Toekomst

"Johan Cruijff". Meer zei Hij niet vanuit Zijn auto. "Johan Cruijff". En de poorten van de Arena weken uiteen als de Rode Zee voor Mozes. Harrie vraagt zich af hoe de bediener van de slagbomen wist dat Hij het echt was en niet bijvoorbeeld Vigo Waas.

Volgens de geruchten waren alle mensen die vorige week bij Ajax' ledenraadvergadering waren verrast, verbijsterd, opgetogen, of een combinatie van alledrie toen Hij ineens binnenkwam. Niemand had het verwacht. Hij zelf ook niet, las Harrie later.

Daar heeft Harrie nog lang over liggen woelen in bed. Hoezo had Hij het zelf niet verwacht? Heeft Hij tegen Danny gezegd "ik rij effe langs de Febo voor een broodje bal" en dacht Hij toen halverwege "ik ken net so goed naar de Arena gaan?". Of wist Hij het vantevoren wél, maar dacht Hij: "ik gaan ze daar is effe lekker late schrikke?".

"Johan Cruijff" waren de woorden waarmee de redding van de grootste voetbalclub van Nederland werd gestart, als je de opinie van een groot aantal van Ajax' discipelen tenminste mag geloven. Nadat de zee week en Hij de vergadering binnenstapte, was het rapport Coronel meteen vergeten. Cruijff beloofde dat Hij het zou oplossen en met die woorden werd een hele directie op non-actief gezet, werd een rapport waar maanden aan was gewerkt overbodig en werd op de kalender alvast voorzichtig een potloodstreepje gezet bij de datum waarop "we" eindelijk weer eens kampioen zouden worden.

De euforie werd nog wat heviger toen Cruijff ook de terugkeer van Zijn zoon goedkeurde. Marco wordt volgend seizoen de trainer van onze jongens en de combinatie Johan-Marco is luidkeels bejubeld door Ajax' achterban. Natuurlijk zijn er altijd weer critici die zeggen dat Marco nog niks heeft gepresteerd als trainer en dat Johan het ook weleens mis heeft, maar bij alle fans overheerst in elk geval het besef dat twee grootheden uit de Ajax-historie een belangrijk signaal hebben afgegeven door terug te keren naar de club waar hun hart ligt.

"Waarom ga je het doen?", vroeg een verslaggever aan Johan. "Ajax is me klup natuurlijk" zei Hij. Dat soort woorden doet de echte fans goed. Stiekem hopen ze dat dit soort woorden dragende spelers als Heitinga en Huntelaar zal motiveren om bij te tekenen, dat het échte sterren zal inspireren om naar Ajax te komen en dat het Pisveeresten als Rommelaar en Colin duidelijk zal maken dat zij niet bij deze club horen.

Maar vóór alles hopen de fans dat er straks weer echt Ajax-voetbal te zien zal zijn en niet het treurniswekkende, op Eindhovense leest geschoeide minimaliteitsballet van de laatste jaren. En als er dan af en toe nog eens een kampioenschapje kan worden meegepikt, is dat mooi meegenomen.

Verlosser

Hij komt en Hij gaat het doen! Jarenlang heeft Hij De Boodschap verkondigd vanonder de Catalaanse zon, met een Pina Colada in de ene hand en een lolly in de andere. Jarenlang heeft Hij gezegd dat Hij de weg naar De Verlossing kent.

Velen hebben Hem daarop uitgedaagd om ook anderen de weg te wijzen. Maar steeds kwam er wat tussen, of zaten er allerlei vervelende en onkundige mannetjes op Zijn stoel.

Maar in een week tijd is alles veranderd. Eerst schreef Hij zelf al in de Televaag (de Krant van Wakker Nederland) dat Hij de weg wilde wijzen als men Hem daarom zou vragen. Een paar dagen later kwam "het rapport Coronel", dat precies aantoonde wat Hij al wist en wij al dachten: het is een organisatorische puinzooi bij Ajax.

Gisteravond vergaderde de ledenraad van Ajax, waar Hij erelid van is en daar heeft Hij toegegeven aan de roep van Zijn kudde. Hij gaat 'een actieve voetbaltechnische rol' spelen bij Ajax!

Ervan uitgaand dat Zijn Zoon Marco trainer wordt, betekent dat vandaag voor het eerst sinds jaren weer eens een mooie toekomst lijkt te gloren voor Ajax. Hij heeft al gezegd dat Hij niemand zal sparen bij het wijzen van de weg en dat is precies wat wij fans hopen!

Nuancering

Harrie even hier. Het gaat wel weer, nadat de actiegroep Vrouwen Eisen Baardgroei en het Lesbisch Vrouwenfront verhaal zijn komen halen over het stukje van gisteren.

Harrie zal het nog één keer uitleggen: wat hier wordt geschreven is meestal cynisch bedoeld. Dat betekent dat Harrie dingen weleens opklopt, hier en daar uit hun verband trekt en de waarheid wat aanpast.

Dat betekent ook, dat Harrie lang niet altijd zo vrouwonvriendelijk is als weleens lijkt. Sterker nog: veel van de leukste mensen die Harrie kent zijn vrouwen. Vooral die ene mevrouw met die sterke lichaamsgeur en die okselharen handtas, die gisteren het licht in Harrie's ogen wilde doven, geloofde dat niet, maar het is écht zo. Echt, écht, écht!

Domme vrouwen

Moderne Vrouw (met pijp)  

Echte Vrouw (zonder pijp)

Over mensen die elkaar na-apen en alles willen hebben ging het gisteren en eergisteren. Aan één groep die zich daarmee bezighoudt wil Harrie een apart stukje wijden.

Vrouwen dus. Ergens aan het einde van de jaren zestig van de vorige eeuw bedacht een groepje vrouwen dat ze recht hadden op hetzelfde als mannen. Prima zou Harrie zeggen, neem je recht en hou dan je kop. Maar zoals het vrouwen betaamt, moest het allemaal gepaard gaan met een hoop bombarie. Acties, sit-ins, sleep-ins, de hele mikmak.

Maar waarom eigenlijk, heeft Harrie zich altijd afgevraagd? Waarom willen vrouwen alles wat mannen willen? Kijk, als Harrie zou mogen zeggen hoe hij zijn dag het liefst zou willen doorbrengen, dan komt zo’n dag waarschijnlijk akelig dicht in de buurt van de gemiddelde dag zoals vrouwen die doorbrachten voordat ze op mannen wilden gaan lijken.

Lekker vroeg opstaan dus, de kinderen eten geven, hond uitlaten, even met de kinderen praten en ze dan naar school sturen, koffie drinken, krant lezen, bedden opmaken, stofzuigen, boodschappen doen en als toetje: lekker strijken met een cabaret-dvd erbij. Heerlijk!

Daarna de kinderen van school halen, samen eten, beetje lachen, hond nog eens uitlaten, nog een beetje flauwekullen met de kinderen, ze weer naar school sturen, dutje doen, kopje thee drinken, kinderen uit school halen, eten koken.

Maar nee hoor, de dames willen zo nodig carriere maken. Alleen blijken ze daarbij wel kieskeurig te zijn. Als het werk te zwaar of te vies wordt, is het ineens weer mánnenwerk. Dat vindt Harrie dus buitengewoon slap: je wilt graag een vent zijn? Bén er dan ook een en doe ook de smerige banen die mannen soms moeten doen!

Als Harrie eerlijk is, denkt ie weleens dat vrouwen het ultieme bewijs vormen van zijn stelling dat mensen tegenwoordig puur uit principe vinden dat ze op alles recht hebben wat een ander ook heeft en dat -als puntje bij paaltje komt- ze dan nóg niet tevreden blijken te zijn.

