donderdag 15 juli 2010
Focus
Nog niet zo lang geschreven dacht Harrie dat-ie wel zo'n beetje klaar was bij zijn psycholoog. De laatste weken begint-ie daar toch aan te twijfelen. Het Nederlands Elftal is de oorzaak van die twijfel.
Harrie had in december 2009 zijn eerste gesprek bij zijn psycholoog (laten we hem even Erik noemen). Harrie boekte snel resultaat. Hij merkte dat hij veel te vaak zijn eigen wensen en mening opzij zette voor anderen. Daarnaast leerde hij dat hij zich teveel bezighield met en druk maakte om dingen die er eigenlijk niet toe deden. Harrie slaagde er vervolgens in no-time in om het zichzelf makkelijker te maken: hij bleef meer achter zijn mening staan, liet zich niet meer afbluffen door anderen en stopte met nutteloze dingen doen.
Maar toen kwam het WK-voetbal. Het Nederlands Elftal speelde net zo slaapverwekkend als PSV en won dus ook de ene na de andere wedstrijd. Een goocheme journalist kwam op het idee om te vragen hoe dat kon, zo slecht spelen en toch steeds winnen, en of het Nederlands Elftal ook dacht dat ze er wereldkampioen mee zouden kunnen worden.
In het antwoord op die vraag werd het woord focus genoemd. Het idee was dat we zéker wereldkampioen zouden kunnen worden, want er was focus. Eigenlijk ging het nog verder: de spelers waren ervan overtúigd dat we wereldkampioen zouden worden. En weer werd focus genoemd. Met dat woord zijn we de rest van het toernooi doodgegooid.
Tijdens één van de slaapverwekkende wedstrijden die Nederland speelde sloeg het woord focus ineens als een bliksemschicht in Harries hersenpan. In een flits realiseerde hij zich dat het hem in zijn leven altijd aan focus had ontbroken en dat het er door de therapie niet beter op was geworden. Hij is nooit iemand geweest die elke dag weer lillend van opwinding opstond met het idee om weer eens te gaan ontdekken wat voor kansen en uitdagingen Het Leven hem vandaag weer zou gaan brengen, maar sinds de therapie is hij wel érg focusloos geworden.
Harrie moet daar wel bij opmerken dat het hete weer van de laatste weken het er niet beter op maakt. Hij kan daar slecht tegen en wordt erdoor verlamd. Maar feit is wel dat er op dit moment maar heel weinig is dat hem enthousiast kan maken. Voor zijn privéleven is dat nog tot daar aan toe, maar op zijn werk heeft hij er echt last van. Hij kan zich met moeite een paar minuten concentreren op dingen waar hij mee bezig is. Dan is zijn focus verdwenen.
Gevolg is dat er weinig uit zijn handen komt en hij des te meer vergeet. Hij heeft erover nagedacht om dan iets anders te gaan zoeken, maar ook daar mist hij de focus: hij zou niet weten wat hij anders zou willen gaan doen. Harrie zal het uiteraard met Erik bespreken en hij verwacht dat dat ertoe zal leiden dat de therapie niet wordt beëindigd, maar een tweede fase krijgt.
Geluk bij een ongeluk is dat het WK is afgelopen en dat hij niet steeds weer het woord focus hoeft te horen. In plaats van het WK is nu de Tour de France op de televisie. Harrie heeft gistermiddag wegens concentratieproblemen vrijaf genomen en dacht dat een paar uur kijken naar een touretappe hem wel tot rust kon brengen. Bleek dat-ie nét de eerste etappe in 100 jaar had gekozen die tot bijna middernacht duurde.
Dat was op zich niet zo erg, maar wél het commentaar dat hij in die uren moest aanhoren van de heren Dijkstra en Ducrot. Ruim 4 uur lang heeft Harrie naar hun oeverloze gezwets geluisterd. En omdat ze natuurlijk niet steeds weer iets nieuws konden bedenken meldden ze om de paar minuten dat de koplopers elkaar elk moment pijn konden gaan doen.
Harrie weet niet of Ducrot en Dijkstra het deze tour elke dag over pijn doen hebben. Als dat wel zo is, moet-ie maar niet te vaak kijken. Als je in een flits beseft dat je geen focus hebt is dat onschuldig, maar als je in een flits beseft dat je iemand pijn moet gaan doen kan het gevaarlijk worden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten