verliezen. Overleven ze de eerste ronde, dan stroomt er nóg meer geld binnen.

Over mooi voetbal, aansprekende tegenstanders en leuke wedstrijden sprak niemand. Alleen over geld. Meedoen is in het huidige profvoetbal blijkbaar belangrijker dan winnen. Voor een fan met rood-wit bloed in de aderen en zware hoofdpijn, die net aan een hartaanval is ontsnapt, geeft zo'n nabeschouwing een wel heel ontnuchterende blik op de status van het moderne profvoetbal.

Hoe veilig is Frankrijk tegenwoordig?

Kijk, je kunt de hele vakantie wel op je luie reet gaan zitten, maar dat kan Harrie dus gewoon niet. Harrie moet al-tijd bezig zijn. Ledigheid is des duivels oorkussen en zo.

In elk geval had hij de hele vakantie zijn nieuwe mini-videocamera, zijn Flip Mino, bij zich. Daarmee maakte hij bijgaande reportage.

Gesprekken op een camping

De familie Van Geffen besloot op het laatste moment nog een weekje op vakantie te gaan. Vanuit Eindhoven bleken er nauwelijks nog vluchten te zijn naar een fatsoenlijke bestemming, zodat het een weekje kamperen in Frankrijk werd, mét de vouwwagen.

Harrie doet op campings altijd zijn uiterste best om gesprekken met medekampeerders te vermijden, zeker als het gaat om Nederlandse medekampeerders. Toch lukt dat niet altijd. Harrie heeft een paar dieptepunten genoteerd uit de gesprekken die hij niet wist te voorkómen.

Barend Dopper:
Nee joh, heerlijk toch vakantie? Lekker doen wat je wilt, geweldig! Op vakantie ben ik echt he-le-maal mezelf. Dan scheer ik me bijvoorbeeld ook rustig gewoon drie dagen niet. Kan mij het schelen? De baas is er toch niet!

Truus Laadvermogen:
Bestel jij je brood hier bij de receptie? Wij halen het altijd in het dorp. Dat komt eigenlijk door de mensen die elk jaar naast ons staan hier op de camping, die gingen het brood altijd in het dorp halen en nou doen wij dat ook. Met de auto ben je d’r zo en het is toch een stuk goedkoper dan hier.

Barbara Doorzon:
Ik ben echt een gek mens hoor! Elk jaar hebben ze hier een karaoke-avond en dan moet ik-zei-de-gek natuurlijk het podium op. Ze weten me d’r altijd uit te pikken ja! Gelukkig begint die karaoke altijd pas ’s avonds rond tienen maar ik zit om drie uur ’s middags al aan de rosé, dus wat kan het mij tegen die tijd allemaal nog schelen joh!

Buts Duiker tegen Bets Vogelaar die haar chemisch toilet gaat legen:
Zo, heb je je beautycase ook weer bij je?

Tinus Rammelaar:
Saai om elk jaar naar deze camping te gaan? Ben je gek man, heerlijk toch? Hier weet je precies wat je hebt! En het mooiste is natuurlijk dat we ook elk jaar dezelfde buren hebben. We reserveren met z’n allen meteen weer voor het volgend jaar! Gezellig man, na een paar jaar ken je elkaar echt goed en weet je van elkaar wat je leuk vindt, toch? Twee dagen geleden hebben we hier met ons hele straatje gebarbecued en daarna de polonaise gelopen op muziek van Grad Damen. Lachen toch?

Karel Schut:
Jij bent volgens mij meer zo’n interrectaal type of hoe noemen ze dat, of niet dan? Jij gaat zeker elk jaar ergens anders heen, omdat je het allemaal na 1 keer wel gezien hebt? Hou toch op meneer de professor. Er is hier elk jaar van alles te beleven man! Elk jaar een jazzfestival bijvoorbeeld. Gaan wij niet heen natuurlijk, want ik hou niet van die teringmuziek, maar wij gaan dan lekker op een terrasje zitten. Beetje die rare mensen uitlachen die naar die herrie gaan luisteren. Lachen man!

Roef Dokker tegen Dinie, die samen met Harrie de vouwwagen aan het opbreken is om naar huis te gaan:
Zo, aan het opbreken? Gaan jullie naar huis?
Dinie: Nee, straks bouwen we hem weer op. Dit is onze hobby.

Willie and the LAN-party

13 uur geleden is-ie begonnen, de LAN-party in Harries huis, op de kamer van Willie. Die kwam 's middags ineens met de vraag of-ie zo'n party mocht houden.

Nou is Harrie natuurlijk nog van een generatie waarin het woord LAN-party niet bestond, dus hij heeft er zelf nooit een meegemaakt, maar uit wat hij erover las wist-ie dat op zo'n party soms veel mensen komen, tot wel 1000 toe. Die passen niet allemaal in Willies slaapkamer.

Gelukkig had Willie een kleinschaliger evenement in zijn gedachten, met alleen zijn vriendje Tonnie. Die werd gisteravond rond half negen, mét zijn computer, in huize Van Geffen afgeleverd. "We gaan de hele nacht door", riep Willie dapper. Tonnie had net een tafeltenniskamp van een week achter de rug en zei voorzichtig dat híj misschien wél even wilde slapen.

Maar volgens Harrie is dat niet gebeurd. Naarmate de nacht vorderde nam het geluid uit Willies kamer alleen maar toe. De heren kwamen ook met regelmaat de trap af, naar later bleek om nóg meer cola, chips en borrelnoten te halen. Harrie kon er bijna niet van slapen, maar nam aan dat de partypoopers tegen het ochtendgloren wel om zouden vallen. Dat zou dan het moment zijn dat Harrie zijn benodigde slaap zou gaan krijgen.

Dat moment is helaas niet gekomen. Wel begon één der partygangers rond 06.20 uur een spelletje met een stuiterbal op de vloer, die precies boven Harries slaapkamer ligt. Toen is Harrie er maar uit gegaan en is-ie gaan strijken. De party duurt trouwens nog tot morgenavond. Harrie hoopt niet dat de feestgangers tot die tijd wakker blijven.

Pauline en T-Mobile

Precies vier jaar geleden leefde Harries beste vriendin Pauline nog. Over een uur is ze alweer vier jaar dood.

Harrie hoorde het nieuws pas vroeg in de avond. Dinie en hij waren nét overgestapt van een vaste telefoonaansluiting van KPN naar een mobiel abonnement van T-Mobile. Maar T-Mobile bleek geen bereik te hebben tot in Harries huis, zodat John, de man van Pauline hem niet kon bereiken. Uiteindelijk heeft John het nummer van de buurman van Harrie weten te bemachtigen. Die buurman kwam Harrie daarop vragen om met spoed John te bellen.

Gisteren hebben zowel Dinie als Harrie ieder voor zich en onafhankelijk van elkaar voor het eerst een persoonlijk mobiel abonnement afgesloten. Pas vanmorgen, toen Harrie eraan dacht om iets over Pauline te schrijven, realiseerde hij zich pas echt dat zowel Dinie als hij een abonnement via T-Mobile hebben genomen. Gelukkig is Harrie niet bijgelovig.

Eén verschil met 4 jaar geleden: ze houden deze keer hun (normaal gesproken betrouwbare) vaste lijn.

Jan bijt hond

Harries vader was volgens de geldende normen (lees: de burgerlijke middelmaat) een eigenaardig man. Dat werd op een bepaald moment ook de redactie van het tv-programma Man bijt hond ingefluisterd. Zij stuurden een reporter naar Jan's huis en die maakte daar deze reportage.

Kloon

Gisteren waren Dinie en Harrie 14 jaar getrouwd (dank u wel!). Het was ook de eerste dag van Harries zomervakantie 2010, waarmee weer eens duidelijk wordt dat goede dingen vaak niet alleen komen.

Ter verhoging van de feestvreugde is de familie Van Geffen tapas gaan eten in Eindhoven. Tijdens het eten kwam de vraag boven tafel of Harrie en Dinie wel de echte ouders van Ricardo en Willie zijn. Voor moeders is dat meestal wel duidelijk, hoewel het een feit is dat het tweede kind dat Dinie baarde de ziekenhuiskamer waar dat plaatsvond even samen met een dokter en zonder Harrie en Dinie verliet. Dinie vraagt zich weleens af of ze daarna niet een ander kind in handen heeft gekregen. Harrie kan zich dat niet voorstellen, gelet op de gelijkenis in karakter van Dinie en Ricardo. Of Harrie de vader van Ricardo is zou alleen met een DNA-test 100% zekerheid kunnen brengen.

Willie daarentegen is zonder twijfel aan Dinies schoot ontsproten en deze week is Harrie weer eens duidelijk geworden dat er ook geen enkele twijfel kan bestaan over de vraag wie Harries vader is. Harrie krijgt al een jaar of 40 te horen dat hij zo cynisch en sarcastisch uit de hoek kan komen en omdat hij weleens moe wordt van die kritiek probeert hij meestal echt zijn best te doen om Willie meer volgens de geldende normen naar dingen te laten kijken.