Eenheidsworst (2 en slot)

(vervolg)

Conclusie van gisteren: iedereen wil tegenwoordig alles hebben. Alleen is dat eigenlijk niet de juiste conclusie: mensen wíllen niet alleen alles hebben, ze menern zelfs récht te hebben op alles! Want waarom zou uw buurman wél een digitale camera mogen hebben en u niet? En waarom mag uw collega wél in een vrijstaand huis wonen en u niet?

Zo is voor een groot deel der Nederlanders Het Leven verworden tot een strooptocht, op zoek naar Het Grote Alles. En hoe ze het voor mekaar krijgen is Harrie een raadsel, maar de meesten slagen er nog in om inderdaad vrijwel álles in hun bezit te krijgen! Zelfs de grootste armoedzaaier loopt tegenwoordig rond met de nieuwste PDA met ingebouwde TomTom……

En dat is dus een grote afwijking ten opzichte van de tijd waarin Harrie opgroeide. Had je toen niks, dan had je pech en leefde je verder. Heb je nú niks, dan treden er mechanismen in werking die de meeste mensen tóch zo’n beetje alles brengen.

Harrie ziet door dit alles enerzijds een grote vervlakking optreden in de maatschappij. Vroeger baarde je opzien met je cabriolet. Tegenwoordig val je alleen nog op als je geen auto meer hebt.

Anderzijds merkt Harrie dat mensen blijkbaar helemaal niet gelukkiger worden van alle spullen of de grote huizen die ze hebben vergaard. Elke dag wordt het aantal mensen dat depressief is of ‘gewoon’ psychiatrische hulp nodig heeft groter.

Gelukkig ziet onze altijd positieve Harrie wel één groot voordeel van dit alles: in een groot huis heeft een depressie lekker veel ruimte!

Eenheidsworst (1)

Het ergste aan de moderne maatschappij vindt Harrie de schijnbaar onstuitbare oprukking van de vervlakking. Iedereen wil op iemand lijken, alles moet er hetzelfde uitzien en smaken, iedereen moet alles hebben.

Kijk, toen Harrie nog een kind was, was het wel een stukje makkelijker. Je had rijke mensen, arme mensen en gemiddelde mensen. Rijke mensen woonden in een groot huis, arme mensen huurden een huis. De tussenlaag zweefde daartussen.

Harrie's vader en moeder waren nogal rijk, toen Harrie werd geboren. Daar heeft ie trouwens weinig aan gehad, want tegen de tijd dat Harrie de leeftijd had om interesse te krijgen in geld, was dat geld (in nog een redelijk vlot tempo trouwens) in handen geraakt van een tweetal advocaten, die de haat van Harrie's ouders tegenover elkaar toen al scherp zagen als een fantastische manier om snel binnen te lopen. Was Harrie toen wat ouder geweest, dan had hij in elk geval van die geldverkwistende scheiding kunnen leren dat een studie rechten veel makkelijker én profijtelijker zou zijn dan Scheikunde.

Harrie is dus eigenlijk heel lang niet anders gewend geweest dan dat ie bepaalde dingen gewoon niet had. Dat gaf verder niks, want de meeste mensen om hem heen hadden net zo weinig te besteden. En omdat de wereld toen bestond uit het gebied dat werd begrensd door Eersel, Eindhoven, Valkenswaard en Bergeijk, liep je ook niet veel risico om buitenbeentjes tegen te komen.

Waar nou precies de omslag heeft plaatsgevonden is Harrie niet helemaal duidelijk. Was het eerst zo dat mensen meer geld kregen, daardoor met het vliegtuig konden gaan en zo ontdekten dat er ook áchter Bergeijk nog een stuk wereld was? Of gingen ze eerst vliegen en verdienden ze in den vreemde zó veel geld dat ze nóg vaker konden gaan vliegen en aldus de hele wereld in beeld kregen?

