Haïtian divorce

Met de zelfevaluatie over zijn verminderde muziekluistergedrag waar Harrie in de twee vorige stukjes over schreef heeft hij waarschijnlijk de kern van zijn zaak blootgelegd. Anders kan hij het niet verklaren dat hij nadien ineens weer meer zin heeft om muziek te draaien. Alsof er een last van zijn schouders is gevallen, zo voelt het een beetje. Hij realiseert zich dat hij ook op een andere, minder gepassioneerde, manier naar muziek mag luisteren.

En dát hij anders luistert werd hem gisteren duidelijk toen hij The Haïtian divorce van Steely Dan draaide. Hij hoorde een mooie plaat, met een leuke stemvervormer erin. Maar ineens schoot er ook een beetje van een oud gevoel door hem heen. Harrie probeerde dat gevoel vast te houden en sterker te maken, maar hoe harder hij dat probeerde, hoe meer hij het uit zijn gedachten weg voelde slippen. Net als een paling die uit je handen wil ontsnappen en die je denkt te kunnen behouden door er nog wat harder in te knijpen. Hoe harder je knijpt, hoe eerder hij definitief wegschiet.

En zo was het ook met het vleugje van het oude gevoel bij The Haïtian divorce. Harrie voelde heel even dat die plaat vroeger tot in de krochten van zijn lijf invloed had gehad. Nu hoorde hij alleen een mooie plaat, met een leuke stemvervormer. En voelde hij een beetje oud gevoel dat wegslipte toen hij het krampachtig wilde vasthouden.

Muziek en eigenwaarde

Harrie ligt al een paar dagen met griep op de bank en heeft dus tijd genoeg om na te denken. Dat nadenken leidde gisteren tot een stukje waarin Harrie meldt dat hij steeds minder muziek draait en zich afvraagt waar dat door zou komen.

Vandaag heeft Harrie er verder over na liggen denken, omdat hij gisteren één mogelijke en voor de hand liggende reden voor zijn verminderde muziek luisteren niet heeft genoemd. Het kan immers best zo zijn dat Harries interesse in muziek gewoon minder is geworden in de loop der jaren. Als dat de reden is, dan zijn er natuurlijk helemaal geen diepgravende analyses en levenshandleidingen meer nodig. Einde hobby, bedankt voor de moeite en over tot de orde van de dag, dat volstaat dan wel.

En voor het feit dat Harrie vaak een met schuldgevoel te vergelijken rotgevoel heeft als hij geen muziek draait heeft hij misschien óók een verklaring. Harrie wist vroeger van alles te vertellen over muziek, vooral die die tussen zeg 1975 en 1985 werd gemaakt. Voor de mensen die hij liefhad was hij een soort goeroe op muziekgebied. Ze kwamen hem vragen om feiten of wetenswaardigheden en hechtten waarde aan zijn mening over bepaalde muziek.

Zodoende kan het niet anders of muziek bepaalde Harries identiteit en gevoel van eigenwaarde voor een belangrijk deel. En met het verlies van zijn interesse in muziek dreigt hij dus ook een stuk van zijn vraagbaakfunctie, zijn identiteit en zijn gevoel van eigenwaarde te verliezen. Als hij geen muziek draait confronteert hem dat met het verloren gaan van de status die hij had. Om die status terug te krijgen zou hij weer muziek moeten gaan draaien, maar daar heeft hij nou juist door zijn verminderde interesse vaak geen zin in. Harrie vindt het een hele aannemelijke verklaring, die hij nota bene in koortsige toestand heeft bedacht.

Misschien moet hij zich vanaf nu niet langer lullig gaan voelen dat hij minder muziek draait. Het lijkt een beter plan om te gaan proberen zijn gevoel van eigenwaarde op andere manieren te gaan versterken.

Gebruiksaanwijzing

Bij veel dingen die je koopt zit een gebruiksaanwijzing. Daarin kun je lezen wat je precies moet doen om optimaal rendement te hebben van je aankoop. Natuurlijk doe je dat niet; je begint je aanschaf gewoon op goed geluk te gebruiken. Als blijkt dat het niet lukt of later, als er eens iets stuk gaat, is het nog tijd genoeg om de gebruiksaanwijzing erbij te pakken.

