Chapeau!

Eén maand is Dinie nu bij haar nieuwe baas in dienst. Eén maand, waarin ze gemiddeld twee keer per week op en neer naar Rotterdam moest rijden. Dat rijden vindt ze leuk, in d’r lease-auto: cruise-control aan, lekker eigen muziek draaien, beetje bellen, kopje koffie erbij.

Die koffie doet ze in een beker die Harrie voor d’r heeft gekocht. In een beetje moderne auto zit minstens één houder voor zo’n beker, maar niet in die van Dinie. Harrie snapt nu wel waarom auto’s zonder bekerhouder in Autoweek altijd een slechte recensie krijgen, want Dinie heeft d’r beker al twee keer om zien vallen.
En toch blijft ze lachen. Ondanks de omgevallen koffie, ondanks de ritten naar Rotterdam en -dat vooral- ondanks het feit dat ze nu soms om 6 uur ’s ochtends op moet staan. Want vroeg opstaan, dat is voor Dinie net zo’n straf als het voor Harrie is om 5 minuten naar Geer en Goor te moeten kijken.

Een nieuwe baan kost altijd al veel energie. Als je een driedaagse werkweek met rotsvaste tijden bij een baas om de hoek verruilt voor een vierdaagse werkweek met zesdaagse werktijden bij een baas ver weg, om 6 uur ’s ochtends op moet en dan ook nog een auto zonder fatsoenlijke bekerhouder krijgt, dan kost dat véél energie. En toch blijft Dinie lachen, want de baan levert haar ook veel energie op.

De wettelijke proeftijd heeft ze dus doorstaan. In de komende vijf maanden moet ze laten zien dat ze een vast contract verdient. Harrie heeft er alle vertrouwen in dat haar dat gaat lukken. Dinie heeft namelijk al gezien dat er nog veel werk te verrichten is bij haar nieuwe baas, onder andere op het gebied van het vastleggen en nakomen van afspraken en op het onderhouden en verbeteren van contacten met klanten. Daar kun je niemand beter voor in dienst hebben dan Dinie.

Na die vijf maanden mag ze zelf een auto uitzoeken. Harrie neemt aan dat het er een wordt met een bekerhouder.

Eerlijkheid (2)

Een ander soort oneerlijkheid waar Harrie vlam van kan vatten is als mensen niet gewoon zeggen wat ze bedoelen. Draaikonten. Hij heeft er recent weer een voorbeeld van meegemaakt, op zijn werk dit keer.

De organisatie waar Harrie werkt heeft veel geld, héél veel geld. Zó veel zelfs, dat het aan dingen kan worden besteed die menig oog doen fronsen. Zo is er eens iemand aan het werk gezet om plakband van plaatsen te verwijderen waar geen plakband hoort. En recent is op elke kamer (Harrie denkt dat er al gauw 500 kamers zijn) een luxe vuilnisbak gezet, waar composteerbaar afval, grof afval, papier en bekertjes gescheiden in kunnen worden bewaard. Los van de kosten van die luxe vuilnisbakken, vraagt menig collega zich vaak af wat het kost om de vriendelijke jongen te betalen die de vuilnisbakken elke dag komt leeghalen.

Dat vele geld kwam voor een deel uit dividend. Harries organisatie had aandelen in een groot energiebedrijf en dat leverde elk jaar nogal wat op. Je kon er in elk geval best wat overbodige dingen van betalen. Maar nu zijn de aandelen verkocht. 2000 miljoen euro leverde het op. Nog steeds niet weinig natuurlijk. Als je dat een beetje handig belegt in ándere bedrijven en zelfs als je het gewoon op wat betrouwbare spaarrekeningen zet, kun je daar volgens Harrie nog steeds heel aardig van bestaan.

Maar de leiders van Harries organisatie zien dat anders en zeggen dat er geld te weinig is. Harrie is geen econoom, dus is ie direct bereid dat te geloven. Het gevolg is dat er mensen zullen moeten vertrekken. Ook dát kan Harrie begrijpen. Als het geld op is, moet je soms pijnlijke keuzes maken.

Maar waar Harrie woedend om kan worden is het feit dat dat niet gewoon recht voor z'n raap wordt verteld. Zelf heeft ie inmiddels een stuk of 5 keer een toespraak aangehoord, waarin het ging over het verkennen van uitdagingen, het inslaan van wegen, het verkennen van wegen, het inslaan van uitdagingen en ga maar door. Een paar weken geleden was er wéér een bijeenkomst, dit keer in de zaal van een restaurant. Harrie is niet alleen geen econoom, maar ook geen personeelsdeskundige. Toch had ie al het idee dat dit slecht nieuws zou betekenen. Slecht-nieuws-gesprekken kun je voor zijn gevoel het beste buiten de deur voeren.

De boodschap was inderdaad -voor de meeste mensen- niet positief. Maar dat werd dus niet zo verteld. Er werd wel weer op gewezen dat de organisatie een weg was ingeslagen, maar eigenlijk bleek nu ineens dat die weg nog maar één richting kende. Op de vraag of Harrie en zijn collega's dus weg moesten werd vervolgens nog steeds niet gewoon 'ja' geantwoord.

Harries baas vroeg later wat Harrie van de bijeenkomst vond. Harrie wilde daar eigenlijk geen antwoord op geven, maar na enig aandringen liet ie zich toch verleiden om toe te geven dat ie de brenger van de boodschap (de baas van de baas) geen betrouwbaar persoon vond. Dat vond Harries baas 'harde woorden'.

Nogmaals: Harrie is geen econoom en geen personeelsdeskundige. Geen leiderstype ook trouwens. Hij is een eenvoudige chemicus die teveel nadenkt en die houdt van klare taal. Als zijn leidinggevende vinden dat er impopulaire maatregelen nodig zijn, neemt ie graag aan dat dat zo is. Maar waar ie héls van kan worden is dat degene die die boodschap moet brengen en daar omheen draait een groot strateeg wordt genoemd, terwijl Harrie, die de boodschapper dan onbetrouwbaar noemt dan wordt verweten dat ie harde woorden gebruikt.

Eerlijkheid

Misschien is het de leeftijd (de 50 nadert), maar feit is dat Harrie de laatste tijd allerlei dingen over zichzelf leert. Dinie wist het trouwens allemaal al lang, maar voor Harrie is het toch een soort van openbaring.

Zo heeft ie ontdekt dat eerlijkheid een sleutelwoord in zijn bestaan is. Mensen die niet doen wat ze zeggen, fabrikanten die klanten van het kastje naar de muur sturen: Harrie kan er hels om worden. Als ie gewoon rechten had gestudeerd, net als iedereen met een beetje verstand, was ie morgen meteen op zoek gegaan naar een baantje waarin ie mensen zou kunnen bijstaan die niet weten hoe ze zakelijke en ambtelijke muren moeten slechten.

Gelukkig zijn er ook televisieprogramma's die proberen iets te doen aan afschuivende bedrijven, oplichters, bureaucratie en noem maar op. Eén van die programma's, Tros Radar, presenteerde onlangs de resultaten van een onderzoek dat de Consumentenbond had gedaan naar geneesmiddelen die je via internet kunt kopen. Uiteraard ging het daarbij niet om aspirientjes of Rennies, maar om dingen als Viagra, afslankpillen en antidepressiva. Allemaal spul dat je niet zonder doktersrecept kunt krijgen, maar wel via internet kunt bestellen.

In de uitzending die de TROS aan de resultaten van het onderzoek besteedde leerde Harrie onder meer dat in de meeste pillen de verkeerde concentratie van de werkzame stof zat. In sommige pillen ontbrak de werkzame stof in zijn geheel.

Vreemd genoeg werd één conclusie van het onderzoek alleen terloops genoemd, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was: de Consumentenbond had 82 pakketjes besteld en er 47 ontvangen. Dat betekent volgens Harrie -die nog steeds best aardig kan hoofdrekenen- dat 30 procent van de bestellingen niet eens werd geleverd!

Harrie is het als grootbesteller via internet wel gewend dat er nogal eens wat kwijtraakt, maar laat het daar nooit bij zitten. Het zal toch hopelijk niet zo zijn dat de Consumentenbond dat wél doet?

Helder

Harrie heeft weleens de indruk dat hij de enige is die begrijpt waarom Pim Fortuyn en Geert Wilders zo populair konden worden. Hun boodschap was/is misschien niet altijd even fijnbesnaard, maar de gewone man begreep hem in elk geval. Harrie is ervan overtuigd dat je zielen wint als mensen snappen wat je zegt.

Toch verschuilt de gemiddelde politicus zich nog altijd achter moderne en nietszeggende kreten, standaard gewauwel, dikdoenerij in het Engels omdat dat interessanter staat dan in het Nederlands, gedraai om de hete brij en verdachtmakingen. Dat snapt Jan met de pet niet. Vroeger gaf dat niet. De gewone man was geleerd respect te hebben voor gezag en accepteerde de woorden die hij niet begreep dus maar.

Maar tijden veranderen. Door de uitbreiding van media-aandacht en de entree van internet kan bijna iedereen wel zo ongeveer achterhalen wat politici nu eigenlijk doen en voor elkaar krijgen. Daardoor wordt steeds vaker pijnlijk duidelijk dat de gemiddelde politicus vooral het eigen belang (lees: portemonnee) een warm hart toedraagt.

Meestal gaan politici uiterst geniepig te werk teneinde een ander de schuld te geven voor de zoveelste mislukking. Dat dat ook anders kan merkte Harrie deze week. Het speelde in Tilburg. Daar is het onrustig sinds de ex-chauffeur van Pim Fortuyn (Hans Smolders) in de gemeenteraad zit. Pim is dood, maar zijn lijkt in Smolders een beetje verder te leven. Dat is natuurlijk bedreigend voor burgemeester en wethouders van Tilburg en voor de andere gemeenteraadsleden. Die proberen dan ook al jarenlang van alles om Smolders weg te krijgen.

Maar nu ligt burgemeester Vreeman van Tilburg zélf onder vuur. Hij wist dat de verbouwing van een theater veel duurder zou worden dan was geschat, maar die informatie hield ie even lekker voor zichzelf. Toen de gemeenteraad daar achter kwam, vonden ze met z'n allen (op Vreeman's vrinden uit de eigen partij na) dat dat toch echt te ver ging en werd zijn vertrek geëist.

Van wat daarna gebeurde is zelfs Harrie geschrokken. Vreeman gaf niet gewoon toe dat ie had gelogen en dat ie fout was geweest, nee, hij sloeg terug met de opmerking dat ie niks had verteld omdat Smolders in een ánder traject corrupt was geweest. En als hij, Vreeman, nu als burgemeester óók nog eens had verteld dat die verbouwing zoveel duurder zou worden, sja, dan zou het natuurlijk crisis worden in het gemeentebestuur.

Het was eigenlijk een unieke situatie: een politicus die zich zó in het nauw gedreven voelt dat ie in het openbaar hele rare sprongen gaat maken. Harrie hoopt dat het een nieuwe gewoonte gaat worden.

30 jaor

Hé Girrard,

Watterôoge, kiepevel. Da krèdde gij as wa mense van Valkeswird naor Handel lôope. Harrie die krè da van ùwwe meziek. En umda gij dees jaor 30 jaorre bizzig bent, woo ie da ekkes tigge noe zegge.

Tis trouwens nie zò dè Harries elluke dag mee kiepevel of watterôoge rondlupt umdè-tie ùwwe meziek draoit hurre. Mistal draoit ie hille andere meziek. Veul nieuwverwetster of mee veul meer techniek durrin. Ùwwe meziek lekt eilijk niet krèk te paasse in Harries zunne smaok.

"Lekt" ja, want Harrie is hillemol gék op oewe meziek. En dè komt omdat ge gewôn vuult da wa gij zingt en doe recht ùt oew hart kumt. Da hurde gewôn en ge ziet ut ôk, as ge bij un optrede van ùw bent. Gullie het ok èltè veul plezier mee mekaôre. Da makt ut èltè wir un fist um bij oew concerte te zèn.

As gij er nie waort gewist haj Harries ut trouwens nog vul moellijker gehad in zun lève. An ut begin van de jaore 90 wônde Harries een paor jaor hillemol allìn, umda z'n meidje um nie mir moest. Toen hittie "Spiegelen" bekant grijs gedraoid. Hij hi trouwus al oe elpee's nog staon hurre! Of allemol, ge snapt wel wat ie beduult zeker? Van al oew elpee's hit ie ur minstens inne in zunne kast staon.

Umdèt ie ùww en ùwwe meziek al zu lang volgt, kent ie al oew liekes dur en dur. Durrum lùstert ie er ok niet èltè naor. Mer mee en dan hi Harrie un sort van oplèèving. As ie zun eige ekkes niet goed vuult, of as gij wir iets nieuws het gemaokt. Da leste is nou dus aon de hand. Vurrige wèèk hi Dinies ùwwe dvd besteld mee oe jubileumconcert. Harrie hit um al 3 kirre gezien en da waor elluke kir wir watterôoge en kiepevel.

Bedankt Girrard, naomens Harries zelf vaneiges, mer ôk naomens ons Dinie en onze Willie. Die is ôk een paor kirre mee gewist naor oew concerte en dè vontie ôk èltè schôn, mer nou begint ie te puberen en lùstert ie allin nog mèr naor rappende negers. Ok schôn, mèr nie zu schôn as ùwwe meziek.

Houd 'oe en bedankt!
Harrie

Superieur

Harrie was er vorige week eerlijk over, dat hij één van die idioten was met een rekening bij DSB. Daarna gebeurde precies wat hij al vermoedde: de een na de ander kwam hem vertellen dat hij een sukkel was. Eigen schuld, als je klant werd bij een onbekende bank.

Eén iemand ging nog wat verder en probeerde Harrie min of meer duidelijk te maken dat het eigenlijk asociaal was wat ie deed: je geld in bruikleen geven aan een bank die andere mensen oplichtte. Die polissen verkocht aan domoren en daar 80% provisie van opstreek. Als je aan zo'n bank je geld toevertrouwde dan kon je niet deugen. Dat werd niet letterlijk gezegd, maar Harrie hoorde het tussen de regels door.

Harrie was niet verbaasd door de reacties. Hij weet dat hij zelf in vervelende of gênante situaties meestal anders reageert dan de meeste 'gewone' mensen. Als iemand uitglijdt en voorover in een plas valt, voelt Harrie zélf de nattigheid. Zijn eerste reactie zal dan ook automatisch zijn om de onfortuinlijke medemens te helpen.