Feit is wel dat de hele wereld inmiddels in beeld is. Er zal best nog wel ergens een troepje inboorlingen rondlopen dat zich onledig houdt met het jagen op eetbare dieren en het bereiden van het gevangene in een grote kookpot, die tevens dient als middelpunt voor het uitvoeren van ritmische en opwindende dansjes, maar de meeste bevolkingsgroepen zijn toch wel zo’n beetje in kaart gebracht.

Daarnaast heeft de technologie óók niet bepaald stilgestaan, waardoor we niet alleen alle plekjes ter wereld kénnen, maar ook op elk moment van de dag zo’n beetje kunnen bekijken wat er allemaal op die plekjes gebeurt. Dat is dus niet meer voorbehouden aan de ultieme rijkaards die met boot, vliegtuig, auto of luchtballon de wereld willen verkennen, neen, iedereen met een computer met internetverbinding kan het zien!

En daar is het volgens Harrie ergens mis gegaan. Want mensen blijken in de loop der tijd net kraaien te zijn. Sterker nog: ze zijn veel erger dan kraaien! Zodra ze érgens iets zien op hun computer of televisie dat ze wel iets lijkt, willen ze het hebben.

(wordt vervolgd)

Gerechtigheid

Er zijn teveel regels in Nederland! Dat roepen burgers en bedrijven al jaaaaaaaaaa-ren. Gelukkig kregen we met Jan-Peter ineens een premier die zijn oren open had staan. Hij zou er wat aan gaan doen.

We zijn nu aan JP’s derde kabinet toe en in deze regeerperiode moet het écht gaan gebeuren. Harrie maakt van nabij mee dat JP ten minste één hele grote schijnverbetering aan het maken is. Die heeft betrekking op het woud aan vergunningen die burgers en vooral bedrijven moeten aanvragen als ze iets willen gaan doen.

Daar is JP trouwens een groot voorstander van, dat we hier in Nederland onderhand eens iets gaan doen. Ophouden met televisie kijken en Internetten! Stoppen met comavingeren en blonde Amerikaanse meisjes zoek maken! Uit de luie stoel en aan het werk! De VOC-mentaliteit terug in het land.

JP zag dus dat burgers en bedrijven best wel aan de slag wilden, zag ook dat ze daarbij gek werden van alle vergunningen en regels en besloot er iets aan te gaan doen. Nee, de bestaande wetten gaan niet weg hoor! Er komt er gewoon eentje bij! Een wet die zorgt voor de coördinatie van een stuk of 25 bestaande wetten.

Harrie heeft zich weleens afgevraagd of dat nou iets oplost, zo’n extra wet. Als hij JP had geheten, had ie meer gezien in het weggooien van die 25 wetten en er dan gewoon 1 wet van maken. Maar Harrie is natuurlijk beperkt in zijn visie: hij is noch beleidsmaker, noch jurist.

Vandaag zag Harrie dat die enorme lastenverlichting die JP met die nieuwe wet gaat doorvoeren op dit moment nog wel een beetje wordt tegengewerkt door de juridische bazen van Nederland. Dat is een selectie uit de club van ons-kent-ons-mensen die niet meer op een al te zichtbare plaats in de samenleving kunnen worden gezet (Winnie Sorgdrager) of voor wie nergens anders een goedbetaald baantje voorhanden is (Maxima). Het gezelschap noemt zich Raad van State en als je het als bedrijf of burger niet eens bent met een overheidsbeslissing is je laatste kans om je gelijk te halen bij die club in Den Haag.

Vorige week heeft de Raad van State uitspraak gedaan in een zaak over afval. Ergens in Nederland staat namelijk een huis, waar iemand woont én een bedrijf uitoefent. Zoiets als Harrie zelf dus: hij woont gewoon met Dinie, Willie en Ricardo (en Elvis natuurlijk!) in een rijtjeshuis, maar daar repareert hij ook weleens een computer.