Naarmate Willie ouder wordt lijkt het succes van die pogingen echter minimaal te zijn en begint Willie zich steeds meer als een kloon van Harrie te ontwikkelen. Voor Harrie is dat een bewijs dat zijn eigen cynisme en sarcasme niets van doen hebben met het trauma dat hij opliep toen zijn ouders gingen scheiden toen hij nog jong was, maar dat het blijkbaar een aangeboren iets is, wat Willie nu ook heeft geërfd.

Een mooi voorbeeld daarvan kreeg Harrie deze week. Het begon toen Willie en Harrie met Elvis gingen wandelen in het bos. Zomaar ineens zei Harrie "Er gaat niets boven Groningen". Harrie zegt wel vaker zomaar ineens iets, meestal bewarenswaardige opmerkingen van cabaretiers, maar soms ook, net als nu, een reclamekreet die iemand heeft bedacht.

"Wat slaat dat nou toch op?!", vroeg Willie. Harrie legde hem uit dat dat een kreet was die de provincie Groningen had bedacht om haar eigen provincie te promoten. Toen Willie de kreet even had laten bezinken merkte hij op dat dat wel een hele goede was, omdat hij eigenlijk twee dingen kon betekenen: dat er in Groningen van alles te doen was én dat Groningen zo hoog in Nederland ligt dat er letterlijk niets meer boven gaat. Hij had dus precies de twee betekenissen begrepen die de bedenkers erin hadden willen leggen.

"Weet jij trouwens wel dat wij in Brabant óók een kreet hebben om onze provincie te promoten?", vroeg Harrie daarna. Dat bleek Willie uiteraard niet te weten, maar hij was wel benieuwd wat ze in zijn eigen provincie hadden bedacht. Harrie vertelde eerst nog even dat de voormalige commissaris van de koningin in Brabant (Maij-Weggen) waarschijnlijk aan de basis van de leuze had gelegen. Maij-Weggen was nogal een fan van Guus Meeuwis. Haar pogingen om zijn liedje "Brabant" tot volkslied van Brabant te maken waren echter mislukt en Harrie vermoedde dat ze -om toch op enigerlei wijze te laten merken dat ze wel degelijk enige macht had- daarom het idee moest hebben gelanceerd om Brabant te gaan promoten met een regel uit dat liedje: "Dan denk je aan Brabant".

Daarop barstte Willie in een hevige lachbui los. Toen hij weer enigszins tot bedaren was gekomen keek hij zijn vader ineens een beetje vreemd aan. "Dat verzin je toch zeker he?", vroeg hij daarop. Harrie bezwoer dat het écht de kreet is waarmee Brabant zich wil profileren, dat er zelfs stickers van bestonden en dat hij wel zo'n sticker als bewijs voor Willie mee zou nemen.

Dat heeft hij eergisteren gedaan. Willie is daarop in een lachstuip geraakt, waar hij minstens een kwartier in is gebleven. Inmiddels gaat het wel weer met hem, maar Harrie vermoedt dat hij de sticker waarschijnlijk niet op zijn broodtrommel gaat plakken.

Harrie op Youtube

Harrie heeft al een paar keer verteld dat hij het WK-voetbal in Afrika een treurige bedoening vond, maar hij vergat nog te vertellen dat het WK wel degelijk één groot hoogtepunt voor hem opleverde. Hij vond het WK namelijk zó saai, dat hij tijdens de wedstrijden nogal eens even naar Teletekst ging kijken of even overschakelde naar een andere zender.

Zo kon het gebeuren dat hij tijdens een wedstrijd op een vrijdagmiddag terecht kwam op Omroep Brabant. Daar had men nét een heuse prijsvraag, waar een mini-videocamera mee te winnen was. De vraag was waarom het Parktheater in Eindhoven de Gouden Struis had gewonnen.

Harrie wist natuurlijk niet wat een struis was, laat staan dat-ie wist waarom het Parktheater daar een gouden versie van had gewonnen, maar hij besefte wel dat hier een kans lag. Hij was immers waarschijnlijk de enige kijker naar Omroep Brabant (de rest van Nederland keek waarschijnlijk voetbal), dus grote kans dat hij zou winnen als hij mee zou doen.

Harrie onthield het mailadres dus even waar de oplossing naartoe moest, zocht het antwoord op en mailde dat naar Omroep Brabant. Vier dagen later kreeg-ie de mededeling dat-ie inderdaad had gewonnen en een paar dagen later arriveerde de camera.

In tegenstelling tot wat Harrie had verwacht is het helemaal geen flutding. Het apparaat, Flip Mino geheten, is in bepaalde kringen zelfs razend populair, zag Harrie toen hij via Google informatie over zijn Flip zocht. Flip is net zo klein als een mobiele telefoon, dus je kunt hem zó in je broekzak stoppen. Opstarten duurt een paar seconden en dan maak je er opnamen mee in HD-kwaliteit. Grootste nadeel: zoomen kan alleen digitaal en is dus vrijwel zinloos.

Het mooie is dat zelfs de software bij Flip zonder problemen werkt (onder Windows 7 moet je overigens wel enig geduld en handigheid hebben om die software werkend te hóuden, maar dat is Harrie wel toevertrouwd). Na installatie van de software hoef je Flip maar aan te sluiten op een USB-poort (Flip heeft een ingebouwde USB-aansluiting die met 1 druk op een knop tevoorschijn springt) en dan laat-ie meteen alle video's zien die je hebt gemaakt. Die kun je dan eenvoudig naar je computer overzetten. Vervolgens kun je met de bijgeleverde software zelfs een filmpje van al je losse filmpjes maken.

Harrie kon het niet laten en heeft afgelopen donderdag -met de hulp van Willie en Ricardo- wat filmpjes gemaakt. Die filmpjes heeft-ie vanmorgen aan elkaar geplakt en op Youtube gezet. Echte Harrie-fans kunnen het filmpje hier bekijken.

Oplichting (nog een keer)

In het vorige bericht schreef Harrie over een oplichter die actief is. Stuit-ie de dag erna op nóg een geval van oplichting! Alleen doen de oplichters in dit geval geen enkele moeite om hun identiteit te verbergen!

Zoek via Google maar eens op Oranje WK 2010 hoogtepunten. De meeste hits zullen verwijzen naar deze dvd. Voor 25 euro worden u twee dvd's aangesmeerd met de hoogtepunten van het Nederlands elftal tijdens het voorbije WK. Terwijl u en Harrie natuurlijk weten dat die hoogtepunten ook gratis als bijlage bij een e-mail hadden gepast. Weest dus alert!

Oplichting: zo eenvoudig is het!

Harrie krijgt weleens het verwijt dat hij zo weinig vertrouwen heeft in de gemiddelde medemens. Misschien dat het volgende verhaal daar wat begrip voor kweekt. Het speelde in de afgelopen twee weken, toen Harrie een Playstation portable (PSP) zocht voor Ricardo. Hij vond een nieuwe op Marktplaats, voor een verdacht lage prijs. Hij stuurde de verkoper een mail en kreeg dit antwoord.

Beste,
Bezoek onze website voor nader informatie,U kunt er een bestelling plaatsen
We leveren binnen 24 uur onze verzendkosten zijn geheel gratis. we hebben kortingen tot 60% op de meeste accessoires in onze assortiment.
www.econsoleshop.com
Mvg,
Econsoleshop.com Sales Team

Harrie bezocht de site (die inmiddels uit de lucht is) en zag nog meer spullen met een verdacht lage prijs. Maar op de site stond een keurmerk van de organisatie Thuiswinkel Waarborg. Bij het aanklikken van het keurmerk verscheen een betrouwbaar ogende verklaring die meldde dat Econsoleshop inderdaad over een Thuiswinkel Waarborg beschikte. En wie over zo'n keurmerk beschikt mag vertrouwd worden, dat belooft die organisatie.

Toch was Harrie wantrouwig. Hij bezocht daarom de website van Thuiswinkel Waarborg en keek in de ledenlijst op Econsoleshop daadwerkelijk op de lijst van betrouwbare deelnemers stond. Dat was dus niet het geval. Harrie besloot daarom eens met Econsoleshop te gaan mailen en het resultaat daarvan staat hieronder.