De meeste mensen beginnen in zo'n situatie echter keihard te lachen. Eigen schuld, dikke bult. Bovendien is niets leuker dan het leed van een ander. En als het vermoeden bestaat dat die ander uit zichzelf nog niet genoeg lijdt, dan is het zinvol om hem/haar nog even wat trappen na te geven, verbaal of fysiek.

Het past ook perfect in de tijdgeest. Bijna iedereen vindt zichzelf belangrijker dan anderen. En slimmer. Maar vinden en zijn, daar zit een groot verschil tussen. Jammer genoeg zijn de meeste mensen niet slim genoeg om dat te beseffen. Dat zal wel een reden zijn dat velen steeds weer letterlijk a-sociaal reageren op bepaalde momenten. Je moet íets doen om een misplaatst gevoel van superioriteit in stand te houden.

Helaas trouwens voor al die superieure medemensen: Dinie en Harrie lijden niets van het failliet van DSB. Ze hebben er alleen wat ongemak van en krijgen alles terug wat ze hadden.

Vrouwen

In Nederland menen we zo nodig alles na te moeten doen wat er in Amerika gebeurt, varierend van Engels praten tot rappers doodschieten. Normaal gesproken is Harrie niet zo blij met die veramerikanisering, maar deze week zag ie er ineens een kans in!

In Amerika is inmiddels namelijk 40% van de vrouwen kostwinner! Dit is de eerste keer in zijn leven dat Harrie hoopt dat een Amerikaanse gewoonte er geen twintig jaar over doet om hier populair te worden. Over 20 jaar is Harrie immers 68 en mag is sowieso al stoppen met werken.

Ander brekend nieuws over vrouwen deze week: ze rijden toch niet zo goed als ze altijd beweren. Leuk om te weten natuurlijk en ook fijn om ze op feestjes de mond te snoeren. Maar van de andere kant vervelend van je mooie auto.

Toch stapte Harrie luchtig over laatsgenoemd bericht heen, met dank aan het eerste. Vrouwen die een fatsoenlijke baan hebben en kostwinner zijn, zullen ook wel regelen dat ze een auto van de zaak hebben. Die mogen ze van Harrie best in de prak rijden.

Service

Harrie krijgt vaak het verwijt dat ie zo klaagt over de service van bedrijven. Vandaag beseft ie dat ie inderdaad soms overdrijft.

Vergeten is zijn lopende klacht over de service van de financieel adviseur die hem door een collega werd aangeraden (laten we de adviseur voor het gemak even Menno Conijn noemen en zijn bedrijf VCL Adviesgroep). Dat Menno niets meer van zich liet horen nadat Dinie en Harrie met hem hadden afgesproken dat hij een nieuwe hypotheek zou regelen: zand erover. Dat ie de boete betaalde die Harrie en Dinie werd gepresenteerd toen zij die hypotheek toch wilden afsluiten: klasse! Dat Dinie en Harrie Menno een tweede kans wilden geven, twee lange avonden met hem praatten (waardoor Harrie de finale van de Champions League 2008-2009 miste), afspraken dat Menno allerlei dingen zou gaan regelen en dat Menno wederom niets meer liet horen en niet meer op telefoon en mail reageert: soit.

Ook vergeten is de vergelijkbare ellende die Harrie jarenlang met UPC heeft gehad. En met Essent. Met T-Mobile, KPN, de NRE. Zand over de zaak voor de Geschillencommisie Wonen tegen Bruynzeel, die een keukenblad te kort afzaagden, niets meer van zich lieten horen en toch gelijk kregen van de geschillencommissie.

Ook de rechtszaak tegen Aegon, die Dinie en Harrie bedrogen, door de rechtbank zijn veroordeeld tot het betalen van een vergoeding en dat dan gewoon niet doen: kan gebeuren. Foutje.

Vandaag blijkt namelijk dat bedrijven wel degelijk reuze klantvriendelijk kunnen zijn. Niet Essent trouwens, die elke maand 21 euro van Harries rekening halen. Dat is een rekening bij DSB en die zijn bijna failliet. Harrie wilde Essent even laten weten dat ie vanaf volgende maand een andere rekening heeft. Maar Harie vond nergens een klantnummer. Hij belde Essent op en toen bleek dat ie daar helemaal geen klant meer was. Het deel van Essent waar Harrie elke maand aan betaalt heet Enexis en dat op Harries afschriften nog steeds Essent staat, ach, dat zou vast wel een keer worden rechtgezet.