Nou, die man in dat huis in Nederland zette zijn vuilniszak dus buiten. Een oplettende ambtenaar vond daar -naast wat gevulde condooms, dito tampons en rottende kipresten, stelt Harrie zich zo voor- één brief in die het bedrijf van die man had geschreven. Die ambtenaar verklapte dat natuurlijk van die brief en vanaf dat moment werd al het afval van die man als bedrijfsafval gezien. En neem van Harrie aan: als je als bedrijf in Nederland iets met afval hebt, dan gaat je dat véél tijd en véél geld kosten.

Maar de man wist van het bestaan van de Raad van State en hij dacht -waarschijnlijk met JP’s roep om een VOC-mentaliteit in het achterhoofd- ook nog wel dat het gezond verstand daar zou zegevieren.

Maar helaas: de Raad van State vindt dat één brief in een volle vuilniszak die hele zak tot bedrijfsafval maakt en zadelt daarmee een simpele ziel weer met een hoop trammelant en kosten op. Gelukkig denkt JP met ons mee!

Stalen lul

De meeste muziek gaat na een paar keer luisteren wel vervelen. De meeste groepen en artiesten waarvan je aanvankelijk denkt dat ze écht goed zijn en écht iets nieuws brengen, vallen uiteindelijk toch door de mand: te eenvoudig, te saai, teveel eenheidsworst, dat soort dingen.

Maar er wordt ook muziek gemaakt waarvan je pas later beseft dat die nog veel beter is dan je in eerste instantie al dacht. Voor Harrie valt de muziek van Steely Dan in die categorie. Harrie vond de muziek van Steely Dan altijd al goed, maar ruim dertig jaar na het verschijnen van hun eerste echte elpee lijkt hun muziek steeds meer eeuwig houdbaar.

Dat besef is bij Harrie nog veel sterker geworden nu ie twee dvd's van de Stalen lullen heeft gezien. De eerste is hun laatste tot nu toe: Two against nature. Een registratie van een optreden in de Sony-studios in New York, met commentaar van Steely Dan's kloppend hart tussendoor, de heren Walter Becker en Donald Fagen.

Becker en Fagen waren jeugdig en gek op jazz, toen ze besloten om samen muziek te gaan maken. Ze noemen zich Steely Dan, naar de grote dildo die William S. Burroughs in zijn befaamde boek The Naked Lunch beschrijft.

Walter Becker moet bij de start een voorbeeld voor langharige hippie's zijn geweest, Donald Fagen droeg toen al een zonnebril.


Op Two against nature is Walter Becker niet echt meer te herkennen. Hij lijkt daarop meer op een boekhouder, compleet met stropdas. Donald Fagen lijkt op die dvd een beetje op de debiele (blanke) neef van Stevie Wonder. Die kijkt ook steeds half omhoog, van achter zijn toetsenbord. Fagen bespeelt dat op een manier die doet vermoeden dat zijn ellebogen aan zijn lichaam zijn vastgeschroefd. Dat maakt een koddige indruk, die wordt versterkt door de zonnebril met witachtig montuur op zijn gezicht en zijn ietwat naar voren stekende bovengebit, waarvan de witte tanden steeds goed zichtbaar zijn als hij zingt.


Maar op de tweede dvd die Harrie van Steely Dan zag wordt al snel duidelijk dat achter een vooruitstekend bovengebit, vastgeschroefde ellebogen en een boekhoudersuiterlijk geen debielen, maar genieën schuilgaan. Deze dvd beschrijft hoe Steely Dan's meesterwerk Aja tot stand is gekomen.

Becker en Fagen maken daarbij gebruik van de mastertapes van de opname. Zo kunnen ze precies laten horen wat er allemaal in de muziek is verwerkt. Ook maken ze duidelijk hoe de plaat had geklonken als ze bepaalde dingen anders hadden gedaan. Dat lijken in eerste instantie futiliteiten, maar al snel wordt duidelijk dat ze steeds de juiste keuzes hebben gemaakt voor de eindmix. Aan het eind van de dvd restte Harrie dan ook slechts schaamte voor het feit dat hij de heren even met debielen verwarde.