Er is maar één ding waar Harrie wel een gebruiksaanwijzing van had willen hebben en die hij vervolgens dan vast ook frequent zou hebben gebruikt: die van Het Leven zélf. Hij heeft nooit goed begrepen hoe dat nou werkt, Het Leven. Noch gesprekken erover met mensen die erin gespecialiseerd waren, noch het gebruik van medicijnen die ervoor werden bedacht mochten ertoe leiden dat Harrie zélf een soort van gebruiksaanwijzing kon bedenken. Toegegeven, soms had hij weleens een tijdje het idee dat hij dacht het te gaan begrijpen, maar steevast kwam er weer een punt waarop hij het allemaal weer kwijt was.

Een van de dingen uit Het Leven die Harrie weleens in een handleiding had willen opzoeken is de vraag waarom hij nauwelijks meer muziek draait. Tussen zijn 10e en zijn 30e deed Harrie vrijwel niets anders dan muziek verzamelen en beluisteren. Urenlang kon hij gewoon op de bank zitten, een plaat beluisteren, even opstaan om van plaat te wisselen als die was afgelopen en dan weer gaan luisteren.

Maar de laatste jaren draait Harrie bijna niets meer en dat komt doordat zijn gedachten hem in twijfel brengen. Er is namelijk nog steeds vrijwel altijd een interne stem met bijbehorend intern gevoel die hem zegt dat hij muziek op moet gaan zetten. "Dat hoort bij jou," zegt die stem, gevolgd door: "Muziek is jouw leven, je hebt een prachtige installatie en alle muziek die je je maar kan wensen." Maar meteen nadat die innerlijke stem heeft gesproken is er een andere stem met een ander bijbehorend gevoel die hem zegt dat het zinloos is om muziek op te gaan zetten. "Wat levert dat nou op, die muziek?", zegt die andere stem. "Hooguit maakt die muziek oude gevoelens los en dan voel je je straks alleen maar ongelukkiger dan nodig is."

Daar komt nog bij dat Harrie al lang niet zomaar duimendraaiend kan gaan zitten luisteren naar muziek. Daar is hij mettertijd veel te onrustig voor geworden. Als hij nu naar muziek luistert moet hij er wel iets anders bij doen. Lezen, puzzelen, schrijven, schilderen, beeldhouwen, als het maar niet helemaal inaktief is. Maar lezen, puzzelen en schrijven kán Harrie niet met muziek op de achtergrond. En schilderen en beeldhouwen kan hij helemáál niet, muziek of geen muziek.

Gevolg is dat Harrie meestal besluit om maar gewoon geen muziek te draaien. Toch heeft hij dan blijkbaar geen échte vrede met die keuze, want van binnen blijft er dan een akelig gevoel knagen. "Je bent een slappeling," zegt dat gevoel, maar ook "je kunt net zo goed al je muziek en je dure apparatuur de deur uit doen als je het toch niet gebruikt."

Op dit soort momenten lijkt het Harrie nu zo handig om een gebruiksaanwijzing te hebben waarin staat waar dit soort gedachten en gevoelens vandaan komen en hoe je ermee om moet gaan. Jammer dus dat zo'n ding uitgerekend voor Het Leven zelf niet bestaat.

Aanstootgevend

Iedereen die nu in Harries weblog wil kijken wordt ermee geconfronteerd: de melding dat dit weblog door mensen als aanstootgevend wordt beoordeeld. En die melding verschijnt niet 1 keer, nee, iedere keer dat iemand zijn browser start en iets van Harrie wil gaan lezen wordt de waarschuwing getoond.

In eerste instantie zag Harrie de grap er nog wel van in. Maar langzamerhand wordt hij het een beetje beu. Hij krijgt die melding zelf óók steeds en moet hem steeds wegklikken voor hij iets op zijn eigen blog kan gaan uitrichten. Daarmee voelt Harrie zich eigenlijk een beetje beknot in zijn vrijheid van meningsuiting.

De steeds terugkerende melding heeft Harrie wel aan het denken gezet en heeft twee belangrijke vragen bij hem opgeroepen. Allereerst: welk bericht was zó aanstootgevend dat het de moeite waard was om Google ervan op de hoogte te brengen? Harrie weet vrij exact op welke datum Google is overgegaan tot het plaatsen van de waarschuwing. Daarnaast kan hij exact nagaan welke berichten op welke dagen zijn gelezen. Hij hoopte beide zaken aan elkaar te kunnen koppelen, maar dat is niet gelukt. Rondom de datum van Googles ingrijpen is er geen bericht op Harries weblog gelezen dat hijzelf het predikaat "aanstootgevend" zou geven. Het kan natuurlijk nog wel zo zijn dat Harrie mettertijd zó bot is geworden dat hij elk gevoel voor aanstootgevendheid is kwijtgeraakt.