Nee, Harrie heeft het over de bedrijven Nuon, IZA en Quion. Die weten wat service is! Harrie kreeg vandaag van alledrie een brief. In alledrie stond hetzelfde. Ze hadden gezien dat Harrie een DSB-rekening had, dat DSB failliet ging en dat Harrie zijn nieuwe rekeningnummer kon doorgeven. Bij alledrie de brieven zat notabene een enveloppe waarmee Harrie gratis een nieuw rekeningnummer kon doorgeven! Gratis ja! Harrie schrok ervan.

In een cynische bui zou Harrie natuurlijk kunnen zeggen dat het wel opvalt dat bedrijven ineens razendsnel in actie kunnen komen als ze dreigen geld mis te gaan lopen. Maar dan gaat iedereen natuurlijk weer zeggen dat het ook nóóit goed is.

Telefoon

Harrie had een hele mooie nieuwe telefoon gekocht, een Sony Xperia. Die telefoon kon alles: je kon er mee internetten, TomTom draaide erop en je kon er nog mee bellen ook.

Maar Harrie vond het toch te dik en te onhandig. Hij wilde er ook een met een betere camera erin. Op Marktplaats zag ie toen een andere Sony staan van een meisje uit De Mortel. Die telefoon is ie vrijdag gaan ophalen.

Het meisje bleek de dochter van een autohandelaar te zijn. Het meisje ontving Harrie in het huis naast de handel. Ze ging hem voor, door een deur, door nog een deur, langs een andere deur naar nóg een deur en toen kwamen ze bij een trap die ze op gingen.

Boven was een nette woonkamer en daar pakte het meisje de telefoon uit de kast. Ze wilde Harrie even laten zien waar het SIM-kaartje zat, maar kreeg het toestel niet zo snel open. Dat gaf Harrie de tijd om vast te stellen dat het meisje eigenlijk behoorlijk knap was. Misschien wat jong (Harrie denkt dat ze niet ouder zal zijn geweest dan 23), maar dat is op zich natuurlijk geen probleem. Verder had ze halflang zwart haar en ook nog eens twee ferme jongedamesborsten in een strak en laag uitgesneden truitje, wat Harrie een prettig uitzicht gaf op een modern decolleté. Als Harrie 25 jaar jonger was geweest (en vrijgezel en wat doortastender dan 25 jaar geleden) had ie er zó even aan willen voelen!

Maar aan alle mooie dingen komt een eind. Harrie rekende de telefoon af en liep achter het meisje aan naar de buitendeur. Eén van de deuren die op de heenweg nog dicht was was nu open en Harrie kon nu een kamer binnenkijken die hem deed vermoeden dat het meisje (of misschien haar moeder) een strijkservice aan huis hadden, zó veel kleren lagen er op stapels.

Terwijl Harrie naar huis reed, probeerde hij alvast wat dingen op zijn nieuwe telefoon in te stellen. Terwijl hij daarmee bezig was drong een prettige geur zijn neus binnen. Hij rook aan zijn hand en aan de telefoon en stelde vast dat het toestel helemaal naar het parfum van het meisje rook. Meteen kwam het beeld van haar decolleté weer in Harries gedachten.

Inmiddels zijn 6 dagen verstreken. Harrie is reuzeblij met zijn telefoon. Hij heeft er de foto mee gemaakt die bovenaan dit bericht staat. Harrie zou het meisje al niet meer herkennen als hij haar op straat tegenkwam, maar de geur van haar parfum hangt nog steeds aan het toestel en ruikt nu vies mierzoet.

Hulde

De Brabantring in Nuenen is een weg die in Nuenen-Zuid een belangrijke functie vervult. Hij biedt de bewoners van een drietal woonwijken de kans om daar te komen waar de actie is: in Nuenen-Centrum, in Eindhoven, Helmond, noem maar op. Verder is de Brabantring de weg die lijn 6 neemt, de bus die van Helmond naar Eindhoven rijdt (en terug).

De Brabantring is dus drukbezocht en het is dan ook niet vreemd dat er met regelmaat ongelukken gebeuren. Harrie is het nagegaan: in oktober 1977 gebeurde het eerste ongeluk. In november 1988 was het wéér zo ver, net als in september 1997. En in september 2007 was het wéér raak: reed iemand in de zijkant van de auto van Harries buurvrouw.

Geen wonder dat de gemeente Nuenen het onderhand genoeg vond na al die ongelukken en besloot de Brabantring als 30-km-weg te gaan inrichten. Met één stuk van de Brabantring zijn ze al een paar weken bezig. Dat is het stuk dat Harrie neemt als ie aan het einde van zijn eigen straat rechtsaf slaat, als ie naar het dorp moet. Daar komt ie dus niet zo vaak.

Maar vanaf morgen gaat ook een deel van de Brabantring dicht dat Harrie wél vaak gebruikt, het deel waar hij komt als ie aan het einde van zijn straat linksaf slaat. Dat deel van de Brabantring is trouwens een paar jaar geleden ineens Arnold Pootlaan gaan heten. Harrie weet niet of dat verwijst naar de naam of naar de geaardheid van iemand, maar hij weet wel dat hij nog steeds niet snapt waarom zomaar ineens een paar honderd meter van een drukke verbindingsweg van naam moest veranderen. Misschien was er nog wat geld over bij de gemeente?