Maar wat maakt Steely Dan zo tijdloos? Harrie denkt toch dat dat de jazzinvloeden in hun muziek zijn. Jazz is in het algemeen behoorlijk tijdloos, de meeste popmuziek niet. Het zal dus geen toeval zijn dat de mix die Becker en Fagen ervan hebben gemaakt ook tijdloos lijkt. Gebruik meer jazz, zou Harrie dus zeggen.

Vingeren

Joran is heet. Dat is ie volgens Harrie trouwens al een tijdje. Als je Joran mag geloven -wat op zich een heikele zaak is bij Joran- heeft ie al zo’n beetje sinds z’n veertiende zo’n beetje elke dag een ander vriendinnetje.

Bijna allemaal meisjes uit andere landen, die hooguit een week op Aruba zijn en dan weer teruggaan naar de bewoonde wereld. Meisjes die waarschijnlijk geïmponeerd zijn door de broeierige sfeer aan het strand -bij die prachtige zee- en door de permanente vochtige hitte op het eiland. In die entourage moet natuurlijk flink gedronken worden, waarbij de eeuwige hitte ervoor zorgt dat de alcohol haar benevelende werk extra snel kan doen.

Op zo’n moment komt Joran dan aankakken, denkt Harrie, die vast wel een smoesje weet om zo’n beneveld meisje mee naar buiten te lokken. Wat ie daar allemaal met die meisjes doet weet Harrie natuurlijk ook niet precies, maar hij had altijd al wel het idee dat de handelingen van Joran met de meisjes voornamelijk van sexuele aard zouden zijn.

In één geval heeft Joran dat in elk geval nu ook toegegeven. In het beroemde programma van Peter R. de Vries (waarom toch altijd die idote ‘R’ in die naam?) gaf Joran toe dat hij Natalee Holloway had gevingerd.

Harrie’s hart maakte een sprongetje van vreugde toen hij het woord hoorde. Het was net alsof ie een oude liefde terugzag! Vingeren: dat dééd je vroeger ja! Tenminste, als je geluk had. En vaak had je geen geluk natuurlijk, zeker niet als je Harrie van Geffen heette en te bang was om een meisje te vragen om even mee naar buiten te gaan. Maar had je wél geluk en mocht er gevingerd worden, dan was de wereld -althans voor even- een feest.

Dat realiseerde Harrie zich zondagavond. En daarna moest ie weer eens vaststellen dat je ook op sexvlak dus uiteindelijk verveeld raakt. Want Harrie wil nu namelijk nooit meer vingeren! Niet dat ie het echt vervelend vindt om te doen of zo, maar hij heeft er gewoon geen behoefte meer aan. Vroeger zou ie er bij wijze van spreken best een tientje voor over hebben gehad om even te mogen vingeren, maar blijkbaar is die behoefte gaandeweg verdwenen. Nu koopt ie liever een kratje bier voor dat tientje.

Gisteren hoorde Harrie trouwens dat Joran -die inmiddels twintig is- ook al bezig is zijn vingerlust te verliezen, omdat Natalee wellicht dood is gegaan doordat ze allergisch reageerde op Joran’s prostaatvocht. En neem maar van Harrie aan: dat prostaatvocht is niet door vingeren in Natalee gekomen.

Carnaval

Harrie is nooit echt handig geweest terzake het versieren van meisjes en/of vrouwen. Als ras-Brabander bewaart hij daarom toch wel wat goede herinneringen aan Carnaval.

Want die zuiderlingen kunnen natuurlijk allemaal wel mooi zeggen dat Carnaval helemaal niet gaat om zuipen en vrouwen versieren, voor de jeugdige zuiderling gaat Carnaval daar natuurlijk gewoon wél om. En als er in zowel een slechte jeugdige versierder als een leuke meid voldoende alcohol is verdwenen, kan er ein-de-lijk zomaar iets moois gebeuren!