Belangrijker dan dat vindt Harrie de vraag op welk moment Google besluit om mensen die over een weblog klagen te gaan belonen door er een waarschuwing op te gaan plaatsen. Doe je dat als je 100 klachten binnen krijgt? Of ga je er al toe over als er 10 klachten binnenkomen? En ga je daarbij nog enigszins zorgvuldig te werk, of maakt het niet uit als 1 en dezelfde persoon 10 keer een klacht indient? Harrie gaat er trouwens zelf vanuit dat Google niet zo ver gaat dat 1 klacht al voldoende is om in het geweer te komen, maar of die aanname gegrond is is hem niet bekend.

Uiteraard heeft Harrie een poging gedaan om Google zelf om opheldering te vragen, maar in dat bedrijf heeft men alles op alles gezet om zo onbereikbaar mogelijk voor klanten te zijn. Harrie heeft in elk geval geen mogelijkheden voor contact met Google gevonden en blijft dus met vragen zitten.

Blindedarmontsteking

Willie lacht bijna altijd, maar vandaag lacht hij anders. Hij lacht als iemand die bang is en dat is hij ook. Sinds een paar dagen heeft hij namelijk ineens pijn rechtsonder in zijn buik. En nu is hij bang dat hij geopereerd moet worden.

Hij heeft zelf al het nodige onderzoek via internet verricht en is tot de conclusie gekomen dat de pijn op de plek zit waar zijn blindedarm huist. Volgens de informatie die hij heeft vergaard is een blindedarmontsteking vast te stellen door op de pijnlijke plek te drukken. Zowel bij het indrukken als het loslaten schijnt een ontstoken blindedarm een pijnlijk gevoel te geven. Bij Willie doen geen van beide pijn.

"Weet jij wat het dan wél kan zijn?", vroeg hij aan Harrie. Die antwoordde ontkennend en stelde voor om eens bij de huisarts langs te gaan. Maar daar heeft Willie geen zin in en volgens hem ook onvoldoende pijn voor. "Straks stuurt-ie me naar het ziekenhuis", zei hij ook nog.

De angst daarvoor zit blijkbaar diep, zodat Harrie vroeg waar die angst vandaan kwam. Willie heeft nog nooit echt iets gemankeerd, laat staan dat hij in het ziekenhuis heeft gelegen. Op ervaring kan de angst dus niet gebaseerd zijn.
"Ik ben bang voor een operatie", was het antwoord, "omdat je zult zien dat ik dan door de stagiare word geholpen".

Harrie denkt dus dat het nog wel even zal duren voordat Willie naar de dokter gaat.

Succes!

Harrie lijkt eindelijk echt succes te gaan hebben met zijn weblog! Hij heeft er 5 jaar voor moeten schrijven en meer dan 50.000 unieke (jaja!) bezoekers voor moeten verslijten, maar nu is het dan zo ver: lezers van Harries weblog hebben klachten ingediend bij het bedrijf dat het mogelijk maakt dat Harrie zijn stukjes hier plaatst. Reden: de inhoud van Harries blog is aanstootgevend. Een groter succes heeft Harrie tot dusverre nog niet gekend met zijn weblog!

Droom

Harries jongste jeugdjaren trokken vannacht in een droom voorbij. Het bijzondere was dat Harrie zich elk moment van de droom bewust was dat hij droomde. En toch was het nét alsof het echt was, zoals het een droom betaamt.

De droom speelde zich in zijn geheel af in een filiaal van De Slegte. Harrie komt daar normaliter nooit, wat het nog bijzonderder maakte dat hij er net die ene keer dat hij er wél komt allerlei documenten uit zijn jeugd aantrof. Foto-albums, scheidingspapieren van zijn ouders, een intakeformulier van zijn vader van een psychiatrisch ziekenhuis (met foto van zijn vader in een onderbroek), plakboeken: van alles lag er, onderin een doos met boeken. Ook weer zo'n toeval: een gemiddelde klant had gewoon alleen bovenin die doos gekeken en Harries jeugdstukken nooit gevonden. Harrie moet haast wel een signaal hebben ontvangen (waarschijnlijk van boven) dat hij onderin die doos moest kijken.