Dat zal trouwens de reden wel níet zijn geweest. Burgemeester en wethouders van Nuenen staan erom bekend dat ze perfect weten hoe ze met hun gezicht vooraan moeten staan als er iets gebeurt, maar ook dat ze wat onhandig zijn met het omgaan met geld. Een paar jaar geleden moesten ze zelfs even onder curatele.

Gelukkig biedt die 30-km-zone op de Brabantlaan de kans om weer wat bij te verdienen, want er is natuurlijk niemand die op die drukke brede wegen 30 km kan rijden zonder in slaap te vallen. Iedereen blijft daar dus gewoon 50 rijden. En omdat de klimaatveranderingen steeds meer zonnige dagen brengen, van die dagen waarop de politie zich eindelijk eens op straat durft te laten zien en dan altijd meteen lekker bekeuringen gaat uitdelen, zullen de Nuenense financiën ongetwijfeld een opleving gaan krijgen. Mooi vindt Harrie dat: je geeft een hoop geld uit om een levensgevaarlijke weg veilig te krijgen en dan blijkt onverwacht dat die veiligheidsmaatregelen je uiteindelijk zelfs geld opleveren in plaats van kosten!

Harrie verheugt zich trouwens wel op de verkeerschaos die de komende weken gaat ontstaan. Want behalve onhandig met geld, zijn de Nuenense bestuurders ook niet de beste planners. Harrie zou -als hij het voor het zeggen zou hebben gehad- ervoor hebben gezorgd dat de werkzaamheden aan het gedeelte bij de Pootlaan pas zouden starten als de werkzaamheden aan de ándere kant van de Brabantring klaar zouden zijn. Dat zijn immers eigenlijk de enige manieren waarop de bewoners van de drie woonwijken ergens snel kunnen komen.

Er is weliswaar nog een derde weggetje, maar dat is smal en er zitten vier haakse bochten in. Er hoeft maar één vrachtwagen in beeld te verschijnen en die weg zit voor een paar minuten dicht. Dat gebeurt dus regelmatig, omdat er een winkelcentrum aan dat weggetje zit, precies bij die 4 haakse bochten. Vanaf morgen is dat weggetje voor de bewoners van Nuenen-Zuid drie weken lang de enige manier om ergens te komen, bijvoorbeeld op hun werk. Als de zon deze week éven schijnt neemt Harrie zijn thermoskan en opklapstoeltje mee. Gaat ie lekker verkeerschaosje kijken.

Bondgenoot

Harrie denkt weleens na, bijvoorbeeld over de vraag waar hij staat ten opzichte van andere mensen. En meestal komt ie er zelf niet best vanaf. Hij denkt vaak dat anderen slimmer zijn, socialer, grappiger, zelfverzekerder en nog veel meer.

Als Harrie lang genoeg in zo'n gedachtenstroom blijft hangen, komt vanzelf op enig moment het besef: ik spoor niet en hoor niet in deze maatschappij thuis. Anderen proberen hem dan op te beuren en hem erop te wijzen dat ie niet zo min over zichzelf moet denken en dat ie hier wél thuis hoort. Maar meestal gelooft Harrie die anderen toch niet.

Vandaag heeft Harrie het bewijs gekregen dat er ten minste één iemand is die een aantal belangrijke eigenschappen met Harrie deelt en die afwijken van wat door de gemiddelde mens als gangbaar wordt beschouwd. Harrie las het in een interview met de Belgische schrijver Herman Brusselmans. Dat Harrie wat dingen met Herman deelde wist ie trouwens al wel langer, alleen waren dat algemeen bekende dingen: dat ze beiden schrijver wilden zijn bijvoorbeeld, of drummer.

Nu las Harrie dat ie nog meer dingen met Herman gemeen heeft. Essentiële dingen. Herman Brusselmans is namelijk ook het liefste thuis is en gaat liever niet op vakantie. En Herman mag graag -samen met zijn vrouw- allerlei televisiemensen belachelijk maken. Nog een belangrijke: als twee mensen vechten zal Herman Brusselmans ze lekker hun gang laten gaan, maar als een mens zijn dier mishandelt, zal hij die mens direct in elkaar gaan puisten.

In de afgelopen weken heeft Harrie om allerlei redenen veel nagedacht en aan zichzelf getwijfeld. Hij vroeg zich af of het wel normaal is dat ie zo graag thuis is en weinig bijzonders aan vakanties vindt. Hij kwam ook tot het besef dat ie eigenlijk steeds meer een hekel krijgt aan de mensheid, die -door een zucht naar macht en geld- een steeds grotere puinhoop van de wereld maakt. Dat besef lag ten grondslag aan zijn conclusie dat ie daarom vaak liever met kleine kinderen en dieren te maken heeft. Die zijn eerlijk en puur.