Harrie: Ik zie dat u helemaal geen lide bent van Thuiswinkel.org. Ik zal Marktplaats, opgelichtopinternet.nl en de politie meteen in kennis stellen.
Econsoleshop: Beste Harrie,
We hebben de thuiswinkel waarborg 1000 Euro contributie geld overhandigd. Dat is dan onmogelijk dat u vermeld dat wij geen lid van hen zijn.
Harrie: Dat zal wel, maar u staat niet in hun lijst van goedgekeurde bedrijven. U staat daarentegen wél op opgelichtopinternet.nl.
ECS: Beste Harrie,
Dat is helaas het werk van onze concurrenten, ze kunnen niet weerstaan dat we producten voor zulke betaalbare prijzen aanbieden. Anders kunnen ze namelijk onmogelijk grote omzetten draaien wat vindt u daarvan? Een product van 50 Euro aanbieden voor 500 Euro dat kunnen ze wel, En dan komen bedrijven net als wij in de zwarte daglicht. Maar we hebben onlangs alles voorgelegd aan onze advocaat die er een strafrechtelijk onderzoek over is begonnen,
Hopende u hiermee voldoende geinformeerd te hebben,
Harrie: Beste ?,
Ik ben één keer eerder opgelicht via internet. Dat is niet veel, gezien het feit dat ik vrijwel alles online koop (al jarenlang). Ik weet dus vrij goed wanneer dingen niet kloppen. Dat is bij u dus ook. Zo is het vreemd dat u mailt onder een gmail-account. Een echt bedrijf doet dat onder het eigen domein. Verder is er geen concurrent van u met dezelfde domeinnaam. Ik heb MP, thuiswinkel.org en opgelichtopinternet in elk geval ingelicht. De politie volgt maandag.
ECS: Beste Harrie, Doe ze de groeten, Ik heb u ip genoteerd en zal ik doorgeven aan de heer bram moszkowicz. We zijn het zat van deze beschuldigingen.
Harrie: Grapjas. Hoewel je Moskowicz wel zou kunnen betalen van het geld dat je via de oplichting al binnen hebt. Ik zal deze reactie ook even plaatsen op opgelichtopinternet.nl. Misschien trouwens een idee om geen plaatsnamen door elkaar te gaan halen als je meer kans wilt hebben dat iemand erin trapt (Den Haag/Rotterdam). Ook je gebrekkige taalgebruik maakt niet dat je betrouwbaar lijkt.
ECS: Wat voor een verneukeratief type bent gij. Ik zou u heel graag persoonlijk willen ontmoeten om een bakkie mee te pakken. Trouwens vindt ik mij niet verplicht om met u algemeen beschaafd nederlands te spreken omdat ik dagelijks te maken heb met duizenden verschillende consumenten. Dat zal vervolgens voor tijdverlies zorgen. Ik doe mijn job. En hou jij je bezig met je eigen job.
Harrie: Hahaha, dat is een geweldige reden om geen fatsoenlijk Nederlands te hoeven praten! Die moet ik onthouden! Maar als ik de PSP gewoon op kan komen halen, dan doe ik graag zaken met u.
ECS: Ik ben hoogopgeleid dus maakt u zich daar geen zorgen over. Ik zal voor u een uitzondering maken dan kunt u maandag langskomen,
Pinnen is helaas niet mogelijk dus het moet cash en u mag de producten meenemen als u voor minimaal 1000 Euro inkopen gaat doen.
Harrie: Ik heb het niet zo op mensen die zeggen dat ze hoogopgeleid zijn. Net alsof mensen die dat niet zijn minder zijn? Ik zal geen gebruik maken van uw aanbod. Ik heb maar 1 PS3 nodig, geen 5. Nog nooit meegemaakt, dat ik voor een bepaald minimumbedrag moet kopen trouwens. Is dat een truc van hoogopgeleiden om sneller rijk te worden?
ECS: Beste Harrie, We hebben enkel een vergunning aangeschaft als postorder bedrijf, Dus hebben we niet de mogelijkheid om particuliere consumenten te ontvangen, Voor bedrijven maken we enige uitzondering dat ze wel kunnen komen ophalen volgens een afhaal afspraak. De bestelling dient wel minimaal 2000 Euro te zijn.
Harrie: Het wordt steeds gekker. Ik stop ermee, het was leuk om wat over en weer te mailen. Ik hoop wel dat men erin zal slagen uw handel stil te leggen.
ECS: Beste Harrie,
Hoe bedoelt u het wordt gekker? U maakt er een gekken huis van. Ik wil u nog meerdere keuzes aanbieden maar u bent geen eens geïnteresseerd.
Harrie:
Nou, eerst moet ik voor 1000 euro kopen en dan blijkt dat het normaal zelfs 2000 euro is!
ECS: Beste Harrie,
Voor u maak een uitzondering.
Harrie: Zoals gezegd: ik heb er maar 1 nodig. Los daarvan: ik heb nog even verder gezocht op internet en zie dat u werkelijk óveral genoemd wordt als oplichter, tot op Belgische sites aan toe. Ik ben -zoals gezegd- een keer eerder opgelicht en daardoor wat voorzichtiger geworden. Sommige bedrijven zijn er redelijk bedreven in om te verdoezelen dat ze de zaak flessen. Bij u was het wel héél snel duidelijk dat u de zaak oplicht. Vals waarborgformulier (in een écht formulier zijn mailadres en weblink aanklikbaar, lettertype klopt niet), gmail-adres, alleen maar hits over oplichting: ik stop nu echt met mailen met u. Ik hoop voor u dat u er nog in slaagt mensen te belazeren. Voor de rest van de wereld hoop ik dat u snel wordt aangepakt. Uw IP-adres zal ik nog even aan diverse bronnen doorgeven.
ECS: Alles wat u spreekt geef ik door aan de heer bram moskowitch maakt u zich daar maar niet druk over. ik wens u veel succes in u leven
Harrie: Het is 'uw leven', niet u 'leven'. Bram is overigens ook niet welkom bij mij. Advocaten zijn net zulke grote oplichters als u, alleen zijn ze hoogopgeleid en kunnen ze het beter verbergen.
ECS: rot op joh, viswijf dat je bent
http://www.youtube.com/watch?v=Ktz7vc70hZ8
hier een mooie link dat je misschien wat van kan leren
Harrie: Ik neem aan dat dat filmpje minstens zo slecht is als uw Nederlands, dus ik ga het maar niet bekijken. Misschien vindt Bram het leuk?
ECS: Harrie van geffen heb ik gegraveerd in mijn geheugen afwachten viswijf dat je bent. I go chop you Euro,
You are the mugu, iam the winner.
419 is just a game.
Have a nice day mate, hope i will meet you soon.
Harrie: Oei, dat klinkt niet goed. Ik snap niet wat je bedoelt, maar neem aan dat het een bedreiging is. Heb ik ook meteen iets concreets om aan de politie te geven. Voor internetoplichters komen ze niet van hun stoel af, maar op mensen die anderen bedreigen zijn ze dol. Bedankt!
O ja, ik zal je reactie ook weer op opgelichtopinternet.nl plaatsen.
Harrie (iets later): Ik heb uw tekst ingetypt op Google en kwam toen dat filmpje van u tegen. Ik heb dat toen maar even gekeken. Later vond ik de tekst ook nog 'los'. Nu snap ik het geloof ik. U bent denk ik een 'gekleurde landgenoot' zoals dat zo netjes heet. Klopt dat? En dan precies één van de soort die ervoor zorgt dat veel Nederlanders zo'n hekel hebben aan 'gekleurde landgenoten'. Buitenlanders die gewoon meedoen met de Nederlandse samenleving zijn altijd welkom, maar er zijn er ook nogal wat die alleen leven van criminele activiteiten. Die bezorgen hun betrouwbare soortgenoten een slechte naam. Bent u daar trots op?
ECS: Overal heb je rotte appels en peren,
De heer Holleeder de meest beruchte crimineel van Nederland heeft toevallig geen buitenlands komaf? Kunt u daar een verklaring op geven.
Ik ben trots op wat ik ben. Ik ben trots op wat ik kan, ik ben helemaal trots op waar ik allemaal in staat ben! Heeft u nu een hekel aan mij? Voordat u zich afvraagt waarom ik dit doe, moet je je eerst afvragen hoe is het zover gekomen dat ik deze pad op ben gegaan.
Waarschijnlijk discriminatie. Dat je afweert van de nederlandse samenleving.
Dan maak je met je gekleurde uiterlijk weinig kans in de Nederlandse samenleving, en creeer je in jezelf haat tegen ze. Nou als je zo niet wordt geaccepteerd dann moet je me maar zo accepteren. Ik zal ervoor zorgen dat alle bewoners in Europa minstens voor 1 x worden opgelicht.
Trouwens heb ik grote machten achter mij zoals de Cia en de Mossad waar ik vooraal veel tips en projecten van krijg, Maar ik moet minstens 12 maanden wachtenn tot dat die projecten werkelijk worden. Dan heb ik het niet over miljoen maar Miljarden Euros.
Donder nou op en stoor mij niet
Harrie: Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is voor buitenlanders om in een ander land geaccepteerd te worden. Toch geeft dat die buitenlanders natuurlijk niet het recht om dan maar de criminaliteit in te gaan. Begrijpt u dan niet dat u het voor uw goedwillende mede-buitenlanders helemaal verziekt op deze manier? Immers hoe vaker een buitenlander iemand oplicht, hoe moeilijker het wordt voor een goedwillende buitenlander om nog normaal aan het werk te komen.
Ik heb zelf he-le-maal niets tegen buitenlanders. Ik heb jarenlang in Utrecht gewoond, midden tussen de Turken en Marokkanen. Dat was een prachtige tijd. Ik heb wél een hekel aan oplichters. En of dat nou Holleeder is op zijn manier of u op de uwe, dat maakt me niets uit. Ik zal uw boodschap -dat u iedereen 1 keer wilt gaan belazeren- in elk geval meenemen naar de politie.
ECS: Ik zal ook wel langs willen komen om een bakkie cappuccino te drinken op het bureau. Is niets strafbaar veel succes bij je aanklacht gezien je geen naam en IP van mij heb kan je verder niet veel. Doe hen de groeten, die blauwtjes zijn zelf corrupt zij lichten de samenleving op, ga hen maar aanklagen.
Harrie (dag later): Nou, we hebben je site in elk geval uit de lucht gekregen! Is een eerste succesje, hopelijk volgen er meer! Zul je toch weer wat moeite moeten doen om een andere site te gaan maken. Moet je toch nog werken voor je geld!
ECS: een site opzetten is 5 minuten mattieeeeeeeee ik zet in 50 minuten 10 sites op. no spang swa...
dit is mijn job. en de volgende keer halen jullie mij lul uit de lucht, oelewappers dat jullie zijn konjo bi mama
Harrie: Wel fijn dat je steeds antwoordt! Kan allemaal bij de politie in hetzelfde dossier.
ECS: Doe de groeten aan die corrupte blauwtjes. het zijn enkel idioten. Lekker een dikke salaris verdienen en op het bureau zitten, Zo kan je misdaad niet bestrijden!! En dit wat wij doen is geen Misdaad. Er wordt een rek. nr getoond. En de aardige mensen in onze land maken er gebruik van en maken direct een donatie over.
Als je goed op de website gaat zoeken, Staat er. Het werkelijke product kan afwijken van de afbeelding en tekst. Wat wij opsturen is gebakken lucht. Maar een beetje dure lucht. Zuurstof noemt men dat. Veel succes en val iemand anders lastig.
Harrie: Eerder zei je dat je dit bent gaan doen omdat je gediscrimineerd wordt. Snap je zelf eigenlijk wel waarom Nederlanders discrimineren?
ECS: Rot toch op. Ik ben zelf een hollander eikel dat je bent, als ik zeg dat ik een chinees ben geloof je dat ook. Donder eens op, en hou op met je verneukeratief gedoe