De mensen van De Slegte waren niet flauw en gaven alle documenten kostenloos aan Harrie. Sterker nog: ze vertelden dat ze ze hadden gekregen van een vrouw uit de buurt en dat die nog meer dozen had gebracht. Of Harrie daar ook nog even in wilde kijken? Natuurlijk wilde Harrie dat en zo stuitte hij ook nog op een doos vol elpee's die van zijn vader waren geweest en op een elektrische gitaar zonder snaren.

Harrie was zó vol van de vondst dat hij meteen zijn oudste zus inlichtte. Maar via andere kanalen hadden blijkbaar meer mensen lucht van de ontdekking gekregen, want ineens waren ook zijn moeder en de eerste vriendin van zijn vader na diens huwelijk in de winkel. Harries moeder -die toch al ruim 10 jaar dood is- greep haar herrijzenis in Harries droom aan om de ex-vriendin van haar ex-man alsnog flink uit te foeteren. Terwijl dat gebeurde zag Harrie zijn -ook al dode- vader voorbij komen rijden in de Peugeot 404 cabriolet die hij ooit had gehad.

Toen Harrie wakker werd was het eerste wat in hem opkwam dat hij 400 stenen bij een vriend moest gaan ophalen. Dat was helaas géén droom.

Kadavers

Het leuke van Harries werk is dat hij werkelijk álles mag zien van de bedrijven die hij moet bezoeken. Hij moet immers precies weten wat het milieueffect van die bedrijven is en daarvoor is een grondige analyse noodzakelijk.

Een echte favoriete bedrijfstak heeft Harrie niet. Daarentegen is er wel één waar hij juist liever níet komt en dat zijn slachterijen.

Vandaag kreeg Harrie een excursie in een soort slachterij, te weten een bedrijf dat producten maakt van de restanten van dode dieren. Het voordeel van dit bedrijf was dat Harrie niet bang hoefde te zijn dat hij een hoek van het terrein om zou gaan en in de ogen zou kijken van een koe die op de nominatie stond om een pin in haar hoofd gejaagd te krijgen. Nadeel daarentegen was de geur. In een slachterij ruikt het niet fris, maar de dode dieren die er vertoeven zijn nooit lang dood.

In dit bedrijf was dat helaas heel anders. Hier zijn de dieren minstens één dag dood en sommige ruikbaar langer. Bovendien kan het rottingsproces van een dood varken met een factor 50 versnellen als nog levende soortgenoten besluiten van hun dode kompaan te gaan eten. Dat zei de directeur van het bedrijf althans. Volgens Harries neus waren er vandaag veel aangevreten varkens aanwezig.

Nu is Harrie weer thuis. De lijkenlucht zit nog in zijn neus en daarom heeft-ie sterkgeurende wierook aangestoken. Nu nog hopen dat de buurvrouw dat ene gerecht met veel knoflook gaat maken waardoor zijn huis naar een topklasse-restaurant gaat ruiken en het komt wel weer goed met Harries neus.

Medical slang

Harrie is niet zo van het Engels, maar dit wil hij u toch niet onthouden.

Ooit knipte Harrie uit Vrij Nederland een stukje over het échte taalgebruik onder medewerkers van eerste-hulpposten in Amerikaanse ziekenhuizen. In de praktijk bleek daar hele andere kreten te worden gebezigd dan in beroemde series als ER of Medisch Centrum West. Een stervende werd in de praktijk bijvoorbeeld GPO genoemd (Good for Parts Only) of NLPR (No Longer Playing Records). Een Positive Pumpkin is iemand die zó weinig hersenen heeft dat zijn schedel licht geeft als een pompoen tijdens Halloween, als je met een zaklamp via zijn mond naar binnen schijnt. Ook mooi: The Freud Squad voor de afdeling psychiatrie, Donut of death (voor de CT-scanner), GOK (God Only Knows) en 10th floor transfer (voor een stervend persoon, waarbij het cijfer altijd 1 hoger is dan de hoogste verdieping in het ziekenhuis).

Vandaag kreeg Harrie ineens het vermoeden dat er op internet vast veel meer te vinden is dan de paar afkortingen die hij ooit in VN vond en dat blijkt (natuurlijk) inderdaad zo te zijn. Het is via Google te vinden als Medical slang en hier staat een héle lange lijst, die goed is voor de nodige lachsalvo's. Moet u wel iemand zijn die tegen enige grofheid bestand is.