Harrie is bijzonder verheugd dat er ten minste één iemand op deze wereld rondloopt die een zelfde soort gedachten heeft als hij. Nu kijken of ie net zo kan gaan schrijven als Brusselmans.

30

Iedereen denkt dat ie weet wat de meest interessante website is. Harrie weet het écht: www.allmusic.com. Daar staan wel zo'n beetje alle feiten die een muziekliefhebber over zijn of haar favoriete artiesten wil weten. Er staan trouwens ook meningen, maar daar komt Harrie later nog wel even op.

Harrie keek vorige week weer even op die site, omdat het gerucht ging dat Yello 30 jaar bestond en een nieuwe plaat zou uitbrengen. In eerste instantie was dat natuurlijk wel schrikken, 30 jaar. Dan moest 1979 het jaar van de start zijn geweest. Harrie voelde zich ineens weer even erg oud.

Maar het bleek te kloppen. I.T. splash was het eerste nummer dat Harrie van Yello hoorde en dat stamt volgens AllMusic inderdaad uit 1979. De eerste elpee, Solid pleasure, dateert van 1980. Het was de post-punk-tijd, de tijd waarin een paar vernieuwende platenlabels zich presenteerden met muziek die nu nog steeds menigeen in verwarring zou brengen.

Je had bijvoorbeeld de labels AtaTak en ZICKZACK uit Duitsland, met groepen als Siluetes 61, Der Plan, Pyrolator en A Certain Frank. Of Les Disques du Crépuscule uit België, met Tuxedomoon, Richard Jobson of Wim Mertens. Maar bovenal was er Ralph Records uit Amerika met The Residents, Fred Frith, MX-80 Sound, Renaldo & The Loaf en.... Yello.

Van al die avantgardistische groepen uit dit rijtje is Yello eigenlijk de enige die echt commercieel succesvol werd. Bij Yello was dat eigenlijk al snel het geval. De tweede elpee werd nog op Ralph Records uitgebracht en daarna stapten ze over naar een grote platenmaatschappij.

Meestal is dat voor artiesten het moment waarop de kwaliteit van de producten omgekeerd evenredig wordt met de opbrengst ervan. Maar het bijzondere van Yello -als Harrie die 30 jaren even evalueert- is nou juist dat ze ook op dit onderdeel afwijken. De muziek van Yello is duidelijk met de tijd meegegaan en over het algemeen genomen met de jaren beter geworden.

Daar denken ze bij AllMusic trouwens anders over. Als u ze daar moet geloven is Stella het beste album van Yello en behoren Flag, Baby, Zebra en Pocket universe tot de miskleunen. Harrie zei het aan het begin van dit stuk al: AllMusic heeft feiten en meningen. Die laatste kunt u daar beter niet halen. Daarvoor kunt u beter gewoon Harrie even raadplegen.

Om dat laatste toch zoveel mogelijk te voorkomen, wil Harrie hier alvast verklappen dat er inderdaad een nieuw album is(Touch Yello) en dat het niet echt de moeite waard is. Alle nummers lijken al eerder te zijn gedaan. Voor sommige geldt dat letterlijk: Bostich (reflected) is een volkomen overbodige remake van het nummer waarmee Yello 29 jaar geleden furore maakte op de eerste elpee. In de meeste andere nummers zitten óók weinig verrassingen.

De muziek verrast deze keer dus niet en Harrie heeft besloten zichzelf dit keer ook in zakelijk opzicht niet te laten verrassen, zoals ie met Pocket universe wél heeft gedaan. Dat is eigenlijk het enige Yello-album dat ie niet op elpee heeft. De goedkoopste aanbieder van dat album op internet vraagt momenteel 165 euro voor een gebruikt exemplaar. Daarom heeft Harrie -met eurotekens in de ogen- drie exemplaren van Touch Yello op vinyl besteld.

Minimal

Harrie keek naar een film. Een film met een heel slecht verhaal eigenlijk. Het was een Franse film. Harrie had het idee dat de film al een uur bezig was, toen ie zag dat ie nog twee uur ging duren.

Ondanks het slechte verhaal kon Harrie niet stoppen met kijken. Het was maar goed ook dat ie dat niet deed, want de film gaf hem ineens een scherp inzicht in zijn zijn: minimalisme is een kernwoord in zijn bestaan!

Voor wat betreft muziek wist ie dat al wel van zichzelf. Want ook al houdt ie van allerlei soorten muziek, van klassiek tot smartlap, door zijn leven loopt electropop als rode draad. En dan niet dat duffe Tiësto-gedoe, maar échte, goed doordachte electropop, waarvan Kraftwerk natuurlijk de grondlegger is. Eenvoudig lijkende muziek, met steeds terugkerende ritmes, pompende bassen en af en toe wat heldere frivoliteiten.