Inmiddels is de site dus uit de lucht, maar heeft hij weer een andere gemaakt, waar het oplichten gewoon verder gaat. De politie heeft een aantal aangiftes opgenomen, maar doet meestal niets in oplichtingsgevallen. Misschien dus wel begrijpelijk ook dat iemand aan oplichting gaat denken als-ie snel geld wil hebben.

Afscheid

Soms moet je afscheid van iets kunnen en durven nemen, ook al ben je er al lange tijd aan verknocht. Maar als het om iets gaat dat al bijna je hele leven aan je kleeft, dan is dat moeilijk.

Toch had Harrie vanavond voor het eerst écht het gevoel dat het einde van zijn liefde voor Ajax nabij is. Niet dat dat uit de lucht komt vallen natuurlijk. Ajax speelt al minstens 10 jaar hetzelfde laffe voetbal dat de meeste andere ploegen al sinds jaar en dag spelen. Maar Harrie is Ajacied geworden, omdat Ajax altijd aanvallend voetbal propageerde. En dat dan bij voorkeur met jongens uit de eigen jeugd.

Volgens kenners past aanvallend voetbal niet meer in deze tijd. Daarnaast heeft een gerechtelijke uitspraak ervoor gezorgd dat clubs als Ajax, die hun eigen spelers opleiden, die spelers steeds sneller kwijtraken aan buitenlandse clubs met veel geld. Ajax is daarmee gaandeweg verworden tot een middelmatige club met een dito voetbalstijl.

Desondanks heeft Harrie zijn club jarenlang de hand boven het hoofd gehouden. Je laat je liefde immers niet zómaar vallen. Maar de afgelopen maanden is er langzaam aan iets in hem geknapt. Eerst was er het WK-voetbal, waarin eens te meer duidelijk werd dat het in het voetbal alleen nog maar draait om geld en dat aanvallend voetbal sowieso nauwelijks meer bestaat. Doelpunten maken staat niet meer voorop: het gaat er nu in de eerste plaats om om te voorkomen dat je doelpunten tegenkrijgt. En daarbij zijn alle fysieke middelen geoorloofd. Voetbal is een combinatie van een vecht- en de schaaksport geworden en is voor een liefhebber van aanvullend voetbal niet meer om aan te zien. Harrie betrapte zich er daarom tijdens het WK al op dat hij nauwelijks meer geïnteresseerd is in voetbal in het algemeen.

Ondanks dat had Harrie stiekem de hoop dat 'zijn' Ajax in het nieuwe seizoen ineens weer als vanouds tekeer zou gaan. In het vorige seizoen werd het spel immers steeds beter. Als die lijn nou eens zou worden doorgetrokken in dit nieuwe seizoen en er nog een fatsoenlijke doelpuntenmaker zou worden aangetrokken, zou het misschien tóch weer als vroeger kunnen worden.

In de voorbije week werd die hoop al langzaam de grond ingeboord en ook nu weer lag geld aan de basis daarvan. Ajax bleek namelijk ineens nauwelijks geld meer te hebben. Geld voor een doelpuntenmaker was er zéker niet. De trainer dreigde daarom op te stappen en toen was er tóch geld. Maar de man die ze daarmee wilden kopen heeft geen zin in Ajax. Hij heeft namelijk een sportzaak in Rotterdam. Als hij bij Ajax gaat voetballen, koopt niemand in Rotterdam nog wat bij hem.

Ajax is daarom vanavond zonder nieuwe doelpuntenmaker aan het nieuwe seizoen begonnen tegen een middelmatig Grieks elftal. Ajax móet van die club winnen om aan de Champions League mee te mogen doen. Alleen dáár kan Ajax genoeg geld verdienen om er weer bovenop te komen. Ajax startte behoorlijk goed en kreeg een behoorlijk aantal goede kansen in de eerste helft. Maar ze scoorden maar 1 keer.

Gaandeweg kakte het spel van Ajax helemaal in, zoals we dat van ze gewend zijn de laatste jaren. En ineens brak er dus iets in Harrie. Het was na een minuut of 15 in de tweede helft en eigenlijk wilde Harrie op dat moment maar één ding: de tv uitzetten en nóóit meer naar voetbal kijken.

Zijn masochistische inslag heeft hem hier echter van weerhouden. Daardoor kon hij er nog mooi getuige van zijn dat de Grieken in de tweede helft zowaar één kans kregen en die nog verzilverden ook. Omdat de strijd tussen Ajax en de Grieken in twee duels wordt beslist kan Ajax het in de terugwedstrijd nog goed maken, maar Harrie denkt niet dat hij er nog naar gaat kijken.

Harrie doet zijn burgerplicht

Harrie heeft zojuist deze brief op de bus gedaan.

Aan: Politie Brabant Zuid-Oost
Postbus 528
5600 AM Eindhoven

Onderwerp: Verkeershufter

Nuenen, 21 juli 2010


Geachte mevrouw, meneer,

“De politie is je beste vriend”, dat herinner ik me van vroeger. En vrienden, die help ik als het even kan. Oók de politie, een vriend die mij trouwens tot twee keer toe níet hielp. Eén keer wilde ik aangifte van oplichting doen en mocht ik blij zijn dat ik aangifte mócht doen. “Maar verder doen we er niks aan hoor”, werd er achteraan gezegd. En de tweede keer (toen iemand de pasgespoten bumper van mijn auto beschadigde) deed de politie helemáál niets, ook al had ik het kenteken van de dader genoteerd.

Maar vriendschap moet groeien en om het te laten groeien moet je er tijd en energie in steken. Dat doe ik met deze brief. Ik lees namelijk steeds weer dat u het zó druk heeft met van alles, dat u er niet aan toekomt om uw gezicht op straat te vertonen. “Te druk met bonnen schrijven voor futiele snelheidsovertredingen”, hoor je mensen vaak zeggen. Maar mensen zeggen van alles, dat weet u net zo goed als ik.

In elk geval heb ik voor u een verkeershufter gevonden. Ik heb alle gegevens genoteerd, zodat u hem alleen nog van zijn bed hoeft te lichten. Ik stuitte gisteren op hem, dinsdag 20 juli 2010, rond de klok van 14.30 uur. Ik reed over de snelweg A2 van Den Bosch naar Eindhoven en bij Vught voegde de hufter in. Zonder richting aan te geven stoof hij meteen door naar de linker rijbaan. Dat was zijn eerste hufterige actie.