Maar goed, Harrie is inmiddels alweer een tijdje onder de pannen. En als keurige huisvader krijgt ie van twee bier of meer per keer steevast hoofdpijn. Voldoende redenen dus om de interesse in Carnaval te verliezen.

Sterker nog: als niet-Carnavalsvierder heb je het tijdens Carnaval best zwaar in het zuiden. Het is namelijk lastig om in nuchtere toestand af te dalen tot het intellectuele spraakniveau van de gemiddelde passant. En als dat niet voldoende snel lukt, is de gemiddelde carnavalsvierder -zeker als die zich in een groep bevindt- niet zelden te beroerd om een aantal rake klappen uit te delen, omdat jij als buitenstaander niet ‘gewoon gezellig meedoet’.

Het kwam Harrie dus eigenlijk best goed uit dat Dinie een bungalow had gehuurd voor de Carnaval. Bij aankomst werd de familie Van Geffen trouwens wegens overboeking ge-upgrade naar een villa, zodat Harrie zich in gedachten al omringd zag door geisha’s en jacuzi’s. Helaas bleek de taal van de receptioniste dezelfde als die van een gemiddelde makelaar en de villa een luxe stacaravan.

Waarschijnlijk had diezelfde receptioniste trouwens de folderteksten van het bungalowpark bedacht. Zelfs de kleine Van Geffen’s zagen namelijk de absurditeit in van het vierkante zwembad dat door de aanwezigheid van één kunststof palmboom tot subtropisch zwemparadijs werd betiteld.

Na het zwemmen was het tijd voor eten en togen de Van Geffen’s naar Eerbeek. Zitten ze daar net lekker aan een Efes-schotel, kijkt Harrie naar buiten en wie staat daar met z’n zatte toeter naar binnen te turen? Prins Carnaval! Een mens is nergens meer veilig tegenwoordig, zelfs niet op de Veluwe.

Niks

Harrie weer eens hier. Zo wordt het niks met dit weblog, hoort Harrie van diverse kanten. Als Harrie niet vaker schrijft bloedt het dood.

Denkt u daar ook zo over? Lekker makkelijk he? Een beetje aan de zijkant gaan lopen schreeuwen? Ga dan zelf schrijven als u het allemaal zo goed weet?

Harrie heeft het gewoon te druk. In het echt en in zijn hoofd. Dat gedoe met die computers kost gewoon veel tijd. Het is wel heel leuk om mensen ermee te helpen, maar er is soms gewoon heel veel tijd mee gemoeid.

Zo kwam deze week de man die zijn processor uit zijn computer had gerukt zijn eigendom terughalen. Bij het brengen bleek ie al lang van stof en bij het terugbrengen was dat niet anders. Tot overmaat van ramp wilde ie dat Harrie een blik zou werpen op datgene wat de klant vreesde kwijt te zijn: de foto's van zijn overleden dochtertje.

Dat was achteraf trouwens veel erger dan het leek. Niet alleen moest Harrie de foto's zien van zijn toen nog levende dochtertje, maar hij kreeg ongevraagd ook de foto's van het stervende en daarna dode dochtertje te zien. "Kijk, hier hebben ze haar net van de beademing losgemaakt". "Kijk, zie je hoe d'r lippen hier al blauw worden?". "En zo hebben we haar opgebaard, want zo lag ze altijd, dus niks handen gevouwen."

Dat soort zaken blijft dan nog wel een tijdje door Harrie's hoofd spoken. Gelukkig worden die gedachten afgewisseld met ideeën omtrent de juiste tactiek om op de werkvloer te overleven. Jammer alleen dat er daarna dan weleens weinig tijd en fut over is om hier nog wat neer te zetten. Maar Harrie geeft nog niet op!