Maar steeds komt het basisthema van het nummer terug. Het is een soort symmetrie in muziek. En symmetrie, dat ziet Harrie ook graag in de inrichting van een huis. Niet hier een plantje en daar een kandelaar, nee, een plant links van object X en een zelfde plant rechts. Luidsprekers horen ook op gelijke afstanden ten noordoosten en noordwesten van Harrie te staan. 2 luidsprekers ja, geen 5. Met 5 is symmetrie niet mogelijk.

Terwijl ie gisteren film keek, zat Harrie wat na te denken. Tijd genoeg voor, want in de film gebeurde weinig. Een man repareerde klokken en perste een vrouw af, terwijl zijn vriendin een kamer inrichtte. Franse films hebben altijd al Harries voorkeur gehad, maar hij had zich nooit echt afgevraagd waardoor dat kwam.

Gisteren vroeg ie zich dat wél af, omdat Emmanuelle Béart meespeelde. Hij keek naar een film met een kontverhaal waarin niks gebeurde en hij genoot er nog volop van ook. Hij vroeg zich af of het door Emmanuelle Béart kwam dat ie de film toch zo mooi vond. Zij was óók al zo mooi in Manon des sources. Eén van de mooiste films die Harrie kent, zeker zo mooi als Jean de Florette, wat eigenlijk deel 1 is van Manon des sources. Terwijl Harrie die twee films in zijn gedachten zag, dacht ie ook nog even aan dat andere prachtige tweeluik: Le chateâu de ma mère en La gloire de mon père, naar de boeken van Marcel Pagnol.

En ineens zag hij de rode draad in zijn geliefde Franse films: het gaat bijna altijd in een gezapig tempo en lijkt vaak eenvoudigweg de verfilming van een gewone dag in het leven van een gewone Fransman op het Franse platteland. Nooit bijzondere effecten met waanzinnige schietpartijen, maar altijd voorvallen uit het leven zelf. Geen glitter en glamour, maar gewoon, eenvoudig, voor iedereen voorstelbaar.

Het was een mooie conclusie aan het einde van een dag waarop Harrie zich al eerder had gerealiseerd dat ie steeds meer een hekel krijgt aan materie en gedoe. Hij had een nieuwe computer voor Willie gekocht, die hij gebruiksklaar moest maken. Ondertussen had ie nog een afspraak en gedoe met zijn nieuwe, complexe mobiele telefoon. Aan het einde van de middag, toen de computer draaide, de afspraak voorbij was en hij had besloten om gewoon een simpele telefoon te kopen kreeg ie pas rust in zijn hoofd.

En toen Dinie eindelijk ook weer eens op tijd thuis kwam, kwam ie er pas toe om de dingen te gaan die ie écht leuk vindt en die hem energie geven in plaats van opslurpen: muziek draaien en op zijn gemak eten koken.

Onhandig

Weet u nog dat Harrie een andere draaitafel had gekocht? Die zou ie vanavond dan in handen gaan krijgen. De huidige eigenaar (Berrie uit Almere) heeft een zoon die PSV-fan is. Die moest vanavond tóch in Eindhoven zijn en zou hem dan brengen.

Harrie belde die PSV-fan vanmorgen even op, om te horen hoe het allemaal zou gaan vanavond, maar de jongen wist van niks. Dat vond Harrie al vreemd. Daarom belde ie de eigenaar zelf nog maar even. "Ik ga hem zó naar mijn zoon brengen", was zijn antwoord.

5 minuten geleden kreeg Harrie deze mail:
"weet niet hoe ik t moet zeggen, maar ik heb daarnet , toen ik hem in de auto wilde zetten, de pick-up laten vallen. hij gleed uit mijn handen toen ik de deur open wilde maken. helaas is hij helemaal stuk gevallen. sorry, ik vind het heel lullig."

Harrie vindt het wel frappant. Dit is al de derde keer dat hij een deal sluit met een verkoper op Marktplaats en dan te horen krijgt dat de verkoper zijn waar stuk laat vallen! Zouden Marktplaats-verkopers zo onhandig zijn? Of zouden ze de spullen stiekem verkopen aan iemand die toch nog iets meer biedt?

P.S. Heeft Harrie dit stukje nét af, krijgt ie een mail van Eddy uit België. Harrie had Eddy via een internetforum 'ontmoet', omdat Eddy óók zo'n draaitafel van Mitsoepsi wilde. Eddy had Harrie vorige week verteld dat ie Berrie in Almere ook had benaderd, maar dat die zijn Mitsoepsi al aan een ander had beloofd. Dat klopte, wist Harrie. 5 minuten nadat Harrie van Berrie te horen kreeg dat die zijn Mitsoepsi uit zijn handen had laten vallen, kreeg ie een mail van Eddy: hij had tóch die draaitafel van de verkoper uit Almere kunnen kopen, zij het dan voor 25 euro meer dan wat Harrie zou hebben moeten betalen.