Vervolgens is hij vrijwel continu in de linkerbaan blijven rijden, in elk geval tot het punt waar ik zelf moest afslaan, op de afslag Bisschop Bekkerslaan aan de Kennedylaan in Eindhoven. Een noodzaak om in die linkerbaan te blijven rijden was er trouwens niet. Het was op die tijd vrij rustig op de A2 en op de rechter rijstrook was meer dan genoeg plaats. De reden dat de hufter toch steeds in de linkerbaan bleef rijden was waarschijnlijk dat hij veel harder reed dan de mensen in de rechter rijbaan. 120 km/uur is de toegestane snelheid, maar via mijn telefoon met navigatie heb ik vastgesteld dat hij vrijwel constant 140 km/uur reed. Ik geef toe, ik heb dus óók te hard gereden, maar dat was alleen om de snelheid van de hufter vast te stellen en om zijn kenteken te kunnen noteren. Dat was 57-FL-HJ.

Een enkele keer ging de hufter toch naar rechts. Daarbij gaf hij dan wederom geen richting aan. Maar zijn verblijf in de rechter baan duurde nooit lang en dan ging hij weer -ook weer zonder richting aan te geven- in de linker baan rijden. Had ik al verteld dat hij daarbij steeds veel te dicht op zijn voorganger zat? Er zat zeker geen twee seconden verschil tussen, zoals u altijd adviseert. Als Blik op de weg hem had gefilmd, was hij vast aan de kant gezet.

De grootste hufterigheid vertoonde de man tussen knooppunt Ekkersweijer (nog op de A2) en de aansluiting van de A50 op de Kennedylaan. In de bocht bij Ekkersweijer worden twee rijbanen samengevoegd tot één baan, dat weet u vast wel. De hufter wist dat denk ik ook, want aan het begin van de bocht ging hij netjes rechts rijden. Maar niet voor lang. Blijkbaar ging het hem niet snel genoeg, want toen het verdrijvingsvlak al duidelijk zichtbaar was ging hij ter hoogte van hectometerpaaltje 143.1 Re (op de A2) tóch weer (u raadt het al: zonder richting aan te geven) naar links. Een idiote inhaalmanoeuvre, want hij moest flink gas geven om nog wat auto’s in te kunnen halen zonder in het verdrijvingsvlak te belanden. Een typisch inhaalmomentje van een macho-type, van het soort ‘jij rijdt vóór mij maar jij hoort áchter mij’. Dat gevoel maakte het althans op mij. Ik moet zeggen dat dat gevoel ook werd versterkt door het feit dat de linkerarm van de hufter de hele weg van Vught naar Eindhoven uit het zijraampje bungelde. Hier reed een relaxte rijder, een koning van de weg.

Na de bocht reden de hufter en ik richting Eindhoven. Vanaf dat punt moet je dan een stukje over de A50 rijden om op de Kennedylaan te komen. Daarbij passeer je een grote nieuwe rotonde die een beetje op een berg ligt. Na die berg geldt een maximumsnelheid van 50 km/uur. Ik geef het ook nu weer toe, ook op dit punt heb ik zelf gezondigd en te hard gereden. Maar ik deed het voor u, om u te ontlasten bij uw drukke taken. En ik deed het ook voor onze vriendschap natuurlijk. U zult me mijn ongehoorzaamheid dan ook vast wel vergeven als ik u het resultaat van mijn ongehoorzaamheid vertel: ter hoogte van hectometerpaal 97e (op de A50 dus) klokte ik de hufter op 100 km/uur! Twee keer de toegestane snelheid dus!

Verder heb ik hem maar laten gaan. Ik zag nog wel dat hij bij het invoegen van de A50 op de Kennedylaan weer geen richting aangaf en meteen weer naar de linker rijbaan schoot. Daarna reed hij met behoorlijke snelheid over de Kennedylaan richting het centrum van Eindhoven. Ik weet dat daar heel veel snelheidscamera’s staan en heb me vanaf daar keurig aan de snelheid gehouden. Zelfs onze vriendschap is me geen bekeuring waard.

Ik neem aan dat u met de gegevens die ik heb verstrekt snel tot actie zult overgaan en de verkeershufter op zijn gedrag zult gaan aanspreken. Houdt u me op de hoogte van de resultaten?

Groet,




PS. Ik vergeet helemaal te vertellen dat de auto toebehoorde aan de politie en dat de hufter een van uw mensen moet zijn geweest. De auto had dus ook een zwaailicht en zo, maar dat was misschien kapot?

Grafdag

Harrie heeft een hele slechte dag. Om zijn gedachten te verzetten is-ie vanmiddag met Willie op de scooter naar de Woenselse Markt in Eindhoven gereden. Doel: het eten van een broodje kebap.

Op de terugweg bedacht Harrie dat ze langs het kerkhof zouden rijden waar zijn moeder sinds 2002 rust. Dat kon geen toeval zijn: op een grafdag als deze langs het graf van je moeder rijden. Hij stelde Willie voor om even te gaan kijken hoe het graf erbij lag.

De laatste keer dat Harrie er was was het winter. Het graf maakte toen een nogal treurige indruk wegens gebrek aan uitstraling, wat vooral werd veroorzaakt door de zeer bescheiden steen die op het graf ligt. Ligt, omdat Harrie en zijn zussen niet hebben gekozen voor een staande steen zoals je die op de meeste graven ziet. Gevolg van deze keuze is dat je het graf niet van veraf kunt zien.

Maar nu, midden in de zomer, was de aanblik heel anders. Vlak na de begrafenis had Harrie een kleine hortensia op het graf gezet, omdat zijn moeder bij leven dol was op bloemen en planten. Die hortensia bleek in 8 jaar tijd flink te zijn gegroeid. En waar de hortensia's in Harries tuin allemaal op apegapen liggen van de droogte, stond die op zijn moeder's graf fier overeind en volop in bloei. Net alsof ze hem zelf elke dag verzorgde.

Tatoeages

Toen Harrie een ventje was, waren tatoeages zeldzaam. Vooral zeemannen hadden er een. Vaak in de vorm van een hartje met een pijl erdoor en de letters "MOEDER" ernaast.

Tegenwoordig heeft bijna iederéén een tato. Harrie denkt dat-ie wel snapt waarom dat is: mensen willen zich onderscheiden van hun soortgenoten. Met een tato denken ze dat te kunnen doen, omdat iedereen natuurlijk iets heel eigens op zijn of haar lijf kan laten zetten.

Helaas zijn degenen die zich willen onderscheiden van anderen nou meestal net de mensen die eigenlijk niets eigens hebben. Hadden ze dat wél gehad, dan hadden ze waarschijnlijk ook niet de behoefte gevoeld om een tato te nemen. Het enigszins genante gevolg daarvan is dat je aan de soort en plaats van de tato bijna altijd meteen ziet met wat voor uniek persoon je te maken hebt.

Staat de hele onderarm vol met vreemde tekens? Dan hebben we hoogstwaarschijnlijk te maken met een voetballer. Is de onderrug voorzien van een grote, niets voorstellende afbeelding? In de volksmond heet dat een aarsgewei. Het is het domein van de vrouw van deze tijd (de 'gekke meid'), natuurlijk met zonnebril in het haar en een mobiele telefoon verkleefd aan de hand. Volgens insiders laten vrouwen overigens aarsgeweien plaatsen, omdat ze (waarschijnlijk terecht) bang zijn dat ze niets boeiends te vertellen hebben. Als een man ze dan van achteren bespringt, heeft-ie in elk geval nog iets om te lezen.

Maar deze week zag Harrie eindelijk weer eens een tato die hij nog niet eerder zag. Hij moet trouwens bekennen dat-ie in eerste instantie even dacht dat de mevrouw ter zake na het poepen een restje had laten zitten, maar bij nadere bestudering bleek het toch echt om een tato te gaan:


Hoe lelijk Harrie die aarsgeweien ook vindt, de aanblik van een opgedroogde drol vindt-ie nog veel erger.

Focus

Nog niet zo lang geschreven dacht Harrie dat-ie wel zo'n beetje klaar was bij zijn psycholoog. De laatste weken begint-ie daar toch aan te twijfelen. Het Nederlands Elftal is de oorzaak van die twijfel.

Harrie had in december 2009 zijn eerste gesprek bij zijn psycholoog (laten we hem even Erik noemen). Harrie boekte snel resultaat. Hij merkte dat hij veel te vaak zijn eigen wensen en mening opzij zette voor anderen. Daarnaast leerde hij dat hij zich teveel bezighield met en druk maakte om dingen die er eigenlijk niet toe deden. Harrie slaagde er vervolgens in no-time in om het zichzelf makkelijker te maken: hij bleef meer achter zijn mening staan, liet zich niet meer afbluffen door anderen en stopte met nutteloze dingen doen.

Maar toen kwam het WK-voetbal. Het Nederlands Elftal speelde net zo slaapverwekkend als PSV en won dus ook de ene na de andere wedstrijd. Een goocheme journalist kwam op het idee om te vragen hoe dat kon, zo slecht spelen en toch steeds winnen, en of het Nederlands Elftal ook dacht dat ze er wereldkampioen mee zouden kunnen worden.

In het antwoord op die vraag werd het woord focus genoemd. Het idee was dat we zéker wereldkampioen zouden kunnen worden, want er was focus. Eigenlijk ging het nog verder: de spelers waren ervan overtúigd dat we wereldkampioen zouden worden. En weer werd focus genoemd. Met dat woord zijn we de rest van het toernooi doodgegooid.

Tijdens één van de slaapverwekkende wedstrijden die Nederland speelde sloeg het woord focus ineens als een bliksemschicht in Harries hersenpan. In een flits realiseerde hij zich dat het hem in zijn leven altijd aan focus had ontbroken en dat het er door de therapie niet beter op was geworden. Hij is nooit iemand geweest die elke dag weer lillend van opwinding opstond met het idee om weer eens te gaan ontdekken wat voor kansen en uitdagingen Het Leven hem vandaag weer zou gaan brengen, maar sinds de therapie is hij wel érg focusloos geworden.

Harrie moet daar wel bij opmerken dat het hete weer van de laatste weken het er niet beter op maakt. Hij kan daar slecht tegen en wordt erdoor verlamd. Maar feit is wel dat er op dit moment maar heel weinig is dat hem enthousiast kan maken. Voor zijn privéleven is dat nog tot daar aan toe, maar op zijn werk heeft hij er echt last van. Hij kan zich met moeite een paar minuten concentreren op dingen waar hij mee bezig is. Dan is zijn focus verdwenen.

Gevolg is dat er weinig uit zijn handen komt en hij des te meer vergeet. Hij heeft erover nagedacht om dan iets anders te gaan zoeken, maar ook daar mist hij de focus: hij zou niet weten wat hij anders zou willen gaan doen. Harrie zal het uiteraard met Erik bespreken en hij verwacht dat dat ertoe zal leiden dat de therapie niet wordt beëindigd, maar een tweede fase krijgt.

Geluk bij een ongeluk is dat het WK is afgelopen en dat hij niet steeds weer het woord focus hoeft te horen. In plaats van het WK is nu de Tour de France op de televisie. Harrie heeft gistermiddag wegens concentratieproblemen vrijaf genomen en dacht dat een paar uur kijken naar een touretappe hem wel tot rust kon brengen. Bleek dat-ie nét de eerste etappe in 100 jaar had gekozen die tot bijna middernacht duurde.

Dat was op zich niet zo erg, maar wél het commentaar dat hij in die uren moest aanhoren van de heren Dijkstra en Ducrot. Ruim 4 uur lang heeft Harrie naar hun oeverloze gezwets geluisterd. En omdat ze natuurlijk niet steeds weer iets nieuws konden bedenken meldden ze om de paar minuten dat de koplopers elkaar elk moment pijn konden gaan doen.

Harrie weet niet of Ducrot en Dijkstra het deze tour elke dag over pijn doen hebben. Als dat wel zo is, moet-ie maar niet te vaak kijken. Als je in een flits beseft dat je geen focus hebt is dat onschuldig, maar als je in een flits beseft dat je iemand pijn moet gaan doen kan het gevaarlijk worden.

WK-finale

Drie maal is scheepsrecht, maar niet voor het Nederlands elftal. Voor de derde keer in de geschiedenis stond Oranje in de finale van het WK-voetbal en voor de derde keer verloren ze.

Bij Harrie heerst vooral opluchting. Harrie dacht altijd dat-ie van voetbal hield, maar ergens moet het mis zijn gegaan tussen hem en het voetbal. Hij heeft de afgelopen weken behoorlijk wat wedstrijden gezien en hij werd er niet vrolijk van.

De leukste wedstrijd van het toernooi was misschien nog wel die van afgelopen zaterdag, om de derde en vierde prijs, tussen Duitsland en Uruguay. In die wedstrijd werd gewoon gevoetbald. Of je derde wordt of vierde maakt immers niks uit, zodat je je niet bezig hoeft te houden met taktieken en gewoon kunt doen waar het allemaal om begonnen is: lekker voetballen.

Het Nederlands elftal was helemáál een drama dit toernooi. 660 minuten hebben ze gespeeld, de verlenging tegen Spanje meegerekend. Tegen Brazilië zag Harrie ze een minuut of twintig leuk voetballen. In de andere 630 minuten was het huilen met de pet op.

Harrie had steeds weer het idee dat-ie naar PSV zat te kijken: alleen maar spelen met als doel om een doelpunt minder tegen te krijgen dan de vijand. En natuurlijk veel en veel te te harde overtredingen maken. Harrie moet toegeven dat-ie eindelijk af en toe ook eens zag waarom mensen zo weg zijn van Van Bommel, maar voor Harrie woog het niet op tegen de talloze en smerige en overtredingen die hij weer maakte.

Eén troost: bijna alle landen speelden zo verdedigend en gezapig als Nederland. Alleszeggend in dit verband: kampioen Spanje maakte in 7 wedstrijden 8 goals. Armoediger kan het bijna niet.

Eerder in de afgelopen week was Harrie er getuige van dat wat ouderwetse werkmensen (die bestaan dus nog wél) in Harries straat op een ochtend een gat in de grond gingen graven. Het was waarschijnlijk nogal een klus, want 's avonds waren ze nog niet klaar. Harrie zag toen wel de reden van hun graafwerk: er was een kabel gebroken. De volgende ochtend waren de mannen er weer en heeft Harrie even staan kijken hoe ze de kabel repareerden. Het was niet eenvoudig en de mannen waren behoorlijk aan het pielen, maar uiteindelijk lukte het. Daarna gooiden ze het gat weer dicht.

Tijdens de WK-finale moest Harrie steeds aan die mannen denken, met de man en de zoon van een collega in het hoofd. Die hadden op de valreep kaartjes bemachtigd om de WK-finale bij te kunnen wonen. 3200 euro per man hadden ze betaald. In de 37e minuut van de wedstrijd rekende Harrie uit dat een minuut voetbal ruim 30 euro kostte en dat de man en de zoon van zijn collega op dat moment al meer dan 1000 euro hadden betaald voor de wanvertoning die Harrie had aanschouwd.

In een flits kwam bij Harrie het besef dat hij zich eigenlijk beter had geamuseerd toen hij naar de mannen keek die de kabel repareerden, dan nu, tijdens het kijken naar de finale. Eigenlijk -realiseerde hij zich- was het schouwspel van de kabelreparateurs interessanter geweest dan bijna élke wedstrijd die hij tijdens het WK had gezien.

Gelukkig voor de man en zoon van Harries collega draaide de finale op een verlenging uit, zodat ze in elk geval meer speelminuten voor hun geld kregen.

Censuur

Harries vorige bericht, waarin hij aangaf te twijfelen of hij met dit weblog zou doorgaan, heeft nogal wat reacties opgeleverd. Het blijkt dat er toch nogal wat mensen graag lezen wat Harrie te zeuren heeft.

Maar Harrie schrijft niet voor anderen, hij schrijft voor zichzelf. Hij is dit weblog gestart met zijn zoons in het achterhoofd. Kunnen die later, als ze volwassen zijn, eens nagaan wat hun vader eigenlijk altijd bezielde. Hij zal dus niet doorgaan als anderen dat vragen, maar alleen als hij er zelf nog zin an heeft.

En dat laatste is niet altijd het geval, zoals Harrie al schreef, omdat het schrijven hem soms teveel energie kost. Het Leven en de dingen die erin gebeuren kosten Harrie sowieso al energie, al zal dat bij anderen niet anders zijn. Maar als Harrie erover na gaat denken en gaat bedenken hoe hij erover zal schrijven, kost het nóg een keer energie.

Dat is op zich niet erg, als dat schrijven therapeutisch zou werken. Helaas werkt het bij Harrie meestal juist andersom, denkt-ie. Veel dingen waar hij over schrijft kan hij eigenlijk beter zo snel mogelijk vergeten om zijn geluk niet te laten vergallen. Maar door dit weblog gaat-ie juist nog eens extra door dat soort dingen heen en blijft-ie er daardoor wel te lang in hangen.

Maar er is nog een tweede reden en misschien wel belangrijker reden waardoor Harrie eraan twijfelt of hij wel door kán gaan. Harrie is er namelijk steeds minder gerust op dat hij nog publiekelijk kan schrijven wat hem bezighoudt zonder daar ooit voor te worden gestraft. Op zijn werk is hij in het verleden al eens terechtgewezen, omdat-ie op een discussiepagina op zijn werk stukjes schreef die de bazen niet zo bevielen. Echt veel heeft-ie zich er toen niet van aangetrokken, maar het werd hem toen wel ineens duidelijk dat er een zekere mate van censuur heerste bij zijn werkgever.

