Kloon

Gisteren waren Dinie en Harrie 14 jaar getrouwd (dank u wel!). Het was ook de eerste dag van Harries zomervakantie 2010, waarmee weer eens duidelijk wordt dat goede dingen vaak niet alleen komen.

Ter verhoging van de feestvreugde is de familie Van Geffen tapas gaan eten in Eindhoven. Tijdens het eten kwam de vraag boven tafel of Harrie en Dinie wel de echte ouders van Ricardo en Willie zijn. Voor moeders is dat meestal wel duidelijk, hoewel het een feit is dat het tweede kind dat Dinie baarde de ziekenhuiskamer waar dat plaatsvond even samen met een dokter en zonder Harrie en Dinie verliet. Dinie vraagt zich weleens af of ze daarna niet een ander kind in handen heeft gekregen. Harrie kan zich dat niet voorstellen, gelet op de gelijkenis in karakter van Dinie en Ricardo. Of Harrie de vader van Ricardo is zou alleen met een DNA-test 100% zekerheid kunnen brengen.

Willie daarentegen is zonder twijfel aan Dinies schoot ontsproten en deze week is Harrie weer eens duidelijk geworden dat er ook geen enkele twijfel kan bestaan over de vraag wie Harries vader is. Harrie krijgt al een jaar of 40 te horen dat hij zo cynisch en sarcastisch uit de hoek kan komen en omdat hij weleens moe wordt van die kritiek probeert hij meestal echt zijn best te doen om Willie meer volgens de geldende normen naar dingen te laten kijken.

Naarmate Willie ouder wordt lijkt het succes van die pogingen echter minimaal te zijn en begint Willie zich steeds meer als een kloon van Harrie te ontwikkelen. Voor Harrie is dat een bewijs dat zijn eigen cynisme en sarcasme niets van doen hebben met het trauma dat hij opliep toen zijn ouders gingen scheiden toen hij nog jong was, maar dat het blijkbaar een aangeboren iets is, wat Willie nu ook heeft geërfd.

Een mooi voorbeeld daarvan kreeg Harrie deze week. Het begon toen Willie en Harrie met Elvis gingen wandelen in het bos. Zomaar ineens zei Harrie "Er gaat niets boven Groningen". Harrie zegt wel vaker zomaar ineens iets, meestal bewarenswaardige opmerkingen van cabaretiers, maar soms ook, net als nu, een reclamekreet die iemand heeft bedacht.

"Wat slaat dat nou toch op?!", vroeg Willie. Harrie legde hem uit dat dat een kreet was die de provincie Groningen had bedacht om haar eigen provincie te promoten. Toen Willie de kreet even had laten bezinken merkte hij op dat dat wel een hele goede was, omdat hij eigenlijk twee dingen kon betekenen: dat er in Groningen van alles te doen was én dat Groningen zo hoog in Nederland ligt dat er letterlijk niets meer boven gaat. Hij had dus precies de twee betekenissen begrepen die de bedenkers erin hadden willen leggen.

"Weet jij trouwens wel dat wij in Brabant óók een kreet hebben om onze provincie te promoten?", vroeg Harrie daarna. Dat bleek Willie uiteraard niet te weten, maar hij was wel benieuwd wat ze in zijn eigen provincie hadden bedacht. Harrie vertelde eerst nog even dat de voormalige commissaris van de koningin in Brabant (Maij-Weggen) waarschijnlijk aan de basis van de leuze had gelegen. Maij-Weggen was nogal een fan van Guus Meeuwis. Haar pogingen om zijn liedje "Brabant" tot volkslied van Brabant te maken waren echter mislukt en Harrie vermoedde dat ze -om toch op enigerlei wijze te laten merken dat ze wel degelijk enige macht had- daarom het idee moest hebben gelanceerd om Brabant te gaan promoten met een regel uit dat liedje: "Dan denk je aan Brabant".

Daarop barstte Willie in een hevige lachbui los. Toen hij weer enigszins tot bedaren was gekomen keek hij zijn vader ineens een beetje vreemd aan. "Dat verzin je toch zeker he?", vroeg hij daarop. Harrie bezwoer dat het écht de kreet is waarmee Brabant zich wil profileren, dat er zelfs stickers van bestonden en dat hij wel zo'n sticker als bewijs voor Willie mee zou nemen.

Dat heeft hij eergisteren gedaan. Willie is daarop in een lachstuip geraakt, waar hij minstens een kwartier in is gebleven. Inmiddels gaat het wel weer met hem, maar Harrie vermoedt dat hij de sticker waarschijnlijk niet op zijn broodtrommel gaat plakken.