WK-finale

Drie maal is scheepsrecht, maar niet voor het Nederlands elftal. Voor de derde keer in de geschiedenis stond Oranje in de finale van het WK-voetbal en voor de derde keer verloren ze.

Bij Harrie heerst vooral opluchting. Harrie dacht altijd dat-ie van voetbal hield, maar ergens moet het mis zijn gegaan tussen hem en het voetbal. Hij heeft de afgelopen weken behoorlijk wat wedstrijden gezien en hij werd er niet vrolijk van.

De leukste wedstrijd van het toernooi was misschien nog wel die van afgelopen zaterdag, om de derde en vierde prijs, tussen Duitsland en Uruguay. In die wedstrijd werd gewoon gevoetbald. Of je derde wordt of vierde maakt immers niks uit, zodat je je niet bezig hoeft te houden met taktieken en gewoon kunt doen waar het allemaal om begonnen is: lekker voetballen.

Het Nederlands elftal was helemáál een drama dit toernooi. 660 minuten hebben ze gespeeld, de verlenging tegen Spanje meegerekend. Tegen Brazilië zag Harrie ze een minuut of twintig leuk voetballen. In de andere 630 minuten was het huilen met de pet op.

Harrie had steeds weer het idee dat-ie naar PSV zat te kijken: alleen maar spelen met als doel om een doelpunt minder tegen te krijgen dan de vijand. En natuurlijk veel en veel te te harde overtredingen maken. Harrie moet toegeven dat-ie eindelijk af en toe ook eens zag waarom mensen zo weg zijn van Van Bommel, maar voor Harrie woog het niet op tegen de talloze en smerige en overtredingen die hij weer maakte.

Eén troost: bijna alle landen speelden zo verdedigend en gezapig als Nederland. Alleszeggend in dit verband: kampioen Spanje maakte in 7 wedstrijden 8 goals. Armoediger kan het bijna niet.

Eerder in de afgelopen week was Harrie er getuige van dat wat ouderwetse werkmensen (die bestaan dus nog wél) in Harries straat op een ochtend een gat in de grond gingen graven. Het was waarschijnlijk nogal een klus, want 's avonds waren ze nog niet klaar. Harrie zag toen wel de reden van hun graafwerk: er was een kabel gebroken. De volgende ochtend waren de mannen er weer en heeft Harrie even staan kijken hoe ze de kabel repareerden. Het was niet eenvoudig en de mannen waren behoorlijk aan het pielen, maar uiteindelijk lukte het. Daarna gooiden ze het gat weer dicht.

Tijdens de WK-finale moest Harrie steeds aan die mannen denken, met de man en de zoon van een collega in het hoofd. Die hadden op de valreep kaartjes bemachtigd om de WK-finale bij te kunnen wonen. 3200 euro per man hadden ze betaald. In de 37e minuut van de wedstrijd rekende Harrie uit dat een minuut voetbal ruim 30 euro kostte en dat de man en de zoon van zijn collega op dat moment al meer dan 1000 euro hadden betaald voor de wanvertoning die Harrie had aanschouwd.

In een flits kwam bij Harrie het besef dat hij zich eigenlijk beter had geamuseerd toen hij naar de mannen keek die de kabel repareerden, dan nu, tijdens het kijken naar de finale. Eigenlijk -realiseerde hij zich- was het schouwspel van de kabelreparateurs interessanter geweest dan bijna élke wedstrijd die hij tijdens het WK had gezien.

Gelukkig voor de man en zoon van Harries collega draaide de finale op een verlenging uit, zodat ze in elk geval meer speelminuten voor hun geld kregen.