Vorige week zondag, toen hij het vorige stukje schreef, vermoedde hij al dat hij wéér gezeur zou krijgen op zijn werk. Samen met een paar directe collega's had-ie wat berichtjes met weinig inhoud geplaatst op een nieuw soort digitale discussiepagina van zijn baas. Harrie bekeek die pagina al een tijdje en had geconstateerd dat een paar verre collega's (waarvan de meeste de functie van manager vervulden) er zo'n beetje het zelfbenoemd eigendom over leken te hebben. Ze plaatsten er berichtjes zonder veel inhoud, zoals "ik heb een paar boeiende managementboeken gelezen" of "hij doet het" (wát het deed werd niet vermeld). Berichten zonder inhoud, maar wel in de vage taalsoort die bij managers hoort.

Harrie had de pagina daarom links laten liggen, tot een paar directe collega's er óók zinloze berichtjes gingen plaatsen. Harries directe collega's deden dat natuurlijk wél in begrijpelijke taal, zodat Harrie niet langer wilde achterblijven. Maar al na een stuk of tien reacties werden de zelfbenoemde eigenaren van de pagina boos op Harrie en zijn directe collega's, omdat ze niet de juiste taal spraken. Verder was het te negatief en ging het nergens over, vonden de managers.

Harrie voelde de bui toen al hangen en heeft zich daarom aan het begin van het vorige weekeinde afgemeld als deelnemer aan de pagina. Desondanks werd-ie maandagochtend, samen met twee van de drie medeplichtige andere collega's, bij zijn baas op het matje geroepen. Die maakte duidelijk dat hij niet wilde dat 'zijn' mensen op de (voor iedere collega opengestelde) pagina berichten plaatsten op de manier waarop ze dat hadden gedaan.

In eerste instantie was Harrie laaiend toen hij op deze manier monddood werd gemaakt, maar later in de week is-ie er de humor eigenlijk wel van gaan inzien. In gedachten keek hij toen van bovenaf de kamer van zijn baas in. Daar zaten drie volwassen mannen, twee van rond de vijftig en eentje iets ouder dan dertig, die door hun baas aan tafel worden genood en te horen kregen dat op hun mening voortaan censuur rustte.

Weliswaar geldt de beperking van de vrijheid van meningsuiting in principe alleen voor de discussiepagina's op Harries werk, maar Harrie weet dat vervelende bazen tegenwoordig behoorlijk ver kunnen gaan als een mening ze niet aanstaat. Nóg later in de week las-ie daar weer voorbeeld van. Een medewerkster van CNN was ontslagen, omdat ze haar mening via Twitter had verkondigd.

Harrie is niet echt bang om ontslagen te worden, maar wél dat-ie in zijn stukjes hier misschien tóch onbewust minder open zal worden dan hij zou willen. Zodra hij dat bij zichzelf merkt stopt hij er meteen mee.

Volwassen

Je wordt pas volwassen als je ouders dood zijn. Dat heeft Harrie vaak horen vertellen. Nu gelooft Harrie dingen niet zomaar, ook niet als het vaak of stellig wordt beweerd, maar in dit geval moet hij als ervaringsdeskundige beamen dat er wel iets van waarheid in zit.

Na de dood van zijn moeder, alweer bijna 10 jaar geleden, merkte hij nog niks. Maar sinds de dood van zijn vader (Jan) is er wel degelijk langzaam aan iets veranderd in Harries hoofd en leven. En dat iets brengt Harrie nu uiteindelijk ook aan het twijfelen of hij wel met dit weblog door zal gaan.

Jan was een succesvol ondernemer en rond de veertig, toen hij besefte dat hij helemaal niet gelukkig was. Hij had geld als water, maar geen tijd om te leven. Hij stopte daarom met zijn bedrijf en heeft de rest van zijn leven in soberheid geleefd. Zijn uitgangspunt daarbij was dat je elke gulden die je niet uitgeeft ook niet hoeft te verdienen. En voor elke gulden die je niet hoeft te verdienen, hoef je je vrije tijd, je lijf en je gedachten niet te verkopen aan een baas.

Bij die levensfilosofie paste een uitgebreid gebruik van afgedankte en tweedehands spullen. Daarbij kluste Jan graag. Hij heeft het nodige afvalhout van de straat geplukt en een verlengd leven gegeven. De gemiddelde Nederlander begreep niets van Jan's leven en zag in hem een zielige oudere man die veel tekort kwam. Jan op zijn beurt begreep niets van de gemiddelde Nederlander. Die verkocht in zijn ogen zijn vrije tijd aan profiterende bazen, in ruil voor nutteloze spullen die ze in no-time weer aan de straat zetten.

Harrie heeft lang gedacht dat hij Jan bij leven al begreep. Nadat Harrie afstudeerde werkte hij drie jaar voltijds bij een ingenieursbureau en werd langzaam aan overspannen. Hij begreep dat hij een voorbeeld aan zijn vader moest nemen, maar vond diens sobere bestaan een stap te ver. Sindsdien werkt Harrie in deeltijd.

Zo leidde Harrie bijna twintig jaar een leven met weinig werkbehoefte, veel vrije tijd en toch betrekkelijk veel luxe. Maar sinds Jan's dood bekruipt Harrie steeds meer het gevoel dat ook zijn luxebehoefte afneemt. Voor een groot deel komt dat doordat hij beseft dat er eigenlijk maar 5 dingen echt belangrijk zijn in zijn leven: Dinie, Willie, Ricardo, zijn gezondheid en zijn muziek.

Voor een ander groot deel komt dat doordat hij merkt dat spullen hem steeds vaker meer stress dan plezier opleveren. De waardeloze service van bedrijven en de wegwerpkwaliteit van de meeste goederen zijn daar de oorzaken van. Het kost vaak al enorm veel moeite om überhaupt iets gekocht te krijgen. Daar heeft Harrie al vaak over geschreven. En als het dan eenmaal toch is gearriveerd, is het vaak kapot of werkt het niet zoals je had gedacht.

Harrie steekt daarom nogal wat van zijn tijd in het communiceren met bedrijven waar hij een overeenkomst mee heeft. Om betaalde spullen geleverd te krijgen, om kapotte spullen terug te sturen, om geld terug te krijgen voor teruggestuurde spullen, noem maar op. In vervolg daarop steekt hij er ook nog eens veel tijd in om zich over dit alles op te winden. En om de stress voor zichzelf te verlichten schrijft-ie er hier dan vaak stukjes over, wat óók veel tijd kost.

Het is net alsof Harrie zich dit alles pas sinds Jan's dood echt begint te realiseren. Feit is wel dat hij nu pas écht begrijpt waarom Jan zijn leven leidde zoals hij het leidde vaker en dat hij zich steeds vaker afvraagt of hij uiteindelijk óók niet zo ver zou willen gaan als Jan.

Bij zo'n leven hoort ook dit weblog weblog niet. Nadenken over dingen die hem dwarszitten kost Harrie energie en het dan nog eens opschrijven kost nóg een keer energie. Energie die uiteindelijk niets oplevert en die beter besteed had kunnen worden aan een wandeling met de hond.

Platen wassen deel 2

Gisteren vertelde Harrie over de revolutionaire manier die hij had gevonden om elpee's en singles te reinigen: insmeren met houtlijm en na droging het mengsel van opgedroogde lijm en vuil van het vinyl trekken.

Harrie had een oude single liggen van Stevie Wonder. Die ligt nu in de kliko, want Harrie heeft de houtlijmtruc duidelijk niet onder de knie. Bij het insmeren van de ene kant van de single kwam er al wat lijm aan de achterkant. Dat vond Harrie al een slecht teken. Wat erger was, was dat het hem niet lukte om de opgedroogde lijm in zijn geheel in één vloeiende beweging van het vinyl te verwijderen.

Het was sowieso een crime om een beginpunt te maken voor de verwijdering. De lijm leek muurvast te zitten. Toen dat Harrie uiteindelijk toch lukte, kreeg hij het lijmpakket er niet in 1 keer af. Daardoor bleven er -verdeeld over het schijfje- hele dunne flarden van lijmresten achter. Was het al lastig om begin te maken om een lijmlaagje van normale dikte te verwijderen, die flarden zaten dermate diep in de groef dat ze onmogelijk meer te verwijderen waren.

Omdat Harrie tóch bezig was, besloot-ie ook een andere revolutionaire methode te gaan proberen die hij op internet had gevonden: reinigen met behulp van een hoge-druk stoomreiniger. Harrie zou die methode normaal gesproken nooit hebben toegepast, maar omdat de single toch al onbruikbaar was geworden wilde hij het toch eens proberen. Maar het leverde niets op. De lijm bleef in elk geval keurig zitten. Misschien dat de rest van de single schoon was, maar dat was niet vast te stellen zonder de naald te molesteren.

Harrie houdt het dus voorlopig maar bij zijn Disco Antistat. Daar heeft-ie vanmorgen een elpee van Richard Jobson mee schoongemaakt. Die elpee had-ie tweedehands gekocht en tikte af en toe. Nu, na drie reinigingsbeurten, tikt-ie nog veel erger. Omdat-ie toch bezig was, maakte hij ook nog een oude elpee van Billy May schoon. Maar die liet-ie op de grond vallen.

Als Harrie het allemaal eens bij elkaar op zou tellen, denkt-ie dat-ie met platen schoonmaken meer heeft verneukt dan gewonnen. Een paar van zijn mooiste elpee's heeft-ie in het verleden na het schoonmaken te nat opgeborgen in een geplastificeerde binnenhoes, waardoor het vinyl onherstelbaar werd beschadigd. De elpee van Billy May is nu aan één kant waarschijnlijk ook beschadigd. En die elpee van Richard Jobson lijkt er ook niet beter van te zijn geworden.

Dinie verklaarde Harrie voor gek dat-ie zijn tijd besteedde aan het schoonmaken van elpee's en Harrie denkt eigenlijk dat ze gelijk heeft. Gaat-ie dalijk maar naar Duitsland-Servië kijken.

Platen wassen

Goede tips zijn goud waard, maar helaas zeldzaam. De laatste keer dat Harrie een gouden tip zag, was toen hij op de site van Bol.com keek. Hij had gehoord dat Bol tegenwoordig ook elpee's verkocht en dat bleek ook zo te zijn. Maar het mooie was dat Bol bij elke elpee op hun site het geweldige advies gaf dat voor het betreffende artikel een platenspeler benodigd was!

Nu heeft Harrie zelf weinig aan Bol's advies -hij is geboren in de gloriejaren van de elpee en heeft vinyl door zijn aderen stromen- maar voor jongeren is zo'n tip natuurlijk van onschatbare waarde. Als Harrie de onhandigheid van zijn eigen zonen ziet en aanneemt dat die waarschijnlijk toch nog net iets handiger zijn dan het gemiddelde moderne kind, neemt hij zonder meer aan dat menig jongere op het idee kan komen dat je gewoon net zo lang tegen zo'n elpee moet duwen tot-ie in de cd-speler past.

Maar vandaag zag Harrie wél een tip die hem zelf van pas kan komen. Hij stuitte erop, toen hij zocht naar een methode om elpee's te reinigen. Zelf doet hij dat nog steeds met de in zijn kringen wereldberoemde Disco Antistat van Knosti. Maar dat ding werkt via handkracht en het vocht dat na reiniging op een elpee blijft hangen moet via verdamping verdwijnen. Dat is dus ouderwets.

Daarom hebben handige jongens mechanische apparaten bedacht, zoals de Nitty Gritty en de Okki Nokki. Dat soort apparaten heeft een vacuümpomp die het vocht afzuigt. Maar verder moet je daar ook nog steeds veel met de hand doen, zodat Harrie ze veel te duur vindt voor wat ze doen.

De manier die Harrie vandaag ontdekte om vinyl te reinigen is revolutionair: met houtlijm. Je spuit eerst een paar coaxiale rillen houtlijm op de plaat. Daarna verdeel je die houtlijm met behulp van bijvoorbeeld een creditcard gelijkmatig over de plaat. Dan hoef je alleen nog een tijd te wachten tot de lijm is uitgehard, waarna je de film van opgedroogde lijm en aangekoekte verontreiniging kan verwijderen.

Harrie heeft het even geprobeerd met een oude single die hij heeft liggen. De single met lijm ligt op dit moment te drogen, maar Harrie vreest dat zijn eerste poging met deze methode niet erg succesvol is. Bij het verdelen van de lijm kwam er namelijk ook lijm aan de achterkant van de single terecht. Op Youtube staat een filmpje van een meneer die het blijkbaar al vaker heeft gedaan. Harrie moet dat filmpje maar eens goed bekijken.

Drs. P leeft nog

Harrie heeft helderziende gaven. Dat hebben verschillende kenners hem althans -los van elkaar- op verschillende momenten in zijn leven verteld.

Tot op heden heeft hij zelf helaas nog geen momenten mee mogen maken waaruit hij het bewijs kon putten dat hij de genoemde handigheid daadwerkelijk bezit. Had-ie die wél gehad, dan was hem vast wel één of meerdere keren een aanzienlijke prijs in een loterij ten deel gevallen. En dan zou hij nu ook niet ergens in de middenmoot, maar bovenaan staan in de WK-voetbalpool die twee collega's hebben georganiseerd. Hoewel in het laatste geval natuurlijk ook kan zijn geknoeid met het gebruikte rekenprogramma, wat volgens sommigen het geval is. Daar is natuurlijk zelfs geen helderziendheid tegen opgewassen.

Maar soms is Harrie ook blij dat hij mis zit in situaties waarin hij voelt dat bepaalde dingen gaan gebeuren. Zo bekroop hem een paar weken geleden het gevoel dat het overlijden van Drs. P aanstaande was. Elke dag weer keek hij op Teletekst en elke dag weer bleek het nog niet zo ver te zijn. Harrie begon daarom langzaam aan al te vermoeden dat zijn helderziendheid hem ook nu weer had bedrogen en nam zich voor dan nog maar eens een stukje te wijden aan ollekebollekes, de versvorm waarin Drs. P zo uitblinkt.

Had-ie dat nou maar meteen gedaan toen de gedachte bij hem opkwam, want nu heeft hij de Volkskrant de kans gegeven om eerder dan hij aandacht aan de hoogbejaarde taalkunstenaar te schenken. In de Volkskrant-bijlage van 12 juni jl. stond namelijk een interview met de doctorandus, die inmiddels 91 jaar oud is. Hij blijkt dus nog springlevend te zijn, al merkt hij wel op dat zijn leven wat hem betreft ook tien jaar geleden al had mogen stoppen. Verder merkt hij op dat het schrijven steeds moeizamer gaat.

Gelukkig heeft Drs. P zal zó veel mooie dingen geschreven, dat Harrie hem zijn eeuwige rust van harte gunt. Opdat wij allen niet vergeten (maar vooral omdat Harrie ze in een verloren gewaand document terugvond en ze voor de toekomst altijd binnen handbereik wil hebben), wil Harrie hier enkele van zijn mooiste ollekebollekes plaatsen. Hopelijk leest er niemand mee die over auteursrechten gaat.

Voor degenen onder u die al enige tijd geen daglicht meer hebben gezien: een ollekebolleke is een versvorm die Drs. P in Nederland introduceerde en die is gebaseerd op de Amerikaanse versvorm Jiggery Pokery. Het is een versvorm van twee maal vier regels, waarin de dactylus de hoofdrol speelt. Dat is een drielettergrepig woord met de klemtoon op de eerste lettergreep. Bijzonder is regel 6, waarin één zeslettergrepig woord moet staan, dat -uiteraard- klemtonen op de eerste en de vierde lettergreep moet hebben. De regels van de ollekebolleke vatte Drs. P in een ollekebolleke samen:

Dactylus! Dactylus!
Ollekebolleke
Tweemaal vier regels
Die rijmen aan 't slot

Kreet, thema, één woord met
Zeslettergrepigheid
Moeilijk te maken
Maar wat een genot!

Nu de regels u weer te binnen zijn geschoten, komen hier de ollekebollekes die Harrie voor eeuwig binnen zijn bereik wil houden.

1.
Lezen en doorgeven!
Brakende reizigers
Wordt door de captain
Met nadruk verzocht

Om, met het oog op de
Middelpuntvliedende
Kracht, te pauzeren
In iedere bocht.


2.
Luisteraars, naast mij zit
Ernest van Trippelen
Ernest, vertel eens
Hoe is het gegaan

Met je balletcyclus?
- Pokkekolerezooi!
Ernest, bedankt hoor
- Okee, graag gedaan.


3.
"Prima gebruiksvoorwerp"
Jezus van Nazareth
Aarzelde niet
Met zijn huldebetoon

"Sober maar smaakvol, en
Allerambachtelijkst!"
Hij kon het weten
Als timmermanszoon.

4.
Burgerlijk! Afgezaagd!
Biefstuk met doppertjes
Dat is geen voer
Voor mijn ragfijne maag

Breng me maar liever een
Zwartoorpenseelaapje
Mèt mayonaise
En pindasaus graag.

5.
"Wel, wat mankeert er aan?"
- "Ik ben een held dokter
Kijk, en dat maakt me nu juist
Zo bevreesd"

"Kennelijk lijdt u aan
Antiefobiefobie
Bent u al eens
In een spookhuis geweest?"

6.
Prachtig zo'n vogel toch!
Anser erythropus
Net komt hij
Onder die bremstruik vandaan

Vlug, geef me even mijn
Dubbelloopsjachtgeweer
Kookboek en braadpan
En tuinkruiden aan.